కాలేజ్ మొదలు అయ్యింది. ఎప్పటిలాగా ముందు పావని ఇంటికి వెళ్ళింది. తలుపు తట్టి లోపలకు వెళ్ళింది. అక్కడ పావని తండ్రి తాగి పడి ఉన్నాడు. ఆ గదంతా అదొక ఘాటైన వాసనతో నిండిపోయింది. ఆమెకు వాంతి అయ్యేంతగా వికారం పుట్టింది. ఇలాంటి ప్రదేశంలో రోజు ఎలా ఉండగలుగుతుందో పావని అనిపించింది. అక్కడే పావని తల్లి కనిపించి పలకరించి పావని పొద్దున్నే వెళ్ళిపోయింది అని చెప్పింది. తను రాకుండా ఎప్పుడు వెళ్ళదు .అలాంటిది మొదటి సారిగా ఇలా చేసింది. కాలేజ్ కి వెళ్ళినా ఏమి చెప్తున్నా ఆమెకు ఒక్క ముక్క ఎక్కలేదు. పావని కాలేజ్ కి రాకపోవడం వింతగా ఉంది. సాయంత్రం పావని ఇంటి దగ్గర కావ్య కోసం ఎదురు చూస్తోంది.

         "ఎక్కడకు పోయావు రోజంతా కాలేజ్ కి కూడా రాలేదు? నేను ఎంత కంగారు పడ్డానో తెలుసా?" అంది కావ్య.

         "అమ్మా తల్లీ అరవకు. అమ్మ అడిగితే కాలేజ్ నుండే వస్తున్నా అని చెప్పు. సెలవుల్లో ఎక్కువ బయటకు వెళ్ళనివ్వలేదు అమ్మ. అందుకే ఇలా వెళ్ళాల్సి వచ్చింది. మేము ఇద్దరం ఒకరినొకరు చూడకుండా ఉండలేకపోతున్నాము" అంది పావని సిగ్గుపడి మెలికలు తిరుగుతూ.

         "అంటే రోజురోజుకి అబద్ధాల చిట్టా పెద్దది చేస్తున్నావు అన్నమాట" అంది కావ్య.

         "కొన్ని సార్లు అబద్ధాలు చెప్పక తప్పదు" అంది పావని.

 "కానీ ఇదంతా మీ వాళ్ళకి తెలిస్తే ఏమవుతుంది అని భయం లేదా నీకు?" అడిగింది కావ్య.

         "తెలిసినా నా గురించి భాధపడతారని నేను అనుకోను. నేను కూడా మా అమ్మలాగా తయారవ్వలని అనుకోవట్లేదు. కావాలని అనుకున్నా అమ్మ నాకు ఎలాంటి సహాయం చెయ్యలేదు. నాన్న తెలివిగా ఉన్న కొంతసేపులో అమ్మతో దెబ్బలాడటమే సరిపోతుంది. నేను ఏం చెయ్యాలి అని నేనే నిర్ణయం తీసుకుంటాను" అంది పావని.

         "కానీ నాకు ఈ ప్రేమలూ అవి సరికాదు అనిపిస్తుంది. అమ్మా నాన్నా చెప్పినట్టు విని జీవితం గడిపేస్తే హాయిగా ఉంటుంది అనిపిస్తుంది" అంది కావ్య.

         "ఏమిటి పాత సినిమాల్లో హీరోయిన్ లాగా మాట్లాడుతున్నావు?" ఆశ్చర్యపడుతూ అడిగింది పావని.

         "కొన్ని కొన్ని అనుభవాలు అలా మాట్లాడిస్తాయి" అంది కావ్య నిస్సారంగా.

         కావ్య ఎదో చెప్పబోయేలోపు పావని అడ్డుపడింది. "నాకు ట్యూషన్ టైమ్ అయ్యింది. నీ బాధలు ఇంకెప్పుడైనా వింటాను. అయినా నీకేం బాధలు చెప్పు. ఉన్నా అవి నాకన్నా తక్కువే అయి ఉంటాయి."

         "అంటే నాకేమి బాధలు ఉండవనా నీ ఉద్దేశ్యం, లేక నా బాధ బాధ కాకుండా పోతుందా?" అంది కావ్య కోపంగా.

         "ఒప్పుకుంటాను సరేనా? రేపు మాట్లాడుదాం" అని పావని వెళ్ళిపోయింది.

         కావ్యకు ఇప్పటివరకు చెక్కుచెదరని వాళ్ళిద్దరి స్నేహం మధ్యన ఎవరో వచ్చినట్లు అనిపించింది. ఎప్పుడూ తనకోసం ఇతరులతో పోట్లాట పెట్టుకునేది. ఇప్పుడు తన మాటలు వినే టైమ్ లేనట్టు వెళ్ళిపోయింది. కావ్య చాలా బాధ పడింది.

         ఆ తరువాత మెల్ల మెల్లగా పావని పొద్దున్న కావ్య కన్నా ముందు వెళ్ళిపోవడం ప్రారంభించింది. మధ్యలో ఎన్నో సార్లు కాలేజ్ కి రాకపోవడం, తన కోసం కావ్య చేత అబద్దాలు చెప్పించటం చేసింది. ఇవన్నీ తప్పు అని తెలిసినా ఏమి చెప్పలేక మౌనంగా ఉండిపోయింది కావ్య. స్నేహంలో ఎన్నో రహస్యాలు దాస్తాము, ఎన్నో చెప్పుకుంటాము, అవి స్నేహితులతోనే రహస్యంగా ఉండిపోతాయి. కావ్య కూడా అలా పావని రహస్యాలను కాపాడుతూ వచ్చింది.

***        ***        ***        ***

చూస్తూ చూస్తూనే వేసవి కాలం వచ్చేసింది. పెళ్ళి ముహూర్తాల జోరు. కావ్య పెద్ద బావ పెళ్ళి ముహూర్తం పెట్టినట్టు ఫోన్ చేసారు. ఒక పక్క ఆనందంగా ఉన్నా మళ్ళీ హరిణి ,మామయ్యకు ఎదురు పడటం ఇష్టం లేదు. ఏమి ఉన్నా లేకపోయినా ఆమెకు స్వాభిమానం పుట్టుకతోనే వచ్చింది. అనుకోకుండా అదృష్టం కలిసివచ్చినట్టు ఆమెకు పరిక్షల సమయంలోనే పెళ్ళి ముహూర్తం పెట్టారు. కార్ లో కావ్య మేనత్త ,మామయ్య పిలవడానికి వచ్చారు. ఇదివరకు ఉన్న ఉత్సాహం వాళ్ళలోనూ లేదు. ఏదో మార్పు ఉండడం కావ్య తండ్రి గమనించాడు. మేనత్త దగ్గరగా వచ్చి కావ్య నుదుటి మీద ముద్దు పెట్టుకుంది.

         "ఎవరెలా మారినా నువ్వు మాత్రం ఇలానే ఉండు. ఈ అత్తయ్య మీద కోపం లేదుగా?" అంది ప్రేమగా.

         కావ్యకు కళ్ళళ్ళో నీళ్ళు తిరిగాయి. "లేదు అత్తయ్య అదేం లేదు" అంది కావ్య.

         "నిన్ను నా దగ్గర ఉంచేసుకోవాలనుకోవడం నా స్వార్దమే. కాని ఏం చెయ్యను? నాకు ఇష్టమైన వాళ్ళు నా దగ్గరే ఉండాలనుకున్నాను. నా వైపు నుండి ఆలోచించాను కాని నీ వైపు నుండి ఆలోచించలేదు. నన్ను క్షమించురా" అంటూ...

         "నువ్వు ఈ పెళ్ళి విషయం నచ్చక కోపంగా వెళ్ళిపోయావని హరిణి ,వెంకట్ మాట్లాడుకోవడం విన్నాను. నాకు మనసులో విషయాలు దాచుకోవడం తెలియదు, నా మనసులో ఉన్నది ఉన్నట్టు చెప్పేస్తున్నాను" అని కొంచెం సేపు ఆగి...

         "వెంకట్ కి నువ్వంటే ప్రాణం అని నాకు తెలుసు. ఒక తల్లిగా వాడు అనుకున్నది జరగాలని నా కోరిక. పైకి చెప్పక వాడు, మీ మామయ్య ముందు గెలవలేక నేను ఇద్దరం ఎప్పుడూ ఓడిపోతాము. ఆఖరివాడనో ఏమో నాకు వాడు బాధపడితే చూడలేను. నీ ఆలోచనల్లో ఏ మాత్రం మార్పు వచ్చినా నా కన్నా సంతోషించే వాళ్లు ఉండరు. ఇప్పుడు కూడా నేను ఇలా చెప్పాను అని తెలిస్తే వెంకట్ మండిపడతాడు .కాని వాడి కున్న ఓర్పు నాకు లేదు. అందుకే చెప్తున్నా. ఆలోచించు సరేనా?" అని లేచింది.

         కావ్య తల అడ్డంగా మాత్రం ఊపింది. "కానీ ఎవరికి మాత్రం అర్దం అవుతుంది తన బాధ? తన కిష్టమైన వాళ్ళు బాధపడకూడదు అనే కదా తను ఇదంతా చేసింది" అని మనసులోనే తనకు తాను సముదాయించుకుంది.

         పెళ్ళికి కావ్య వాళ్ళ నానమ్మ ,తండ్రి మాత్రం వెళ్ళి వచ్చారు. కావ్య పరీక్షలు సాకుతో ఊండిపోయింది. కావ్య కు తోడుగా ఆమె తల్లి ఉండిపోయింది. తండ్రి పెళ్ళికి వెళ్ళి వచ్చిన దగ్గర నుండి అదో రకంగా ఉండడం చూసింది కావ్య. తల్లి తండ్రి ఏదో మాట్లాడుకోవడం తను రాగానే తప్పించుకోవడం గమనించింది. ఇంట్లో ఎప్పుడూ లేని నిశబ్ద వాతావరణం ఏర్పడింది.

కావ్యకు తండ్రి వైపు చూడాలన్నా, ఏదన్నా మాట్లాడాలన్నా ఏదో బెరుకుగా ఉంది. ఎప్పుడూ ఆయనని ఇలా చూడలేదు కావ్య. ఆయన మొహంలో ఏదో తెలియని బాధ స్పష్టంగా కనిపిస్తోంది. అయనను బాధ పెట్టే విషయం ఏదో బావ పెళ్ళిలో జరిగింది అని మాత్రం అర్ధం అయ్యింది. అది ఏమయ్యుంటుందో కూడా కావ్యకు తెలిసినా ఆ విషయంలో తండ్రితో మాట్లాడే ధైర్యం లేదు.

         కావ్యకు తండ్రి అంటే చాలా ఇష్టం. తల్లి ఎప్పుడైనా అడపా దడపా తిట్టడం చూసింది కాని తండ్రి ఎప్పుడూ గట్టిగా ఒక్క మాట అన్నది లేదు. చిన్నప్పటి నుండి డబ్బు లేకపోయినా ఎప్పుడూ సంతోషంగానే ఉన్నారు. కావ్యకి ఏ మాత్రం జ్వరం వచ్చినా రాత్రంతా పక్కనే కూర్చునేవారు నిద్రపోకుండా. ఏ చిన్న అలికిడి అయినా "ఏరా కావ్య ఏమయ్యింది?" అని పరిగెత్తుకొని వచ్చేవారు. ఆయన ఉన్నారు అని ఒక ధైర్యం ఎప్పుడూ కావ్యకు ఉండేది. కావ్య ఎప్పుడైనా దేనికైనా నిరాశపడినా ఆయన నవ్వుతూ "ఇదేమంత పెద్ద విషయమా?" అని ధైర్యం చెప్పినప్పుడల్లా ఎంతో ఊరట కలిగేది. కావ్యకు ఎప్పుడూ పెరిగి పెద్దవకుండా ఉండిపోతే బాగుండేది అనిపించింది.

         కావ్యకు దేని మీద దృష్టి నిలవడం లేదు. ఆమెకున్న ఒకే ఒక ఆధారం తన స్నేహితురాలు. ఆమె కూడా దూరం అయిపోయినట్టు అనిపిస్తోంది. చదవటానికి పుస్తకాలు ముందేసుకుందే కాని ఒక్క ముక్క ఎక్కటం లేదు. ఆలోచనలతోనే సమయం గడిచిపోతోంది.

***        ***        ***

         రోజులు చాలా నెమ్మదిగా గడుస్తున్నాయి. ఆ రోజు కావ్య బయటకు వెళ్ళి ఇంటికి వచ్చేసరికి ఇంటి బయట అత్తయ్య వాళ్ళ కార్ చూసింది. "మళ్ళీ ఏం జరగబోతుందో దేవుడా?" అని లోపలకు వెళ్ళింది. ముందు ఎవరూ కనిపించకపోయేసరికి వెనుక వరండాలోకి చూసింది. పడక కుర్చీలో తండ్రి, పక్కనే వెంకట్ కూర్చున్నారు. ఇంకొక పక్కన అమ్మ, నానమ్మ. తండ్రి కోపంగా మాట్లాడడం వినిపించింది.

         "చూడు వెంకట్ నాకు నీ మీద, అమ్మ మీద కోపం లేదు. కానీ అక్కడ జరిగిన దానికి చాలా బాధగా ఉంది. నువ్వు వచ్చి క్షమాపణ చెప్పవలసిన అవసరం లేదు. ఏది ఎలా జరుగుతుందో అలా జరగని. నువ్వు ఎప్పటిలాగే రావచ్చు వెళ్ళచ్చు, కాని ఈ విషయంలో ఇంకా మాట్లాడద్దు" అనేసి వెళ్ళిపోయారు. కావ్య తల్లి కూడా అయన నిర్ణయమే తనది అన్నట్టు వెనుకాలే వెళ్ళిపోయింది.

         వెంకట్ ఏమి చెప్పాలో తెలియక అలా ఉండిపోయాడు.కావ్య నానమ్మ మాత్రం వెంకట్ దగ్గరగా వచ్చి కూర్చుంది.

 "వీళ్ళందరూ ఇంతేరా చచ్చినా మారరు. ఎవరి పట్టుదల వాళ్ళది. దేశం ఎక్కడికో వెళ్ళిపోవాలని, ఆకాశంలోకి దూసుకుపోవాలి అని అనుకోవడమేకానీ మనిషిగా మాత్రం ఎదగడానికి ప్రయత్నం చెయ్యరు. ఇలానే మూర్ఖంగా ఆలోచిస్తూ ఎన్ని యుగాలు మారనీ మళ్ళీ మొదటకు వస్తారు. తాము అనుకున్నదే నిజమని అదే అందరూ వినాలని అనుకొని పిచ్చివాళ్ళులా తిరిగి తిరిగి మొదట బయలుదేరిన చోటికే చేరుతారు. నువ్వెందుకు బాధపడతావు? కొన్ని రోజులు పోనీ అంతా సర్దుకుపోతుంది. లేదంటే నేనున్నాగా" అని ధైర్యం చెప్పింది.

         లేవబోతున్న వెంకట్ కు కావ్య కనిపించింది. ఒక్కసారి ఇద్దరు చూపులు కలిసి అలా ఉండిపోయారు. ఎవరి మనసులో ఏముందో అని తెలుసుకోవాలనో ఏంటో.

         "తనకు కావ్య మీద ఉన్న ప్రేమ కావ్యకు తన మీద ఉంటే ఇప్పటికి ఎవరిని అయినా ఒప్పించేవాడు" అని వెంకట్ అనుకున్నాడు మనసులో.

         "బావ అందరిని పట్టుబట్టి ఒప్పించకూడదా? కనీసం నువ్వంటే నాకు చాలా ఇష్టం అని ఒక్కసారి చెప్పచ్చు కదా. కనీసం రోడ్డు మీద వెంటపడేవాళ్ళు కూడా సంవత్సరాలు తరబడి వెంటపడి ప్రేమ గురించి చెప్పాలని చూస్తారు. అలాంటిది కనీసం ఒక్కసారి చెప్పి చూడచ్చు కదా నేను ఏమంటానో తెలిసేది?" అని కావ్య అనుకుంది.

         ముందు వెంకట్ తేరుకొని నవ్వాడు.

         కావ్య చెప్పులు విసురుగా విడుస్తూ కోపం నటించింది. "ఈ నవ్వుకేం తక్కువ లేదు. అందంగా ఒక నవ్వు విసిరేస్తాడు" అనుకుంది మనసులోనే.

         వెంకట్ నేరుగా కావ్య దగ్గరకు వెళ్ళాడు.

         "ఏయ్ కోతీ ఎప్పుడూ కొపమేనా? కాస్త అప్పుడప్పుడు నవ్వచ్చు కదా?" అన్నాడు చిన్నగా మొట్టికాయ మొట్టి.

         "ఇదిగో నా దగ్గర ఇలా బెదిరిస్తే బెదిరిపోను. నువ్వు నీ పెళ్ళాం దగ్గర చూపించు ఇదంతా" కోపంగా అంది కావ్య.

         ఈ చనువు కావ్యకు కేవలం వెంకట్ దగ్గరే సాధ్యం. కావ్య చిన్న పిల్లలా గారం పోవడం, దానికి వెంకట్ చిన్నగా నవ్వుతూ మైమరిచి ఆనందించడం చూస్తేనే ఎవరికైనా అర్ధం అవుతుంది వాళ్ళిద్దరి మధ్య ఉండే ప్రేమ చంటి పిల్లలా ఎంత స్వచ్చమైనదని. చాలా మందికి ప్రయత్నిస్తే కాని ఇలాంటి ప్రేమ దొరకదు. పుట్టి ఊహ తెలిసిన దగ్గర నుండి ఒకరిని ప్రేమించడం తన సొంతంగా భావించడం దేవుడిచ్చిన వరం.


         "కావ్యా" అని బాధగా పిలిచాడు వెంకట్. ఇప్పుడే నవ్వుతూ మాట్లాడిన వెంకట్ గొంతులో ఏదో బాధ.

         "నువ్వెప్పుడూ మారకుండా ఇలానే ఉంటావుగా? ఎక్కడ ఉండనీ గుర్తు పెట్టుకుంటావుగా?" అన్నాడు.

         "ఏంటీ, ఎక్కడికో వెళ్ళిపోతున్నట్టు మాట్లాడుతున్నావు?" ఆంది కావ్య కంగారుగా.

         "ఏమో ఇదివరకులాగా నేను ఇక్కడకు రావడం మామయ్యకు ఇష్టం ఉండకపోవచ్చు. చూస్తుంటే అందరిలో ఏదో మార్పు. ఏది ఎలా జరుగుతోందో అర్ధం కావట్లేదు. నేను అందరికి చెప్పేంత పెద్దవాడిని కాదు. ఇదంతా నిన్నూ కొంతవరకూ బాధపెడుతోందని తెలుసు. అన్నయ్య సింగపూర్ రమ్మని అంటున్నాడు. కొన్ని రోజులు వెళ్ళి వద్దామని అనుకుంటున్నాము." అన్నాడు వెంకట్ దిగులుగా.

         "మళ్ళీ ఎప్పుడు వస్తావు బావా?" అడిగింది కావ్య.

         "రెండు మూడు నెలలు పట్టచ్చు" జవాబిచ్చాడు వెంకట్.

         కావ్య మౌనంగా ఉండిపోయింది.

         "ఏయ్ కానీ నువ్వు మాత్రం నవ్వుతూ ఎప్పటిలాగే ఉండాలి. ఇవన్ని మామూలే అందరి ఇళ్ళలో. నీకు ఎప్పుడు మాట్లాడాలన్నా నాతో మాట్లాడచ్చు. నేనెప్పుడూ నీ గురించే ఆలోచిస్తూ ఉంటాను సరేనా?" అన్నాడు వెంకట్.

         సరే అన్నట్టు తల ఊపింది కావ్య.

         "బావా నీతో ఒకటి చెప్పాలి" అని ఎదో చెప్పబోయింది. లోపల నుంచి అమ్మ ,నానమ్మ రావడం చూసి మౌనంగా ఉండిపోయింది.

         "నేను వెళ్ళొస్తాను" అని అందరికి చెప్పి కావ్య వైపు చూసాడు. ఆమె ప్రతిమలా నిలబడి ఉంది. కళ్ళతోనే చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు వెంకట్.

         కావ్య ఏదో చెప్పాలని అనుకుంది కానీ చెప్పలేకపోయింది. ఒక మామూలు ఆడపిల్లకు ఉండే భయం బెరుకు ఆమెను మౌనంగా ఉండేలా చేసాయి. ఆమె ఒక అయోమయ పరిస్తితిలో ఉంది.

         "ఎప్పుడూ బావ తనని ప్రేమిస్తున్నట్లు చెప్పలేదు. మరి తను ఇంతగా బాధపడదానికి కారణం ఏంటి? తనూ ఏనాడు ప్రేమ అని ఆలోచించలేదు. కానీ ఈ రోజు బావ వెళ్ళిపోతుంటే ఎందుకు ఇంత బాధగా ఉంది? ఏదో కోల్పోయినట్టు ఏదో వెలితిగా? పరిగెట్టుకొని వెళ్ళి బావని ఆపి కౌగలించుకోవాలని, వెళ్ళొద్దని బ్రతిమాలాలి అని ఏదేదో పిచ్చిగా ఆలోచనలు. కానీ ఇంత మంది తన వాళ్ళను బాధపెట్టి బావనే కావలనుకోవడం మంచిదా? దానివల్ల ఎవరికి మాత్రం సుఖం?" ఇలా అంతుబట్టని ఎన్నో ప్రశ్నలు. కావ్యకు సమాధానాలు చెప్పేవారు లేరు.

కావ్య జీవితంలో ఒక ఘట్టం ముగిసిపోయింది. బావ వెళ్ళిపోయాడు. అందరూ ఒక మామూలు స్దితికి వచ్చేసారు ఒక్క కావ్య, వెంకట్ తప్ప. మనసులో ఎన్ని ఉన్నా పైకి అందరికి కష్టం కలిగించకుండా ఉండడం అలవాటు చేసుకున్నారు.

         ఒకరోజు కావ్య కాలేజ్ నుండి రాగానే తండ్రి ఏదో ఆలోచిస్తూ చాలా కోపంగా ఉండడం చూసింది. మామూలుగానే పుస్తకాలు పెట్టేసి లోపలకు వెళ్ళింది. ఈ మధ్య తండ్రి కళ్ళళ్ళోకి చూడాలన్నా ఏదో సంకోచం. ఆయనకు కలిగిన బాధకు తానే కారణం అని ఆమె భావించడం దానికి ఒక కారణం. తండ్రి మీదున్న అపారమైన ప్రేమ ఆమెను కొంతవరకు వెంకట్ గురించి తాత్కలికంగా మర్చీపోయేలా చేసింది. లోపలకు వెళ్ళిన కావ్యకు తల్లి బిందెలో నీళ్ళు పడుతూ కనిపించింది. "నానమ్మ గుడికెళ్ళినట్టు ఉంది" అనుకుంది కావ్య మనసులో.

         "పద్దూ కాఫీ కావాలి" అంది ఎప్పటిలాగే. ఇటు తిరిగి చూసిన తల్లి కళ్ళలో కూడా ఏదో అపశృతి. నీళ్ళు పడుతున్న అమ్మ ఒక్కసారి కావ్య చెయ్యి పట్టుకొని పక్కకు తీసుకెళ్ళింది.

         "ఏమయ్యింది అమ్మా ఎందుకు ఇంత కంగారు పడుతున్నావు?" అంది కావ్య తనూ కంగారు పడుతూ.

         "కావ్యా ఈ ఉత్తరం చూడు" అని చెత్త బుట్టలో నుంచి ఒక ఉత్తరాన్ని తీసింది అమ్మ.

         "ఏమిటిది? ఎవరు రాసారు?" అని అడిగింది కావ్య అయోమయంగా.

         "అదే నిన్ను అడుగుతున్నాను. నీకు తెలియకుండా నీకెవరు రాస్తారు?" అంది తల్లి ఎదో అనుమానంగా.

         "నాకు తెలియదమ్మ నిజంగా" అంది కావ్య కళ్ళలో తిరిగే కన్నీళ్ళను ఆపుకుంటూ.

         కావ్య మరోసారి చూసింది. ఎవరో తనకు రాసిన ప్రేమలేఖ. తనకు చాలా తెలిసినట్టు రాసారు ఎవరో. ముందు ఎదురింటి శ్రీను గాడు ఏమో అని అనుమానించింది. కానీ వాడి చేతి రాత కాదు. ఎవరి చేతనైనా రాయించాడా? ఏమీ అర్ధం కాలేదు.

         "అమ్మా నిజంగా అమ్మా నాకేమి తెలియదు. ఎవరో కావాలని చేసినట్టు ఉంది" అంది కావ్య వాళ్ళ అమ్మ
కళ్ళలోకి చూస్తూ.


(ఇంకా ఉంది)

 వెంకట్ నేరుగా వచ్చి అలమారలో ఏదో వెతుకుతున్నాడు. ముందు కాస్త ఓపికగా వెతికాడు. కొంచెం సేపు తరువాత కాస్త అత్రుతగా వెతకటం మొదలు పెట్టాడు. కావ్య తలుపు చాటు నుండి అంతా చూస్తూనే ఉంది. నవ్వు ఆపుకోలేక చిన్నగా నవ్వింది. వెంకట్ వెతుకుతున్నవాడల్లా ఆగి వెనక్కి చూసాడు. చేతులు వెనక్కి పెట్టుకొని ఏదో దాస్తూ కావ్య కనిపించింది.

         "ఏయ్ దొంగా ఏం చేస్తున్నావు?" అన్నాడు కావ్య ఏం దాచిందో చూడాలని.

         "ఏం వెతుకుతున్నావు బావా?" అంది తెలిసినా తెలియనట్టు.

         "అయినా ఇక్కడేముంది తీసుకోడానికి పుస్తకాలు చెత్త తప్ప" అంది పుస్తకం మీద దుమ్ము దులుపుతూ.

         నవ్వి ఊరుకున్నాడు వెంకట్.

         "అవును బావా ఎప్పుడు చదువు, పుస్తకాలు అని ఉంటావు, నీకు జీవితం అంటూ లేదా? అంటే ఏవన్నా సరదాలు అవి ఇవీ, ప్రేమ దోమా లాంటివి" అంది కావ్య నవ్వుతూ.

         ఒక్కసారి కావ్య వైపు దీక్షగా చూసాడు. ఈ సంభాషణ ఎటు వెళ్తుందో వెంకట్ కి తెలుసు.

         "ఎందుకు లేవు? చిన్నప్పటి నుండి ఎంతో మందిని ప్రేమించాను" అన్నాడు ఉడికిస్తూ.

         "అబ్బో ఫర్వాలేదే ఏదో బుద్ధావతారం అనుకున్నా, కొంచెం తెలివి ఉంది అని అర్ధం అయ్యింది" అంది కావ్య.

         వెంకట్ దగ్గరగా వచ్చి కూర్చున్నాడు. కావ్య మొహంలోకి చూస్తూ ఉండిపోయాడు.

         "మరి నువ్వు?" అన్నాడు ఆసక్తిగా.

         "నేనా అంది?" తడబడుతూ.

         "నేను ప్రేమించాలి అంటే అతను తెల్ల గుర్రం మీద ఎగురుతూ రావాలి" అంది గట్టిగా నవ్వుతూ.

         "అంటే తెల్ల గుర్రం మీద వస్తేగానీ కుదరదు అంటావు. సరేగానీ నీ చదువు సంగతి ఎలా ఉంది? అన్నాడు కొంచెం సీరియస్ గా.

         "అబ్బా మళ్ళీ మొదలు పెట్టావా? ఏ సినిమా గురించో లేదా మబ్బులు గురించో లేదా వర్షం గురించో మాట్లాడచ్చు కదా?" అంది నుదురు మీద కొట్టుకుంటూ.

"సరే పోనీ నీ భవిష్యత్తుని ఎలా చూస్తున్నావు చెప్పగలవా?" అడిగాడు వెంకట్.

         "నాకేం కావాలి? అమ్మా నాన్నా కావాలి. తెల్ల గుర్రం మీద వచ్చే పెళ్ళి కొడుకు, పెళ్ళి, పిల్లలు. వాళ్ళందరిని చూసుకుంటూ నా లైఫ్ హ్యాపీగా గడిపేస్తాను" అంది సింపల్ గా.

         "అది కాదురా రేపు పెళ్ళి అయ్యి పిల్లలు వచ్చాక నీకు ఒక నలభై ఏళ్ళు వచ్చాక నేను లైఫ్ లో ఏమి చేసాను అని అనుకోకూడదు. మా అమ్మలాంటి వాళ్ళు ఎంతో మంది ఇలానే సర్దుకుని చివరకు ఎంత సుఖం ఉన్నా ఏదో కోల్పోయినట్లు ఫీల్ అవుతారు. నీకు కావల్సింది ఏమిటో నువ్వు తెలుసుకోవాలి. నీ కోసం ముందు నువ్వు జీవించాలి. అప్పుడే ఇంకొకరి కోసం జీవించగలవు" అన్నాడు.

         "అబ్బా నీ వేదాంతం నాకు అర్ధం కాదు. కాని ఒక్కటి, నువ్వు చెప్పినట్టు నాకు ఇష్టమైనది నేను చదువుతాను సరేనా? మహప్రభో" అని దణ్ణం పెట్టింది కావ్య.

         "సరే నువ్వు ఆ పని చేస్తే, నేను నీకు తెల్లగుర్రం మీద పెళ్ళికొడుకుని తెచ్చి పెడతాను" అన్నాడు వెంకట్.

         వాళ్ళిద్దరు మాట్లాడుకోవడం దూరం నుంచి హరిణి ఆడపడుచు స్వప్న చూస్తోంది. వాళ్ళకి దగ్గరగా వచ్చి వాళ్ళిద్దరి సంభాషణ మధ్యలో వెంకట్ ని పిలిచింది. వాళ్ళకి అంతరాయం కలిగించడం ఆమెకు తప్పనిసరి అనిపించింది. ఒకరకంగా ఆమెకు వాళ్ళిద్దరిని అలా ఏకాంతంగా మాట్లాడుకోవటం చూసి అసూయ కలిగింది.

         "రేపు ప్రయాణం గురించి మీతో మాట్లాడాలి కొంచెం" అంది కావ్య వంక చూస్తూ.

         వెంకట్ కావ్య వంక తిరిగి "రేపు నేను స్వప్నని తీసుకొని కాకినాడ వెళ్ళి వస్తాను. నీకు తోచకపోతే ఈ పుస్తకాలు ఎవైనా చదువుకో సరేనా? నాకు చెప్పకుండా నాదేదీ దొంగిలించి ఇంకొకరికి ఇచ్చెయ్యకు" అన్నాడు కన్నుకొట్టి వెళ్ళిపోతూ.

         కావ్య వాళ్ళు వెళ్ళిన వైపు చూస్తూ ఉండిపోయింది. బావ వెళ్ళిపోవడం ఆమెకు ఇష్టం లేదు. ఏదో భయంగా ఉంది. బావ, అత్తయ్య లేకపోతే ఇక్కడ మాట్లాడే వాళ్ళు ఉండరు. అమ్మో రేపు హరిణి వచ్చిందంటే మళ్ళీ ఏం తుఫాన్ వస్తుందో తెలియదు. ఇలా అలోచనలు ఆమె మనసులో రగులుతున్నాయి.

         ఇందాక అలమార నుండి తీసిన ఫోటోను జాగ్రత్తగా గుండెల్లో దాచుకుంది.
ప్రొద్దున్నే వెంకట్ స్వప్నని తీసుకుని కాకినాడ వెళ్ళిపోయాడు. సాయంత్రం ఎప్పుడవుతుందా అని కావ్యకి పిచ్చెక్కినట్టు ఉంది. ఇంతలో కారులో హరిణి వాళ్ళు వచ్చారు. గుమ్మంలో కావ్యని చూస్తూనే ఇద్దరు మొహాలు మాడినట్లు అనిపించింది. కనీసం చిన్న నవ్వు కూడా కనిపించలేదు. కావ్యకు ఏమీ అర్ధం కాలేదు. ఏదో వాళ్ళకు ప్రయాణం అలసట ఏమో అని అనుకుని ఊరుకుంది.

         కావ్య నానమ్మ దగ్గరకు వెళ్ళి ఒళ్ళో పడుకుంది.

         "ఏంటో బెంగగా ఉంది. అమ్మ గుర్తుకు వస్తోంది." దిగులుగా అంది కావ్య.

         నానమ్మ ప్రేమగా కావ్య తల నిమురుతూ ఉండి పోయింది.

         కావ్యకి బావ అలా వెళ్ళిపోవడం, హరిణి, మామయ్య మొహంలో తనని చూస్తే చిరాకు, ఎందుకో మొదటిసారిగా తను పరాయి ఇంట్లో ఉన్నట్లు అనిపించింది. చిన్న వయసులో ఎన్నో సార్లు తను వచ్చింది. ఎప్పుడూ సరదాగా హరిణితో చిన్న చిన్న పంతాలు కాని, ఈ సారి ఎందుకు ఇలా అనిపిస్తుందో, ఈ మార్పు ఎందుకో అర్ధం కాలేదు. చిన్నప్పుడు ఉండే అమాయకత్వం తొలగి ఇప్పుడే మనుషుల మనసులో ఉండే స్వార్ధాలు తొలిసారిగా చూడగలుగుతోంది.

         నానమ్మ నిద్రపోవడం చూసి నెమ్మదిగా బయటకు వచ్చింది. ఏమీ తోచట్లేదు, ఏం చెయ్యాలో అని అనుకుంటుండగా హరిణి మాటలు వినిపించాయి. హరిణి తల్లితో ఏదో గట్టిగా చెప్తోంది.

         "అమ్మా నేను ఎప్పుడో చెప్పాను ఇలా ముందుగానే అన్నీ అనేసుకోవద్దు అని. ఇప్పుడు చూడు ఏమయ్యిందో" అంది అన్నీ తెలిసినట్లు.

         వెంకట్ తండ్రి మౌనంగా కూర్చున్నవాడల్లా లేచి వచ్చాడు.

         "చూడు కృష్ణా! కావ్య జాతకంలో దోషం ఉందని చెప్పారు గురువుగారు. నాకు హరిణి చెప్పగా తెలిసింది నువ్వు అత్తయ్యగారు కలిసి వెంకట్ కు కావ్య కు పెళ్ళి చెయ్యాలని అలోచన చేస్తున్నారని. మీరు ఏమనుకుంటున్నారో నాకు తెలియదు. ఇప్పుడు ఈ విషయం తెలిసాక నాకు ఇది ఏమాత్రం ఇష్టం లేదు. నీకు కాని మీ అన్నయ్య వాళ్ళకు కానీ ఇలాంటి అభిప్రాయం ఉంటే ఇప్పుడే మార్చుకోండి" అని గట్టిగా తన నిర్ణయం చెప్పేసాడు ఆయన.

         "అది కాదండి పిల్లల మనసు కూడా తెలుసుకోవాలి కదా. పెద్దవాళ్ళుగా మనకు వాళ్ళు గౌరవం ఇస్తున్నప్పుడు మన బాధ్యతగా వారి మనసు తెలుసుకుని ఉండడంలో, వారికి నచ్చినది మనం చెయ్యడంలో తప్పేముంది?" అని ఎప్పుడు లేని దైర్యం తెచ్చుకుని అడిగేసింది కృష్ణవేణి.
"జాతకాలు కలవనిదే ఈ విషయంలో మాట్లాడేది లేదు .వాళ్ళు చిన్న పిల్లలు మీరే పెద్దవాళ్ళు వాళ్ళ మనసులో ఇలాంటివి కల్పించకండి. వాళ్ళిద్దరి మనసులో ఇలాంటి ఆలోచన రాకుండా చెయ్యడం మీ బాధ్యత. హరిణి ఈ విషయం చెప్పడం వల్ల మంచిదయ్యింది. లేకుంటే అనర్ధం జరిగేది. ఈ విషయంలో ఇంకెవరు ఏదీ మాట్లాడకూడదు. మీ అన్నయ్య వాళ్ళని కూడా లేని పోనీ ఆశలు పెట్టుకోవద్దని చెప్పు" అని కోపంగా చెప్పి ఆయన అక్కడనుండి వెళ్ళిపోయారు.

         హరిణి తన ప్లాన్ సరిగ్గా పనిచేసినందుకు ఆనందించింది. తండ్రితో ఒంటరిగా వెళ్ళినప్పుడు తను అందరి మీద కల్పించి చెప్పి ఆయనను నమ్మించింది. గురువుగారు చెప్పిన చిన్న దోషాన్ని పెద్దది చేసి చూపించగలిగింది. ఎవరి చేత చెప్పిస్తే అందరు వింటారో అదే చేసింది.

         కృష్ణవేణికి ఏం చెయ్యాలో తోచట్లేదు. అనుకోకుండా ఇలా అవుతుందని అనుకోలేదు.

         హరిణి ఇంకా ఎదో చెప్తూనే ఉంది. "అమ్మా! అందుకే కావ్య మాటిమాటికి ఇక్కడకు రావడం నాకు నచ్చలేదు. మామయ్య వాళ్ళకు పెళ్ళి చేసే తాహతు లేదు కదా అని పైసా ఖర్చు లేకుండా చేసేద్దామని అనుకుంటూన్నారో ఏంటో, కావాలంటే డబ్బు సహాయం చేద్దాము. నాన్నతో నేను మాట్లాడుతాను" అంది పొగరుగా.

         "హరిణీ!!!" అని అరిచింది ఆమె తల్లి కోపంగా.

         "నోటికొచ్చినట్లు మాట్లాడకు. మీ నాన్నగారు ఇచ్చిన అలుసు వల్లే నువ్వు కొంచెం కూడా ఎదుటి వాళ్ళ మనసులు అర్ధం చేసుకోకుండా మాట్లాడుతున్నావు. నీలాగే నాకు వెంకట్, కావ్యలు కూడా ముఖ్యం. ఏది ఎలా చెయ్యాలో మాకు తెలుసు. నువ్వు అనవసరంగా ఇందులో కల్పించుకోకు." అంది బాధపడుతూ.

         బయటనుంచి అంతా వింటున్న కావ్యకి మతి పోయినట్టు అనిపించింది. జరుగుతున్నది కలా నిజమా అన్నది అర్ధం కాలేదు. జీవితం లో మొదటిసారి తట్టుకోలేని బాధ ఏదో అంతా ఆవహించింది.

         హరిణి బయటకు వస్తూ కావ్యని చూసింది. తనతో రమ్మని బయటకు తీసుకెళ్ళింది. కావ్య మౌనంగా వెనుకే నడిచింది.

         "చూడు కావ్యా, మేము నీ శత్రువులం కాదు. నువ్వంతా వినే ఉంటావు. అమ్మకు తెలియని ఒక విషయం నీకు ఒకటి చెప్పాలి. ఇవన్నీ నీకెందుకు చెప్తున్నానంటే నువ్వు మాత్రమే నాకు, ఈ ఇంటికి సహాయం చెయ్యగలవు." అంది కావ్య మొహంలోకి చూస్తూ.

కావ్య ఏమీ చెప్పే పరిస్తితిలో లేదు. నేల వంక చూస్తోంది. ఇదే టైమ్ అనుకొని హరిణి అందుకొంది.

         "నీ జాతకంలో దోషం ఉంది కదా? దానివల్ల నీకు వెంకట్ కి గానీ పెళ్ళి అయితే అమ్మకు ప్రాణగండం అని గురువుగారు చెప్పారు. మరి వెంకట్ కు అమ్మ అంటే ఎంత ఇష్టమో నీకు తెలుసు కదా? ఆ విషయం అమ్మకి గాని వెంకట్ కు గాని చెప్తే వాళ్ళు బాధపడతారు, లేదా ఇవేమి పట్టించుకోకుండా ఈ పెళ్ళి చేస్తారు. అప్పుడు అమ్మకేదైనా అయితే అప్పుడు అది ఎవరి తప్పు అవుతుంది? అందువల్ల నేను నిన్ను ఒకటి అడుగుదాం అనుకుంటున్నా." అంది కాసేపు ఆగి.

         "ఏంటి వదినా చెప్పు?" అని మాత్రం అనగలిగింది కావ్య.

         "ఈ విషయం నీకు నాకు తప్ప ఇంకెవరికి తెలియకూడదు. నేను ఎవరికీ చెప్పను. నువ్వు అమ్మ క్షేమం కోరేదానివైతే నువ్వు చెప్పకూడదు. ఒకవేళ అమ్మా వాళ్ళు పెళ్ళి అని బలవంతం చేస్తే నీకు ఈ పెళ్ళి అస్సలు ఇష్టం లేదు అని చెప్పాలి సరేనా?" అంది హరిణి.

         కావ్య మౌనాంగా ఉండటం చూసి "ఏంటి ఏమి మాట్లాడవు? అమ్మ కోసం ఆ మాత్రం చెయ్యలేవా?" అడిగింది హరిణి.

         "అయ్యొ వదినా లేదు. నువ్వు చెప్పినట్టే చేస్తాను. నువ్వు చెప్పకపోయినా నేను అదే చెసేదాన్ని. అత్తయ్య నాకు ముఖ్యమే. నేను అంత స్వార్ధపరురాలిని కాదు." అంది కావ్య వచ్చే కన్నీళ్ళను దిగమింగుతూ.

         "థాంక్స్ కావ్య" అని లోపలకు వెళ్ళిపోయింది హరిణి.

         కావ్యకు ప్రేమ అంటే ఏంటో తెలిసే ముందే అంతా అయిపోయింది. తనకి ఇప్పటి వరకు వెంకట్ ఇంత ముఖ్యమని అనుకోలేదు. ఇప్పుడే తనకు అర్ధం అవుతోంది. కావ్య ఉయ్యాల బల్ల వైపు చూస్తూ ఉండిపోయింది. ఒక్కరోజులో అంతా మారిపోయింది. ఇక్కడ ఎవ్వరు తనకు సొంతం కాదు అని చెప్పక చెప్పి వెళ్ళిపోయింది హరిణి. ఇంక ఒక్క నిముషం అక్కడ ఉండబుద్ది కాలేదు. ముళ్ళ మీద ఉన్నట్టు అనిపించింది. ఒకప్పుడు ఎంతగానో నచ్చిన ప్రదేశం ఇప్పుడు ఎందుకో అంత గొప్పదేమి కాదు అనిపించింది.

         తాము ఉండే రెండు గదుల ఇల్లే స్వర్గంలా తోచింది. సాయంత్రం ఎలాగైనా నానమ్మతో చెప్పి ఇంటికి వెళ్ళిపోవాలి అని అనుకుంది. వెంకట్ రాకుండానే వెళ్ళిపోవాలి అని నిర్ణయం తీసుకుంది.

కావ్య చెప్పడమే తరువాయి హరిణి స్వయంగా టికెట్స్ తెప్పించింది. కావ్యకు వాళ్ళ అత్తయ్య, నానమ్మ నచ్చచెప్పాలని చూసారు. "ఎందుకే ఈ హడావుడి? సెలవులు ఇంకా ఉన్నాయి కదా ?" అని.

         అయినా కావ్య ఒప్పుకోలేదు. అమ్మను చూడాల్సిందే అని పట్టు పట్టింది. కనీసం వెంకట్ వచ్చేవరకు ఉండమని అడిగింది కృష్ణవేణి.

         దేనికి ఒప్పుకోలేదు కావ్య. మొండిగా ఇలా ఎందుకు పట్టు పట్టిందో ఇద్దరికీ అర్ధం కాలేదు. పెళ్ళి ముహూర్తం పెట్టగానే చెప్పమని నానమ్మ కృష్ణవేణికి చెప్పి బయలుదేరింది.

         వాళ్ళు వెళ్ళిన పది నిముషాలకు వెంకట్ వాళ్ళు వచ్చారు. ఎక్కడా కావ్య, అమ్మమ్మ కనిపించకపోయేసరికి అక్కడే కూర్చున్న హరిణి ని అడిగాడు. ఎప్పుడు విషయం చెప్దామా అని కూర్చుంది హరిణి.

         "ఏముందిరా అమ్మ నాన్న మీ పెళ్ళి విషయంలో గొడవ పడ్డారు. అది కావ్య విన్నట్లు ఉంది. నాకు ఇష్టం లేకుండా మీరందరు ఎలా నిర్ణయాలు తీసుకోగలరు అని కోపంగా నాతో టికెట్లు తెప్పించుకొని వెళ్ళిపోయింది. నేను నువ్వు వచ్చే వరకు ఉండమని చెప్పాను. అయినా వినిపించుకోలేదు. నాకిష్టంలేని పెళ్ళి ఎలా చేస్తారు అని కోపగించుకొని వెళ్ళిపోయింది" అంది.

         "అమ్మకు ఎన్నిసార్లు చెప్పినా అంతే. తొందర పడద్దు అని చెప్పినా వినిపించుకోరు. సరే నేను స్టేషన్ వెళ్ళి వస్తాను" అని హరిణి అరుస్తున్నా వినిపించుకోకుండా వెళ్ళిపోయాడు వెంకట్.

         ఇంకా ట్రైన్ ఐదు నిముషాలలో బయలుదేరుతుంది అనగా వచ్చాడు వెంకట్ స్టేషన్ కి కావ్య వాళ్ళను వెతుక్కుంటూ. హడావుడిగా అన్ని పెట్టెల్లోకి వెతుకుతున్నాడు. కావ్య దూరం నుంచి వెంకట్ రావడం చూసింది. ఆమె గుండెలు వేగంగా కొట్టుకోవడం ప్రారంభించింది. ఎవరినైతే తప్పించుకోవాలని తను హడావుడిగా బయలుదేరిందో తన కళ్ళ ముందు కనిపించేసరికి ఆమెకు ఏం చెయ్యాలో తోచలేదు. తను చూడనట్టు ఇంకొకవైపు తిరిగి కూర్చుంది. అమ్మమ్మా అంటూ వెంకట్ వచ్చేసరికి ట్రైన్ సిగ్నల్ ఇచ్చేసాడు.

         "ఏమిట్రా ఇది, ఇలా పరిగెత్తుకొని వస్తున్నావు? ఏమయ్యింది?" అని కంగారు పడింది నానమ్మ.

         "కావ్య ఏది నేను ఒక్కసారి మాట్లాడాలి" అన్నాడు ఆయాసపడుతూ వెంకట్.

         "ఏది ఇక్కడే ఉండాలి ఎక్కడకు పోయింది" అని తిరిగి చూసింది. అక్కడ కావ్య కనిపించలేదు.

 "నేను చూస్తాను అమ్మమ్మ నువ్వు కూర్చో" అని చెప్పి లోపలకు ఎక్కాడు వెంకట్. ఎక్కి పక్కకు తిరుగుతుండగా కావ్య అటు తిరిగి నిలుచిని ఉంది. ఎవరో వెనకాలే ఉండడం గమనించి తిరిగి చూసింది. ఎదురుగా వెంకట్ నవ్వుతూ కనిపించాడు. అక్కడ నుంచి వెళ్ళిపోతున్న కావ్య చెయ్యి పట్టుకున్నాడు.

         "కావ్య చెప్పకుండా వెళ్ళిపోతున్నావా?" అన్నాడు భాధగా.

         "లేదు బావా అమ్మను చూడాలి అనిపించింది అందుకే ఇలా" అంది కావ్య.

         "నా మీద కోపం లేదుగా?" అడిగాడు వెంకట్ చెయ్యి వదలకుండానే.

         "ఊఁహూ " అంది తల అడ్డంగా ఊపుతూ.

         "హమ్మయ్య ఎక్కడ కోపంగా వెళ్ళిపోతావో అని భయపడ్డాను. సరే కాని అమ్మ ఏదో అంది అనుకో ఇలా వెళ్ళిపోవడమేనా? పెద్దవాళ్ళు ఏదో అంటారు. నీకు ఇష్టం లేని పని ఎవ్వరు చెయ్యరు. నేను చెప్పానుగా నేనే నీకు స్వయంగా తెల్ల గుర్రం మీద పెళ్ళికొడుకుని తెస్తాను అని. నువ్వేం భయపడకు సరేనా?" అన్నాడు చేతిని నెమ్మదిగా వదిలేస్తూ.

         ట్రైన్ నెమ్మదిగా కదులుతోంది.వెంకట్ దిగి చెయ్యి ఊపుతున్నాడు. కావ్య ఎదో చెప్పబోయింది.కాని మాటలు రాలేదు.ట్రైన్ నెమ్మదిగా వేగం పుంజుకుంది.చూస్తూ చూస్తూనే వెంకట్ దూరమయ్యిపోయాడు.

***        ***        ***        ***


         మొదట్లో ప్రతి విషయంలో ఆమెకు వెంకట్ గుర్తుకు వచ్చేవాడు. నెమ్మది నెమ్మదిగా తనను తాను మొండిగా మార్చుకొంది. ప్రేమ ఒక వైరస్ లాంటిది. అది తగ్గినట్టే తగ్గుతుంది కనపడకుండా పోతుంది. కాని మనకే తెలియకుండా ఏదో ఒక టైమ్ లో పైకొచ్చి మనలను భాధ పెట్టి పోతుంటుంది అని సరిపెట్టుకుంది కావ్య.

         సెలవులు అయ్యాక ముందు వెళ్ళి పావనిని కలవాలి అని అనుకుంది కావ్య. అన్ని విషయాలు చెప్పాలి అని తెగ ఆరాటంగా ఉంది. పావనికి తప్ప ఇంకెవరికి చెప్పుకోగలదు? ఆమె తల్లిదండ్రులు ఒక మామూలు మధ్యతరగతి తల్లిదండ్రులు. వాళ్ళు అన్నీ జీవితంలో సాఫీగా గడిచిపోవాలి అనుకునే మనుషులు. ఏ మాత్రం చిన్న ఇబ్బంది వచ్చినా తట్టుకోలేని వాళ్ళు. ఇదేమి జీవన్మరణ సమస్య కాకపోయినా కావ్యకు అదే ఆమె జీవితంలో ఇప్పటివరకు ఎప్పుడూ చూడని, అనుభవించని భాధ.

         ఆమె ఆలోచనలకు అంతరాయం కలిగిస్తూ ఫోన్ మోగింది. వినిపించినా వినిపించనట్టు ఊరుకుంది.

         "ఏమిటే ఫోన్ అలా మోగుతుంటే ఎత్తవు?" అని విసుక్కుంటూ అమ్మ ఎత్తేలోపు అది మ్రోగటం ఆగిపోయింది.

"ఏమిటో పిల్ల ఎక్కడో ఊహల్లో తేలుతుంటుంది" అనుకుంటూ వెళ్ళిపోయింది.

         కావ్యకు ఎక్కడ తన బావ ఫోన్ చేస్తాడో ఎక్కడ మాట్లాడాల్సి వస్తుందో అని ఆలోచిస్తోంది. ఎప్పుడు ఫోన్ మోగుతుందా అని చూసే తనకి ఇప్పుడు మోగకుండా ఉంటే బాగుండు అని ప్రార్ధిస్తోంది. ఆలోచిస్తూ ఏదో తగిలినట్టు అనిపించి కిందకు చూసింది. ఏదో కాగితం చుట్టబెట్టి ఉంది. ఎక్కడ నుండి వచ్చిందా అని చుట్టూ చూసింది. ఎదురుంటి శ్రీనుగాడు వెకిలిగా నవ్వుతున్నాడు.

         "ఇప్పటికి ఇది ఏభైయ్యో లవ్ లెటర్. ఎందుకు విసురుతాడో ఈ పనికిమాలిన కవిత్వాలు. బయటకు వస్తే చాలు రడీ అయిపోతాడు. తన ఇంట్లో వాళ్ళో, వాళ్ళ ఇంట్లో వాళ్ళో చూస్తే ఎంత రభస? రేపు మళ్ళీ మొహాలు చూసుకోగలమా" అని మనసులో అనుకుని వాడి ఎదురుగానే చించి పారేసి అటు చూడకుండా లోపలకు వచ్చేసింది.

                                 ***        ***        ***        ***

హైదరాబాద్ లో ట్రాఫిక్ అంటేనే ఒక మహా సముద్రం. అందులో ఆటోలో స్టేషన్ చేరే సరికి సగం ప్రయాణం అయినట్టే. కావ్య నానమ్మతో ట్రైన్ లోకి నడిచింది. టిఫిన్ తినేసి బెర్త్ మీదకి ఎక్కేసారు. నానమ్మ లోయర్ లో కావ్య అప్పర్ లో ఎక్కారు. మధ్య బెర్త్ లో బావ ఏం చేస్తున్నాడో అని కిందకు తొంగి చూసింది. తలకింద చెయ్యి పెట్టుకొని ఆలోచిస్తున్నాడు.


"ఏం బావా నిద్రపోలేదా?" అంది కావ్య తొంగి చూస్తు.

"లేదురా నిద్ర రాలేదు.కాపలా కాయాలిగా?" అన్నాడు వెంకట్.

"దేనికి కాపలా? ఈ సామానుల్లో ఏముంది.తీసుకుపోతే తీసుకుపోని" అంది కావ్య.

"సామానులు కాదు నిన్ను ఎవరన్నా ఎత్తుకెళ్ళిపోతారు అని" అన్నాడు నవ్వుతూ వెంకట్.

"ఆహా నువ్వేదో సినిమా హీరో లాగా ఫైటింగ్ చేద్దామనా?" కవ్విస్తూ అంది కావ్య.

వెంకట్ నవ్వి ఊరుకున్నాడు. కావ్య మాట్లాడుతూనే నిద్రలోకి జారుకుంది. వెంకట్ మాత్రం అలోచిస్తూనే ఉన్నాడు. అమ్మా నాన్న తరువాత కావ్య గురించే ఎక్కువగా అలోచిస్తాడు. ఏదో తెలియని బంధం. అన్నయ్య, అక్కయ్య వాళ్ళ వాళ్ళ జీవితాలు చూసుకున్నారు. తను మాత్రం అమ్మకు దగ్గరగా ఉండాలి అని అక్కడే లెక్చరర్ గా చేరిపోయాడు. కావ్య వేసిన ప్రతీ అడుగూ ప్రత్యేకంగా గుర్తుపెట్టుకున్నాడు. ఎప్పుడు అది ప్రేమగా మారిందో తనకే తెలియదు. కానీ ఏనాడు కావ్యకి చెప్పలేదు. తనకి తానుగా నిర్ణయాలు తీసుకునే దాకా చెప్పకూడదు అని అనుకున్నాడు.


ఎప్పుడు నిద్రలోకి వెళ్ళాడో తెలియదు. మెళుకువ వచ్చేసరికి కొవ్వూరు చేరుకున్నారు. కావ్య అప్పుడే లేచి, కూర్చుని గోదావరి చూస్తోంది. ట్రైన్ నెమ్మదిగా గోదావరి బ్రిడ్జ్ మీదగా వెళ్తోంది. దూరంగా పడవలు చూడటానికి ఎంతో బాగున్నాయి. పిల్లలు అందరూ కిటికీ దగ్గరకు చేరి కూర్చున్నారు. కొంతమంది దణ్ణం పెట్టుకొని డబ్బులు వేస్తున్నారు. ట్రైన్ రాజమండ్రి చేరుకుంది.


ఇంటికి వెళ్ళడంతోనే వెంకట్ కావ్యకు ఇష్టమైనవన్ని తెప్పించాడు. ఎప్పుడు పైన కట్టేసి ఉండే ఉయ్యాల బల్ల తీసి బిగించాడు. కావ్య రోజంతా పూలు, మొక్కలు అని తిరుగుతూనే ఉంది. ఎంతో ప్రేమగా తన బావ పెంచుకున్న పావురాలు, చిలకలతో ఆడుకుంది, ప్రపంచంలోని సంతోషం అంతా ఇక్కడే ఉంది అన్నట్టు. చిన్న చిన్న కోరికలు చిన్న ప్రపంచం అందులో ప్రేమ, ఆప్యాయత. తను పువ్వుల్లో పువ్వుగా,ఒక పావురమై ఈ తోటలో ఉండిపోతే బాగుండు అనిపిస్తోంది కావ్యకు.


రాత్రి భోజనాలు అయ్యేసరికి రాత్రి పది అయ్యింది. అందరు డాబా ఎక్కారు. మామయ్య పక్కన కూర్చుని చిన్న పిల్లలాగా ఎదో కబుర్లు చెప్తోంది కావ్య. ఇంకొక వైపు నానమ్మ, వెంకట్ తల్లి కృష్ణవేణి కూర్చున్నారు. వెంకట్ వచ్చి పక్కనే కూర్చున్నాడు.


"ఏంటమ్మా అంత దీక్షగా చూస్తున్నావు" అడిగాడు వెంకట్.

"ఏం లేదురా, కావ్య వచ్చిందంటే సందు చివరి దాక వినిపిస్తుంది దాని గోల. ఎప్పుడూ నిశ్శబ్దం గా ఉండే ఇల్లు కొత్తగా కళకళలాడుతూ ఉంటుంది. మన దగ్గరే ఉండిపోతే బాగుండు అనిపిస్తుంది. చూడు మీ నాన్నగారితో మాట్లాడే ధైర్యం ఎవరికి ఉంది? అయనతో కూడ కలగలిపి మాట్లాడే అమాయకత్వం తనలో ఉంది.కల్మషం లేకుండా కలగొలుపుగా ఉంటుంది " అంది అమ్మ.


"దానిదేముందే కృష్ణా, మీ అన్నయ్యతో నేను మాట్లాడతాను పెద్దాడి పెళ్ళి అయ్యాక వీళ్ళకీ చేసేద్దాం" అంది నానమ్మ.

"అమ్మమ్మా అలాంటి పనులు చెయ్యకు. మీకు ఎప్పుడు చూసినా ఎవరు పెళ్ళి చేద్దామా అని ప్లాన్ వేస్తుంటారు. ఇప్పుడు పెళ్ళి అని దాని చదువు పాడు చెయ్యొద్దు. కావ్య బాగా చదువుకుని తను స్వంతంగా నిర్ణయాలు తీసుకునే వరకు ఎవ్వరు ఏమీ మాట్లాడద్దు" అన్నాడు వెంకట్ సీరియస్ గా.

"అది చదువుకుని ఏం ఉద్యోగాలు చెయ్యాలి?" అంది కృష్ణవేణి.

"ఉద్యోగాలు చెయ్యాలి అని కాదమ్మా ఒక గృహిణిగా ఉన్నా, లేక ఉద్యోగానికి వెళ్ళినా ఏదైనా సరే చదువు ముఖ్యం. రేపు పిల్లలకు ఏదన్నా చెప్పాలన్నా తనకు తానుగా ఏదన్నా నిర్ణయం తీసుకోవాలన్నా అన్నీ తెలుసుకొని ఉండడం అవసరం. తనకంటూ ఒక ఐడెంటిటి ఏర్పరుచుకోవాలి. అదీ కాకుండా ఈ వయసులో స్నేహితులు, కాలేజి అని ఎన్ని సరాదాలు ఉంటాయి. అన్ని అనుభవాలు చూసి తనకంటూ ఒక సొంత అభిప్రాయం ఏర్పరుచుకునే రోజు రావాలి. మీకు చాన్స్ ఇస్తే ఇప్పుడే పెళ్ళి చేసేసి ఇంకో సంవత్సరానికి ఒక పిల్లని కనిచ్చెయ్యమని అంటారు" అన్నాడు వెంకట్ నవ్వుతూ.


"అవునురా, మీరు తెలివైన ఈ కాలపు పిల్లలు. మీకున్న తెలివి మాకు ఎక్కడిది. ఏదో మాకు మా పెద్దలు చెప్పిన విధంగా మేము నడుచుకుంటున్నాము. ఆ కాలంలో ఒక అబ్బాయితో నవ్వుతూ మాట్లాడితే తప్పు అనేవాళ్ళు కాని ఎందుకో చెప్పేవాళ్ళు కాదు. మాకు అని సొంత అభిప్రాయాలూ ఉండేవా? ఇప్పుడెన్నో ఆలోచనలు ఎన్నో మార్పులు" ఆంది వెంకట్ తల్లి ఏదో కొల్పోయినట్లు.


దానితో నానమ్మ అందుకొంది. "నాకు నా పదవ యేట పెళ్ళి చేసారు. పదహారు ఏళ్ళు వచ్చేదాకా మా అమ్మగారింట్లోనే ఉన్నా. అప్పుడప్పుడు మీ తాతగారు వచ్చి పోతుండేవారు. కాని అందరి ముందే మాట్లాడడం. ఒంటరిగా కలవడం కుదరక ఒక రోజు నేను ఆడుకుంటుంటే సైకిల్ మీద వచ్చి వెనకాల కూర్చోపెట్టుకుని సినిమాకి తీసుకెళ్ళారు".


పక్కనే కావ్య వచ్చి కూర్చుంటూ, "ఏంటి నేను లేకుండా ఏదో చెప్పేసుకుంటున్నారు" అంది.

"ఏం లేదు అమ్మమ్మ తన లవ్ స్టొరీ చెప్తోంది" అన్నాడు వెంకట్ తలగడ మీద పడుకుంటూ.

"చెప్పు నానమ్మా నేనూ వింటాను" అంది కావ్య ఇంటరెస్టింగా.

నానమ్మ మళ్ళి చెప్పడం మొదలు పెట్టింది...

"మేము సినిమా కి వెళ్ళిన సంగతి వాళ్ళ నాన్నగారికి తెలిసినట్టు ఉంది. చితకబాదారట ఆయన్ని, తరువాత నా మరిది చెప్పగా తెలిసింది. రెండు వారాలకు చూసాను మళ్ళీ, పాపం దూరం నుంచే చూసి వెళ్ళిపోయారు. పదహారు ఏళ్ళకు తాతయ్యగారింటికి వెళ్ళాను. ఆయనకు అప్పుడు ఇరవై. చదువుకోసమని వైజాగ్ వెళ్ళాల్సి వచ్చింది. నేను లేనిదే వెళ్ళనని గొడవ చేసి తీసుకెళ్ళారు. ఇంక అప్పటి నుంచి అయన చనిపోయేవరకు నన్ను ఎంతో ప్రేమగా చూసుకున్నారు. తొమ్మిదవ తరగతితో ఆగిపొయింది నా చదువు. ఆయన వల్ల పుస్తకాలు చదివేదాన్ని ఎప్పుడైనా. ఇద్దరు పిల్లలు పుట్టాక కూడా అయన చదువుకున్నారు. ఆ తరువాత లా పూర్తి చేసారు. నేను పిల్లల పెంపకంలో మునిగిపోయాను. ఊళ్ళో ఆయన తమ్ముళ్ళు కష్టపడి పొలాలు చూసుకొని ఈయనకు డబ్బు పంపేవారు. అప్పుడదే స్వర్గం అనిపించేది. నాకైతే ఇద్దరే పిల్లలు కానీ నా తోటి స్నేహితురాళ్ళకు పది మంది పైనే పిల్లలు. ఒక్కొక్క బిడ్డకు ఒక రెండు సంవత్సరాలు వేసుకున్నా ఒక ఇరవై సంవత్సరాలు అందులోనే గడిచిపోయేవి. ఇంక స్వంత అభిప్రాయాలకు ఆలోచనలకు చోటెక్కడ ఉంటుంది?" అంది ఇంక ముగించేసినట్టు.

"తాతయ్య చాలా రొమాంటిక్ కదా నానమ్మ?" అంది కావ్య మైమరిచి వింటూ.

"అవన్ని నాకు తెలియదు కానీ, అయన చనిపోయేవరకు కూడా ప్రతి అదివారం తప్పకుండా హోటల్ కి తీసుకెళ్ళి ఆ తర్వాత సినిమా చూపించేవారు" అంది నానమ్మ ప్రపంచంలో తనంత అదృష్టవంతురాలు లేనట్టు.

వెంకట్ అమాయకంగా చెప్పుకుంటూ పోతున్న అవిడ దగ్గరగా వచ్చి రెండు బుగ్గలు పట్టుకొన్నాడు చిన్నపిల్లను ముద్దు చేస్తున్నట్టు. "ఈ సారి నుంచి నేను తీసుకెళ్తాను నిన్ను సినిమాకి" అన్నాడు ప్రేమగా.

ఆ వయసులో వాళ్ళను ఎక్కువగా పట్టించుకునేవాళ్ళు తక్కువే. ఏదో టీవి సీరియల్ చూసుకుంటూనో లేక ఎవరన్నా మాట్లాడేవాళ్ళు ఉంటారా అని చూస్తుంటారు. ఆవిడ కళ్ళల్లో తడి ఎవరన్నా గమనించారో లేదో కాని వెంకట్ మాత్రం గమనించాడు.


"రేపు ప్రొద్దున్నే హరిణి వాళ్ళ ఆడపడుచుతో వస్తోంది. ఈ కబుర్లు మళ్ళీ ఎప్పుడైనా చెప్పుకోవచ్చు వెళ్ళి పడుకోండి" అంది వెంకట్ తల్లి.


*** *** *** ***

హరిణి వచ్చిన హడావిడితో ఇల్లంతా నిండిపోయింది. మనుషులు ఎక్కువ అవడంతో వంటలు రకరకాలు పురమాయించింది కృష్ణవేణి. పెళ్ళి హడావుడి అప్పుడే మొదలు అయినట్టు ఉంది. వంటింట్లో ఆడవాళ్ళు చేరితే ఇంక వేరే చెప్పక్కర్లేదు.

"అమ్మా, వాళ్ళు వచ్చే రెండు నెలల్లో మంచి ముహూర్తం చూసి ఫోన్ చేస్తాము అని చెప్పారు. మిగతా విషయాలు అన్నీ మాట్లాడేసాను. ముహూర్తం పెట్టాక పెళ్ళి బట్టలు కొనాలి అంతే" అని హడావిడిగా చెప్పేసింది హరిణి.

"అదంతా నువ్వే చూసుకోవాలి.నాకు కాలు చెయ్యి ఆడదు. ఇంతకీ మీ ఆడపడుచుకి కాఫీ కావాలేమో చూసిరా" అంది కృష్ణవేణి.

"తను అప్పుడే లేవదులేమ్మా. పాపం ప్రయాణం చేసి అలసిపోయింది. బెంగుళూరు నుండి రావడం అంటే తేలికా? తనకి ఈ పల్లెటూళ్ళు అంటే అంతగా నచ్చవు. కానీ కాకినాడలో ఎదో పని ఉంది అంటే నాతో రమ్మన్నాను. మీరు కూడా ఒకసారి చూస్తారు అని. రేపు వెంకట్ ని ఒకసారి కాకినాడ తీసుకెళ్ళి రమ్మను" అంది హరిణి.

ఇంతలో కావ్య పరిగెత్తుకుని వచ్చింది. "అత్తయ్య నాకు ఒక కాఫి " అని హరిణి వైపు తిరిగి "హాయ్ వదినా ఎలా ఉన్నావు? ఏంటి కొంచెం గుండుగా తయరయ్యావు?" అంది కొంటెగా.

"నువ్వెప్పుడు తగలడ్డావు?" అంది హరిణి విసుగ్గా.

"నీ కన్నా ముందే వచ్చాను వదినా. ఇదిగో ఈ వడ తిను. ఎంత బాగుందో అత్తయ్య చేసింది" అంది కావ్య.

"అది నువ్వేం చెప్పక్కర్లేదు. మా అమ్మ సంగతి నాకు తెలుసు" అంది హరిణి విసురుగా.

"ఎందుకే దానిమీద మండిపడతావు వచ్చి రాగానే" అంది నానమ్మ.

"ప్రతిసారీ దాన్నెందుకు వెంటేసుకొని వస్తావు. అది వచ్చి ఇప్పుడు ఏం చెయ్యాలి అని, పెళ్ళి టైమ్ కి వస్తే సరిపోదా?" చిరాకుగా అంది హరిణి.

"దానికి ఇక్కడకు వచ్చే హక్కు, అధికారం ఉంది. ఏం నీ వయ్యారి ఆడపడుచు రాగా లేనిది కావ్య వస్తే ఏంటి?" అంది నానమ్మ సనుక్కుంటూ.

"అమ్మమ్మా! మా ఆడపడుచుని ఇంకోమాట అంటే ఊరుకునేదిలేదు" అంది హరిణి కోపంగా. కావ్య వైపు ఒకసారి విసురుగా చూసి అక్కడనుండి వెళ్ళిపోయింది.

"అబ్బబ్బా! ఇద్దరికీ ఒక్క క్షణం పడదు కదా" అని తల కొట్టుకుంది కృష్ణవేణి.

"అమ్మా దాని సంగతి తెలుసు కదా. తెలిసి ఎందుకు దానితో గొడవ?" అంది కృష్ణవేణి.

"సరేలే " అని చిన్న పిల్లలను కోపగించుకున్నట్టు మొహం పెట్టింది నానమ్మ.


*** *** *** ***

వెంకట్ తండ్రికి జాతకాలలో చాలా నమ్మకం ఎక్కువ. ఏపనైనా మంచిరోజు చూస్తేగాని చెయ్యరు. అన్నీ ఆయన గురిగా నమ్మే గురువుగారు చెప్తే కాని చెయ్యరు. నమ్మకాలు ఎక్కువే. తన కూతురు హరిణి పుట్టగానే తనకు ఐశ్వర్యం కలిసి వచ్చింది అని ఆయన గట్టి నమ్మకం. అందుకే హరిణి గారాబంగాను మొండిగాను పెరిగింది. ఇక్కడ ఉన్న తన ప్రత్యేకత తన అత్తవారింట్లో కూడా ఉండాలి అని ఆశించింది. అది అక్కడ దొరక్క ఆమె తనని తనే మర్చిపోయి తన చుట్టూ ఒక పరిధిని ఏర్పరచుకొని అదే ప్రపంచం అనుకుని ఉంటుంది. అన్నయ్యకి తను చెప్పిన తన అత్తగారి వైపు సంబంధం కుదిర్చింది. ఇప్పుడు తమ్ముడు కి తనకు వరుసకు ఆడపడుచు అయిన స్వప్నను ఇచ్చి చెయ్యాలని ఆలోచన. ఈ విధంగా తనకు ఒక ప్రత్యేకత ఉంటుంది అని ఆమె ఆశ.


తండ్రితో పాటూ హరిణి కూడా వాళ్ళ గురువు గారి దగ్గరకు బయలుదేరింది. పెళ్ళి కాబోయే వాళ్ళ జాతకాలు చూపించి రావాలని ఆయన ఉద్దేశం. కావ్య నానమ్మ తన కూతురు కృష్ణవేణిని రహస్యంగా పిలిచి కావ్య జాతకం కూడా చూపించమని చెప్పింది. ఆ పని ఆవిడ హరిణికి అప్పగించింది. హరిణి ఒక నిశ్చయంతో ముందుకు నడిచింది.


(ఇంకా ఉంది )

ఇంతకు ముందు కూడా హాస్య నటులని ప్రధాన పాత్రధారులుగా ( హీరోలు ) గా చేసి తీసిన సినిమాలు చాలానే వచ్చాయి కానీ ఈ సారి సునీల్ తో యాక్షన్ సినిమాల స్పెషలిస్ట్ రాజమౌళి అనగానే ఎలా తీస్తాడో అన్న కుతూహలం చాలా మంది ఉండే ఉంటుంది. సినిమా సెట్స్ మీద ఉన్నంత వరకు గోప్యం గా ఉంచి, విడుదలకు కాస్త ముందు కుతూహలం పెంచేలా మార్కెటింగ్ చెయ్యటం లో జక్కన్న సిద్దహస్తుడు. ఇప్పటివరకు ఓటమి ఎరుగని రాజమౌళి సినిమా అనగానే సినిమా ప్రియులు ఆత్రుత గానే ఎదురు చూస్తున్నారు. రాజమౌళి సినిమా మొత్తం గా చూస్తే లోపాలు కనిపిస్తున్నా, అద్భుతం అనిపించేలా ఉండకపోయినా, సినిమాలో రెండు మూడూ సీన్స్ ప్రేక్షకుల ఎమోషన్స్ ని తారాస్థాయికి వెళ్ళేలా చేస్తాయి. ఇక్కడే రాజమౌళి గెలిచేది. హింస, శృంగారం పాళ్ళు ఎక్కువే ఉన్నా, కమర్షియల్ సినిమాకి ఆ మాత్రం హంగులు అద్దాలేమో !

రాజమౌళి అన్ని సినిమాలకీ తన బాబాయి కీరవాణి నే సంగీత దర్శకుడిగా పెట్టుకున్నారు, ఎప్పటిలాగే ఇప్పుడు కూడాను. రాజమౌళి అనగానే క్యాచీ ట్యూన్స్ ఇస్తారో లేక కీరవాణి దగ్గర తనకు కావాల్సిన క్యాచీ ట్యూన్స్ ను రాజమౌళీ నే సెలెక్ట్ చేసుకుంటారో కానీ, దాదాపు అన్ని సినిమాల విజయం లో కీరవాణి సంగీతానికి సింహభాగం ఉంది. పాటల సంగీతం తో పాటు బ్యాగ్రౌండ్ స్కోర్ కూడా చాలా బాగా ఇస్తారు కీరవాణి.

ఇక మర్యాద రామన్న పాటల విషయానికొస్తే. దీంట్లో అయిదు పాటలున్నాయి. పాటలన్నీ మొదటిసారి వినగానే నచ్చేసాయి. ఈ పాటల్లో ముఖ్యం గా నచ్చింది సాహిత్యం. మామూలుగా రోజు వారీ మాటలతో పాటుగా చక్కని తెలుగు సాహిత్యం ఈ పాటల్లో కనిపిస్తుంది.



1. అమ్మాయి కిటికీ పక్కన

కారుణ్య గొంతు చాలా రోజుల తరువాత విన్నాను మళ్ళీ. కారుణ్య తో పాటు చైత్ర గొంతు కలిపారు ఈ పాటకి. చైత్ర గొంతు తన పేరులాగే ప్రత్యేకం గా ఉంది. సరదాగా ఉంది ఈ పాట. ఏదో నలుపు తెలుపు కాలం నాటి పాటల అనిపిస్తుంది, అయినా బాగుంది సూతింగ్ గా..చక్కని వాడుక భాషలో సాహిత్యం బాగుంది. ముఖ్యం గాయకుల ఉచ్చారణ స్పష్ఠం గా వింటానికి చెవుల్లో తేనె పోసినంత చల్లగా ఉంది. అనంత శ్రీరాం సాహిత్యాన్ని అందించారు.

2. ఉద్యోగం పోయింది


రామజోగయ్య శాస్త్రి గారు సరదా మాటలతో ఉద్యోగం పోవడాన్ని కూడా నవ్వుకునేలా వ్రాశారు. మాటలతో ఆడుకున్నారు అసలు. రంజిత్ పాడారు ఈ పాట. బాగుంది సరదాగా !


3. తెలుగమ్మాయి


ఇదేదో గ్రూప్ ఫొటో సాంగ్ లా ఉంది. ఏ సందర్భం లో వస్తుందో మరి. కీరవాణి గీతా మాధురితో కలిసి పాడారు. అనంత శ్రీరాం సాహిత్యం ఇచ్చారు. గీతా మాధురి, కీరవాణి గొంతులకి అభిమానిని కాకపోయిన ఈ పాటకి సరిపోయేలా చక్కగానే పాడారు. కీరవాణి బానే పాడతారు కానీ, హీరో గొంతు మెటీరియల్ కాదనిపిస్తుంది. హుషారుగా పాడినా ఏదో బాధపడుతూ పాడినట్లుంటుంది. పల్లవి వేగం గా ఉండటం, పాటలో ఉండే వేరియేషన్స్ వలన ఈ పాట కూడా నాకు నచ్చేసింది.


4. రాయే రాయే


రాజమౌళి సినిమాల్లో ఒక ఐటం సాంగ్ ఉండాల్సిందే. మసాలా బాగా దట్టించి వదులుతారు. కొన్ని పదాలు సెన్సార్ కోతకి గురౌతాయి కూడా, ఉదా: విక్రమార్కుడిలోని కాలేజీ పాపల బస్సు, ఛత్రపతి లోని మన్నేల తింటివిరా కృష్ణా.. అంత ఘాటు ఈ పాటలో లేదులెండి. బంపర్ ఆఫర్ లోని రమణమ్మ పాట ఎఫెక్ట్ కాబోలు, రఘు కుంచె తోనే ఈ పాటని పాడించారు. గీతా మాధురి తో కలిసి పాడారు రఘు. మాంచి మాస్ మాసాలా సాంగ్. ఎవరో చైతన్య ప్రసాద్ అనే అతను సాహిత్యాన్ని అందించారు. ఇలాంటి పాటల్లో సాహిత్యాన్ని వినక్కర్లేదు. మ్యూజిక్ లో ఉండే బీట్ మాత్రమే గుర్తుండిపోతుంది.


5. పరుగులు తీయి


ఈ పాట హీరో పరుగుల వెనక వచ్చే పాట లా ఉంది. Background song. బాలు గారు పాడారు, కొంచెం ఎక్కువ ఆవేశం తోనే పాడారు. వయసు ప్రభావమేమో గొంతు అలసిపోతుంది.




మొత్తమ్మీద చూస్తే నాకు మొదటి మూడు పాటలు నచ్చాయి బాగా, మిగతా రెండిటిలో మసాలా పాట కూడా పర్లెదు, చివరది తెర మీద బాగుంటుందేమో మరి.