Author: Siri
•Wednesday, October 20, 2010
 "వెంకట్ నువ్వే లేకపోతే కావ్యను సముదాయించడం చాలా కష్టం అయ్యేది. నా స్నేహితుడు ఒకడు వాళ్ళ గురువుగారి ఆశ్రమానికి రమ్మని చెప్తున్నాడు. మీరందరూ కావ్యను బాగా చూసుకుంటారు అని నమ్మకంతోనే నేను కొన్ని రోజులు ఆశ్రమం వెళ్ళొద్దామని అనుకుంటున్నాను. మనసుకి కాస్త ప్రశాంతత కలుగుతుందని నా ఆశ. ఈ సమయంలో కావ్యకు మనుషుల మధ్యలో ఉండటం చాలా అవసరం. కావ్యను రేపే ఇక్కడ నుంచి తీసుకెళ్ళిపో. నేను రాగానే వచ్చి మిమ్మలిని కలుస్తాను" అని అన్నారు. 

         వెంకట్ సరే అని తల ఊపి ఆయన చేతి మీద చేతిని వేసి ధైర్యం చెప్పాడు. 



***        ***        ***        ***

         చూస్తుండగానే వారాలు, నెలలు దొర్లిపోయాయి. కావ్య కొంచెం కొంచెంగా మామూలు మనిషి అయ్యింది. కానీ కడుపులో బిడ్డ తన్నినప్పుడల్లా జరిగినవన్నీ తలచుకొని తల్లడిల్లిపోయింది కావ్య. జీవితం అస్తవ్యస్తంగా తోచినపుడల్లా వెంకట్, కావ్య అత్తయ్య అక్కున చేర్చుకొని ఊరట కలిగించారు. అన్నిటి కన్నా నానమ్మ ఒళ్ళో పడుకొని పుట్టబోయే బిడ్డ మీదనే తన ధ్యాస అంతా పెట్టుకొని తనకి తాను బ్రతకడం నేర్చుకొంది కావ్య. 

         జీవితంలో ప్రతీ ఒక్క అనుభవం ఒక్కో రకమైన పాఠాన్ని నేర్పుతుంది. బాధను అధిగమించడమే ముఖ్యం అనుకొని ఇప్పటివరకు దేని గురించి పట్టించుకోలేదు కావ్య. కానీ బాధను కొంచెం కొంచెంగా అధిగమించడం అలవాటు చేసుకున్న కావ్యకు ఇప్పుడు తన జీవితం ఏంటి అన్న ప్రశ్న మొదలు అయ్యింది. 

         ఆ ప్రశ్న హరిణి రూపంలో పెరిగి పెద్దదయ్యి కావ్యను ఆలోచనలో పడేసింది. 

         హరిణి రావడమే హడావుడి మొదలు అయిపోతుంది. ఈ సారి ఎలాగైనా తన చిన మామగారి కూతురి సంబంధం గురించి తండ్రితో మాట్లాడాలి అని నిర్ణయంతో వచ్చింది. 

         లోపల కావ్యను చూడాగానే నొసలు చిట్లించింది. మాట వరసకు పలకరించి లోపలకు వెళ్ళిపోయింది. తల్లి కనిపించడంతో నెమ్మదిగా తన పని మొదలుపెట్టింది. 

         "అమ్మా ఇంకా కావ్యను ఎన్ని రోజులు ఉంచుకుందామని ఇక్కడ?" అని అడిగింది నెమ్మదిగా. 

         "ఎన్ని రోజులేమిటే? అది ఇంక ఇక్కడే ఉంటుంది. దానికి మనం తప్ప ఇంకెవరున్నారు" అని వెంకట్ తల్లి విసుగ్గా చూసింది హరిణి వైపు. 
"ఏదో కొన్ని రోజులు చుట్టపు చూపుగా వచ్చిపోతే పర్వాలేదు. రేపు పురుడు పుణ్యం అని ఎన్నో ఉంటాయి. అదీ కాకుండా వెంకట్ కి పెళ్ళి అయితే ఆ వచ్చే వాళ్ళకి ఇబ్బందిగా ఉండదూ? ఎవరు ఎక్కడ ఉంటే అక్కడ మంచిది. కావాలంటే కాస్త డబ్బు సాయం చెయ్యండి" అని సలహా విసిరేసింది.

         "ఏమిటే ఆ మాటలు? అదెక్కడికి పోతుంది ఈ సమయంలో. కొంచెం కూడా దయా, జాలీ లేకుండా మాట్లాడకు. కావ్య వింటే బాధ పడుతుంది" అంది ఆవిడ నమ్మ లేనట్టు.

         "ఏమిటమ్మా నేను అన్నదాంట్లో తప్పు? రేపు వెంకట్ కు పెళ్ళి అయ్యి మీరు అన్నయ్య దగ్గరకు సింగపూర్ వెళ్ళిపోతే కావ్యను చూసేది ఎవరు? రేపు తన వల్ల మన కుటుంబంలో ఎలాంటి సమస్య రాకూడదు అనే చెప్తున్నాను. కావాలంటే ఏదన్నా రెండవ పెళ్ళివాడు ఎవరన్నా ఉన్నారేమో చూసి పెళ్ళి చేసేయ్యండి. ఏదో చుట్టరికాలు అని చూసుకుంటే తరువాత బాధ పడాల్సి ఉంటుంది" అని అంది.

         "ముగ్గురి పిల్లలిని ఒకలాగే పెంచాను కదే? నీకు ఇలాంటి పాడు బుద్ధి ఎక్కడ నుంచి వచ్చింది? ఇప్పుడు అంటే అన్నావు కానీ మళ్ళీ అనకు. కావ్య మనలో ఒకతి. నీకు నీ అన్నదమ్ములంటే ఎంత అభిమానమో నాకూ అంతే అభిమానం నా అన్నయ్య మీద ఉంది. ఆయన ప్రాణంతో సమానమైన కావ్య నాకు ముఖ్యం. నీకు చుట్టరికాలు అన్నీ అవసరానికి పనికొచ్చే వస్తువులా కనిపించొచ్చు. ఈ విషయంలో నువ్వు మాట్లాడకపోవడమే మేలు. మీ నాన్నగారు కూడా అర్థం చేసుకున్నారు. ఇప్పుడు కొత్తగా నువ్వు ఏదో ఒకటి మొదలు పెట్టకు. అర్థం అయ్యిందా?" అని చెప్పి విసురుగా వెళ్ళిపోయింది.

         హరిణికి ఉక్రోషంతో ముఖం మాడ్చుకుంది.

         గదిలోనుండి బయటకు వచ్చిన హరిణికి కావ్య కనిపించింది. ఒక్కసారి ఏదో తప్పు చేసినట్లు చూపులు మరల్చుకొంది హరిణి. హరిణి పక్కగా వచ్చి నిల్చొంది కావ్య. హరిణి భుజం మీద చెయ్యి వేసింది. హరిణి తల్లితో అన్న మాటలు కావ్య చెవిలో పడ్డాయి. కానీ ఈ సారి హరిణి మాటలు కావ్యను కలవర పెట్టలేదు.

         "వదినా! నువ్వు అత్తయ్యతో అన్న మాటలు అన్నీ విన్నాను. కానీ నాకు నీ మీద ఏ మాత్రం కోపం లేదు. నువ్వు బావ మీద ప్రేమతో అతని జీవితం బాగుండాలని తాపత్రయం పడుతున్నావు.అది నేను అర్థం చేసుకోగలను. నీకు నేను చేసిన ప్రమాణం నాకు ఇప్పటికీ గుర్తు ఉంది. నువ్వు కంగారు పడకు. మామయ్య గారికి ఫోన్ చేసి రమ్మని చెప్తాను. రేపే ఇక్కడ నుండి వెళ్ళిపోతాను" అని కావ్య అనడంతో హరిణి కావ్య వైపు చూసింది. ఇంక ఏమి చెప్పడానికి లేనట్టు వెళ్ళిపోయింది హరిణి.

         కావ్యకు తన జీవితం ఏమిటి అన్న ప్రశ్నకు సమాధానం దొరికినట్టుగా అనిపించింది.

         "ఎంత విచిత్రమైనది జీవితం? అంతా సవ్యంగా జరుగుతుందని, జరగాలని తలుస్తాము. జీవితం సవ్యంగా కాకుండా గాడి తప్పితే దానిని ఎదుర్కునే శక్తినే కోల్పోతాము. అమ్మా, నాన్న ఇలా జరుగుతుంది అని ఊహించి కూడా ఉండరు. తన తోటి వాళ్ళంతా చదువు అని ఆరాట పడుతుంటే తను మాత్రం జీవితం అంటే అవగాహన లేకుండానే ఉండిపోయింది. ఇప్పుడు తన బాధ్యత ఎవరిది అని ఆలోచించాల్సిన స్థితిలో ఉండిపోయింది. ఇలా బంధాలు ఏర్పరుచుకొని ఆ బంధాలు విడిపోతే జీవితంలో ఎటు పోవాలో తెలియని పరిస్థితి. ఇలా ఎప్పుడూ ఎవరోకరి మీద ఆధారపడి జీవించడంలోనే సుఖం, స్వర్గం అని నమ్మింది" అని మనసులో అనుకుంది కావ్య.

         ఒకరకంగా హరిణి తనలో ప్రేరణ కలిగించినందుకు కావ్య సంతోషించింది. కానీ ఇంత మంది తనను ప్రేమించే వాళ్ళు చుట్టూ అల్లుకున్ని ఉన్నా తను ఓంటరి అన్న భావం కావ్యలో కలిగింది. ఆ భావం లోంచి ఒక భయం.

         "కానీ తనిప్పుడు ఇక్కడ నుంచి వెళ్ళి ఏం చేస్తుంది? తనకు చదువు కూడా పూర్తి కాలేదు. తనకి ఏదన్నా ఉద్యోగం కావాలన్నా ఎవరిస్తారు? ఏదో కొంత డబ్బు, ఇల్లు ఉన్నా అది ఎన్ని రోజులకు సరిపోతుంది? ఆలోచనలు ఉక్కిరి బిక్కిరి చేస్తున్నా ఇక్కడ నుంచి వెళ్ళక తప్పదు. ఈ రోజు జాలితో తనను చేరదీసినా రేపు ఏదోక రోజు తనను భారంగా భావిస్తే తను తట్టుకోగలదా? ఎన్ని రోజులు మాత్రం అత్తయ్య, బావా అని చనువుగా ఉండగలదు?" అని ప్రశ్నించుకుంది.

         అన్ని ప్రశ్నలకు సమాధానం తను ఇక్కడనుండీ తొందరగా వెళ్ళిపోవడమే అని నిర్ణయించుకుంది.

         అనుకోవడమే తడవుగా బట్టలు సర్దడం మొదలుపెట్టింది. పక్కనే మూలుగుతూ కావ్య నానమ్మ లేచి కూర్చుంది. ఆవిడ కొడుకు, కోడలు పోయిన దగ్గర నుండి ఒక్కసారిగా జబ్బు పడ్డట్టు అయిపోయింది. ఎప్పుడూ లేనిది రోజంతా మంచంలోనే గడుపుతోంది.

         "ఏమ్మా కావ్యా ఎందుకు బట్టలు సర్దుతున్నావు?" అని అంది దగ్గుతూ.

         "అదేం లేదు నానమ్మ. మావయ్యగారిని చూసొద్దామని అనిపిస్తోంది. కొన్ని రోజులు వెళ్ళి వస్తాను. నువ్వు పడుకో నానమ్మ" అని పట్టుకొని కూర్చుంది.

         "ఎన్ని రోజులు ఉంటావు? రెండు రోజుల్లో వచ్చేస్తావా? లేదంటే నేను కూడా వచ్చేస్తాను నీతో. నన్ను మాత్రం వదిలి పెట్టి వెళ్ళిపోకు" అంది కావ్య ముఖాన్ని రెండు చేతులతో పట్టుకొని. 

 "వచ్చేస్తాను నానమ్మ. మామయ్య గారు పాపం ఒక్కరు ఉన్నారు కదా? ఆయన ఇక్కడికి వచ్చి ఉండలేరు కదా? కొన్ని రోజులు ఉండి వస్తాను" అని అప్పటికి సమాధాన పరిచింది.

         నిజం చెప్తే ఆవిడ ససేమిరా ఒప్పుకోదని కావ్యకు తెలుసు. ఆవిడను తీసుకెళ్ళి తనతో పాటు బాధలు పెట్టడం ఇష్టం లేక కావ్య ప్రస్తుతానికి నిజం చెప్పకుండా దాచింది. ఎవ్వరికీ తెలియకుండా రాజారాం గారికి ఫోన్ చేసింది కావ్య. వీలైనంత తొందర్లో వచ్చి తీసుకెళ్ళమని చెప్పింది.


***        ***        ***        ***        

         సాయంత్రం హడావుడిగా బట్టలు సర్దుకొని బయలుదేరిపోయింది హరిణి. ఎవరు ఎంత చెప్పినా వినిపించుకోలేదు. కావ్య అత్తయ్య మాత్రం దూరంగా కూర్చొని తనకేమి పట్టనట్టు పువ్వులు మాల కట్టుకుంటోంది. అది చూసి హరిణికి ఇంకా ఉక్రోషం ఎక్కువయ్యింది.

         "సరే వెళ్ళిపోతున్నాను. ఇక్కడ నా కన్నా మిగతా వాళ్ళకే ఎక్కువ ప్రాముఖ్యం ఉంది. కనీసం ఉండమని చెప్పమని కూడా అనడం లేదు" అంది తల్లి వంక గుర్రుగా చూస్తూ.

         వెంకట్ లోపలకు రాగానే హరిణి మాటలు గట్టిగా వినిపించాయి.

         "అక్కా ఎక్కడికి బయలుదేరావు?" అని అడిగాడు.

         "ఇంకెక్కడికి? మా ఇంటికే. ఇక్కడ నా మాట వినే వాళ్ళు లేరు" అంది హరిణి కోపంగా.

         "సరే ఇప్పుడు ఎలా వెళ్తావు? బావగారు రాగానే వెళ్ళిపోదువు" అని బ్యాగ్ చేతిలోకి తీసుకున్నాడు.

         "అయినా నీ సంగతి చెప్పు. ఎప్పుడు చేసుకుంటావు పెళ్ళి? వాళ్ళు ఎన్ని రోజులని ఎదురు చూస్తారు? ఏదొక సమాధానం చెప్పాలి కదా?" అని నిలదీసింది.

         "అక్కా అదంతా తరువాత మాట్లాడుకోవచ్చు. ఇప్పుడు కాదు" అన్నాడు వెంకట్.

         "మరి ఎప్పుడురా మాట్లాడేది? ఆ కావ్య వచ్చిన దగ్గర నుంచి నీలో మళ్ళీ మార్పు వచ్చింది. ఇలా దాని కోసం ఏడుస్తూ ఎన్ని రోజులు గడుపుతావు? నీ గురించి ఆలోచించు" అంది కోపంగా.

 వెంకట్ చివుక్కున వెనక్కి తిరిగి చూసాడు. మళ్ళీ ఇంతలోనే సర్దుకొన్నాడు.

         "ఇప్పుడు కావ్య సంగతి ఎందుకు? నాకు నచ్చినప్పుడు చేసుకుంటాను. వాళ్ళకి కంగారుగా ఉంటే వేరే సంబంధం చూసుకోమని చెప్పెయ్యి" అని ఖచ్చితంగా చెప్పేసాడు.

         "ఇదంతా కావ్య వల్లే కదూ? దాని జీవితం ఇలా అయిపోయినందుకు నువ్వు ఎన్ని రోజులు బాధపడతావు? నువ్వు కావ్యను ఇంకా ప్రేమిస్తున్నావా?" అని అంది వెంకట్ చెయ్యి పట్టుకొని.

         "అక్కా" అని గట్టిగా ఏదో అనబోయాడు.

         కానీ ఎదురుగా నిల్చొన్న రాజారాం గారిని చూసి ఒక్క నిముషం అవాక్కయ్యాడు. మరు నిముషంలో తేరుకొని లోపలకు రమ్మని ఆహ్వానించాడు. కాఫీ ఫలహారాలు అయ్యాక వచ్చిన విషయం చెప్పారు ఆయన. కావ్య అత్తయ్య, వెంకట్ ఒకరి ముఖాలు ఒకరు చూసుకున్నారు.

         "కావ్యను నాతో తీసుకెళదామని వచ్చాను. నిన్న కావ్య ఫోన్ చేసి చెప్పింది. ఈ రోజే సాయంత్రానికి రిజర్వేషన్ చేయించుకొని వచ్చాను" అని చెప్పవలసిందంతా చెప్పేసారు.

         అక్కడ పరిస్థితి అసహనంగా మారింది. రాజారాం గారికి సమాధానం చెప్పలేని స్థితి. ఎవరు ఏమి మాట్లాడాలి అన్న మీమాంసలో ఉండగా కావ్య బయటకు వచ్చింది.

         కావ్యను చూడాగానే రాజారాం గారి ముఖంలో సంతోషం కనిపించింది. కావ్య వెంకట్ వైపు చూసింది. వెంకట్ మాత్రం నిస్సహాయంగా చూస్తూ ఉండిపోయాడు. వెనక నుంచి కృష్ణవేణి కొడుకు భుజం మీద చెయ్యి వేసి చిన్నగా తట్టింది "నాకు నీ బాధ అర్థం అయ్యింది" అన్నట్టు.

         "విశ్రాంతి తీసుకోండి బాబాయ్ గారు. నేను బయటకు వెళ్ళొస్తాను" అని చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు వెంకట్.

         ఇంక బాగుండదు అని కావ్య అత్తయ్య రాజారాం గారితో మాటలు కలిపింది. కావ్య తలుపుకి ఆనుకొని వెళ్ళిపోతున్న వెంకట్ వంక చూస్తూ నిల్చొంది.


***        ***        ***        ***

         మంచం మీద పడుకొని నిద్రపోతున్న నానమ్మ కాళ్ళకి నమస్కరించింది కావ్య. కళ్ళల్లో రాబోతున్న కన్నీళ్ళను ఆపుకొని బయటకు వచ్చిన కావ్యకు ఎదురుగా అత్తయ్య కనిపించేసరికి ఆగిపోయింది.
 "ఏమిటిది కావ్యా? ఒక్క సారి ఇక్కడే ఉండిపోతాను అని చెప్పు. ఇప్పుడే వెళ్ళి మీ మావగారితో మాట్లాడి వస్తాను" అని అంది .

         "వద్దు అత్తయ్యా. నేను వెళ్ళాలి. నన్ను ఆశీర్వదించండి" అని నమస్కరించింది.

         "నిన్ను ఉండిపొమ్మని చెప్పే అధికారం లేదు. ఆపే శక్తి లేదు. ఎక్కడున్నా సంతోషంగా ఉండు. నేను, వెంకట్ మధ్యలో వచ్చి వెళ్తాము" అని దగ్గరగా తీసుకొంది.

         బయలుదేరే ముందు వెంకట్ వచ్చాడు. స్టేషన్ చేరుకుని సామాన్లు లోపల పెట్టేవరకు వెంకట్ తో మాట్లాడే అవకాశం దొరకలేదు కావ్యకు.

         "నేను ఇప్పుడే ఒక ఫోన్ చేసి వస్తాను. రేపు పక్కింటి వాళ్ళను పాలు పోయించుకొమ్మని చెప్పాలి" అని రాజారాం అనడంతో సరే అని తల ఊపింది కావ్య.

         "ఇదిగో పళ్ళు తీసుకొచ్చాను. ఇంకేదన్నా కావాలా కావ్యా?" అని అడిగాడు వెంకట్.

         వద్దు అన్నట్టు తల ఊపింది కావ్య.

         "ప్రతిసారీ ఇలా నీకు ఏదో విధంగా వీడ్కోలు చెప్పక తప్పటం లేదు. ఇప్పుడు ఇంత కంగారుగా ఫోన్ చేసి వెళ్ళిపోవాల్సిన అవసరం ఏమిటి కావ్యా?" అని అన్నాడు వెంకట్.

         "నువ్వు ఇదివరకు అనేవాడివి గుర్తు ఉందా బావా? నీ కోసం నువ్వు జీవించడం నేర్చుకో అని. అప్పుడు నాకు అది అర్థం కాలేదు. ఇప్పుడిప్పుడే అర్థం అవుతోంది. నువ్వు చెప్పిన మాట వింటున్నందుకు సంతోషించాలి నువ్వు" అంది కావ్య.

         "కానీ ఒక్కదానివి వెళ్ళి ఏం చేస్తావు?" ప్రశ్నించాడు వెంకట్.

         "ఏమో అక్కడికి వెళ్ళాక ఆలోచించాలి. లేదంటే తిరిగి మీ దగ్గరకే వస్తాను. ఇంకెక్కడికి వెళ్తాను" అని అంది చిన్నగా నవ్వి.

         "సరే కానీ నేను ప్రతి వారం వచ్చి చూసి వెళ్తాను. నువ్వు మాత్రం దానికి అడ్డు చెప్పకూడదు" అని అన్నాడు వెంకట్.

         సరే అన్నట్టు తల ఊపింది కావ్య.

 "నువ్వు కూడా నాకు ఒక ప్రమాణం చెయ్యాలి బావా. వదిన చెప్పిన అమ్మాయిని నువ్వు పెళ్ళి చేసుకోవాలి. ఇంట్లో అందరికి సంతోషం కలగచెయ్యాలి" అని అంది అభ్యర్థనగా.

         ఇంతలో రాజారాం గారు రావడంతో ఇద్దరి మధ్య సంభాషణకి తెర పడింది.


***        ***        ***        ***

         సమయం ఎవరి కోసం ఆగదు. తన పని తను చేసుకు పోతుంది. కావ్య కూడా సమయంతో పాటూ కదలడం నేర్చుకొంది. చూస్తూనే రెండు సంవత్సరాలు గడిచిపోయాయి. అనుకున్నట్టుగానే కిరణ్ ఆశించిన ప్యాకేజ్ కంపెనీ తనే ప్రారంభించింది కావ్య. చూడడానికి చిన్నదే అయినా కావ్యకు ఆత్మస్థైర్యాన్ని ఇచ్చింది.

         ఆఫీస్ లో తన గదిలో కూర్చున్న కావ్యకు గత రెండు సంవత్సరాలుగా తను పడ్డ కష్టానికి ప్రతిఫలం లభించడం ఎంతో ఆనందాన్ని కలిగించింది. ఒక పెద్ద కంపెనీకి కావల్సిన ప్యాకేజింగ్ మెటీరియల్ కి సంబంధించి పెద్ద ఆర్డర్ రావడంతో పట్టలేని సంతోషంలో ఉండగా తలుపు మీద చిన్నగా తట్టిన శబ్దం వినిపించింది.

         "ఎస్ కమిన్" అని తలెత్తి చూడకుండానే అంది కావ్య.

"ఏమ్మా మమ్మలిని మర్చిపోయావా? ఎవరు వచ్చారో కూడా చూడనంత పని ఏమిటి?" అని పావని లోపలకు వచ్చింది. కావ్య చిన్నగా నవ్వింది.

         "మా పాప పుట్టినరోజు. రేపు సాయంత్రం చిన్న పార్టి. నిన్ను పిలుద్దామని వచ్చాను. మావయ్య గారిని, నానమ్మగారిని తీసుకొని తప్పకుండా రావాలి. పని ఉంది అని సాకు చెప్పకు" అని కూర్చుంది.

         "తప్పకుండా వస్తాను. ఏదైనా నీ తరువాతే కదా పావని? మీరే లేకపోతే నేను ఈ స్థితికి వచ్చేదాన్ని కాదు" అంది కావ్య.

         "ఇందులో నేను చేసింది ఏమి లేదు. నువ్వే కష్టాలను ఎదుర్కొని సాధించావు. ఇలా సహాయం అందించే వాళ్ళు చాలా మందికి చుట్టూ ఉన్నా, నీలా ధైర్యంగా జీవించడం అందరి వల్లా కాదు. ఏదొక సాకు చెప్పుకొని తమ మీద తామే జాలిపడి జీవితంలో ముందుకు వెళ్ళలేరు. కానీ నిన్ను చూసాక నాకు నీ స్నేహితురాలినని చెప్పుకోడానికి చాలా గర్వంగా ఉంది" అని సంతోషంగా చూసింది పావని.

 పావని వెళ్ళిపోయాక కావ్య గతాన్ని తలచుకుంటూ ఉండిపోయింది.

         "ఆ రోజు రాజమండ్రి నుండి బయలుదేరి వచ్చాక ఏం చెయ్యాలో తెలియని పరిస్థితి తనది. అయినా ఏదో పట్టుదల తనని ముందుకు నడిపించింది. పదే పదే బావ చెప్పిన మాటలు, తనని తాను వెతుక్కుంటూ
వచ్చేసింది. ముందు రాగానే సగంలో నిలిపేసిన చదువు పూర్తి చెయ్యాలి అని పరీక్షలు రాసింది. కిరణ్ పని చేసిన కంపెనీలోకే వెళ్ళి పని చెయ్యడానికి సిద్ధం అయ్యింది. అక్కడ మిగతా ఆడవాళ్ళతో చేరి పని నేర్చుకుంది. చదువు పూర్తయ్యి కిరణ్ ఆశించినట్టుగానే లోన్ సంపాదించి ఈ రోజు తన నలుగురుకి పని ఇవ్వగలిగింది. ఇప్పుడు ఏదో ప్రశాంతత. జీవితంలో ఎంతో నేర్చుకుంది. అన్నిటికన్నా ఒకరు తన కోసం ఏదో చెయ్యాలి అన్న ఆలోచనే లేకుండా తనకు తానే జీవితాన్ని అదుపులోకి తెచ్చుకుంది. కానీ ఇంకా ఏదో ఒక వెలితి జీవితంలో" అని ఆలోచనలో ఉండగా ఫోన్ మోగింది.

         "కావ్యా ఇంటికి ఎప్పుడు వస్తావమ్మా? ఇక్కడ నీ కూతురు గొడవ చేస్తోంది" అని కావ్య నానమ్మ ఫోన్ చేసింది.

         "ఇదిగో వచ్చేస్తున్నాను" అని ఫోన్ పెట్టేసి బయలుదేరింది కావ్య.

         కావ్య వచ్చిన కొన్ని రోజులకే కావ్య నానమ్మ మనవరాలి కోసం వచ్చేసింది.

         "నాకు కాస్త చద్దన్నం పెట్టు చాలు కావ్యా. నువ్వు లేకుండా నేను ఉండలేను" అని కన్నీళ్ళు పెట్టుకోవడంతో కావ్య కాదనలేదు. ఆవిడే కావ్యకు పురుడు పోసి దగ్గరుండి చూసుకొంది. కావ్యలో ధైర్యం, ఉత్సాహం చూసి ఆవిడలో కొత్త ఊపిరి వచ్చింది. ఏదో ఒక్క ఆధారం చాలు మనిషిలో జీవించడానికి ఆశ మొలకెత్తడానికి.

         కావ్య ఇంట్లోకి ప్రవేశించగానే రెండు కాళ్ళకు అడ్డు పడి చుట్టుకు పోయింది సంవత్సరం వయసు ఉన్న అఖిల. కావ్య కూతుర్ని ఆప్యాయంగా దగ్గరకు తీసుకొంది. రాజారాంగారు చేతిలో మంచి నీళ్ళ గ్లాస్ తో, కావ్య నానమ్మ ఇంకో చేతిలో అన్నం తో నిండిన కంచం తో పరిగెత్తుకొని వచ్చారు ఆయాసపడుతూ.

         "ఇక్కడున్నావా పిల్ల పిడుగా? ఇల్లంతా తిప్పించావు కదే?" అని ఆగిపోయారు.

         వాళ్ళిద్దరిని అలా చూసిన కావ్యకు మనసులో ఒక ఆనందం.

         "అలా ఏడిపించొచ్చా తాతయ్యను? మంచి పిల్లవు కదూ?" అని ఇద్దరి చేతిలోనుండి తీసుకొని తినిపించడం ప్రారంభించింది. 



రాజారాం గారు వెళ్ళి పడక కుర్చీలో వాలిపోయారు.

         "ఇదిగో కావ్యా చెప్పడం మర్చిపోయాను. అత్తయ్య ఫోన్ చేసింది. బావకి నిశ్చితార్థం ఏర్పాటు చేసారు. అందరిని రమ్మని మరీ మరీ చెప్పింది" అని చెప్పడంతో కావ్య నానమ్మ వంక ఒకసారి చూసి సమాధానం చెప్పకుండా ఉండిపోయింది.

         "ఏమిటి వెళ్ళేది ఉందా లేదా? చూసి ఎన్ని రోజులయ్యిందో? వెంకట్ ని కూడ ఇక్కడికి రావద్దు అని నిక్కచ్చిగా చెప్పేసావు. వాడొక పిచ్చి వెధవ. ఈ కాలంలో అయినవాళ్ళు, అభిమానం అంటూ తిరుగుతుంటాడు" అని సణుక్కుంది నానమ్మ.

         "నానమ్మ నీకు అక్కడే ఉండాలి అని అనిపిస్తే అక్కడే ఉండిపోకపోయావా? ఇక్కడికి ఎందుకు వచ్చినట్టు? రేపు నీకు టికెట్ తీసుకుంటాను. వెళ్ళి పెళ్ళి అయ్యాక రా" అని వంటింట్లోకి నడిచింది కావ్య.

         "అవునులే ముసలిదాన్ని నా మాటలు ఎవరికి పట్టవు. ఏదో ఒక మూల పడి ఉండాల్సిన దానిని" అని చిన్న బుచ్చుకుంది.

         అది గమనించిన కావ్య ఆవిడ దగ్గరగా వచ్చి కౌగలించుకుంది.

         "నానమ్మ నీకు తెలుసు కదా నా పరిస్థితి. నేను దూరంగా ఉంటేనే అక్కడ అంతా సవ్యంగా నడుస్తుంది. ఇప్పుడు నేను అక్కడకు వచ్చి ఏదన్నా గొడవలు జరిగితే? అందుకే నువ్వు వెళ్ళి వచ్చెయ్యి. పెళ్ళి సమయానికి నేను మామయ్య గారు వస్తాము, సరేనా?" అని బుజ్జగించింది.

         "కావ్యా నేను ఒకటి చెప్పనా? నువ్వు కోపగించుకోవుగా?" అని నానమ్మ అనడంతో అడగమనట్టు తల ఊపింది.

         "ఇప్పటికీ మించిపోయింది ఏమీ లేదు. నువ్వు ఒప్పుకుంటే నేను అత్తయ్యతో మాట్లాడతాను. బావకు నువ్వంటే ప్రాణం. అందరూ సంతోషంగా ఉండొచ్చు" అని అంది చిన్నగా నానమ్మ.

         "దేని గురించి ?"అని ప్రశ్నార్థకంగా చూసింది కావ్య.

         "నువ్వు ఇలానే ఉండిపోతావా? నువ్వు మళ్ళీ బావని పెళ్ళి ఎందుకు చేసుకోకూడదు?" అని మనసులోని మాట చెప్పింది నానమ్మ.

         "నానమ్మా" అని నమ్మలేనట్టు చూసింది కావ్య.
  "లేదు నానమ్మ, ఇంక అలాంటి ఆలోచనలు అసలు రానివ్వకు. అది జరిగే పని కాదు. ఇప్పుడు కొత్తగా నువ్వొక తుఫాన్ సృష్టించకు. నాకు తెలియకుండా నువ్వు ఏదన్నా చెయ్యాలని చూసావో నా ముఖాన్ని మళ్ళీ చూడవు. ఈ పెళ్ళి ఆటంకం లేకుండా జరగాలి " అని అంది తీవ్రంగా చూస్తూ.

         "నాకు తెలుసు నీకు చిన్నప్పటి నుండి బావ అంటే ఎంత ఇష్టమో. బావకు నువ్వంటే ప్రాణం. ఒకరికి ఒకరు ఏమి చెప్పుకోకుండానే ఏవేవో జరిగి పోయాయి. జీవితాలు మారిపోయాయి. ఇప్పుడైనా నాకు ఇది కావాలి అని అడిగే ధైర్యం లేదు మీ ఇద్దరికి. ఏ పెద్దవాళ్ళు మిమ్మలిని అర్థం చేసుకోకుండా మీ జీవితాల్ని రాయాలి అనుకున్నారో వాళ్ళ కోసం ఈ అర్థం పర్థం లేని త్యాగాలు ఎందుకు?" అని ప్రశ్నించింది నానమ్మ.

         "లేదు నానమ్మా ఇది త్యాగం కాదు. ఇది విధి. ఏది ఎలా జరగాలో అంతా ముందే రాసి ఉంటుంది. ఇందులో ఎవరి తప్పు లేదు. ఇప్పుడు నాకు అఖిల భవిష్యత్తు ముఖ్యం. అది తప్ప ఇంక నాకేమి వద్దు. ఇంక ఇప్పుడు నాకు తోడు కావాలి అని అనుకోవడం లేదు. బావనైనా సుఖంగా ఉండనీ. ఎలా జరగాలో అలా జరుగుతుంది. ఇప్పుడు జరిగేదే అందరికి సరైనది. ఇప్పుడు నువ్వు ఏదో చెయ్యాలి అని జరిగేదాన్ని ఆపడానికి ప్రయత్నించకు. నా మీద ఒట్టే" అని అభ్యర్థనగా చూసింది కావ్య.

         "సరే ఇప్పటి వరకు నేను ఏం చెయ్యగలిగాను? ఇప్పుడు కూడా చూస్తూ ఉండడమే తప్ప ఏం చెయ్యగలను?" అని కావ్య తల నిమిరింది నానమ్మ.

***        ***        ***        ***

         అక్కడ రాజమండ్రిలో, జరగబోయే నిశ్చితార్థానికి హడావుడిగా ఏర్పాట్లు జరుగుతున్నాయి. వెంకట్ తన గదిలో కూర్చుని ఏదో పుస్తకం చదువుతూ ఉండగా తల్లి రావడంతో తలెత్తి చూసాడు.

         "కావ్య ఇంకా రాలేదామ్మా?" అని అడిగాడు.

         "లేదురా అమ్మమ్మ ఒక్కత్తే వచ్చింది. అన్నయ్య వెళ్ళి తీసుకొచ్చాడు. ఏదో పని ఉందిట పెళ్ళికి వస్తాను అని చెప్పిందట" అంది.

         ఏమి సమాధానం చెప్పకుండా మళ్ళీ పుస్తకంలో మునిగిపోయాడు.

         "ఏమిట్రా ఇది? ఇలా ఎవరింట్లోనో చుట్టం లాగా కూర్చున్నావు? నీకు కాబోయే భార్య నీతో ఏదో మాట్లాడాలి అని అడిగింది. ఒకసారి వెళ్ళి మాట్లాడిరా" అని చెప్పేసి బయటకు వెళ్ళేందుకు లేచింది. 



 వెళ్ళబోతున్న ఆవిడను వెంకట్ చేయి పట్టుకొని ఆపాడు.

         ఏమిటన్నట్టు వెనక్కి తిరిగి చూసింది.

         "నీకు సంతోషమేగా?" అని అన్నాడు తల్లి ముఖంలోకి చూసి.

         "నీ సంతోషంలోనే నా సంతోషం ఉందిరా. నీ మనసులో ఏమున్నా నాకు చెప్పు. రేపు అన్నయ్యతో పాటు మేము సింగపూర్ వెళ్ళిపోతాము. నిన్ను ఒంటరిగా వదిలి వెళ్ళడం నాకు ఇష్టం లేదు. నీకు ఒక ముడి వేసి వెళ్తే అదొక తృప్తి. అందుకే ఈ పెళ్ళికి సమ్మతించాను. ఇప్పటికైనా మనసులో ఉన్నది నాకు చెప్పు. నీకు ఈ పెళ్ళి పూర్తి సమ్మతం ఉంటేనే జరుగుతుంది. లేదంటే నేను నీతో ఇక్కడే ఉండిపోతాను" అని జవాబు కోసం చూసింది.

         వెంకట్ మౌనంగా చూస్తూ ఉండిపోయాడు. భర్త పిలవడంతో కొడుకు వంక నిస్సహాయంగా చూసింది.

         "నేను మళ్ళీ వస్తాను. ఒక్కసారి తీవ్రంగా ఆలోచించు. ఇదే జీవితం నీకు ఇచ్చే ఆఖరి అవకాశం. ఈ చాన్స్ మళ్ళీ దొరకదు. ఒక్కసారి స్వప్న ఏదో మాట్లాడాలి అని అంది. వెళ్ళి మాట్లాడిరా" అని చెప్పేసి వెళ్ళిపోయింది.

***        ***        ***        ***

         వెంకట్ వెళ్ళేసరికి అతని కోసమే స్వప్న ఎదురు చూస్తూ ఉంది. లోపలకు వెళ్ళిన వెంకట్ కి హరిణి, బావగారు అక్కడే ఉండటాన్ని చూసి ఏదో ముఖ్యమైన విషయం అని అర్థం అయ్యింది.

         "ఏంటి బావగారు? ఏదో మాట్లాడాలి అన్నారు అని అమ్మ చెప్పింది" అని వెంకట్ మొదలుపెట్టాడు.

         హరిణి తన భర్త వంక కోపంగా చూసింది.

         "నేనే మాట్లాడాలి అని చెప్పాను" అని స్వప్న ముందుకు వచ్చింది.

         "మీకు ఒక ముఖ్యమైన విషయం చెప్పాలి" అని సందిగ్ధంగా చూసింది.

         "ఏదైనా సరే, నిర్మొహమాటంగా చెప్పండి" అని అన్నాడు వెంకట్.
"మీకు మనసులో ఎలా ఉందో నాకు తెలియదు కానీ, ఈ పెళ్ళి నాకు ఏ మాత్రం ఇష్టం లేదు. ఇలా అంటున్నందుకు నన్ను క్షమించండి. నన్ను మనస్పూర్తిగా ఇష్టపడే వాడు నాకు భర్తగా రావాలని నేను కోరుకుంటున్నాను. ఇప్పటికైనా మీరు కోరుకున్నవాళ్ళను ఇంకా దూరం చేసుకోకండి" అని అంది స్వప్న.

         స్వప్న చెప్పిన మాటలు విని ఆశ్చర్యంగా చూసాడు వెంకట్.

         తను చెప్పాల్సింది చెప్పేసి వెంకట్ వంక చూసి "మీకు జీవితంలో అంతా మంచే జరగాలని కోరుకుంటున్నాను" అని వెళ్ళిపోయింది.

         వెంకట్ ఏం జరుగుతోందో అర్థం కానట్టు ఉండిపోయాడు.

         వెంకట్ బావగారు దగ్గరగా వచ్చి కూర్చున్నారు.

         "ఇప్పటివరకు మీ అక్క చెప్పినవి అన్నీ నమ్మి దేనినీ ప్రశ్నించకుండా తను చెప్పినట్లే నడుచుకున్నాను. కానీ ఈ రోజు నేను చెయ్యలేనిది స్వప్న చేసి చూపింది. సరైన నిర్ణయమే తీసుకుంది. పెళ్ళి అనేది మన కోసం చేసుకోవాలి. ఇతరుల కోసం కాదు. ఇతరుల సంతోషం కోసం చేసుకుంటే అది ఎప్పుడూ మనలని బాధిస్తుంది. నిన్న బామ్మ గారు రాత్రి నాతో, స్వప్నతో మాట్లాడినప్పుడు నాకు ఈ విషయం అర్థమయ్యింది. స్వప్న తెలివైనిది. సరైన సమయంలో సరైన నిర్ణయం తీసుకొంది. ఇప్పుడు నీ వంతు. నువ్వు సరైన నిర్ణయం తీసుకోవాల్సిన సమయం వచ్చింది. ధైర్యంగా అడుగు వెయ్యి" అని భుజం మీద తట్టి లేచాడు.

         "పద ఇక వెళ్దాము. అందరినీ ట్రైన్ ఎక్కించాలి. ఆ పనులేవో చూద్దాం " అని హరిణి వంక చూసాడు ఆమె భర్త.

         హరిణి తల దించుకొని భర్త వెనకాలే వెళ్ళిపోయింది.

         నిశ్చితార్థానికి వచ్చిన వాళ్ళందరిని పంపించి వచ్చారు. వెంకట్ తల్లి మనసులోనే సంతోషించింది. కానీ పైకి కనిపించకుండా తల్లి వంక చూసింది. ఆవిడ కళ్ళతోనే ధైర్యం చెప్పింది. వెంకట్ గదిలో నుండి బయటకు రావడంతో అందరూ అతని వంక ఒక్కసారిగా తిరిగి చూసారు.

         వెంకట్ ఎవరి వంకా చూడకుండా తన గదిలోకి వెళ్ళి బట్టలు సర్దడం మొదలు పెట్టాడు.

         పిల్లిలా వెంకట్ వెనకాలే వెళ్ళి తలుపు చాటున నిల్చొన్నారు వెంకట్ తల్లి, అమ్మమ్మ.
 "ఎక్కడికో ప్రయాణం? మాకు చెప్తే మేమూ వస్తాము కదా ?" అని చిన్నగా నవ్వు వినిపించడంతో వెనక్కి తిరిగి చూసాడు వెంకట్.

         తల్లి, అమ్మమ్మ గుమ్మం దగ్గర ఉండడం చూసి చిన్నగా నవ్వుకున్నాడు.

         "ఇంక మీ అందరి ఆటలు సాగవు. మీకన్నా పెద్ద మనిషి రాబోతోంది" అని అన్నాడు గట్టిగా.

         అతను అఖిల గురించి మాట్లాడుతున్నాడని అర్థమయ్యింది ఇద్దరికి. పట్టలేనంత సంతోషంతో పరిగెట్టుకొని వచ్చారు. "నిజమా" అని నమ్మలేనట్టు చూసారు.

         "అవును అమ్మమ్మా. ఈ సారి నా కూతురితోనే వస్తాను" అని ఒక నిశ్చయంతో అన్నాడు వెంకట్.

         "ఇప్పటికైనా నీ మనసులో ఉన్నది చెప్పరా కావ్యకు. మేము వెయ్యి కళ్ళతో ఎదురు చూస్తూ ఉంటాము" అని అంది అమ్మమ్మ.

         బయట తండ్రి ఎదురు పడడంతో ఆగిపోయాడు వెంకట్. ఏం చెప్పాలో అని ఆలోచిస్తుండగా ఆయనే ఒక అడుగు ముందుకు వేసి భుజం మీద చిన్నగా తట్టి నవ్వారు.

         "తొందరగా తీసుకొని వచ్చెయ్యి" అని అన్నారు.

         ఆయన అంగీకారం తెలపడంతో పట్టలేని ఆనందంతో ఉక్కిరి బిక్కిరి అయ్యాడు వెంకట్. అందరి అంగీకారం లభించడంతో ధైర్యంతో ముందుకు నడిచాడు.






                           (సమాప్తం)
Author: Siri
•Friday, October 08, 2010
నేను ఈ వారం కధ కాస్త ఆలస్యంగా పోస్ట్ చెయ్య్డానికి ఒక కారణం ఉంది ...రెండు వారాల క్రితం ఇలాంటి ఒక  శుక్రువారం (sept24th) నా మేనకోడలు మూడేళ్ళ అనన్య కార్ ప్రమాదం లో చనిపోయింది ...ఈ కధ రాసినప్పుడు నాకు తెలియదు నేను ఇలాంటి ఒక సంఘటన ఎదుర్కోవాల్సి వస్తుందని .. నా చిన్న తమ్ముడు ఆంబులన్స్ నుండి ఫోన్  చేసి "అక్కా అనన్య చనిపోయింది " అన్న మాటలే నాకు పదే పదే వినిపిస్తున్నాయి ...కధ లో చెప్పినట్టుగా వాళ్ళకు జీవించడానికి కారణాలు చెప్పవలసి వస్తుందని నేను ఎప్పుడు అనుకోలేదు ...ఎప్పుడు వార్తల్లో ఎమన్నా జరిగితే అయ్యో అనుకొని మనకు జరగవులే అనుకున్నాను ...కానీ ఇంటి ముందు ఆడుతూ పాడుతూ బాల్ కోసం వెళ్ళి ఎదురుంటి కారు కింద పడి ఇలా చిట్టి తల్లి ప్రాణం విడుస్తుందని  కనీసం ఊహించను కూడా ఊహించలేదు.


మీ అందరికి తన గురించి చెప్పాలని ఉంది నాకు ...అందమైన కుటుంబం వాళ్ళది ..అమ్మా నాన్న ,మూడేళ్ళ అనన్య ,తనకి ఒక చిన్ని తమ్ముడు..చూసిన వాళ్ళందరు ముచ్చట పడేలా .అనన్య అందమైనది ,చాలా తెలివైనది ,ఎంద అందంగా పాడుతుందో .ఒక్కసారి మనం పాడి వినిపిస్తే చాలు అది యే భాష అయినా సరే పాడేస్తుంది .మాటలు కూడా పూర్తిగా రాకున్నా పాటలు మాత్రం ఒక్క తప్పు లేకుండా పాడుతుంది. అందరు దానికి మేనత్త పోలికలు అని అంటుంటే నేను ఎంత మురిసిపోయేదాన్నో. రెండేళ్ళ వయసులో తను ప్రపంచం లో అన్ని ప్రదేశాలు మాప్ లో గుర్తించేది . తల్లి తో తెలుగులో ,తండ్రితో మా అందరితో తమిళం లో మాట్ళాడేది . మూడు వారాలుగా ప్రీ స్కూల్ కి వెళ్ళడం మరియు టీవీ ద్వారా ఇంగ్లిష్ మాట్లాడడం నేర్చుకుంది.  ప్రేమని చూపించడం లో తన నుండి నేను ఎన్నో నేర్చుకున్నాను . తన దగ్గరకి వెళ్ళినప్పుడల్లా చేతులతో హత్తుకొని ఎన్నో ముద్దులు పెట్టేది. ఇప్పుడు ఇంక ఎంత పిలిచినా తిరిగి రాలేని లోకానికి వెళ్ళిపోయింది . జీవితం ఆగదు .మిగతా వారి కోసం మనం ముందుకు నడవక తప్పదు .గుండెల్లో తనని పెట్టుకొని తన ముద్దు మాటలు అల్లరి నవ్వు తలచుకుంటూ తను లేని బాధను అనుభవిస్తూ బ్రతకడం నేర్చుకోవాలి.


అందరికి చిన్న విన్నపం ..ఎప్పుడైనా మీరు కార్ నడిపేటప్పుడు కాస్త ఆలోచించండి .కోపంగా కానీ లేదా ఎదో ఒక ఆలొచనతో కానీ ఫోన్ లో మాట్లాడుతు కానీ ఎప్పుడు కార్ నడపవద్దు .ఏ మాత్రం అజాగ్రత్త్త గా ఉన్నా ఎన్నో అనర్ధాలు జరగవచ్చు .అందరికి ఇలా జరుగుతుందని కాదు .కానీ ఇంకొకరికి ఎవరికీ ఇలాంటివి జరగ కూడదు అన్న తపనతోనే ఈ అభ్యర్ధన. చిన్న పిల్లలు ఆడుకుంటున్న ప్రదేశాలలో మరింత జాగ్రత్త గా ఉండాల్సిన భాధ్యత అందరికీ ఉంది . 







Author: Siri
•Friday, October 08, 2010
 "ఆ వచ్చేవాళ్ళు ఇంట్లోకి కూడా వస్తారే, లోపలకి వచ్చి కూర్చో" అని నవ్వింది కావ్య మేనత్త. 

         అయినా కావ్య మాత్రం ఎదురు చూస్తూనే ఉంది. చిన్న పిల్లలాగా ఏదో తెలియని ఆరాటం, ఉత్సాహం ఉరకలు వేసాయి. జీవితంలో బాధలన్నీ తొలగి మంచిరోజులు వస్తున్నాయి అని అనిపించింది కావ్యకు. చిన్నగా పొట్టని తడిమి చూసుకొని ఏదో పులకింతకు లోనయ్యింది. వెళ్ళిన బావ ఎంతకూ రాకపోవడంతో కంగారు ఎక్కువయ్యింది కావ్యకి. 

         "ట్రైన్ కాస్త ఆలస్యంగా వస్తోందేమో, కంగారు పడకు" అని కావ్య అత్తయ్య చెప్తూనే ఉన్నా కావ్యలో ఆరాటం ఎక్కువయ్యింది. కొంత సేపటికి పోన్ మ్రోగటంతో ఆత్రుతగా వెళ్ళి చూసింది. 

         "ఇదిగో కావ్యా, బావ మాట్లాడుతాడట" అని కృష్ణవేణి ఫోన్ కావ్య చేతికిచ్చింది. 

         "హలో" అని అంది కంగారుగా కావ్య. 

         "కావ్యా! మామయ్య వాళ్ళు రాలేదు. సరైన సమయానికి ట్రైన్ అందుకోలేకపోయినట్టు ఉన్నారు. ఇప్పుడే కిరణ్ తో మాట్లాడాను. డ్రైవర్ ఎలాగూ ఉన్నాడు. నేను వెళ్ళి వాళ్ళను తీసుకుని వచ్చేస్తాను. నువ్వు కంగారు పడకు, సరేనా?" అని పెట్టేసాడు వెంకట్. 

         కావ్యకు కంగారు ఇంకా ఎక్కువయ్యింది. 

         "ట్రైన్ సమయానికి అందుకోకపోవడం ఏమిటి? కిరణ్ ఎప్పుడూ ఆలస్యం చెయ్యడు" అని ఆలోచనలు చుట్టుముట్టాయి కావ్యకు. తల్లి తండ్రులకు,కిరణ్ కి ఫోన్ చేసి చూసింది. ఎక్కడా పోన్ ఎత్తలేదు. 

         "అయ్యో అమ్మా వాళ్ళ ఫోన్ పాడయ్యింది అని కిరణ్ చెప్పాడు కదా? మామయ్యగారు ఊరెళ్తున్నారు కదా అని ఈయన కూడా అమ్మ వాళ్ళతో వెళ్ళిపోయి ఉంటాడు" అని మనసులోనే అనుకుని పోన్ పెట్టేసింది. 

         "కనీసం ఒక్కసారి నాకు పోన్ చేసి చెప్పొచ్చు కదా ఆ విషయం" అని విసుక్కుంది కావ్య. 

         కిరణ్ కావ్యకు పోన్ చెయ్యకుండా వెంకట్ కి ఎందుకు చేసాడో అర్థం కాలేదు కావ్యకు. ఏవేవో చెడు ఆలోచనలు కందిరీగల్లా చుట్టుముట్టాయి. 



 "ఛ! ఎందుకు ఇలా ఆలోచిస్తున్నాను?" అని మనసులో వస్తున్న ఆలోచనలను మళ్ళించడానికి చూసింది. కానీ ఎంత ప్రయత్నించినా నిద్ర పట్టక రాత్రంతా జాగరణే చేసింది.

***        ***        ***        ***

         మర్నాడు పొద్దున్న లేచి బావ పోన్ ఎప్పుడు చేస్తాడా అని ఎదురు చూసింది. కిరణ్ ఒక్కసారి కూడా ఫోన్ చెయ్యనందుకు చిరాకు పడింది కావ్య. మధ్యాహ్నం ఎప్పటికో కార్ వచ్చిన అలికిడి వినిపించి బయటకు పరిగెత్తుకొని వచ్చింది కావ్య. కార్ లోనుండి వెంకట్ మాత్రమే దిగడం చూసింది.

         "ఏం బావా అమ్మా వాళ్ళేరి?" అని చుట్టూరా చూసింది.

         "కావ్యా! అమ్మా వాళ్ళు వస్తున్న కార్ కి చిన్న ప్రమాదం జరిగింది. ఏమి కంగారు పడకు. అంతా బాగానే ఉంది. నిన్ను తీసుకెళ్ళాలనే వచ్చాను పదా" అని అన్నాడు వెంకట్ గబ గబా.

         కావ్య మాటా మంతి లేకుండా నిలబడి పోయింది.

         "నువ్వు ఇలా కంగారు పడితే ఎలా? ముందు బట్టలు సర్దుకో పదా" అని గట్టిగా అనేసరికి ఈ లోకం లోకి వచ్చింది కావ్య.

         "ఏమయ్యింది దెబ్బలు తగల్లేదు కదా? నిన్న అందుకే ఎన్ని సార్లు ఫోన్ చేసినా ఎవరు ఎత్తలేదు. చెప్పు బావా దెబ్బలు ఎక్కువ తగల్లేదు కదా" అని వెంకట్ ని పట్టి కుదిపేసింది.

         "అదేం లేదు నువ్వు కంగారు పడకు. నీకు మంచిది కాదు" అని సముదాయించాడు వెంకట్.

         కావ్య బట్టలు సర్దుకోడానికి లోపలకు వెళ్ళిపోయింది.

         "అందరూ ఎక్కడికి వెళ్ళారు? అమ్మా..." అని అరిచాడు గట్టిగా ఎవరు కనిపించకపోయేసరికి. లోపలకు వెళ్ళిన కావ్యను చూసి కంగారుగా కావ్య అత్తయ్య వచ్చింది.

         "ఏమిటిది కంగారుగా వచ్చావు? ఏమయ్యింది? అన్నయ్య వాళ్ళంతా ఏరి? మళ్ళీ ఎక్కడికి ప్రయాణం?" అని అంది వెంకట్ సర్దడం చూసి.

         కావ్య లేదని నిర్ధారించుకున్నాక తల్లిని పక్కగా తీసుకెళ్ళాడు.


 "మామయ్య వాళ్ళకి చిన్న ప్రమాదం జరిగింది స్టేషన్ కి వస్తుండగా. హాస్పిటల్ లో ఉన్నారు ఇప్పుడు. నేను కావ్యను తీసుకెళ్తాను. అందరికి చెప్పి నువ్వూ బయలుదేరి వచ్చెయ్యి. మీరు అందరూ తొందరగా బయలుదేరి వెనకాలే వచ్చేయండి" అని అన్నాడు తన బట్టలు నాలుగు సర్దుకుంటూ.

         "ఒరేయ్ నాకు కంగారుగా ఉంది. అన్నయ్యకు ఏమి జరగలేదు కదా?" అని అంది గాభరాగా.

         "అమ్మా అరిచి గొడవ చెయ్యకు. అన్నీ ఇప్పుడు చెప్పలేను. తొందరగా వచ్చేయండి. దయచేసి ఇప్పుడు ఏమి అడగొద్దు" అన్నాడు వెంకట్.

         ఇంకేమి మాట్లాడలేక మౌనంగా ఉండిపోయింది వెంకట్ తల్లి.

         "అమ్మా కావ్యను కాస్త ఏదన్నా తినేలా చూడు" అని చెప్పాడు తల్లి వంక చూస్తూ.

         రాత్రంతా నిద్రపోని వాడిలా వాడిపోయి ఉన్నట్టు ఉంది వెంకట్ ముఖం.

         "సరే" అని లోపలకు వెళ్ళి ఇద్దరికి తినడానికి తీసుకొచ్చింది.

         "నా ఫలహారం నా గదిలో పెట్టమ్మా" అని చెప్పడంతో ఒక ప్లేట్ అక్కడ పెట్టేసి కావ్యకు ఇవ్వడానికి వెళ్ళిపోయింది.

         కావ్యను తీసుకొని బయలుదేరాడు వెంకట్.

         "వెళ్ళొస్తాను అత్తయ్య. అక్కడ ఎలా ఉన్నారో? అందరిని చూసేదాకా నా మనసు కుదుట పడదు" అని చెప్పి వెళ్ళి కార్లో కూర్చొంది కావ్య.

         ఒక్క నిముషం ఆగి తల్లి వంక చూసాడు వెంకట్. వెంకట్ చెప్పకపోయినా ఏదో దాస్తున్నాడు అని అనిపించింది ఆవిడకు.

         "తొందరగా వచ్చేయండి" అని చెప్పి ముందుకు కదలిపోయాడు వెంకట్.

         అన్నీ విసిరి పారేసిన బట్టలు సర్దడానికి వెంకట్ గదిలోకి వచ్చింది వెంకట్ తల్లి కృష్ణవేణి.

         "తను పెట్టిన ఫలహారం అక్కడే వదిలేసి వెళ్ళిపోయాడు వెంకట్. ఇంత కంగారుగా వెళ్ళిపోయాడు అంటే ఖచ్చితంగా ఏదో జరగరానిది జరిగే ఉంటుంది" అని గుండెల మీద చెయ్యి వేసుకుంది. 



దారి పొడుగునా వెంకట్ ఎక్కడికో చూస్తూ మౌనంగానే ఉండిపోయాడు. ఏదన్నా అడగాలన్నా మాట్లాడాలన్నా బెరుకుగా అనిపించింది కావ్యకు. ఆలోచిస్తూనే కళ్ళు మూసుకొని పడుకుంది. వెంకట్ కావ్య వైపు తిరిగి చూసాడు. పసిపాపలా ఉన్న కావ్యను చూసి భారంగా ఊపిరి తీసుకొని వదిలాడు.

         "రాబోయే తూఫాన్ నుండి కావ్యను ఎలా కాపాడుకోవాలి? చిన్న విషయాలు తట్టుకోలేని కావ్యను ఎలా ఓదార్చాలి?" అని పదే పదే ప్రశ్నించుకున్నాడు.

         ఎన్ని సార్లు ఆలోచించినా ప్రశ్నలకు సమాధానం దొరకలేదు. దేనినైనా ఎదుర్కునే ధైర్యం కావ్యకు ప్రసాదించమని మనసులోనే వేడుకున్నాడు. తెల్లవారుతుండగా హైదరాబాద్ చేరుకున్నారు. వెళ్ళే దారిలో ఆపి కావ్యకు తినడానికి తీసుకొచ్చాడు వెంకట్.

         "ఇప్పుడిదంతా ఎందుకు బావా ఇంటికి వెళ్ళిపోతాము కదా కొంచెం సేపటిలో? అమ్మ చేతి వంట తినొచ్చు" అని అంది కావ్య.

         "లేదు కావ్య నిన్న ఎప్పుడో తిన్నావు" అని చేతిలో పెట్టేసరికి మారు మాట్లాడకుండా తినేసింది. ముందు ఆకలి అనిపించకపోయినా కొంచెం తిన్న తరువాత ఆకలి అనిపించింది.

         "ఇంకా బయలుదేరుదామా బావా? అమ్మా వాళ్ళు ఎదురు చూస్తుంటారు" అనేసరికి కావ్య వైపు చూసాడు వెంకట్.

         "కావ్యా ....." అని ఎదో చెప్పబోయాడు వెంకట్. కానీ ఎలా చెప్పాలో తెలియలేదు. ఏదో నిర్ణయించుకొని "ఊ ..పద " అని కార్ ఎక్కాడు.

         కొంచం సేపటికి ఒక గుడి ముందు కార్ ఆగేసరికి ప్రశ్నార్థకంగా చూసింది కావ్య.

         "ఇంటికి వెళ్ళకుండా ఏమిటిది బావా? పొద్దున్నే స్నానం కూడా చెయ్యకుండా గుడికి తీసుకొచ్చావేమీటి?" అని ఆశ్చర్యంగా చూసింది.

         "పద కావ్యా చెప్తాను" అని కార్ డోర్ తెరిచాడు.

         అయోమయంగా వెంకట్ వెనకాలే నడిచింది.

         పూర్తిగా తెల్లవారలేదు. ఇలాంటి సమయంలో వెంకట్ ఇంటికి వెళ్ళకుండా గుడికి ఎందుకు వచ్చాడు అని విచిత్రంగా అనిపించినా అంత కంటే ఏదో భయం వెన్నంటి వణికించింది. 



  వెనకాలే వెళ్ళి వెంకట్ పక్కన కూర్చొంది. రెండు చేతుల్లో ముఖం దాచుకొని తల వంచుకొని కూర్చున్నాడు వెంకట్.

         "బావా ఏమయ్యింది? ఎందుకలా ఉన్నావు" అని అడిగింది కావ్య వణికే స్వరంతో.

         వెంకట్ తలెత్తి కావ్య వంక చూసాడు. ఎప్పుడు లేనిది వెంకట్ కళ్ళల్లో కన్నీళ్ళు జల జలా రాలాయి. కావ్య కంగారుగా చూసింది.

         "నాకు భయంగా ఉంది బావా. ఇంటికి వెళ్ళిపోదాము పదా" అని అంది వెంకట్ చేతిని పట్టుకొని.

         ఇంక ఇంత కంటే ఆలస్యం చెయ్యకూడదు అని వెంకట్ నిర్ణయించుకున్నాడు. ఉన్నది ఉన్నట్టు కావ్యకు చెప్పేయ్యాలి అని అనుకున్నాడు.

         "కావ్యా జీవితంలో ఎన్నో జరుగుతాయి. కానీ అన్నిటి కన్నా బాధాకరమైనది మన వాళ్ళని పోగొట్టుకోవడమే. అలా అని నీకు ఎవరూ లేరని నువ్వు అనుకోకు. నీకు మేమందరం ఉన్నాము. నువ్వు ధైర్యంగా ఉండాల్సిన సమయం ఇది" అని గొంతులో ఏదో అడ్డుపడ్డట్టు ఆగిపోయాడు. కావ్య వంక చూడలేక మళ్ళీ రెండు చేతుల్లో ముఖం దాచుకున్నాడు.

         "ఏమిటి బావా అర్థం లేకుండా ఏదేదో మాట్లాడుతున్నావు. అమ్మా వాళ్ళకు ఏమీ అవ్వలేదు కదా" అని కంగారుగా అంది కావ్య.

         ఏదో జరగ కూడనిది జరిగింది అని చూచాయగా అనిపించినా మనసు మొండికేసింది చెడుగా ఆలోచించడానికి. వెంకట్ కావ్య చేతిని తన చేతిలోకి తీసుకున్నాడు.

         "కావ్యా ఏది జరిగినా నువ్వు మనోధైర్యాన్ని కోల్పోనని నా మీద ప్రమాణం చెయ్యి" అని తన తల మీద కావ్య చేతిని ఉంచాడు.

         "ఊఁ.." అని మాత్రం అనగలిగింది కావ్య.

         వెంకట్ చేతులు వణుకుతుండడం గమనించి గుండె వేగంగా కొట్టుకుంది కావ్యకు.

         "కావ్యా! మామయ్య, అత్తయ్య, కిరణ్ ముగ్గురూ మనలని వదిలి పెట్టి వెళ్ళిపోయారు. శాశ్వతంగా వెళ్ళిపోయారు కావ్యా. ఊరు వచ్చేటప్పుడు ఆటో ఆక్సిడెంట్ అయ్యి ముగ్గురూ...." అని ఇంక చెప్పలేక ఆగిపోయాడు కావ్య రెండు చేతులని గట్టిగా పట్టుకొని. 



 ఒక్క క్షణం చలనం లేకుండా అలా చూస్తూ ఉండిపోయింది కావ్య. వెంకట్ నుండి తన చేతులు ఒక్కసారి వెనక్కి తీసుకుంది. మరుక్షణం నిశ్శబ్దాన్ని చీలుస్తూ గుండె పగిలేలా గట్టిగా అరిచింది కావ్య. గుండెల్లోని బాధను తట్టుకోలేనంతగా రోదించింది.

         వెంకట్ కి ఆమె బాధను ఆపే శక్తి లేదు. ఆ క్షణంలో ఆమెతో పాటు రోదించడం తప్ప ఏమి చెయ్యలేకపోయాడు. కావ్యను దగ్గరగా తీసుకొని తన గుండెలకు హత్తుకున్నాడు. కావ్య ఎంతగా ఏడ్చినా బాధను తట్టుకోలేకపోతోంది. ఒక్కసారి వెంకట్ వడిలో స్పృహ తప్పి పడిపోయింది. కావ్యను ఎత్తుకొని తీసుకొచ్చి కార్ లో కూర్చోపెట్టాడు వెంకట్.

         "డ్రైవర్ పదా" అని అన్నాడు.

         ఇద్దరిని దూరం నుండి గమనించిన డ్రైవర్ కళ్ళల్లోనూ కన్నీళ్ళు కదలాడాయి.

         "మామయ్య గారి ఇంటికేనా అండి బాబు?" అని అన్నాడు డ్రైవర్.

         అవునన్నట్లు వెంకట్ తల ఊపడంతో కార్ ముందుకు పోనిచ్చాడు డ్రైవర్.

***        ***        ***        ***

         జీవితంలో తట్టుకోలేని ఎదురు దెబ్బ తగిలి కుమిలిపోయింది కావ్య. జీవితంలో ముఖ్యమైన ముగ్గురినీ కన్నీటితో వీడ్కోలు చెప్పేసింది. తలచి తలచి కన్నీరు ప్రవాహంలా పొంగి చివరకు కళ్ళు ఎడారులయ్యాయి.

         కళ్ళు మూసినా తెరిచినా కన్నవాళ్ళ మాటలే చెవిలో ధ్వనిస్తున్నాయి. తను పుట్టి పెరిగిన ఇంట్లో ఉండడానికే భీతిగా ఉంది కావ్యకు. ఎవరెవరో వచ్చి పలకరించి వెళ్ళిపోయారు. వచ్చిన వాళ్ళు ఒక్కొక్కళ్ళుగా వెళ్ళిపోయారు. కావ్య అత్తయ్య వాళ్ళు కూడా ఇంక బయలుదేరాలని నిశ్చయించుకున్నారు. కావ్యను ఒంటరిగా వదలడం ఇష్టం లేక "కావ్యను, అమ్మమ్మను తీసుకొని రెండు రోజుల్లో వస్తాను" అని వెంకట్ అనడంతో కావ్య అత్తయ్య వాళ్ళు వెళ్ళిపోయారు.

         కావ్య తిండీ, నిద్ర అంతా మరిచిపోయింది. ఏమీ మాట్లాడకుండా మౌనంగా నేల మీద పడుకొని ఉండిపోయింది. కావ్య నానమ్మ, రాజారాం గారు చెరొక మూల దిక్కు తోచకుండా కూర్చుండిపోయారు. వెంకట్ కావ్యకు తినడానికి తీసుకొచ్చాడు.



  "కావ్యా" అని పిలిచాడు.

         కావ్య తిరిగి చూడకుండా అలాగే పడుకొని ఉండిపోయింది.

         "కావ్యా పదిరోజులయ్యింది నువ్వు సరిగ్గా భోజనం చేసి. కాస్త తిను. నువ్వు తింటే అమ్మమ్మ వాళ్ళు తింటామని కూర్చున్నారు" అని అన్నాడు.

         "వద్దు బావా నా వల్ల కాదు. నేను ఇంక బతికి ఏం చెయ్యాలి? ఇంక జీవితంలో ఏం సుఃఖం మిగిలి ఉందని?నా వల్ల కాదు" అని అంది నిరాశగా.

         ఎంత బ్రతిమాలినా కావ్య వినిపించుకోలేదు. వెంకట్ పదే పదే తినమని అడుగుతూనే ఉన్నాడు. కావ్యకు బాధతో కూడిన కోపం వచ్చింది.

         "ఏం బావా నీకు తిండి తినడం తప్ప నా బాధ గురించి కొంచెం కూడా పట్టించుకోవా? ఇప్పుడు తినకపోతే చచ్చిపోతానా? అలా చచ్చిపోతే ఇంకా హాయి. కాస్త విషం ఇవ్వు చచ్చిపోతాను. నా వల్ల కావడం లేదు బావా" అని పిచ్చి పట్టినట్టు అరిచింది.

         అంతా ప్రశాంతంగా వింటూనే ఉన్నాడు వెంకట్.

         "కావ్య ఒక్కసారి నాతోరా" అని అన్నాడు కావ్య చేయి పట్టుకొని.

         "ఏమిటిది బావా చెయ్యి వదులు. నన్ను ఇలా వదిలెయ్యి" అని విదిలించుకోబోయింది.

         అయినా వినిపించుకోలేదు వెంకట్. గుమ్మం దగ్గరకు వచ్చి ఆగిపోయాడు.

         "అటు చూడు కావ్యా. వడలిపోయి, అలసిపోయి ఉన్న రెండు ప్రాణాలు. కళ్ళ ఎదురుగా తమ కన్న కొడుకులని పోగొట్టుకొని జీవితంలో అనుభవించకూడని బాధను అనుభవిస్తున్నారు. వాళ్ళిద్దరికి కూడా విషం ఇచ్చెయ్యమంటావా? నీకు ముందు ఇంత జీవితం ఉండి, నీకు నీ బిడ్డ రూపంలో ఒక తోడు ఉండి కూడా బతకలేక చచ్చిపోతాను అంటున్నావు. ఇంక జీవితంలో ఏ ఆశ లేని వాళ్ళు ఎందుకు బ్రతికి ఉండాలి? అలా చూస్తే జీవితంలో ఎవరోకరిని పోగొట్టుకొన్నవాళ్ళందరూ చచ్చిపోవడమే మార్గం అయితే ముందు వీళ్ళకే విషం ఇవ్వాలి" అని అన్నాడు.

         "బావా ?"అని విస్తుపోయి చూసింది వెంకట్ వైపు.

  "నిన్ను బాధపెట్టాలనో ఎత్తి చూపాలనో ఇది చెప్పలేదు కావ్యా. నువ్వు ఆరోగ్యంగా ఉండడం ఇప్పుడు చాలా అవసరం. నువ్వు ఒంటరిదానివి కాదు. నీలో పెరుగుతున్న నీ బిడ్డ బాధ్యత నీకే ఉంది. చూడు కావ్యా ఆ ముసలివాళ్ళు ఇద్దరూ జీవితపు చరమాంకంలో ఉన్నారు. ఇంక వాళ్ళకు మిగిలిన కొద్ది కాలం ఏం ఆశతో బ్రతుకుతారు? నువ్వూ నీకు పుట్టబోయే బిడ్డే వాళ్ళకి కొత్త ఆశని కలిగిస్తుంది. వాళ్ళు జీవించడానికి ఒక మార్గం అవుతుంది. నువ్వు వాళ్ళ కోసం ధైర్యంగా ఉండాలి" అని చెప్పి వెళ్ళి కుర్చీలో కూర్చున్నాడు వెంకట్.

         కావ్య వెనకాలే వచ్చి అన్నంతో ఉన్న కంచాన్ని చేతిలోకి తీసుకొంది. గబ గబా తినడం ప్రారంభించింది. తింటు తింటూనే మధ్యలో ఆగి వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తూ కూర్చుండిపోయింది.

         "నా వల్ల కావడం లేదు బావా. ఈ గదుల్లో అమ్మ గొంతు, నాన్న నడుస్తున్న శబ్దం, కిరణ్ నవ్వులే వినిపిస్తున్నాయి" అని అంది చేతిలోని కంచాన్ని కింద పెట్టి.

         వెంకట్ కింద పెట్టిన కంచాన్ని చేతిలోకి తీసుకున్నాడు. చేతితో ముద్దలు చేసి కావ్యను తినమని కళ్ళతోనే అభ్యర్థించాడు. కావ్య మారు మాట్లాడకుండా తినడం ప్రారంభించింది. ఏమి చెయ్యాలో పాలిపోని పరిస్థితిలో వెంకట్ ధైర్యంతో చెప్పే మాటలే ఆమె మంత్రించినట్టు వింటోంది. కావ్య అలసిపోయి నిద్రలోకి జారుకోవడంతో బయటకు వచ్చాడు వెంకట్.

         రాజారాం గారు పడక కుర్చీలో వాలి పడుకొని ఉన్నారు. వెంకట్ వచ్చిన అలికిడి అవడంతో తిరిగి చూసారు.

         "ఇంకా పడుకోలేదా బాబాయ్ గారు?" అని పక్కన కూర్చున్నాడు.

         "సుఃఖమైన నిద్రపోయి చాలా రోజులయ్యింది. శరీరం అలసిపోతే నిద్ర వస్తుంది. కానీ మనసు అలసిపోతే నిద్ర దరికే చేరదు" అని పైకి చూస్తూ విరక్తిగా నవ్వారు రాజారాంగారు.

         వెంకట్ కి ఆయనని అలా చూసేసరికి చాలా జాలి కలిగింది. అందరి కన్నా ఎక్కువగా జీవితంలో కోల్పోయింది ఆయనే అని అనిపించింది. కావ్యను, అమ్మమ్మను రాజమండ్రి తీసుకెళ్ళే విషయం ఎలా చెప్పాలా అని ఆలోచించాడు వెంకట్.

         "బాబాయ్ గారు! మీరు అనుకోనంటే ఒక మాట. మిమ్మలిని అందరినీ కొన్ని రోజులు రాజమండ్రి తీసుకెళ్ళాలి అనుకుంటున్నాను. ఇక్కడ నుంచి దూరంగా కొన్ని రోజులు ఉంటే మనసు కాస్త కుదుట పడుతుంది" అని మనసులోని మాట చెప్పాడు వెంకట్. 



( ఇంకా ఉంది)