చాలా రోజుల తరువాత దేవిశ్రీ నుంచి మంచి సంగీతం వచ్చింది. మొన్ననే వచ్చిన ఏక్ నిరంజన్ (మణిశర్మ) తరువాత ఈ ఆర్య-2 పాటలు బాగా నచ్చేసాయి. తెలుగులో ఈ తరం లో నాకు నచ్చిన సంగీత దర్శకులు ముగ్గురు, కీరవాణి, మణిశర్మ, దేవిశ్రీ. కీరవాణి తన పాటల్లో వయోలెన్ ని బాగా వాడుకున్నట్లు, దేవి తన పాటల్లో గిటార్ ని ఎక్కువగా యూజ్ చేస్తారనిపిస్తుంది. ఈ సినిమాలో కొన్ని పాటలు మెలోడియస్ గా, కొన్ని ఫాస్ట్ బీట్స్ తో ఉన్నాయి. ఈ పాటల గురించి నా రివ్యూ ఇది.
1. కరిగే లోగా ఈ క్షణం .. గడిపేయాలీ జీవితం నా రేటింగ్ : * * * * *
ఈ పాట చాలా చాలా నచ్చేసింది. మొదట దేవి పాడిన వెర్షన్ విన్నాను. దేవి సంగీతం బాగున్నంతగా తన గొంతు ఉండదు. గీర ఎక్కువ ఉంటుంది. ఏంటో ఒక్క రెహ్మాన్ వాయిస్ తప్ప ఇంకే సంగీత దర్శకుడి వాయిస్ నచ్చదు. ఇళయరాజా కానీ, కీరవాణి కానీ, దేవిశ్రీ కానీ, చక్రి కాని, ఆర్.పి.పట్నాయక్ కాని, తమ గొంతులతో నానా హింస పెడతారనిపిస్తుంది జనాలని.
ఈ పాట రెండు వెర్షన్లు ఉంది. ఒకటి దేవి పాడితే మరొకటి కునాల్ మరియు మేఘ పాడారు. కునాల్ తన గొంతులో ఆవేదనని చాలా చక్కగా పలికించారు. ఆత్మ తో గొంతు కలిసి పాడితే ఎలా ఉంటుందో అలా ఉంది ఈ పాట.
2. ఉప్పెనంత ఈ ప్రేమకీ .. గుప్పెడంత గుండె ఏమిటో నా రేటింగ్ : * * * *
ఈ పాట కె.కె పాడారు. తన గొంతు పెక్యులియర్ గా బాగుంటుంది. ముందుగా చెప్పినట్లుగా ఈ పాటలో గిటార్ బాగా వాడుకున్నారు. సాహిత్యం కూడా చాలా బాగుంది ఈ పాటలో. ఈ సినిమా ప్రమోస్ లో ఈ పాట ఎక్కువ చూపిస్తున్నారు. స్టైలిష్ స్టార్ అల్లు అర్జున్ నిజంగానే చాలా స్టైలిష్ గా ఉన్నారు ఈ పాటలో. విరహం తో పాడే పాటలా ఉంది ఇది.
3. Baby .. He loves you ..loves u .. loves u so much ! నా రేటింగ్: * * * *
మాటలు పాట కలిపి ఉన్న పాట ఇది. సరదాగా ఉంది. దేవి పాడారు ఇది. మధ్యలో పిల్లల వాయిస్ క్యూట్ గా ఉన్నాయి. ఎంత ప్రేమిస్తున్నాడో వేరే వాటితో పోలుస్తూ పాడే పాట ఇది.
మీరు కరెక్ట్గానే చూసారు. ఈ పాట 'slumdog millionaire' లోది కాదు. (Just kidding..) ఈ సినిమాలో ఐటం సాంగ్ లా ఉంది ఇది. ప్రియ అని ఎవరొ కొత్త సింగర్ లా ఉన్నారు. మాంచి ఘాటు మషాలా లా ఉన్నా తమాషాగా నవ్వుకునేలా ఉన్నాయి లిరిక్స్. మధ్య లో వచ్చే దేవి మాటలు భలే కామెడీగా ఉన్నాయి. ఏవరో గోరీ పిల్లతో డాన్సాడించినట్లున్నారు.
5. Mr.Perfect నా రేటింగ్: * * * 1/2
బాబా సెహ్గల్ దేవితో కలిసి పాడారు అంటేనే చెప్పొచ్చు ఇది పాప్ సాంగ్ అని. హీరో గురించిన పాట అది. హీరో ఎంత ఎదవో చెప్పే పాట. ఈ మధ్య సినిమాల్లో హీరో ఎంత పెద్ద ఎదవో వాడికే తెలీదుగా మరి.
6. My Love is Gone నా రేటింగ్: * * *
రంజిత్ పాడారు ఇది. మరో ఫాస్ట్ బీట్ సాంగ్. లవ్ పోతేనే హాయిగా ఉంది అని పాడుకునే పాట ఇది. అన్నీ పోతాయి ఎప్పుడో ఒకప్పుడు, లవ్ పోతే ఏంటంట ! పర్లేదు సో సో గా ఉంది.
దర్శకుడు : చైతన్య దంతులూరి తారాగణం : నారా రోహిత్ ,వేదిక ,రణధీర్ ,సయాజీ షిండే సంగీతం : మణిశర్మ
ముందుగా మెచ్చుకోవలసింది మాటల రచయితని, దర్శకుడిని, ఛాయాగ్రహకుడిని మరియు సంగీత దర్శకుడిని.
ఈ సినిమా ఒక సాంకేతిక పరమైన విజయం. మూస సినిమాలకు కొంత మేరకు భిన్నంగా వెళ్ళారనే చెప్పాలి. ఈ సినిమా గురించి విభిన్నమైన రివ్యూలు వచ్చాయి. కొంతమంది దర్శకుడి ప్రయత్నాన్ని మెచ్చుకుంటే, మరి కొంతమంది, చెప్పిందంతా చెప్పి చివరికి మామూలు ప్రతీకారం తీర్చుకునే కధగా తేల్చేసారు. ఏవరు ఏమన్నప్పటికీ, నాకు మాత్రం ఈ సినిమా చూడాలని బలంగా అనిపించింది. మొత్తానికి ఇప్పటికి చూడటం వీలైంది. నా అంచనాలకి ఏ మాత్రం తప్పలేదు. నేను అనుకున్న్నట్టే ఉంది , నాకు నచ్చింది.
కధా పరం గా చూసినా, సాంకేతిక పరం గా చూసినా, ఇది ప్రత్యేకం గా నిలుస్తుంది. నారా రోహిత్, విలన్ గా వేసిన హాపీడేస్ అబ్బాయి రణధీర్ ఇద్దరూ బాగా చేసారు. బలమైన ప్రత్యర్ధి ఉన్నప్పుడే, హీరోయిజం బాగా ఎలివేట్ అయ్యేది. ఈ ఫార్ములాని నేను బాగా నమ్ముతాను. కొన్ని సన్నివేశాల్లో ( చాలా వరకు కూడా ) ప్రత్యర్ధి బలమే ఎక్కువ కనిపిస్తుంది. అలాగని ఆ విలనిజంకి ఫాసినేట్ అయ్యేలా అనిపించదు. హీరొ పాత్రని ఉదాత్తతో మలిచారు. సమాజానికి మంచి చెయ్యాలనే ఆశయం, పదిమందినైనా ఒంటరిగా ఎదొర్కొనగల ధీరత్వం, ముక్కుసూటిగా తను నమ్మినదాన్ని ఆచరించే మనస్తత్వం, తండ్రికి తను ఇచ్చే గౌరవం ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే అన్నీ మంచి లక్షణాలే !
హీరోకి హీరోయిన్ కి మధ్య ఉన్న సున్నితమైన ప్రేమ సన్నివేశాలు కాని, తండ్రీ కొడుకుల మధ్యన సిద్దాంతపరమైన మాటలు కానీ, విలన్ పాత్రలో ఉండే క్రూరత్వం కానీ, అన్నిట్లోనూ అతి ఏ మాత్రం కనిపించదు.
నాకు బాగా ముచ్చటేసింది ఈ సినిమాలోని 'సంభాషణలూ'. చాలా పొదుపుగా వాడుకుంటూ, తక్కువ మాటల్లో ఎక్కువ భావాన్నీ చూపించగలిగారు రచయిత. అలానే నేపధ్య సంగీతం. చాలా చాలా బాగుంది. చాయాగ్రహకుడు వెలుగు నీడల్ని చక్కగా వాడుకున్నాడు. చాలా సన్నివేశాల్లో' శివ ' సినిమా గుర్తొచ్చింది. దాని ప్రేరణో మరేమో కాని, శివ మాత్రం చాల సార్లు గుర్తొచ్చింది.
ఇన్ని మంచి విషయాలున్నా, కొన్ని లోపాలు కూడా లేక పోలేదు.
ప్రతి సారీ హీరోదే పైచేయిగా కనపడుతూ ఉంటుంది, ఒక్కసారి తప్ప. అంతమందినీ ఒక్కడే చితక బాదేస్తుంటాడు. రౌడీలు కూడా పెద్దగా తుపాకులకి కాని, కత్తులకి కానీ పని చెప్పరు. అంత వివేకంతో ఆలోచించే హీరో నాన్నగారు, మాజీ నక్సల్ ఉన్నట్టుండి విలన్ మీదకు ఒక ప్లానింగ్ లేకుండా వెళ్ళ్టడం వింతగా ఉంది.
చాలా మంది అన్నట్టు, ముందు అంతా నీతులు చెప్పి చివర్లో మామూలు పద్దతిలోనే ( అడ్డ దారిలోనే ) విలన్ని ఎదుర్కోవటమేంటీ అని. హీరో మాటల్లో " నువ్వొక సమస్యవి. కొన్ని సమస్యలకి పరిష్కారం ఉండదు, వాటిని నాశనం చెయ్యటం తప్ప ". అది నిజమే అనిపిస్తుంది. అలాంటి సమస్యే ఈ శక్తి పట్నాయక్. అప్పటికీ పద్దతి ప్రకారమే, చట్ట పరిధి లోనే ( అంటే పై అధికారి అనుమతి తోనే ) ఇదంతా చేస్తాడు భగత్ ప్రాణిగ్రాహి.
ఈ సినిమాలోని పాత్రల పేర్లు కాని, కధ జరిగిన ప్రదేశం పేరు గాని ఏవో నవలలోని పేర్లు లా అనిపించాయి.
భగత్ ప్రాణిగ్రాహి శక్తి పట్నాయక్ సాహు రణస్థలి
మొత్తం గా ఈ సినిమా నాకు బాగా నచ్చింది. దర్శకుడు ఈ సినిమాని మలచిన తీరు బాగుంది. ఇలాంటి ప్రత్యేకం గా ఉండే సినిమాలు మరిన్ని రావాలి.అన్నీ చెప్పి ఇంకొక విషయం గురించి చెప్పకపోతే ఈ రివ్యూ అసంపూర్ణమే. అది ఈ సినిమా లోని పాటలు. చాలా చాలా బాగున్నాయి. వాటి తీసిన తీరు బాగుంది. హీరో హీరొయిన్లు ఆ పాత్రలకు చక్కగా సరిపోయారు. నాకైతే నారా రోహిత్ కనిపించలేదు భగత్ ప్రాణిగ్రాహి తప్ప !
ఈ టాపిక్ మీద ఇప్పటికే చాలా మంది చాలా రకాలుగా తమ బాధని బ్లాగు పోస్టుల రూపం లో వేళ్ళబోసుకునే ఉంటారు.అయినా కూడా నా ఫ్రస్ట్రేషన్ ని ఆపుకోలేక ఇలా పోస్ట్ చేస్తున్నా ! అలా కళ్ళముందు రింగులు తిప్పుకుంటే...అలా అలా 80 లలోకి వెళ్ళగానే డాబా పైకి ఎక్కి కొత్తగా కొన్న చిన్న టీవీకి వచ్చిన పెద్ద యాంటెనా ని బిగుస్తూ.." బొమ్మ కనిపిస్తుందా "అని నాన్న అరుపులు.. కింద నించి నిక్కర్లో టీవీ కేసి ఆశగా చూస్తూ చుక్కలు తప్ప బొమ్మ రావట్లేదని కంగారు పడుతూ "రావట్లేదు నాన్న" అని జవాబులు. యాంటెనా ని యుద్దం లో బల్లెం లాగా అటూ ఇటూ నానా రకాల విన్యాసాలు చేసి మొత్తానికి బొమ్మ కనిపించగానే అలానే గట్టిగా బిగించి కిందకి దిగగానే ఇక మా ఇంట్లో ఒక సందడి మొదలైంది.
నాకు పండగలప్పుడు వచ్చే స్పెషల్ ప్రోగ్రాములన్నా, ఆదివారం మేలుకొలిపే రంగోలి అన్నా, బుధవారం చిత్రహార్, శుక్రవారం చిత్రలహరి ( రాను రానూ అరగంట ప్రోగ్రాం లో 20 నిముషాలు యాడ్స్ తినేసేవి) చాలా ఇష్ఠం ! ఇంక క్రికెట్ సీజన్ సంగతి సరే సరి ! మా ఇంట్లో బాటరీ సౌకర్యం కూడా ఉండటం తో కరెంట్ కట్ ఉన్నా చక్కగా అందరూ మా ఇంట్లోకి చేరేవారు.
రామోజు రావు గారికి యే దుర్ముహూర్తాన బల్బ్ వెలిగిందో 24 గంటలూ తెలుగు ప్రసారాలు వచ్చేలా తెలుగు చానెల్ ఒకటి ప్రారంభించాలని. మొదట్లో సంబరపడ్డా ,ఈ సంతోషం ఈ సామెత అవుతుందని ఊహించలేదు .ఇప్పుడేముంది .. ముందుంది రియాలిటీ షోల ఫెస్టివల్ అని .
**** ఇక్కడ రింగులైపోయాయి ****
అమెరికాలో ఉన్న పాపానికి మొన్న మొన్నటివరకు జెమినీ తమిళ్ డబ్బింగ్ సీరియల్స్ తో.తేజా లో వచ్చే ఎప్పుడూ వినని, చూడని అత్యద్భుతమైన చిత్ర్రారాజాలతో బుర్ర బద్దలు కొట్టుకుంటున్న టైం లో. ఎవరో మా టీవీ మీ అమెరికా వచ్చేసిందని చెప్పగానే ఇంద్రలో వీణ డాన్సేసినంత పని చేసా. మా ఊరి వంట, సూపర్ సింగర్, అమృతం, క్రొత్త క్రొత్త సినిమాలు ఇలా అన్నీ మంచి ప్రోగ్రాములే అని ఓ నాలుగు నెలలు హాయి హాయిగా చూసేసాను. ఇంక అప్పటి నుంచి నెమ్మదిగా రంగులు తొలగి 'రియాలిటీ ' కనిపించసాగింది నా కళ్ళకి.
మా టీవీ వాడు కొన్న 25 సినిమాలనే మరో పాతికేళ్ళు వేస్తాడని, అరిగిపోయిన అయిపోయిన సీరియళ్ళనే మార్చి మార్చి 'అరే ఈ ఎపిసోడ్ ఆల్రెడీ చూసేసినట్టుందే ' అనిపించేలా హింసపెడతాడని ఊహించలేకపోయా.. ఈ లోపు సూపర్ సింగర్ అయిపోగానే, జూనియర్ మొదలు. అది అవ్వగానే 3 మొదలు. ఇలా మూడు సంవత్సరాలు ఈ ఒక్క ప్రోగ్రాం తోనే బండి నడిపించేసాడు మా టీవీ వాడు. కొంతలో కొంత నయం ఏంటంటే 'రేలారే రేల ' ద్వార జానపదులని పరిచయం చెయ్యటం.
కానీ ఈ రియాలిటీ షోలన్నీ సెల్ ఫోన్ కంపెనీలే ఎందుకు స్పాన్సర్ చేస్తున్నాయనేది నా పీత బుర్రకి అర్ధం కాలేదు మొదట ! ఎస్ ఎం ఎస్ లంటూ ప్రతి దానికి చావగొడుతుంటే వెలిగింది అప్పుడు. ఒక పక్క ఎస్ ఎం ఎస్ ల ద్వారా, ఒక పక్క కమర్షియల్స్ ద్వారా వీళ్ళకి డబ్బులే డబ్బులని. మరి ఇంతగా కళలు దిగజారిపోయాయా అనిపించేది. ప్రతి దాంట్లోకి డబ్బు జొచ్చుకొచ్చేసి, టాలెంట్ ఉన్నా లేకున్నా మళ్ళీ మళ్ళీ ఎలిమినేట్ అయినవాళ్ళే ' వైల్డ్ కార్డ్ ' మళ్ళీ వచ్చేసి మరో నాలుగు నెలలు ప్రోగ్రాంని సా...గ..దీసే వాళ్ళు. తమ బంధువులమ్మాయో, లేక తమ స్నేహితుడో, లేక తెలిసినవారో ఉంటే చాలు.. ఎస్ ఎం ఎస్ లు వేల కొద్దీ వరదలయ్యేవి.
ఇంక అలా ప్రతిభని ఎస్ ఎం ఎస్ లతో కొలిచే దౌర్భాఘ్యం మన సంస్కృతి లా మారిపోయింది. అటు హిందీ చానెళ్ళూ కానీ, ఇటు తెలుగు చానెళ్ళు కానీ అన్నిట్లోనూ ఇదే తంతు. లేని పోని కాంట్రవర్సీలు, అరుచుకోవటం, ఏడవటం , అయినదానికీ కాని దానికీ కాళ్ళ మీద పడిపోవటం.. ఇలాంటి డ్రామాలకి కొదవే లేదు. ఈ రియాలిటీ షో లకి, దిక్కుమాలిన అతి నిక్రుష్టపు ఏడుపుగొట్టు సాగతీత సీరియళ్ళకి పెద్ద తేడా లేకుండా పోయింది.
పాటల ప్రోగ్రాములు సరే సరి, ఇంక డాన్సులంటూ చేసే వెర్రి మొర్రి వేషాలకి కొదవే లేదు. భాష రాని జడ్జీలు, సినిమాల్లో కంటే మరీ ఘోరంగా వళ్ళంతా కనిపించేలా గెంతులేసే డాన్సర్లు,చిన్న పిల్లల చేత కూడా వాళ్ళ వయసుకు మించిన హావ భావాలతో కూడిన డాన్సులు, కేకలు, పిల్లి కూతలు.. అబ్బో ఎన్నని చెప్పను.ఈ మధ్య ఇవి పరాకాష్టకి చేరింది ఓంకార్ అనే మగానుభావుడు మా టీవీ లోకి లెగ్గెట్టాక. అదృష్ఠం, చాలెంజ్ అని రెండు కళా ఖండాలు నిర్మాతగా, దర్శకుడిగా మన మీదకు వదిలాడు. దొందూ దొందే.. వీటి గురించి వ్రాయాలంటే మరో రెండు పెద్ద పేద్ద పోస్టులయ్యేట్టున్నాయి.
చివరగా మీకో డౌట్ రావొచ్చు.. ఇంత తిట్టుకుంటూ చూడాల్సిన పనేంటని..
' గతి లేక .. '
ఉన్నవే రెండు మూడు తెలుగు చానెళ్ళు. తెలుగు భాష మీద, తెలుగు నేల మీద ఆశపోక, ఆ పరిసరాలని, మనుషులని, ఇలా చూసుకుందామంటే. ఈ చానెళ్ళ వాళ్ళేమో ఇలా బాదేస్తున్నారు. ఇవన్నీ చూసాక చిన్నప్పుడు నేను చూసిన ' దూర దర్శన్ ' అతి ప్రియం గా అనిపిస్తుంది. ఈ పిచ్చి టీవీలకి ప్రత్యామ్నయం గా నిజమైన వినోదాన్ని ఇచ్చే ఒక మంచి చానెల్ ఎవరైనా పెడితే 'మా ' మంచి చానెల్ అనుకుంటూ గర్వం గా చెప్పుకోవచ్చు !
మగధీర నేను కూడా చూశాను ఈ వారం. అప్పుడెప్పుడో శంకర్ దాదా జిందాబాద్ తరవాత ఇదే తెలుగు సినిమా మా ఊళ్ళో స్క్రీనింగ్ చెయ్యటం. ఈ సారి ఎప్పుడూ వేసే ధియేటర్ లో కాకుండా వేరే చోట వేసారు. ధియేటర్ చూడటానికి బానే ఉన్నా, మాకు వచ్చిన మగధీర ప్రింట్ మరీ నాసిరకం గా ఉంది. ఆడియో & విజువల్ క్వాలిటీ రెండూ బాలేవు. అసలు ఇలాంటి సినిమాకి కావాల్సినవే ఇవి. అవి సరిగా లేక కొతవరకు డిజప్పాయింట్ అయ్యాను.
చత్రపతి లోని షర్క్ విజువల్ ఎఫెక్ట్ కి ఈ సినిమా విజువల్ ఎఫెక్ట్స్ కి అసలు పోలికే లేదు. చాలా చాలా ఇంప్రూవ్ అయ్యారు. అందరూ చెప్పినట్లు సెకండ్ హాఫ్ లోని 40 నిముషాల ఎపిక్ ఎపిసోడ్ అద్బుతం గా చిత్రించారు. ఈ సినిమాకి ప్రాణం ఈ 40 నిముషాలే !
కధ విఠలాచార్య జానపద సినిమాల్లా అనిపించినా, దాని ప్రెజెంటేషన్ ముఖ్యం. ఇదే కధ వేరే డైరెక్టర్ చేతుల్లోకి వెళ్తే ఇలా కచ్చితం గా తీసేవారు కాదు. రాజమౌళి సినిమా కధలన్నీ సింపుల్ గా, సిల్లీగా ఉన్నా, వాటిని ఆసక్తికరం గా మంచి ఎమోషన్స్ తో, ఎంటర్టైన్మెంట్ తో తీర్చిదిద్దగలడు. అలాగే నటీనటులను తనకు అనుగుణం గా మలచుకుంటాడు. నిజం గా జక్కన్నే ఈ రాజమౌళి. కొన్ని సన్నివేశాల్లో ఎమోషన్స్ ని తారాస్థాయికి తీసుకువెళ్తాడు. నేను మొదటిసారి సిమ్హాద్రి చూస్తున్నప్పుడు దానిలోని కేరళ ఎపిసోడ్ లో విలన్ వెంటపడి తరిమి కొట్టే సన్నివేశం చాలా చాలా నచ్చింది. ఆ తరువాత చత్రపతి లోని ఇంటర్వెల్ దగ్గర వచ్చే సీన్ కూడా అలాంటిదే. ఇందులో కూడా అలాంటి సన్నివేశమే ఆ 40 నిముషాల్లో అనిపించాయి. కానీ, ఆ ఎపిక్ ఎపిసోడ్ మీద, హాలీవుడ్ సినిమాలు గ్లాడియేటర్, 300 సినిమాల ప్రభావం చాలా అనిపించింది. అయినప్పటికీ చూడ చక్కగా ఉంది.
ఈ సినిమాకి ఆయివు పట్టు రాం చరణ్ తేజ స్టంట్స్, బాడీ లాంగ్వేజ్, డాన్సులు, హార్స్ రైడింగ్. కానీ కాలభైరవ పాత్రలో పదాల ఉచ్చారణ బాలేదు, ఇలాంటి జానపద పాత్రలకి ఉచ్చారణ చాల ముఖ్యం! హర్ష, కాలభైరవ రెండు పాత్రల్లో ఒదిగిపోయాడు. కాలభైరవ పాత్రలో అయితే మరీనూ, గాలికి ఎగిరే ఆ పొడవాటి జుట్టు, కోర మీసం, గడ్డం, ఆ డ్రెస్సులు భలే కుదిరాయి. కాజల్ కూడా యువరాణిగా అందం గా ఉంది. శ్రీహరి పాత్ర గుడ్లు మిటకరించటం, అరుపులకే పరిమితం అయినట్లుంది. షేర్ ఖాన్ పాత్రతో కూడా కాలభైరవ తలపడి ఉంటే ఇంకా బాగుండేది. విలన్ గా వేసిన అతను పర్లేదు. రాజమౌళి తన సినిమాల్లో విలన్ పాత్రని బలం గా మల్చుతాడు, అప్పుడే హీరో పాత్ర బాగా ఎలివేట్ అవుతుందని నమ్మకం ! అది నిజం కూడా !
సినిమాలో చక్కటి సన్నివేశాలెన్ని ఉన్నాయో, అవసరం లేనివి, సిల్లీగా అనిపించేవి కూడా అలాగే ఉన్నాయి. పాటల ప్లేస్మెంట్ బాగుంది. పాటలు బాగున్నాయి చూడటానికి కూడా. ముఖ్యం గా బంగారు కోడి పెట్ట పాటలో అదరగొట్టేసాడు రాం చరణ్ ! ఒంటి కాలితో కట్ చెప్పకుండా ఎక్కువ సేపు చేసిన డాన్స్ అద్భుతం !
మొత్తం మీద ఈ సినిమా అధ్బుతమైన సినిమా అనిపించనప్పటికీ, ఒక గుడ్ ఎంటర్టైన్మెంట్ సినిమాలా అనిపిస్తుంది. లాజిక్కులకి పోకుండా రెండున్నర గంటలసేపు సరదాగా చూడతగ్గ సినిమా !
"నిజమే చాలా మంది మగవాళ్ళకు తెలియదు ఇదంతా? ఆడవాళ్ళు అందించిన టిపిన్లు తిని టీవీ చూసుకోవడం తప్ప. అటు అత్తగారింట్లోనూ, ఇటు తన ఇంట్లోనూ దర్జాగా కాలు మీద కాలు వేసుకొని అతిధుల్లా ఉంటారు. ఇప్పుడు నాన్నకు కూడా నానమ్మకు ఏదన్నా చెయ్యాలంటే అమ్మే రావాలి, చెయ్యాలి. అమ్మకు ఆవిడ మీద ప్రేమా, ఆప్యాయత నిండి ఉంటే ఇప్పటికి పరుగెత్తుకెళ్ళేది కాదు?" అనుకున్న సంధ్యకు ఒక్కసారిగా తన పరిస్దితి తన తల్లి పరిస్దితి ఒక్కటిగానే తోచింది. తరాలు మారినా చాలా కధలు ఒక్కలాంటివే.
ప్రేమను పెంచుకోవాల్సిన సమయంలో ఎదోక కారణంతో మనసులను దూరం చేసుకోవడం, మళ్ళీ జీవితంలో అలసిపోయాక ప్రేమాభిమానాలు ఆశించడం. సంధ్య నానమ్మకు కాస్త ఓపిక రావడంతో అందరితో మాట్లాడాలి అని ఆవిడ ఫోన్ చేయించింది. ఆవిడ ప్రతి మాటలో ఆప్యాయత, ప్రేమ మాత్రమే వినిపించాయి సంధ్యకు.
"ఎలా ఉన్నావమ్మా సంధ్యా? మళ్ళీ చూస్తానో లేదో అనుకున్నా తల్లీ. ఒక్కసారి వెళ్ళే ముందు చూసి వెళ్ళు. మళ్ళీ రెండేళ్ళకు వచ్చేసరికి ఈ ముసలి నానమ్మ ఉంటుందో లేదో? వీలైతే అమ్మను నాన్నను ఒక వారం ఉండి వెళ్ళమను. అందరిని చూడాలని ఉంది." అని కన్నీళ్ళు పెట్టుకొంది.
సంధ్య మనసు భారమయిపోయింది.
"కానీ నానమ్మ మాటలు తల్లిని కదిలించగలదా? రేపు తనకూ ఈ పరిస్దితి వస్తే తను ఎలా స్పందిస్తుంది? తనను అత్తగారు శత్రువులా చూసినా ఆవిడ రఘు మీద, పిల్లల మీదా చూపించే ప్రేమ స్వచ్చమైనదే. రఘు కోసం తను మారగలదా? మనసులో ఎలాంటి ద్వేషం లేకుండా చూసుకోగలదా ?" అని అనుకుంది.
ఏదో స్పురించినట్లు తల్లి పక్కన కూర్చుంది.
"చూడు అమ్మా! నానమ్మ అంత మంది ఉండగా నిన్నూ, నాన్నను చూడాలనుకుంటోంది అంటే నీ చేత చాకిరి చేయించుకోవాలని కాదు. నానమ్మ నీ మంచితనం అర్ధం చేసుకుంది కాబట్టే ఇలాంటప్పుడు మీరు దగ్గర ఉండాలని కోరుకుంటోంది. నానమ్మ అని కాకపోయినా ఒక ఆపదలో ఉన్న మనిషికి సేవ చేసినట్లు అనుకొని ఒక వారం ఉండి వచ్చేయి. ఆపైన బలవంతం చెయ్యొద్దు అని నాన్నకు చెప్తాను" అని తల్లికి సర్ది చెప్పడానికి చూసింది సంధ్య.
తల్లికి చెప్పిన మాటలు తన కోసం కూడా చెప్పుకునట్టు అనుకుంది సంధ్య. తల్లి వెళ్ళడానికి ఆమోదం తెలపడంతో సంధ్య తండ్రితో అత్తగారింటికి బయలుదేరింది.
"వారం రోజులు ఉండి వచ్చేయి సంధ్యా. మళ్ళి రెండు వారాల్లో వెళ్ళిపోతారు. అప్పుడే రావడం వెళ్ళిపోవడం అయిపోతోంది." అని కళ్ళు తుడుచుకుంది తల్లి.
"మీరెప్పుడు చిన్నపిల్లలుగా ఉండిపోతే బాగుండేది అనిపిస్తుంది. అప్పుడు ఎంత సంతోషంగా ఉండేవాళ్ళం. అందరం డాబా పైన కూర్చొని భవిష్యత్తు గురించి కలలు కనేవాళ్ళం. హాయిగా గడిచిపోయేది" అన్నారు సంధ్య తండ్రి పాత రోజులు గుర్తు తెచ్చుకొని.
"నిజమే నాన్నా. కానీ అప్పుడు మనం కుటుంబంగా ఒకటిగా ఉన్నప్పుడు ఉన్న సంతోషం ముందు మనకున్న బాధలు పెద్దవిగా అనిపించేవి కావు. ఇప్పుడు ఎవరికి వాళ్ళం ఎక్కడో ఉండడం వల్ల చిన్నవి కూడా పెద్దవిగా కనపడుతున్నాయి." అని ఇద్దరికి నమస్కరించింది.
పిల్లలను తీసుకొని తండ్రితో పాటు బయలుదేరింది. స్టేషన్ చేరుకొని ట్రైన్ ఎక్కేదాకా కూడా సంధ్య తన తండ్రి ఆలోచనలో ఉండడం గమనిస్తూనే ఉంది.
"బాధపడకు నాన్నా. నానమ్మ తొందరగానే కోలుకుంటుంది. అదే ఆలోచిస్తూ నీ ఆరోగ్యం పాడుచేసుకోకు." అంది ధైర్యం చెప్తూ.
"అన్ని విషయాల్లో నాకు సహకరించే అమ్మ, ఈ విషయాల్లో ఎందుకు మొండిగా ప్రవర్తిస్తుందో అర్ధం కాదు" అన్నారు ఒక్కసారిగా.
"అది చాలా చిక్కు ముడులున్న ప్రశ్న నాన్నా. అమ్మ అలా ప్రవర్తించడానికి ఎన్నో కారణాలు ఉండొచ్చు. మీకు గానీ రఘుకి గానీ అర్ధం కాకపోవచ్చు. ఇలాంటి ఎన్నో ప్రశ్నలకు సమాధానం వెతుకుతున్నాను నేను." అని చిన్నగా నవ్వింది.
ఆయన అర్ధం కానట్టు చూసారు. మళ్ళీ ఏదో అర్ధం అయినట్టు మౌనంగా ఉండిపోయారు. పిల్లలు ఇద్దరూ ఆయన పక్కన చేరారు.
"ఎక్కడికి వెళ్తున్నాము తాతయ్యా" అని ప్రశ్నలతో ఉక్కిరి బిక్కిరి చేసారు. సంధ్య కిటికీలో నుండి బయటకు చూస్తూ ఉండిపోయింది.
"కుటుంబంలో స్వచ్చమైన ప్రేమ ఉన్నప్పుడే సంతోషం వెల్లి విరిస్తుంది. స్వార్ధాలతో, అసూయ ద్వేషాలతో ఉన్నప్పుడు అన్నీ కష్టాలుగానే ఉంటాయి. తను ఎలాగూ అత్తగారి నుండి విడాకులు తీసుకోలేదు. నచ్చలేదని వదిలి వెళ్ళిపోడానికి ఆవిడ ఎవరో కాదు. రఘు కన్న తల్లి. నాకున్న ఈ జీవితాన్ని విడిచి ఎక్కడకు వెళ్ళలేను .ఆవిడను ద్వేషిండం తేలిక. ద్వేషంతో ప్రవర్తిస్తే ఆవిడకు నాకు తేడా ఏముంది? ఎలాగైనా ఆవిడలో మార్పు వచ్చేలా చూడాలి. లోపల ఒకటి పైన ఇంకొకటిగా బతకలేదు. నిజమైన అభిమానంతో సంతోషంగా బతకాలి. ఆవిడతో మనస్పూర్తిగా మనసు విప్పి మాట్లాడాలి. ఇది ప్రతీ ఆడపిల్ల తనకు తానుగా పోరాడవల్సిన యుద్దం. ఇందులో ఏ తండ్రి, ఏ రఘు సహాయం చెయ్యరు చెయ్యలేరు" అని అనుకొంది.
"సంధ్య ఊరు వచ్చేసింది అమ్మా సామాన్లు తీసుకో" అని తండ్రి పిలిచేసరికి ఈ లోకంలోకి వచ్చింది.
"నేను వెంటనే మళ్ళీ మన ఊరు తిరిగి వెళ్ళిపోతాను. మీ అత్తగారు, మామగారు ఏమన్నా అనుకుంటారేమో. ఎలా సంబాళించుకుంటావో మరి జాగ్రత్త" అన్నారు ఆందోళన చెందుతూ.
"ఫర్వాలేదు నాన్నా నా గురించి మీరు బెంగ పెట్టుకోవద్దు. నేను చూసుకుంటాను." అని ధైర్యం చెప్పింది. రాబోయే కాలం ఎలాంటి మార్పును తెస్తుందో తెలియదు. అప్పటి వరకు ఆశతో జీవించడం తప్ప తాను చేయగలిగింది ఏమి లేదు అని అడుగు ముందుకు వేసింది సంధ్య.
అత్తగారిలో నాకు నచ్చే ఒక్కే ఒక్క గుణం రఘుని అమితంగా ప్రేమించడం. రఘు మీద అమితమైన ప్రేమను కలిగిన ఆవిడలో ఎక్కడో ఒక మూల మంచితనం దాగే ఉండి ఉంటుంది అనే పిచ్చి నమ్మకం. అదొక్క కారణం మాత్రమే మనసుకు నచ్చ చెప్పుకొని ఆవిడతో కొన్ని రోజులు గడపగలిగింది. కానీ వచ్చే ఏడాది అందరం తిరిగి ఇండియా రాబోతున్నాము. పెద్ద కొడుకుగా తల్లి తండ్రులను చూసుకొనే బాధ్యత రఘుదే. ఒక్కే ఇంటిలో కలిసి ఉండబోతున్నాము. మనసులో భావాలని పైకి రాకుండా, ఏ గొడవలూ లేకుండా స్వచ్చమైన అభిమానంతో, ప్రేమతో ఉండగలనని రఘుకి ఎలా ప్రమాణం చెయ్యగలదు? తన సొంత తల్లితండ్రులుగా చూసుకుంటాను అని చేసిన ప్రమాణం ఎలా నెరవేర్చగలదు?.
అత్తగారిలో తల్లిని చూసుకోవాలని అనుకున్న నా కలలన్ని ఒట్టి కలలుగానే మిగిలిపోయాయి. ప్రేమ, అభిమానం అన్నది మొదటి పరిచయంలో, మొదటి మాటలో నుండి రావాలి. అభిమానం, ప్రేమ అన్నది కావాలన్నప్పుడు తెచ్చుకోడానికి బజారులో దొరికే వస్తువా? ఓపిక ఉన్నప్పుడు మాటలతో చిందరవందర చేసి దూరం చేసుకున్న మనుషులు, ఓపిక అంతా అయిపోయినప్పుడు మళ్ళి వారే తమను ప్రేమతో చేరదీయాలి అని ఆశించడం ఎంత వరకు సమంజసం. కొత్తగా పెళ్ళి అయ్యి భయంగా ఆ ఇంట అడుగుపెట్టిన నాకు, చల్లని చూపు, తియ్యని పలకరింపు కోసం తరించిపోయిన నాకు ఆ ఇంట్లో దొరికింది ఏమిటి?
ఒక విషపు చుక్క, గిన్నెడు పాలను కలుషితం చేసినట్టు ఆవిడ అన్న మాటలు ఒక్కొక్కటి నా మనసుని ముక్కలు ముక్కలు చేసాయి. వాటిని అతికించి మళ్ళీ ప్రేమ పుట్టించ గలదా? లేకపోతే రఘు చెప్పినట్టు లౌక్యం నేర్చుకొని చాలా కుటుంబాలలో జరుగుతున్నట్లుగా నాటకపు జీవితం బతకగలదా? ఎంత మంది మనసులను మంచితనాన్ని చంపుకొని అత్తగారు ముందు ఒకరకంగా నటించి, మళ్ళీ ఇటు తిరిగి పుట్టింటి వాళ్ళ దగ్గర ఆవిడనే హేళన చేసి అబద్దపు జీవితాలు బతకటం లేదు? ఒకే ఇంట్లో ఉంటూ సంపూర్ణంగా ప్రేమాభిమానాలతో ఎంత మంది బతుకుతున్నారు? తను వారిలా అలా బతకగలదా? ప్రపంచంలో ఎన్నో రోగాలు మందు కనిపెట్టగలిగారు. మనసులోని మలినాలని పొగొట్టే మందు ఎందుకు కనిపెట్టరు? స్వార్ధం లేని నిజమైన ప్రేమను పుట్టించే మందుని ఎందుకు పుట్టించలేరు? దుఃఖం పంచుకుంటే తరుగుతుంది, సంతోషం పంచుకుంటే పెరుగుతుంది. కానీ అవమానం ఎవరితో పంచుకుంటుంది.
*** *** ***
"సంధ్యా ..సంధ్యా?" అని ఎవరో పిలిస్తున్నట్టు వినిపించి కళ్ళు తెరవాలని చూసింది. కానీ సాధ్యం కాలేదు. రాత్రంతా డాబా మీదే ఉండిపోయాను అని అర్ధం అయ్యింది సంధ్యకు. ఆలోచిస్తూ ఆలోచిస్తూ ఎప్పుడు నిద్రలోకి జారుకుందో తెలియదు. "ఏమిటి రాత్రంతా ఇక్కడ మంచులో నిద్రపోయావా. ఒంటికి ఏదన్నా అయితే ఎలాగే. పిల్లలు లేచి నీ కోసం అడుగుతున్నారు పద" అని వచ్చింది అమ్మ.
"లేదమ్మా! నిద్ర పట్టక ఇలా వచ్చాను. తెలియకుండానే నిద్రపట్టేసింది." అని మళ్ళీ ఈ లోకంలోకి వచ్చింది.
పిల్లల గొడవలో పడిన సంధ్యకు ఫోన్ మ్రోగటంతో రఘు ఏమో అని తొంగి చూసింది. ఫోన్ ఎత్తిన సంధ్య తండ్రి కంగారు పడటంతో ఏం జరిగిందా అని ఇవతలకు వచ్చింది సంధ్య.
"ఏం జరిగింది నాన్నా?" అని సంధ్య కూడా కంగారుపడింది.
"నానమ్మకు గుండెపోటు వచ్చింది. హాస్పిటల్ లో చేర్చారు. మళ్ళీ ఏ విషయం బాబాయి ఫోన్ చేసి చెప్తాను అన్నాడు" అని అన్నారు నుదుటికి పట్టిన చెమట తుడుచుకుంటూ.అవసరమైతే వెళ్ళాల్సి వస్తుంది ఏమో అని ఏర్పాట్లలో పడ్డారు అందరు. మళ్ళీ ఫోన్ కోసం ఎదురు చూస్తుండగా మళ్ళీ ఫోన్ మొగింది.
"కంగారు ఏమీ లేదు ఇప్పుడు కొంచెం తేలికగా ఉంది అని" చెప్పేసరికి అందరు హాయిగా ఊపిరి పీల్చుకున్నారు. సంధ్య నానమ్మ చాలా రోజుల నుండి వాళ్ళ బాబాయి ఇంట్లోనే ఉంటోంది. అందరూ ఉద్యోగాలు చెయ్యడంతో ఇప్పటివరకు ఆవిడే అంతా చూసుకునేది. ఇప్పుడు నెల రోజులు కదలడానికి వీల్లేదు అనేసరికి అక్కడ వాళ్ళు ఆలోచనలో పడ్డారు. ఆవిడను అక్కడ నుండి ఎక్కడకు పంపడం వీలుకాదు కాబట్టి సంధ్య తల్లి తండ్రులను ఒక నెల ఉండేలా రమ్మని కబురు పెట్టారు సంధ్య బాబాయి వాళ్ళు.
"అక్కడ ఇల్లు చిన్నది. సంధ్య పిల్లలు అందరం ఎలా వెళ్ళి ఉండేది. మీరు మాత్రం వెళ్ళి చూసి వచ్చెయ్యండి." అని సంధ్య తల్లి సలహా ఇచ్చింది.
"సహాయానికి రమ్మంటే నేను మాత్రం వెళ్ళి వచ్చేస్తే ఎలా? నువ్వు కూడా వస్తే బాగుంటుంది." నాన్న అభ్యర్దన.
"అవునమ్మా! బాబాయి పిన్ని మాత్రం ఎన్ని రోజులు సెలవు పెట్టుకొని కూర్చుంటారు? వెళ్ళి కాస్త సహాయం చేసి వచ్చేయండి. నేను ఈ లోపు మా అత్తగారింటికి వెళ్ళి వచ్చేస్తాను. ఫోన్ మీద ఫోన్ చేస్తున్నారు కదా" అంది సంధ్య తండ్రితో ఏకిభవిస్తూ.
సంధ్య తల్లికి ఇప్పుడు అక్కడకు వెళ్ళడం ససేమిరా ఇష్టం లేదు. తన ఇంటికి వస్తే స్వతంత్రంగా ఏదైనా చెయ్యగలదు కానీ, ఇంకొకరి ఇంటికి వెళ్ళి అక్కడి ఇంటి బాధ్యత తీసుకోవడం అంటే కష్టమైన పని అని ఆవిడ ఉద్దేశం. అది ఎంత మరిది ఇల్లు అయినా సరే.
"మీ నాన్నకేం? ఎన్నైనా చెప్తారు. ఆయన అందించిన కాఫీ తాగి వేడుక చూస్తారు. నాకసలే కాళ్ళు నెప్పులు. అంత చాకిరి నేనేగా చేసుకోవాలీ. అయినా, ఇన్నిరోజులు అవసరైనప్పుడల్లా పరిగెత్తుకొని వెళ్ళలేదా. మీ చిన్నప్పుడు నెలలు తరబడి ఉండి అన్నీ చేసేదాన్ని. మీ అత్తయ్యలు అందరు అక్కడే ఉండగా ఇప్పుడు పని అనేసరికి నేను గుర్తుకొచ్చాను కామోసు. పిల్లలూ రెండేళ్ళకు వచ్చారు. వాళ్ళకే చేసి పెట్టలేక అవస్దపడుతున్నా. ఇప్పుడు అక్కడ అందరు ఉద్యోగాలు అని వెళ్ళిపోతే అంత చాకిరి నేను చెయ్యలేను" అని అంది ముక్కు తుడుచుకుంటూ.
సంధ్యకు చిన్నప్పుడు తల్లి ఎప్పుడూ నాన్న వైపు వాళ్ళ మీద చాడీలు చెప్పినప్పుడు కోపం ముంచుకొచ్చేది. తల్లి అనవసరంగా రాద్దాంతం చేస్తుంది అని విసుక్కునేది. సంధ్యతో ఎప్పుడూ అందరూ ఆప్యాయంగా ఉండడం వల్ల తల్లి చెప్పేవన్నీ తప్పుగానే తోచేది. ఆవిడకు తన లాగే ఎన్నో కధలు మనసులో గూడుకట్టుకుని ఉన్నాయి అని సంధ్యకు ఇప్పుడిప్పుడే అర్ధమయ్యింది. ఆవిడ అక్కడకు వెళ్ళడానికి ఇష్టపడకపోడానికి కారణం కాళ్ళ నెప్పులు కాదు, ఆవిడ మనుసులో ఏర్పడిన గాయాలు అని సంధ్యకు మాత్రమే అర్ధం అయ్యింది. ఇన్నేళ్ళు కాపురం చేసిన సంధ్య తండ్రి కూడా ఆవిడ ఇలా ఎందుకు ప్రవర్తిస్తుందో అని తల పట్టుకొని కూర్చున్నారు.
అలా మొదలయ్యిన మా పరిచయం, బంధం ముళ్ళమీదే సాగింది. అడు గడుగునా ఆవిడ అక్కసు అంతా ఎదో రూపంగా నా మీద మాటలతో తీర్చుకుంది. నేను అక్కడే ఉన్నాను అన్న ధ్యాశ కూడా లేకుండా మామగారితో "అందరికి మంచి సంబంధాలే కుదురుతాయి. మనకు మాత్రం ఇలాంటి సంబంధం వచ్చి కుదిరింది. పిచ్చి వెధవ ఒక్క సరదా తీరలేదు. దేనికది కక్కుర్తిగానే కానిచ్చేసారు" అని సణగడం మొదలుపెట్టేది ఆవిడ.
పెళ్ళి అయిన పదిరోజులకు ఇద్దరం కేరళా వెళ్ళాము. పెళ్ళీకి ముందే అంతా ప్లాన్ చేసి ఉంచాడు. అప్పటి వరకు ఒంటరిగా మాట్లాడలేని నేను రఘుతో గొడవ పెట్టుకున్నాను. విహారానికి వచ్చామనే కాని పది రోజులు ఇద్దరి మధ్య సంఘర్షణ జరుగుతూనే ఉంది. సంతోషమన్నదే లేదు. చివరకు ఏమనుకున్నాడో కానీ క్షమించమని ప్రాధేయ పడ్డాడు.
"ఇక నుంచి నాకు తోచినంత సహాయం మీ నాన్నగారికి చేస్తాను. ఇప్పుడు హాయిగా ఉన్న సమయంలో అవన్నీ గుర్తు చేసుకొని మూడ్ పాడు చెయ్యకు" అని వేడుకున్నాడు.
మరీ మొండితనంగా ఉంటే బాగుండదని కొన్ని రోజులు అన్నీ మర్చిపోవాలని అనుకున్నాను.
ఇంట్లో పెద్దవాళ్ళు ఆశీర్వచనం మా ఇద్దరి జీవితం మరింత పటిష్టం చేస్తుందని నమ్మాను. కానీ నా విషయంలో దానికి పూర్తి వ్యతిరేకంగా జరిగింది. అత్తగారి ప్రవర్తన మా మధ్య ఎప్పుడూ ఏదో గొడవలు రేపుతూనే ఉంది. కొంత వరకు ఆవిడ చేసిన మానసిక హింస నుండి నన్ను కాపాడలేకపోయినందుకు రఘుని క్షమించలేకపోయాను. అతని ప్రేమ కేవలం శారీరకమైనది మాత్రమే అని తన మీద నిజమైన ప్రేమ లేదు అని ఎన్నో సార్లు నిందించాను. నెమ్మదిగా రఘుని అర్ధం చేసుకోడానికి ప్రయత్నించాను. ఇద్దరికి మధ్య చనువు పెరగడంతో రఘు మరీ తాను ఊహించినంత చెడ్డవాడు కాదు అని అర్ధం చేసుకున్నాను. మళ్ళీ మాలో ప్రేమ చిగురించింది. కానీ పెళ్ళి తాలూకు చేదు జ్ఞాపకాలు మాత్రం చాలా ఘాడంగా నాటుకుపోయాయి. రఘుని తప్ప ఇంకెవరిని దగ్గర చేసుకోలేకపోయాను. ఎంత ప్రయత్నించినా ద్వేషం పెరుగుతూనే పోయింది.
అత్తగారికి దగ్గరయ్యే కొద్ది ఏదో ఒకటి జరుగుతూనే ఉంది. పదేళ్ళుగా ఆవిడకు దగ్గరయ్యే అవకాశమే రాలేదు. ఇంట్లో ఏ విశేషం జరిగినా ఏదో గొడవ పెడుతూనే ఉంది అత్తగారు. మొదటి సారిగా కూతురు పుట్టినప్పుడు బారసాల కని ఎవరినెవరినో వెంటపెట్టుకెళ్ళారు నా పుట్టింటికి. వచ్చిన వాళ్ళకు సరైన చీరలు ఇవ్వలేదని అలిగి కూర్చుంది. ప్రతీసారీ బతిమాలుకోవడమే ఆనవాయితీ అయ్యింది మా ఇంట్లో. ప్రతీసారీ చేతులు కట్టుకొని నిల్చొడం అలవాటు అయిపోయింది అమ్మా నాన్నకు. ఇంట్లో ఏ పండుగా కన్నీళ్ళు పెట్టకుండా జరగలేదు. అత్తగారింట్లో ఏ విశేషం జరిగినా అత్తగారు కనీసం వచ్చినవాళ్ళను మర్యాదకు పలకరించడానికి వచ్చేది కాదు. అక్కడకు వచ్చినా మాదే భాద్యత అన్నట్టు ఉండేవారు అమ్మా నాన్న. ఎవరినైనా పిలవడానికి భయం వేసేది. ఏదోక రాద్దాంతం చేసి వచ్చిన వాళ్ళను హడలకొట్టేది ఆవిడ. నా మనసులో ఆవిడ మీద ఉండాల్సిన అభిమానం తగ్గుతూనే పోయింది. ముఖ్యంగా ఏదోక రకంగా మాటలు విసురుతూ మానసికంగా నన్ను మరింత క్రుంగదీయటంలో ఎప్పుడూ వెనుకంజ వెయ్యలేదు ఆవిడ. చివరకు ఉన్న కాస్త గౌరవం కూడా కొంచెం కొంచెంగా హరించి పోయింది. అదృష్టవసాత్తు రఘుకి అమెరికా ఉద్యోగం రావడంతో మా జీవితం మారింది. రోజువారీ గొడవలు ఏమి లేకుండా హాయిగా రెండేళ్ళకు ఒకసారి వచ్చే వాళ్ళం. రఘు ఉన్నన్ని రోజులు అత్తగారింట్లో, మిగతా రోజులు అన్నీ పుట్టింట్లో గడిపి వచ్చేవాళ్ళం. రఘు ఇచ్చిన మాట నిలబెట్టుకొని నా తల్లితండ్రులకు అప్పుడప్పుడు సహాయం చేసాడు. రఘు కొంచెం కొంచెం నన్ను నా బాధను అర్ధం చేసుకోవడం వల్ల తను ఉన్నప్పుడు నాకు ఎలాంటి కష్టం రాకుండా చూసుకునేవాడు. రఘు లేకుండా అత్తగారింటికి వెళ్ళడం మాత్రం నాకు మహా కష్టంగా ఉండేది. ఏదో రకంగా తప్పించుకోడానికే చూసేది. వచ్చినప్పుడల్లా ఆవిడ ఏదన్నా అన్నా, మౌనంగానే భరించింది, ఉన్న నాలుగు రోజులు గొడవలు లేకుండ సంతోషంగా ఉండాలి అని.
రఘుకి చెప్పాలన్నా తల్లి మీద చాడీలు చెప్పడం తనకి బాధ కలిగిస్తుంది అని ఎన్నో తనలోనే దాచుకుంది. ఏదన్నా చెప్పినా "లౌక్యం నేర్చుకో సంధ్య. ఎంత మంది సంసారాలు చేసుకు రావటం లేదు. అమ్మని మచ్చిక చేసుకో" అనేవాడు. అంటే స్వాభిమానాన్ని చంపుకొని మనసులో ఒకటి ఉన్నా పైకి మాత్రం ప్రేమ నటించడమా లౌక్యం అంటే? మనిషి ఎదురుగా ప్రేమ, అభిమానం, గౌరవం ఉన్నట్టు నటించి వెనక చాడీలు చెప్పడమా లౌక్యం అంటే? కన్నవాళ్ళకు కూడా ఎప్పుడు తను ఏది తెలియనివ్వలేదు. అత్తగారి మీద చెడుగా చెప్పింది లేదు. జరిగిన వన్నీ అటు రఘు, ఇటు తల్లి తండ్రులు, అత్తగారు అందరూ మర్చిపోయారు. ఒక్క నేను తప్ప. నేను ఇన్ని రోజులూ మర్యదగా నడుచుకోడానికి కారణం, అత్తగారు ఎన్ని రకాలుగా మాటలు విసిరినా అన్నీ భరించి నవ్వుతూ మళ్ళీ అదే ఇంటిలోకి వెళ్ళడానికి కారణం రఘు కోసమే.
నా జీవితంలో సంతోషకరమైన రోజు ఇలా ఉంటుందని కలలో కూడా అనుకోలేదు. సంతోషం ఎక్కడా కనిపించలేదు. అందరం ఒకరినొకరు పట్టుకొని కన్నీళ్ళు పెట్టుకున్నాము.
అన్నిటి కన్నా నాకు రఘు మీద ఎప్పుడు లేనంత కోపం వచ్చింది. "అసలు అలా ఎలా చెయ్యగలిగాడు. ఇక్కడ నేను ఒకదాన్ని ఉన్నాను నేను ఎంత బాధపడతాను అని కొంచెం కూడా ఆలోచించలేదు. పెళ్ళికి ముందు పన్నెండు పేజీలు ఉత్తరాలు రాసి ప్రేమంతా ఒలకబోసాడు. ఇప్పుడు ఆ ప్రేమంతా ఏమయ్యినట్టు. చిన్న విషాయనికి ఇంత రాద్దాంతం చేసి నా తండ్రిని అంత మందిలో అవమానించాల్సిన అవసరం ఏంటి."
అప్పటికప్పుడు ఆ పెళ్ళి పందిరి లోంచి పారిపోవాలి అనిపించింది, ఎక్కడికైనా దూరంగా. కానీ ఇప్పటికే అవమాన భారం మోస్తున్న నా తల్లితండ్రులను చూసి ఏమి చెయ్యలేని పరిస్దితి. అప్పుడు కాదు అంటే నష్టపోయేది తను తన వాళ్ళు మాత్రమే అని అన్నీ విషయాలు దిగమింగుకొని మరునాడు జరగబోయే తతంగానికి తయారయ్యాను.
మొదటిసారిగా రఘు తల్లితండ్రుల మీద తెలియకుండానే ఏహ్య భావం కలిగింది. నాకే తెలియకుండా ద్వేషించడం మొదలు పెట్టాను. నా అత్తగారి మొదటి పరిచయంలోనే నాకు సదభిప్రాయం లేకుండా పోయింది. పెళ్ళి కాస్తా అయిపోయింది. రఘు మాత్రం హుషారుగా నవ్వుతూనే ఉన్నాడు. తను మాత్రం మొద్దుబారిపోయినట్టు ఈ లోకంలోనే లేనట్టు ఉండిపోయింది. పెళ్ళి అయ్యి అప్పగింతలు అయిపోయాయి. అమ్మా నాన్నలకు ఇంక కూర్చునే ఓపిక లేదు. ఒక్కసారిగా పదేళ్ళ వయసు మీద పడినట్టు అయిపోయారు. వాళ్ళను వాళ్ళ బాధలతో వదిలేసి తను మాత్రం రంగుల ప్రపంచంలోకి వచ్చేసింది. పెళ్ళికి వాళ్ళు చేసిన అప్పులు, బాధలు ఇంక నావి కావు అని అనుకొని రఘు వెంట వచ్చేసాను.
ఎన్నో రోజుల నుండి ఎదురు చూసిన క్షణాలు వచ్చేసాయి. అత్తగారింటికి వచ్చాను. పెళ్ళిలో జరిగిందంతా పీడకలలా మర్చిపోయి అందరితో నవ్వుతూ మాట్లాడి మంచి పేరు తెచ్చుకోమని అమ్మ చెప్పిన మాటలు గుర్తుకొచ్చాయి.
ఇంటికొచ్చిన దగ్గర నుండి ఒకటే హడావుడి, ఒకటే నవ్వులు. అందరూ సంతోషంగానే ఉన్నారు. రఘు మధ్య మధ్యలో ఏదో అని అందరిని నవ్వించాడు. నాకు మాత్రం ఎంత ప్రయత్నించినా నవ్వు రాలేదు. అమ్మా నాన్నా అంతా సర్దుకున్నారో లేదో. అసలు కంటి నిండా నిద్రపోయారా అనే ధ్యాశ. అంతా కొత్తగా ఉండింది. రఘు తప్ప నాకు ఎవ్వరు పరిచయం లేదు. అమ్మా నాన్నాకు పనులు ఉండడంతో ఎవరో చుట్టాలావిడను పంపించారు నాకు తోడుగా. ఆవిడ ఎక్కడ ఉందో కూడా వచ్చినప్పటి నుండి కనిపించలేదు. సొంత పిన్నులు, బాబాయిలు పెళ్ళిలో జరిగిన గొడవకు భయపడి నాతో రావడం ఇష్టం లేక ఎవరికి వారు తప్పించుకున్నారు. నేను ఒంటరిగా అమ్మా నాన్నలను వదిలి పెట్టి వచ్చిన దిగులులో ఏం మాట్లాడాలో, ఏం చెయ్యాలో తెలియక అయోమయంగా ఉండిపోయాను.
సాయంత్రం ఊరిలో వాళ్ళందరిని భోజనాలకు పిలిచారు. ఇంటికి చుట్టుపకల ఆడవాళ్ళంతా మధ్యాహ్నం నన్ను చూడటానికి వచ్చారు. అందరూ మెడల నిండా బంగారం నింపుకొని దొర్లుకుంటూ వచ్చారు. వచ్చిన దగ్గర నుండి "పెళ్ళిలో ఏం పెట్టారు, ఏం తెచ్చారు?" అనే వాళ్ళ ద్యాస. ఒళ్ళంతా తడిమి చూసేసారు. ఎవరి కొడుకు పెళ్ళిలో ఎవరు ఎంత పెట్టారు అని ఒకరినొకరు పోల్చుకొని చూసుకోవడమే సరిపోయింది. నన్ను లోపలకు వెళ్ళమని అత్తగారు కబుర్లలో పడింది.
"ఏం పెట్టారు అంటే ఎం చెప్పాలి. నలుగురుని పిలిచి పెళ్ళి చేసారు, అదే మహా భాగ్యం. అడుక్కునే వాళ్ళు కూడా ఇంత కన్నా బాగానే చేస్తారు. ఏదో మా వాడు ఇష్తపడ్డాడని చేసాం కాని, ఒక సరదానా పాడా. భోజనం అయితే ముద్ద నోట్లో పెట్టుకోలేక పోయాము" అని చెప్పుకుంటూ పోయింది.
నాకు ఒక్క నిముషం గుండె కొట్టుకోవడం ఆగి మళ్ళి వేగంగా కొట్టుకో సాగింది. నేను విన్నది నిజం కాకుండా కల అయ్యి ఉంటే బాగుండేది. కాని కల కాదు వాస్తవమే. ఎన్నో రాత్రులు నిద్ర లేకుండా పెళ్ళికి డబ్బులు సమకూర్చి, తమ్ముడు ఒంటి మీద సరైన బట్టలు లేకపోయినా ఫర్వాలేదు నాకు పట్టుచీరలు కొంటే చాలు అని ఎంతో కష్ట పడిన నాన్న కష్టాన్ని ఇంత నీచంగా నలుగురు ముందు అవమాన పరచడం నాకు రక్తం పొంగుకు వచ్చింది. పంటి చివరన కోపాన్ని బిగించి ఉండిపోయాను.
ఎలాగోలాగ డబ్బులు కూడపెట్టి పెళ్ళికి అంతా తయారయ్యారు. పెళ్ళికి ఎంత వరకు చెయ్యగలరో అంతా చెయ్యడానికి సిద్దమయ్యారు. నా కన్నా వయసులో చిన్నవాడు అయిన నా తమ్ముడు శేఖర్ నాన్నతో పాటు నా కన్నా పెద్దవాడిలా బాధ్యత కలిగిన వాడిలా అన్నీ చూసుకున్నాడు.
అందరి కళ్ళళ్ళో ఒకటే ఆశ నా పెళ్ళి సంతోషంగా జరగాలి అని. పెళ్ళికి ఎన్ని అడ్డంకులు రావాలో అన్నీ వచ్చాయి. అన్ని ఏర్పాట్లు చేసుకున్నాక వాళ్ళ వైపు ఎవరో పోయారు అని పెళ్ళి ఒక సారి వాయిదా పడింది. అప్పటికే ముందుగా పెళ్ళి కోసం చేసిన ఏర్పాటులన్నిటికి ఇచ్చిన డబ్బులు వెనక్కి వచ్చే మార్గం కనిపించలేదు. మళ్ళీ రెండో సారి ముహూర్తం పెట్టినప్పుడు పాల వాళ్ళు మూడు రోజుల పాటు సమ్మె చేసారు. అన్నిటికి అవసరానికి మించి రెట్టింపు ధర ఇచ్చి తెచ్చుకోవాల్సి వచ్చింది. పెళ్ళి వాళ్ళు మాత్రం తక్కువ వచ్చారా? వాళ్ళ ఇంట్లో మొదటి పెళ్ళి అని ఎక్కడెక్కడి నుండో కుటుంబ సమేతంగా పెళ్ళికి ముందు రోజే సత్రంలోకి మేము ప్రవేశించడానికి ముందే వచ్చేసారు. ఈ జనాన్ని చూసి గుండె ఆగినంత పనయ్యింది. మా వైపు బంధువులేమో తీరికగా ముహూర్త సమయానికి వచ్చారు ఎక్కడ పని అప్పగించేస్తారో అని.
ఒక గదిలో అలంకరించి కూర్చో పెట్టిన నాకు నాన్న పడుతున్న అవస్త చూసి మనసంతా భారమయ్యింది. రఘుతో పెళ్ళి అవుతోంది అన్న సంతోషం వెతికినా నాలో కనిపించలేదు. పెళ్ళి వాళ్ళ బస్సు రావడంతో హడావుడి మొదలు అయ్యింది. ఎవరో వచ్చారు పలకరించి వెళ్ళారు. కానీ నా కళ్ళకు మాత్రం నా తల్లి తండ్రుల ముఖంలో ఆందోళన మాత్రమే కనిపించింది. కాఫీ తాగారా? భోజనం చేసారా? అని అడుగుతూనే ఉన్నారు.
తెల్లవారుజామున పెళ్ళి అని త్వరగా పడుకోమని నాన్న భోజనాలు ఏర్పాట్లు చూడడానికి వెళ్ళిపోయారు. పడుకుందామని అనుకుంటుండగా మా పిన్ని ఒకావిడ వచ్చింది.
"ఏమిటో ఎంత చేసినా ఈ పెళ్ళి వాళ్ళు ఇంతే. ఏదోక లోటు కనిపెడతారు." అంది కోపంగా.
"ఎం జరిగింది" అని కంగారుగా అడిగాను.
"అయ్యో నీకు విషయం తెలియదామ్మా? ఎవరో మనవాళ్ళు పెళ్ళి వాళ్ళ కన్నా ముందు పంక్తిలో కూర్చుని తినేసారు. అది వాళ్ళు చూసి చాలా పెద్ద గొడవే చేసారు. మీ నాన్నకు పాపం ఇదంతా తెలియనే తెలియదు. భోజనానికి పది సార్లు చెప్తేగాని కదిలి రావడం లేదు వాళ్ళు. మనవాళ్ళకి పాపం ఆకలి వేసి ఎవరో ఇద్దరు తిన్నట్టు ఉన్నారు. మా పెద్దవాళ్ళు తినకుండా తినేస్తారా అని మీ అత్తగారు మామగారు భోజనానికి రాకుండా భీష్మించుకుని కూర్చున్నారు. మీ నాన్న కన్నీళ్ళు పెట్టుకొని వాళ్ళ కాళ్ళా వేళ్ళా పడుతున్నారు. పెళ్ళి కొడుకు కూడా కోపంగా అరుస్తున్నాడు. మీ నాన్న బాధ నేను చూడలేక ఇలా వచ్చేసాను" అని మహా చక్కగా వార్తను మోసుకొచ్చింది.
"రఘు అరుస్తున్నాడా? ఏమిటి ఇదంతా? ఎవరు ఇచ్చారు రఘుకి ఆ హక్కును నా తండ్రితో ఇలా ప్రవర్తించేందుకు? తను బయటకు వెళ్ళి రఘుని అడిగితే?" అని రకరకాలు ఆలోచనలు నాలో వచ్చాయి.
కానీ అక్కడ నుంచి ఒక్క అడుగు ముందుకు వెయ్యలేక పోయాను. ఇప్పుడు ఉన్న మానసిక పరిపక్వత అప్పుడు లేదు, ధైర్యం లేదు. జరిగిన దానికి బెదిరిపోయి కన్నీళ్ళు పెట్టుకోవటం తప్ప. ధైర్యం ఉంటే మాత్రం తను ఏం చెయ్యగలదు. పెళ్ళి పందిరిలో అందరి ముందు ఏమిటిది అని అడగగలిగేదా? అమ్మా నాన్నా అక్కడ ఎం అవస్త పడుతున్నారో అని తెగ ఆరాటపడ్డాను. కొంచెం సేపటికి అమ్మా, నాన్నా వేలాడే మొహాలతో వచ్చారు.
"ఇంకా పడుకోలేదా తల్లీ? రేపు పొద్దున్నే లేపేస్తారు" అని అన్నారు నాన్న ఏమి జరగనట్టు. ఆయన ముఖం చూస్తే వారం రోజులు లంకణాలు చేసిన మనిషిలా ఉన్నారు.
"నాన్నా నాకీ పెళ్ళి వద్దు నాన్నా" అని ఆయన్ని పట్టుకొని ఏడ్చేసాను. ఆయన కంగారు పడిపోయారు.
"ఏమిటి ఏమయ్యింది ఇప్పుడు. అంతా సర్దుకు పోయింది. నువ్వేమి బెంగ పడకు. ఏదో చిన్న తప్పు జరిగింది, నేను అంతా సరిచేసాను. నువ్వు దేని గురించి ఆలోచించకుండా పడుకో. ఈ రోజు నీ జీవితంలో సంతోషమైన రోజు. ఇలా కన్నీళ్ళతో ఉండకూడదు. కళ్ళు తుడుచుకో" అని ధైర్యం చెప్పారు.
"అది కాదు నాన్నా. నా వల్ల మీరు ఇంకొకరి ముందు తల వంచుకొని నిల్చోవడం నాకు ఇష్టం లేదు. మీరు వెళ్ళి వాళ్ళ కాళ్ళ మీద పడడం నాకు బొత్తిగా నచ్చలేదు." అని వెక్కి వెక్కి ఏడ్చాను.
"ఎవరు దానికి అన్ని విషయాలు మోసుకు వస్తున్నారు. దానికి తెలియనివ్వొద్దు అని చెప్పానా" అని అమ్మ మీద మండి పడ్డారు.
"నాన్నా నాకు పెళ్ళి వద్దు నాన్నా" అని పిచ్చి పట్టినట్టు ఏడుస్తూనే ఉన్నాను.
"పిచ్చి పిల్లా! ఇదంతా మామూలే మన పెళ్ళిళ్ళలో. వాళ్ళు ఏదో ఆవేశపడ్డారు. ఇలాంటివి చూసి చూడనట్టు ఉండిపోవాలి. మన మర్యాద అని చూస్తూ కూర్చుంటే పెళ్ళి ఎలా జరిగేది. ఇంత మంది వచ్చారు. ఈ ఒక్క రోజు ఓపిక పట్టేస్తే ఇంక అంతా సవ్యంగా జరిగిపోతుంది." అని చాలా సులభంగా చెప్పేసారు కానీ అదంతా పైపైన గంభీరమే అని నాకు తెలుసు.
అమ్మ అయితే "ఇలాంటివి అన్ని మామూలే మన పెళ్ళిళ్ళలో. వాళ్ళు మగపెళ్ళి వాళ్ళు. ఇలాంటి లాంచనాలు అన్నీ మాములే. వాళ్ళు తోచింది వాళ్ళు అడుగుతారు. మనకు ఉన్నదాంట్లో మనం చేస్తాము" అని సమర్ధించుకొంది.
వాళ్ళు అలా అనుకొడానికి కారణం లేకపోలేదు. సగం వరకు వచ్చిన పెళ్ళిని ఏ వంక పెట్టి ఆపినా అది మన మెడకే చుట్టుకుంటుంది అని తెలుసు. రఘు చదువు, అతని ఉద్యోగం పెద్ద పీట వేసాయి. అన్నిటి కన్నా ముందు అందరికి ఇప్పటికే తెలిసిన నా ప్రేమ విషయం.
నాకంతా అయోమయంగా అనిపించింది. ప్రేమించేటప్పుడు తెలియదు పెళ్ళిలో ఇంత చిక్కు ముడులు ఉంటాయి అని. రఘుకి తెలియజెప్పాలని చూసింది. కానీ ప్రతీసారీ ఎదో సరదగా మాట్లాడడం, చిలిపిగా ఉండడం తప్ప దేని గురించి కాస్త తీవ్రంగా ఆలోచించడానికి ఇష్టపడలేదు.
"అదంతా పెద్దవాళ్ళు చూసుకుంటారు. నువ్వు నేను ప్రేమ పక్షుల్లా సంతోషంగా కలలు కనాలి. నువ్వు మరీ ఎక్కువగా ఆలోచిస్తున్నావు. నేను పన్నెండు పేజీలు ఉత్తరం రాస్తే నువ్వు రెండు పేజీలతో సరిపెట్టుకున్నావు." అని అలిగాడు.
ఎలా అర్ధమయ్యేలా చెప్పాలో తెలియలేదు. ఎంతైనా ఇంకా పెళ్ళి కాలేదు కదా ఏదన్నా చెప్పే చనువు లేదు. పోని రఘు అయినా మా తల్లితండ్రులు ఇలా, వాళ్ళ మనస్తత్వం ఇలాంటిది అని ఎప్పుడూ చర్చించలేదు. నేను ఊహల్లో ఊహించుకున్నదే తప్ప నాకు జీవితం అంటే అవగాహనే లేదు. నేను ఊహించుకున్నదానికి వాస్తవం ఎంతో దూరం అని చాలా ఆలస్యంగా అర్ధం అయ్యింది.
పెళ్ళికి ముందు వంట ఎలా చెయ్యాలి ఎలా మర్యదగా నడుచుకోవాలని చెప్తారు కానీ మనుషుల మనస్తత్వాలు అర్ధం చేసుకొని మనసు మలినం కాకుండా ఎలా ఉండాలి అని ఎక్కడా ఎవ్వరూ చెప్పడం గుర్తులేదు. పెళ్ళి ముహూర్తం పెట్టడానికి వెళ్ళినప్పుడు మళ్ళీ మధ్యవర్తిత్వం చేసి చివరకు మనసులో ఉన్నది చెప్పేసారు రఘు తల్లి తండ్రులు. ప్రేమపెళ్ళి అని చెప్పి ఏమి లేకుండా ఎలా చేసుకోవడం అని తోచిందో ఏమో. అమ్మాయి పేరున ఇంత డబ్బు అత్తగారి కట్నం కింద ఇంత అని ఒక మొత్తం చెప్పారు. గొంతులో ఏదో అడ్డం పడ్డట్టు అయ్యింది నాన్నకు. అసలు పెళ్ళి ఘనంగా చెయ్యాలి అన్నందుకే ఎంత ఘనంగా చేస్తే ఎంత డబ్బు ఎక్కడ నుండి సర్దాలో ఆలోచిస్తున్న ఆయనకు ఇప్పుడు మళ్ళీ ఇంకో పెద్ద మొత్తాన్ని ఎక్కడనుంచి తేవాలో అర్ధం కాలేదు. చివరకు అంత ఇచ్చుకోలేము అని చెప్పేసరికి మొహాలు మాడిపోయాయి అందరివి. మధ్యవర్తులు రెండువైపుల సర్ది చెప్పి బేరసారాలు జరిగాక ఒక ఒప్పందం కుదుర్చుకునారు. పెళ్ళి సమయానికి ఇవ్వలేక పోయినా పెళ్ళి అయిన ఒక సంవత్సరంలో అమ్మాయి పేరున డబ్బు వేసేటట్టు ఒప్పుకున్నారు. మొత్తానికి పెళ్ళి ముహూర్తం పెట్టడానికి రఘు తల్లిని కష్టపడి ఒప్పించాల్సి వచ్చింది.
ఇంటికి వచ్చిన మా వాళ్ళ మొహాల్లో కూడా నేను ఊహించిన ఉత్సాహం లేదు. ఎంతో ఆత్రుతతో ఎదురుచూస్తున్న నాకు ఎదో అపశ్రుతి కనిపించింది. అంత వరకు చాలా ధైర్యంగా ఉన్న అమ్మా నాన్నా ఇంక ఓపిక నశించి ఇప్పటి వరకు పైకి రానియ్యకుండా దాచిన భావాలను బయట పెట్టలేకుండా ఉండలేకపోయారు. అన్నిటి కన్నా డబ్బు ఎక్కడనుంచి పుట్టించాలీ అని ఆలోచన మొదలు అయ్యింది.
అంత వరకు ఆపుకున్న అమ్మ ఇంక కోపమంతా నాన్న మీద చూపించింది.
"దాని చిన్నప్పటి నుండి చెప్తున్నాను. ఈ పరిస్దితి వస్తుంది అని. ఎంతో కొంత డబ్బు దాని పేరున వెయ్యండి అని. నా మాట విన్నారు కాదు. ఇప్పుడు ఒక్కసారిగా ఎక్కడ నుంచి తేవాలి అని బుర్ర పట్టుకొని కూర్చుంటారు" అంది ముక్కు తుడుచుకుంటూ.
విషయమేమిటి అని అడిగితే అమ్మ అంతా ఒక కధలా చెప్పుకొచ్చింది నా పెళ్ళి ప్రహసనం.
"నీకు ఇప్పుడు కాకపోయినా రేపైనా తెలియాలి కదా. చిన్నప్పుడు నుండి అక్కడ కొంచెం ఇక్కడ కొంచెం అని చేర్చి ఒక జత గాజులు, గొలుసు, చెవిలోకి చేయించాము. పెళ్ళికి ఎలాగోలా అప్పో సప్పో తెచ్చి చేస్తాము. కానీ నీ పేరున డబ్బు వెయ్యమని చెప్పారు మీ అత్తగారు. అదెక్కడ నుంచి తేవాలో తెలియక అవస్త పడుతున్నారు." అని అంది.
"దానికెందుకు ఇదంతా చెప్తావు. పెళ్ళి ఎలాగూ చెయ్యాలి. దానినైనా ఈ గొడవలు లేకుండా సంతోషంగా ఉండని." అని అన్నారు నాన్న ఎటో ఆలోచిస్తూ.
నాలో ఒక్కసారి ఉత్సాహం అలలా పొంగి దబ్బున పడి కనిపించకుండా పోయింది. ప్రేమంటే స్వర్గం అనిపించింది. మరి పెళ్ళంటే నరకమా? ఏమో అవునో కాదో కానీ పెళ్ళి అయ్యేవరకు నేను, ఇంట్లో వాళ్ళు అనుభవించినది అంత కన్నా ఎక్కువే అని చెప్పాలి. ఎందుకో నాకు ప్రేమలో నమ్మకం ధైర్యం తగ్గుతూ వచ్చాయి. అప్పటి వరకు ఊహల్లో తేలిన నన్ను ఎవరో ఈడ్చుకొచ్చి నేల మీద పడేసినట్టు అనిపించింది. రఘు చెప్పినా వినిపించుకొనేలా లేడు. అయినా రఘుకు మాత్రం ఏమర్ధమవుతుంది. అమ్మాయిగా తనకే ఇప్పుడిప్పుడే అర్ధమవుతున్నాయి. ఒక అమ్మాయిగా పుట్టాలి అప్పుడేగా నా క్షోభ అర్ధమయ్యేది.
"నన్ను మా నాన్నగారు కొడుకులా కాకుండా స్నేహితుడిలా పెంచారు" అనేవాడు రఘు. మరి స్నేహితుల్లో అవగాహన లోపించిందా? లేక ఈ విషయాలన్నీ తనకు తెలియకుండా జరుగుతున్నాయా? పెళ్ళిలో తనకు బాధ్యత ఉంది కదా? ప్రేమించేవరకు తన ఇష్టం, మరి పెళ్ళి అంతా తల్లితండ్రులకే అప్పగించేసాడా? ఎలా చెప్పుకుంటుంది తను మాత్రం సిగ్గు విడిచి? తను ఆ మాత్రం అర్ధం చేసుకోలేడా? అయినా మేము ఇద్దరం ఎప్పుడూ జీవితం గురించి మాట్లాడుకున్నదే లేదు. ఎప్పుడు సరదా కబుర్లే గానీ తను రఘుని అర్ధం చేసుకున్నది ఎంత? కానీ ఇదంతా రఘుని ప్రేమించడానికి ముందు ఆలోచించాల్సింది. అప్పటికే ఆలస్యం అయిపోయింది. అప్పుడు మౌనంగా అంతా చూస్తూ పోవడం తప్ప ఇంక ఏమీ చెయ్యలేకపోయింది
సంధ్య నిదరపట్టక డాబా మీదకు వెళ్ళి కూర్చుంది. చల్లగాలి వీస్తున్నా మనసు అల్లకల్లోలంగా అనిపించింది.
"తనకు రఘు అంటే అమితమైన ప్రేమ ఉన్నా అతని తల్లిని మనసుకు దగ్గర చేసుకోలేకపోయింది. అందరి ఆడపిల్లలాగే తను ఎన్నో కలలు కంది. తన పేరు పక్కనే రఘు ఇంటి పేరు జత చేసుకొని చూసి మురిసిపోయింది. మార్పుని మనస్పూర్తిగా ఆహ్వనించే కదా తను అలా చేసింది. రఘుతో పాటు అతని ఇంటి పేరుని ప్రేమించింది. ఎప్పుడు చూడని అతని తల్లి తండ్రులను ప్రేమించింది."
రఘు ఎప్పుడూ "నా తల్లితండ్రులను నీ తల్లితండ్రులుగా చూసుకోవాలి" అన్నప్పుడు తను ఎంత సంతోషంగా రఘుకి ధైర్యం చెప్పింది. మరి అంతగా తనలో మార్పు రావడానికి కారణం ఏంటి? ఒక్కసారిగా ఆమె ఆలోచనలు గతంలోకి వెళ్ళి గతమంతా కధలా కళ్ళ ముందు మెదిలింది.
*** *** ***
తను ఇంటర్ చదివే రోజుల్లో ఒక దూరపు బంధువుల పెళ్ళికి వెళ్ళినప్పుడు పరిచయమయ్యాడు రఘు. మొదటి చూపులోనే ఆకర్షించాడు. పెళ్ళిలో పదే పదే తన చుట్టూ తిరగడం తననెంతో కలవర పెట్టాయి. లేత వయసు, కొత్తగా వచ్చిన ఊహలు ఉక్కిరి బిక్కిరి చేసాయి. అబ్బాయి ఎవరో ఏంటో కూడా తెలియదు. అయినా మనసిచ్చేసింది. పెళ్ళి అయ్యి వెళ్ళిపోతుంటే ఎదో విడిచి వెళ్ళిపోతున్న బాధ. చివరగా ఇద్దరూ చిరునామాలు ఇచ్చి పుచ్చుకొన్నప్పుడే కొంత ఊరట కలిగింది. ఇంక ఏముంది మనసు మాట వింటుందా? ఉత్తరం రాయనే రాసింది. అలా మొదలయ్యింది ప్రేమాయణం.
చాలా రోజుల వరకు పెద్దవాళ్ళు గమనించనే లేదు. ఒక రోజున తన సైన్స్ పుస్తకంలో నుండి పడిన రఘు ఫోటొ చూసారు. అతని ఫోటో ఇక్కడికెలా వచ్చింది అని ఆరా తియ్యగా తెలిసింది మొత్తం తతంగమంతా. ఇంకేముంది పెద్ద బాంబు పేలినట్టు బిగుసుకుపోయారు అమ్మా నాన్నా. వెంటనే చిన్నాన్నను వెంట పెట్టుకోని వెళ్ళిపోయారు రఘు తల్లి తండ్రుల దగ్గరకు. అప్పుడు కూడా కలల్లో తేలిందే కానీ దేని గురించి ఆలోచించలేదు, అంతా రఘు చూసుకుంటాడు అనే ధైర్యంతో.
కానీ వెళ్ళిన వాళ్ళు డీలా పడిపోయి వచ్చారు. "మా వాడి చదువు ఇంకా ఉంది. ఈ లోపు ఎవరి మనసు ఎలా మారుతుందో ఏం చెప్పగలం . వాళ్ళ చదువు అయ్యాక మనసు మారకుండా ఉంటే అప్పుడు చూద్దాం" అని చెప్పి పంపించేసారు అని చెప్పింది అమ్మ.
ముందు కొంచెం నిరాశ పడినా, తరువాత ఆలోచిస్తే నిజమే కదా అని తోచింది. నా ప్రేమ మీద నాకు నమ్మకం ఉంది. అంతకు మించి రఘు ప్రేమ మీద. ఇంక రఘు చదువు కూడా ముఖ్యమే. మిగిలిన రెండు మూడు సంవత్సరాలూ ఉత్తరాలు రాసుకుంటూ, తను మాత్రం ఊహాలోకంలోనే గడిపింది. ప్రేమ మైకంలో పడి తనకూ చదువు ముఖ్యమని, జీవితంలో ఏదైనా సాధించాలీ అనే విషయం మర్చిపోయింది. కాలక్షేపానికి మాత్రమే చదివింది. అమ్మా నాన్నా మాత్రం ఎంత ఆవేదన చెందుతున్నారో అర్ధం చేసుకో లేక పోయింది.
ఒక ఆడపిల్లను కన్న వాళ్ళుగా ఎంత ఆరాటం అనుభవించారో చివరకు గానీ అర్ధం కాలేదు. రఘుకి పెద్ద కంపెనీలో ఉద్యోగం వచ్చింది అని తెలియగానే, మళ్ళీ ప్రయత్నాలు మొదలుపెట్టారు నాన్న. ఈ సారి ముహూర్తాలు పెట్టుకి వచ్చేయాలి అని ఉత్సాహంగా బయలుదేరారు. కానీ అక్కడకు వెళ్ళాక కధ ఇంకో రకంగా అయ్యింది. ఇంటికి వచ్చినవాళ్ళని కనీసం "వచ్చారా? కాఫీ తాగుతారా?" అని అడిగేవారు లేకపోయారు. రఘు తల్లి ఒక గంట వరకు బయటకే రాలేదు. వచ్చినా ముక్తసరిగానే మాట్లాడారు. ఆర్ధికంగా రెండు కుటుంబాలలో పెద్ద తేడా లేకపోయినా మగపిల్లాడిని కన్న ఓకే ఒక కారణం వారిని అంత ఎత్తులోనూ నా తల్లితండ్రులను చేతులు కట్టుకొని వినయంగా, ఆత్రుతగా, భయపడేలా చేసింది. ప్రేమలో రఘుకి నాకు ఎక్కువ తక్కువ లేకపోయినా పెళ్ళి విషయంలో మాత్రం నా తల్లి తండ్రులు గుండెల్లో కుంపటి పెట్టుకొని బతకాల్సి వచ్చింది.
అలా మొదలయ్యిన పెళ్ళి మాటలు ఆరు నెలలు దాకా సాగాయి. ప్రతిసారి వాళ్ళు కబురు పంపడం ఆమ్మా నాన్నా వెళ్ళడం ఇదే విధంగా నడిచింది. ముందు కలిసినప్పుడు మాట్లాడుకున్నవి విచిత్రంగా వాళ్ళు మర్చిపోవడం "అలా అన్నామా? కాదు ఇది ఇలాగే చెయ్యాల్సిందే" అని చెప్పి అయోమయంలో పడేసారు. మా ప్రేమ విషయం నలుగురికి తెలిసి పెళ్ళి జరగబోతోంది అని అందరికి తెలిసిన తరువాత అడుగు వెనక్కి వేసేది ఎలా? పట్టువదలని విక్రమార్కుల్లా పెళ్ళి జరిగే వరకు ధైర్యాన్ని విడవకుండా ఉన్నారు. చివరకు పెళ్ళి ముహూర్తం పెట్టాలి రమ్మని కబురు వచ్చింది. దీనికంతటికి ఒక ముగింపు రాబోతోందని సంతోషంతో ఉండగా మాకు తెలిసిన రఘు తరపు చుట్టాలావిడ ఒకావిడ ఇంటికి వచ్చింది. ఆవిడ చెప్పిన మాటలు నాకు కోపాన్నే తెప్పించాయి.
"రఘు వాళ్ళ అమ్మగారికి చాలా ఆశ ఎక్కువని. దాని వల్ల నా జీవితం అంత సాఫిగా నడవదని. అక్కడ పిల్లని ఇచ్చేటప్పుడు కాస్త ఆలోచించుకోండి" అని చెప్పింది. ఆవిడకు తెలిసిన ఇంకో మంచి సంబంధం ఉంది అని ఎదేదో చెప్పింది. ముందు ఆలోచించినా అమ్మా నాన్నా దానిని పెద్దగా పట్టించుకోలేదు. "ఒక మంచి సంబంధం వస్తే ఇలానే చెడగొట్టేవాళ్ళు ఉంటారు" అని కొట్టిపారేసారు నాన్నగారు.
"ఆడపిల్ల జీవితంలో పెళ్ళి అనేది పునర్జన్మ అన్నట్టు ఎక్కడో విన్నట్టు గుర్తు.అయినా కాకపోయినా ప్రతీ ఆడదానికి జీవితంలో ఎక్కడోక్కడ మార్పు తప్పదు. తన మెట్టినింటి వారికి ఎవరికి కష్టం కలిగించకుండా మసలుకోవడం, అత్తగారినే తల్లిగా చూసుకోవడం, పెద్దలను గౌరవించడం ఇవన్నీ ఆడపిల్లకు కనబడని ఆభరణాలు." అరగంట నుండి టీవీలో వస్తున్న సీరియలు చూసి విసుక్కుంది సంధ్య.
"నా చిన్నప్పటి నుండి ఇదే వింటున్నాను. వీళ్ళకు ఇవి తప్ప వేరే ఏమీ లేవా ఆడపిల్లలకు చెప్పటానికి." అని ఛానల్ మారుస్తుండగా ఫోన్ మోగింది.
"హలో" అంది సంధ్య. "హలో శ్రీమతి ఎలా ఉన్నావు?" అవతలి నుండి సంధ్య భర్త రఘు కంఠం వినిపించింది.
"బాగున్నాను.మీరెలా ఉన్నారు? వంట చేసుకుంటున్నారా? బయట ఎక్కువ తినకండి" అంది మందలిస్తూ.
"అలాగే మహారాణి! సరే కానీ, పిల్లలు ఎలా ఉన్నారు నిద్రపోయి ఉంటారు." "అవునండి ఇప్పుడే పడుకున్నారు." అంది ఆవులిస్తూ.
"సరే రేపు పొద్దున్న మళ్ళీ చేస్తాను. ఇప్పుడు నీతో ఒక ముఖ్యమైన విషయం మాట్లాడాలి. మీ అమ్మగారూ ,నాన్నగారూ ఎలా ఉన్నారు" అన్నాడు.
"ఊం బాగున్నారు చెప్పండి" అంది ముక్తసరిగా. ఏదో తనకు నచ్చని విషయం చెప్పబోతున్నాడు అని అర్ధం అయ్యింది సంధ్యకు.
"అమ్మ నిన్ను వచ్చి ఒక పది రోజులు ఉండమని చెప్పింది. నీ వీలు చూసుకొని వెళ్ళి రాకూడదు?" అన్నాడు కాస్త సంశయిస్తూనే.
"ఏమండి మళ్ళి మళ్ళి అదే చెప్పకండి. మళ్ళీ మీకు నాకు వాదన మొదలు అవుతుంది. ఇక్కడ ఉన్న కొన్ని రోజులు హాయిగా ఉండనివ్వండి." అంది.
"సరే నీ ఇష్టం. ఒక వారం రోజులు వెళ్తే సంతోషిస్తారు వాళ్ళు. ఇకపై నీ ఇష్టం" అని అన్నాడు భారం అంతా సంధ్య మీద పెట్టి.
"ఎందుకండి మా వాళ్ళ దగ్గరకు వచ్చీ రాగానే ఈ తంతు మొదలు అవుతుంది." అంది బాధగా.
"సరే నేనేమి నిన్ను బలవంతం చెయ్యలేదు కదా. ఆలోచించి నీకు తోచినట్టు చెయ్యి. మళ్ళీ రేపు పిల్లలతో మాట్లాడతాను. ఉంటాను" అని పెట్టేసాడు.
రఘు సంధ్యలకు పెళ్ళయ్యి పదేళ్ళు కావస్తోంది. ఇద్దరు పిల్లలు. రఘు సంధ్యలది ప్రేమ మరియు పెద్దలు చేసిన పెళ్ళి. అంటే వాళ్ళు ప్రేమించుకున్నారు. పెద్దవాళ్ళు అన్ని విషయాలు మాట్లాడుకొని పెళ్ళి చేసారు. పెళ్ళి అయిన సంవత్సరం లోనే అమెరికాలో ఉద్యోగం వచ్చి వెళ్ళిపోయారు. ప్రతి రెండు ఏళ్ళకి ఒక్కసారి ఇండియా వచ్చి వెళ్తుంటారు. రఘు నాలుగు వారాలు సెలవులో వచ్చి వెళ్ళిపోయాడు. సంధ్య మాత్రం తన తల్లితండ్రులతో గడపాలని పిల్లలతో ఇంకో నెల ఉండిపోయింది. వచ్చిందే కానీ అత్తగారి ఇంటి నుండి పిలుపులు వస్తూనే ఉన్నాయి ఇంకో పది పదిహేను రోజులు ఉండి వెళ్ళమని.
"మాకు మాత్రం సరదా ఉండదా పిల్లలు మాతో ఉండాలి అని. కాస్త మీరే చెప్పి పంపించండి" అని సంధ్య తల్లితండ్రులకు ఫోన్ చేసి చెప్పడం. సంధ్యకు ఇదంతా చిరాకు కలిగిస్తోంది.
రఘు ఉన్నన్నాళ్ళు అక్కడే ఉన్నారు. రఘు వెళ్ళే ముందు ఎదో ఒక రెండు రోజులు చుట్టం చూపుగా సంధ్య పుట్టింటికి వచ్చి వెళ్ళిపోయాడు. సంధ్య పుట్టింటి వాళ్ళు ఆ మూడు రోజులు ఒక పండుగగా చేసుకున్నారు. రఘు వెళ్ళిపోయాక హాయిగా తల్లితండ్రులతో గడపాలి అనుకున్న సంధ్యకు మనశ్శాంతి లేకుండా అయ్యింది. ప్రతీసారి జరిగేదే అయినా అలవాటు కాని వింతైన నాటకం.
"తను మాత్రం ఎదైనా పదే పదే పుట్టింటికి వెళ్తుందా? ఎదో రెండు సంవత్సరాలకు ఒక్కసారి వచ్చే ఈ సమయం కోసం తను ఎంత ఎదురు చూస్తుంది. రఘు మాత్రం ఉన్న నాలుగు వారాలు వంతులు లేకుండా ఎవరి మాటలు పడకుండా దర్జాగా గడిపేస్తాడు. తను మాత్రం అందరికి సంజాయిషి చెప్పుకోవాలి. రఘుకి, తన పిల్లలు తన తల్లితండ్రులతో గడపాలని ఆశ. నిజమే కానీ, ఆ లెక్కలో తను ఎక్కడ ఉంది? తనకు స్నేహితులను కలుసుకోవాలని తన వాళ్ళతో గడపాలని ఉండదా?"
సంధ్యకు రఘు మీద కోపం అసహనం పెరిగిపోయింది. సంధ్య , రఘు ప్రేమించి పెళ్ళి చేసుకున్నారే తప్ప వాళ్ళ మధ్య ఎప్పుడూ ఏదో తెలియని సంఘర్షణ జరుగుతూనే ఉంది.
నాకు చిన్నప్పటి నుండి సంగీతము అంటే మాహా ప్రాణం .ఎక్కడ పాట వినిపించినా అలా వింటూ ఉండిపోయేదాన్ని .ఎండాకాలం శెలవుల్లో సాయంకాలం అమ్మ చేసే బజ్జీలు,అప్పచ్చులు తింటూ రేడియో లో వచ్చే పాటలు వినడం చాలా బాగుండేది .అప్పట్లో లతా మంగేష్కర్ పాటలంటే మరీ ఇష్టం . ఆతరువాత హరిహరన్ ,చిత్ర,సోనునిగం ఇలా చాలా మందికి ఫాన్ ని అయిపోయాను .కానీ అమ్మాయి అవ్వడం వల్ల ఇంట్లో అందరూ నృత్యం నేర్పించారు .మా ఇంట్లో అందరు ఎదో రకంగా కళాకారులే .మా అత్తయ్య దగ్గరే నృత్యం నేర్చుకున్నాను చాలా రోజులు .చాలా చోట్ల ప్రదర్శనలు ఇచ్చాను .కానీ అది కూడా పెళ్ళి అయ్యేవరకే .తరువాత పెద్ద ఆశక్తి చూపించలేదు . సమయం ఉండి కూడా నేర్చుకున్న కళను ,సమయాన్నీ వృధా చేసాను .ఈ మధ్యనే మళ్ళీ ఎదో ఒకటి చెయ్యాలి అని బాగా కోరిక కలిగి నాకు నచ్చిన సంగితాన్ని నేర్చుకోవాలని మొదలుపెట్టాను .నృత్యం కూడా మళ్ళీ చెయ్యాలని నిశ్చయించుకున్నాను .ఎవరి కోసమో కాదు నా కోసం నా మనసుని తృప్తి పరచడానికి నాకూ ఒక వ్యాపకం ఉండాలి అని . నాకు దగ్గర్లో మంచి హిందుస్తానీ నేర్పే గురువు దొరకడంతో రెండు సంవత్సరాలుగా నేర్చుకుంటూన్నాను .ఎంతో నేర్చుకోవాల్సింది ఉంది దానికి ఈ జీవితకాలం సరిపోదు .ఎప్పుడన్నా సరదాగా నాకు నచ్చిన పాటలు నా లాప్ టాప్ లో రికార్డ్ చేస్తూ ఉంటాను .
Cast: Madhavan, Neetu Chandra Written & Directed by: Vikram K. Kumar Music: Shankar-Ehsaan-Loy Photography: P.C.Sriram Production : BIG Pictures
Genre: Suspense Thriller
ఈ సినిమా ని చూడాలని ఆసక్తిగా ఎదురు చూసాను. టైటిల్ ఒకరకమైన ఆసక్తిని రేకెత్తించితే, ఇదేదో హర్రర్ సస్పెన్స్ ధ్రిల్లర్ అని తెలిసి మరింత ఉత్సుకతగా ఎదురు చూసాను ఎప్పుడెప్పుడు చూద్దామా అని. నాకు ఇలాంటి సస్పెన్స్ ధ్రిల్లర్స్ చాలా ఇష్ఠం ! నా నమ్మకాన్ని ఏ మాత్రం వమ్ము చెయ్యలేదు ఈ సినిమా.
దర్శక రచయిత అయిన విక్రం ఒక సక్సెస్ ఫార్ములాని ఫాలో అయ్యారు. అదేంటంటే..
మొదట కధ లోని పాత్రలని ఎస్టాబ్లిష్ చెయ్యటం.. వాళ్ళకి ఒక సమస్యను సృష్ఠించటం.. కధలోని ప్రధాన పాత్రలు ఆ సమస్య వలన పడే ఘర్షణ, ఆందోళన, భయం .. అసలు ఆ సమస్య ఎలా వచ్చింది అని తెలుసుకునే ప్రయత్నం .. చివరకు చిక్కుముడులన్నీ విప్పుకుంటూ సమస్యని అధిగమించటం ..
ఇది ఒక అధ్బుతమైన సక్సెస్ ఫార్ములా ! స్మూత్ ఫ్లో లో సాగిపోయే యే మాత్రం కంఫ్యూజన్ లేని కధనం !
కధ క్లుప్తం గా ..
ఒక ఉమ్మడి కుటుంబం.. అందులో ఒక తల్లి, అన్న వదిన పిల్లలు, తమ్ముడు అతని భార్య, చెల్లెలు.
అన్నాతమ్ముళ్ళిద్దరూ కష్ఠపడి ఇష్ఠపడి ఒక అపార్ట్మెంట్ ని లోన్ సాయం తో కొనుక్కుంటారు. అదే ఈ 13B. 13 వ అంతస్తులో ఉండే B ఫ్లాట్ !
ఈ కుటుంబం ఫ్లాట్ లోకి దిగాక, కొన్ని వింత అనుభవాలు ఎదురౌతాయి. రోజూ పాలు విరిగిపోవటం, గోడలకు మేకులు దిగకపోవటం, మనోహర్ (మాధవన్ ) కి మాత్రమే ఏ రోజూ లిఫ్ట్ పని చెయ్యకపోవటం, సెల్ ఫోన్ కెమేరాలో ఫొటో సరిగా రాకపోవటం లాంటివి కొన్ని.
అలాగే సరిగ్గా మధ్యాహ్నం ఒంటిగంటకి 13 వ చానెల్ లో ' సబ్ కైరియత్ ' అనే సీరియల్ వస్తుంది. ఆ టైం లో ఇంక యే చానెల్ నీ చేంజ్ చెయ్యలేరు. తప్పని సరిగా అదే సీరియల్ చూడాల్సి వస్తుంది. మొదట విసుక్కున్నా నెమ్మదిగా ఆ ఇంట్లోని వాళ్ళు ఆ సీరియల్ కి ఎడిక్ట్ అయిపోతారు. కానీ వింతగా, ఆ సీరియల్ లోని పాత్రలన్నీ వీరి కుటుంబం లానే ఉండటం, ఆ సీరియల్ లో జరిగే సంఘటనలన్నీ వీరికి నిజం గా జరగటం వింతగా అనిపిస్తుంది మనోహర్ కి. ఇతనొక్కడే గమనిస్తాడు ఇలా పోల్చుకుని నిజ జీవిత సంఘటనలతో..
మొదట అన్నీ మంచివే జరుగుతాయి కాబట్టి అంత సీరియస్ గా తీసుకోడు మొదట ఆశ్చర్య పడినా . కానీ తరువాత చెడు సంఘటలు జరిగే కొద్దీ భయమేస్తుంది, తన వాళ్ళని రక్షించుకోవాలని తపనపడతాడు. ఈ విషయం మాత్రం ఇంట్లో ఎవరికీ చెప్పడు. ఆలా చెప్తే భయపడి ఖాళీ చేసి వెల్దాం అంటారని. అక్కడే ఎందుకు ఉండాలి అనుకుంటాడంటే, ఈ సీరియల్ ఆ ఇంట్లో మాత్రమే వస్తుంది. ఆది ఫాలో అవుతూ, జరగబోయే చెడు ని ఆపుదామనే ప్రయత్నం !
ఇక అక్కడనుంచి కధ పరుగుపెడుతుంది, తన పోలీస్ మిత్రుని సాయం తో ఈ మిస్టరీ ని చేధించే దిశగా మనోహర్ కదులుతాడు. అలా ఒక్కొక్క ముడి విప్పుకుంటూ వెళ్ళేకొద్దీ కొన్ని భయంకరమైన నిజాలు తెలుస్తూ ఉంటాయి.
అసలు తన ఫ్లాట్ లోనే ఎందుకు ఇలాంటివి జరుగుతున్నాయి? ఆ సీరియల్ లోని మనుషులు నిజ జీవితం లో ఉన్నారా? అసలు ఎందుకు ఇలా చేస్తున్నారు? ఏమి చెప్పాలని ప్రయత్నిస్తున్నారు?
వీటన్నిటికీ సమాధానాలు సినిమా చివరి 30 నిమిషాలలో తెలుస్తాయి.
రచన, దర్శకత్వం :
కచ్చితం గా ఈ దర్శకరచయిత ' విషయం ' ఉన్న మనిషి. ఆద్యంతం సినిమాని ఆసక్తికరం గా మలిచారు. ఇలాంటి సినిమాలకి ప్రాణం సస్పెన్స్ ని చివరి వరకు మైంటైన్ చెయ్యటం, దానికి తగ్గట్లుగా పట్టుగా కధని నడపటం. అలాగే నటులనుంచి మంచి నటన రాబట్టుకున్నారు. పాటలే అనవసరం అనిపించింది. మసాలా కోసం రెండు పాటల్ని బలవంతం గా ఇరికించినట్లు అనిపించింది.
నటులు, నటన :
ఇది ఒకరకం గా 'one man show' అనే చెప్పాలి. ఫ్లాష్ బాక్ తప్ప ఆల్మోస్ట్ ప్రతి ఫ్రేం లోనూ మాధవన్ కనిపించినట్లు అనిపిస్తుంది. చాలా చక్కగా చేసారు. మిగిలిన పాత్రధారులు కూడా తమ పరిధికి తగ్గట్టు బాగా చేసారు.
నా విశ్లేషణ:
నాకు చాలా రోజులకి ఒక మంచి ధ్రిల్లర్ ని చూసిన ఫీలింగ్ కలిగింది. హర్రర్ జెనర్ లోకి ఈ సినిమా వచ్చినప్పటికీ, ఇది ఎక్కువగా సస్పెన్స్ ధ్రిల్లర్ అనే చెప్పాలి. ఇది ప్యూర్ హర్రర్ సినిమా ఎంత మాత్రమూ కాదు. పెద్ద పెద్ద అరుపులు, సడన్ గా భయపెట్టే శబ్దాలు, సీన్స్ లేవు.
నిజానికి, ఈ సినిమాకి ఫ్లాష్ బాక్ బ్యాక్ బోన్ లాంటిది. దీని గురించి ఎక్కువ చెప్పి, మీకు చూసేటప్పుడు పొందే ధ్రిల్ ని పోగొట్టటం ఇష్ఠం లేదు. ఫ్లాష్ బ్యాక్ ని తీసిన తీరు చాలా బాగుంది. ఫ్లాష్ బ్యాక్ అయిపోయినా కూడా ' అసలు మనిషి ' ని రివీల్ చెయ్యకపోవటం మరింత నచ్చింది.
కధ, కధనం రెండూ చాలా ఆసక్తికరం గా ఉన్నాయి. ఇలాంటి సినిమాలకి ఫొటోగ్రఫీ చాలా ముఖ్యం ! అది చాలా బాగుంది. మొత్తమ్మీదా, నాకు బాగా నచ్చిన ధ్రిల్లర్ ఇది. తప్పకుండా చూడండి.
కొసమెరుపు:ఈ సినిమాని హాలీవుడ్ వాళ్ళు రీమేక్ చెయ్యబోతున్నారు. హాలీవుడ్ నుంచి సినిమాలు మనకు దిగుమతవ్వటమే కానీ, ఇలా ఎప్పుడూ జరగలేదు. ఇది మన భారతీయ సినిమాకి ఒక శుభ పరిణామం !
మిత్రులందరికీ విరోధి నామ నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు.
ఉగాది మొదట యుగాదిగా పిలవబడేది. యుగాది అంటే యుగం ప్రారంభమైన రోజు. యుగాది కాలక్రమేణా ఉగాదిగా రూపాంతరం చెందింది. ఇది చైత్రశుద్ద పాడ్యమి నాడు వస్తుంది. ఈ పండుగ మనతో పాటు కన్నడిగులు, మరాఠీలు కూడా ఇదే రోజు చేసుకుంటారు.
చెట్లు ఆకులు రాల్చి మోడుల్లాగా చలికాలం అంతా అలా జీవచ్చవాల్లా నిలబడి, శిశిరం లో చిగురు తొడిగి పచ్చగా మారే తరుణం లో ఈ ఉగాది పండుగ వస్తుంది. జీవితం పైన ఒక ఆశని, భవిష్యత్తు మీద నమ్మకాన్ని పెంచుతూ, మనలో ఉత్తేజం నింపుతూ వస్తుంది.
పండుగ అనగానే మనకు కొత్తబట్టలు, పిండివంటలు, సెలవు రోజు, అందరి ముఖల్లో ఒకరకమైన ఆనందం ఇవన్నీ చూస్తాం.
ఉదయాన్నే లేచి, తలస్నానం చేసి, కొత్తబట్టలు కట్టుకుంటారు.గుమ్మాలకు మామిడి తోరణాలు కట్టి, దేవుని పటాలను శుభ్రపరచి వాటికి పసుపు రాసి బొట్టు పెట్టి పూజకు సిద్ధం చేసుకుంటారు. ఉగాది పచ్చడిని చేసి, పిండివంటలను దేవుని ముందు పెట్టి సమర్పించి, కొత్తసంవత్సరం అంతా మంచి జరగాలని కోరుకుంటూ నూతన సంవత్సరానికి శుభారంభం పలుకుతారు.
ఉగాది అనగానే అందరికీ ముందుగా గుర్తుకు వచ్చేది ఉగాది పచ్చడి. ఇది షడ్రుచుల సమ్మేళనం. మన జీవితాన్ని ఈ షడ్రుచులతో అన్వయించుకోవచ్చు.
కష్ఠాలు, కన్నీళ్ళు, ఉద్వేగాలు, కోపాలు, ఆనందం, చేదు జ్ఞాపకాలు .. ఇలా రకరకాల అనుభూతుల సమ్మేళనమే మానవ జీవతం. ప్రతి మనిషికీ ఇవన్నీ తన జీవిత గమనం లో తప్పని సరి. అన్ని రకాల అనుభూతులనూ రుచి చూస్తారు. అలాగే ఈ ఉగాది పచ్చడి లో అన్ని రకాల రుచులు కలిసి ఉంటాయి. ఇది మానవజీవితానికి మారు రూపు. సుఖదుఃఖ మిళితమైన మానవజీవితానికి ఇది ప్రతీక.
వేప పూత మామిడి ముక్కలు కొత్త బెల్లం పచ్చి మిరపకాయ ముక్కలు ఉప్పు గసగసాలు .. మొదలైనవాటిని కలిపి ఈ ఉగాది పచ్చడి తయారు చేస్తారు.
"Life is full of flavors and one must enjoy and handle all of them with balance "
ఉగాది పచ్చడి తరువాత ఈ రోజు విశిష్ఠమైన మరొకటి పంచాంగ శ్రవణం. పండితులు శ్రవణానందకరం గా ఈ పంచాంగ పఠనం చేస్తారు. మన రాసులు, నక్షత్రాలను బట్టి మనకు ఈ నూతన సంవత్సరం ఎలా ఉందో తెలియజేస్తారు. ఈ సంవత్సరం తమకు జరిగే యోగాలను, ఆదాయవ్యయాలను, రాజపూజ్య అవమానాలను పంచాంగం ద్వారా తెలియజేస్తారు.
ఈ విరోధి నామ సంవత్సరం లో అందరికీ మంచి జరగాలని, సుఖ సంతోషాలతో, శాంతి సౌభాగ్యాలతో తులతూగాలని ఆశిస్తూ...
Cast: Rebecca Hall (Vicky), Scarlett Johnson (Cristina), Javier Bardem (Juan Antonio Gonzalo), Penelope Cruz (Maria Elena)
Written & Dircted by : Woody Allen
Story line: Two girlfriends spent their summer in Barcelona, that changed their lives.
ఈ సినిమా గురించి మొదట నాకు తెలిసింది ఆస్కార్ అవార్డ్స్ ఫంక్షన్ అప్పుడు. ఈ సినిమాలోని Maria Elena character కి , Penelope Cruz కి Best supporting actress award వచ్చింది. ఆ తరువాత నా ఫ్రెండ్ ఈ సినిమాని చూసి మంచిగా చెప్పగా నాకూ చూడాలనే ఆసక్తి కలిగింది. తను చెప్పినట్లుగానే ఈ సినిమా ఒక మంచి రొమాంటిక్ కామెడీ.
కథ :
విక్కీ, క్రిస్టీనా ఇద్దరూ బెస్ట్ ఫ్రెండ్స్. రీసెంట్ గా ఎంగేజ్ అయిన విక్కీ తన రీసెర్చ్ కోసం, అలానే రీసెంట్ గా బోయ్ ఫ్రెండ్ తో బ్రేక్ అప్ అయిన క్రిస్టినా కొంత చేంజ్ కోసం .. ఇద్దరూ సమ్మర్ కాంప్ ని స్పైన్ లోని బార్సెలోనా లో గడాపలని అనుకుంటారు. బార్సెలోనా లో ఉంటున్న విక్కీ కి దూరపు బంధువైన జూడీ ఇంట్లో దిగుతారు.
ఇద్దరూ ఆ ప్రదేశపు అందాల్ని, ఎట్రాక్షన్స్ ని చూస్తూ ఉండగా, ఒకరోజూ రెస్టారెంట్ లో ఒక అపరిచితుడు (Juan Antonio) వీళ్ళ దగ్గరికి వచ్చి, వీకెండ్ కి తను వెళ్ళే ప్లేస్ కి వాళ్ళిద్దరని రమ్మని ఇన్వైట్ చేస్తాడు. ఆలా సడన్ గా ఎవరో వచ్చి ఇలా అడగటాన్ని విక్కీ జీర్ణిచుకోలేక, ఇలా సడన్ గా ఎవరో త్లియకుండా వచ్చి రమ్మంటే వస్తారా అని విరుచుకుపడుతుంది. క్రిస్టినా మాత్రం ఇతనెవరో ఇంటెరెస్ట్ గా ఉన్నాడు వెళ్దామా అంటుంది. అలా మొదలైన పరిచయం వాళ్ళ ముగ్గురి జీవితాల్లో ఎలాంటి మార్పును తెచ్చిందీ.. ప్రేమ, రిలేషన్స్ మీద అభిప్రాయాల్ని ఎలా మార్చిందీ అనేది చూడొచ్చు.
కధకుడు పాత్రల్ని మలచిన తీరు చాల బాగుంది. ఒకరకం గా సైకలాజికల్ డ్రామా ఇది. ఓక్కొకరిది ఒక్కో భిన్న మనస్తత్వం.
విక్కీ పాత్రేమో, ప్రేమకీ, రియాలిటీ కి మధ్య నలుగుతూ ఎటూ తేల్చుకోలేని మనసు, క్రిస్టీనా ఏమో తనకు నచ్చింది, చెయ్యాలనుకున్నది ఏదైనా చెయ్యగలిగే ధైర్యం, ఆంటోనియోది మనసులో ఏదీ దాచుకోకుండా straight forward గా చెప్పే కారెక్టర్ !
last but not least , Penelope Cruz. ఈమె ఆంటోనియో ex-wife గా నటించారు. కొంచెం సైకాటిక్ గా, ఆంటోనియో అంటే ఒక రకమైన obsession తో తనకి మళ్ళీ దగ్గరవ్వాలని, కానీ వాళ్ళ రిలేషన్ లో ఏదో మిస్ అవుతూ మళ్ళీ తనతో గొడవపడుతూ ఉండే పాత్ర !
నటులు, వారి నటన:
నా వరకు చెప్పాలంటే విక్కీ గా వేసిన అమ్మాయి నచ్చింది. ఈమెని ఇదే మొదటిసారి చూడటం ఈ సినిమాలో. చూడగానే ఆకర్షించే అమ్మాయి కాకపోయినా ఎక్కడో ఏదో ఒక మంచి అభిప్రాయం కలుగుతుంది తనను చూస్తుంటే. చాలా బాగా చేసింది. క్రిస్టినా గా వేసిన Scarlett ని ఇంతకు ముందు చాలా సినిమాల్లో చూసాను. నాచురల్ గా చేస్తుంది.
ఆంటోనియా గా వేసిన Javier Bardem కి ఆల్రేడీ తన నటనకు ( No country for old men) లాస్ట్ ఇయర్ best supporting actor వచ్చింది. ఆ పాత్రకి, ఆహార్యానికి ఇందులో పాత్రకీ ఎంత తేడా ఉందో. చార్మింగ్ గై గా చాలా బాగా చేసారు.
ఇంతకు ముందు చెప్పినట్లుగా Penelope Cruz చాలా బాగా చేసింది ఫన్నీ సైకాటిక్ ex-wife పాత్రలో..
రచన, దర్శకత్వం:
దీనికి రచయిత, దర్శకుడు గా Woody Allen పని చేసారు. ఈయన multi talented. నటుడిగా, రచయితగా, దర్శకుడిగా చాలా సినిమాలు చేసారు. ఈ సినిమాని చక్కని రొమాంటిక్ డ్రామాగా మలిచారు.
నా విశ్లేషణ:
సరదాగా, అప్పుడప్పుడు సీరియస్ గా ఆలోచింపజేసే సినిమా ఇది. బార్సెలోనా అందాల్ని చక్కగా చూపించారు. బాగా నాచ్చేసింది ఈ ఊరు నాకు, ఎప్పటికైనా ఒక్కసారైనా ఈ ఊరు వెళ్ళి తీరాలి. సినిమాలో అప్పుడప్పుడు వచ్చే బార్సెలోనా స్పానిష్ పాట భలే నచ్చేసింది.
నాకు నచ్చిన అంశాలు:
బార్సెలోనా అందాలు పాత్రలను మలిచిన తీరు స్పానిష్ మ్యూజిక్ కాస్టింగ్ స్క్రీన్ ప్లే
ఇలాంటి సినిమాలు కొంచెం స్లోగా ఉంటాయి, ఎందుకంటే డ్రామా కాబట్టి. ఆలా ప్లెజెంట్ గా చూస్తూంటే ఒక మంచి అనుభూతి కలుగుతుంది. రొమాంటిక్ డ్రామాలను, మానవ బంధాలను విశ్లేషించే సినిమాలను ఇష్ఠపడే వారికి ఇది నచ్చుతుంది.
Directed by: Catherine Hardwicke Cast: Kristen Stewart, Robert Pattinson, Billy Burke Genre: Drama/Romance/Fantacy
Story line: A lion falls in love with a Lamb !
It's a cute love story ! This movie is based on Stephanie Meyer’s bestselling book series "Twilight".
చాలా రోజుల తరవాత ఒక మంచి రొమాంటిక్ మూవీ ని చూసిన ఫీలింగ్ కలిగింది. చాలా మంది టీనేజర్స్ కి పిచ్చి పిచ్చిగా నచ్చేసిన మూవీ ఇది. No wonder they are so crazy about this movie. హీరో హీరోయిన్లిద్దరూ చక్కగా సరిపోయారు ఆ కారెక్టర్స్ కి. చాలా క్యూట్ గా ఉన్నారు ఇద్దరూ. The chemistry between them is electrifying !
**************************************
కధ ఒక ఫాంటసీ..
A teenage girl risks everything when she falls in love with a vampire. ఈ ఒక్క లైన్ లోనే కధ మొత్తం తెలిసిపోతుంది కదూ.వివరాల్లోకి వెళ్తే...
Bella (Kristen Stewart) , తల్లీ తండ్రీ విడిపోగా, తండ్రితో పాటు ఆరిజోనా స్టేట్ నుంచి వాషింగ్టన్ స్టేట్ లోని ఒక చిన్న ప్లేస్ ( Forks ) కి మూవ్ అవుతుంది. అక్కడ స్కూల్ లో జూనియర్ స్టూడెంట్ గా జాయిన్ అవుతుంది. అక్కడ కొత్తగా పరిచయం అయిన ఫ్రెండ్స్ తో పాటు, ఎవరితో కలవని, అందరిలోకీ ప్రత్యేకం గా కనిపించే Cullen’s family లోని ఒకరైన Edward (Robert Pattinson) తో పరిచయం అవుతుంది.
ఆ అమ్మాయంటే ఇష్ఠం కలుగుతూ, అంతలోనే తనకు దగ్గరైతే తనకి హాని జరుగుతుందేమో అని ఆందోళన పడుతూ ఉంటాదు ఎడ్వర్డ్ ! నెమ్మదిగా ఎడ్వర్డ్ గురించిన అసలు విషయం బెల్లా కు తెలుస్తుంది. ఎడ్వర్డ్ ఒక vampire. అతని ఫామిలీ మెంబర్స్ అందరూ కూడా vampires. కానీ మిగతా vampires లాగా వీళ్ళు మనుషులకు హాని చెయ్యరు, జంతువులని ఆహారం గా చేసుకుని ఉంటారు. ఎడ్వర్డ్, బెల్లా ఇద్దరూ ఒకరి మీద ఒకరు అమితమైన ఇష్ఠాన్ని, ప్రేమని పెంచుకుంటారు. వీరి ప్రేమని ఎడ్వర్డ్ ఫామిలీ అంగీకరిస్తున్న సమయం లో అనుకోని ప్రమాదం మనుషులని తినే వేరే vampire వలన కలుగుతుంది.
ఎడ్వర్డ్ బెల్లాని రక్షించుకోగలిగాడా? ఎడ్వర్డ్ ఫామిలీ వీళ్ళ ప్రేమని ఆమోదించిందా? ఎప్పటికీ మరణం లేని ఎడ్వర్డ్, సాధారణ అమ్మాయి బెల్లా మధ్య ప్రేమ నిలిచిందా?
వీటికి సమాధానాలు మీరే తెర మీద చూడండి.
**************************************
Kristen Stewart ని మొదట Panic room లో, JoDie Foster కూతురిగా చూసాను. అప్పుడే ఎంత పెద్దగా అయిపోయిందో. ఈ మధ్య లో తనని Jumper అనే మొవిఎ లో కూడా చుసాను. చాలా క్యూట్ గా ఉన్నారు. టీనేజర్ గా పెర్ఫెక్ట్ గా సరిపోయారు.
Robert Pattinson, ఇతను ఇంతకు ముందు Harry Potter సినిమాల్లో చూసినా అంతగా ఎక్కువ ప్రాధన్యత లేని కారెక్టర్ లో నటించారు. ఇందులో మాత్రం అదర గొట్టేసారు vampire గా. హీరో హీరోయిన్లు ఇద్దరూ ఇద్దరే. క్యూట్ కపుల్ !
**************************************
ఈ సినిమాలో నాకు నచ్చిన సీన్స్ చాలానే ఉన్నాయి. మొత్తమ్మీద నాకు బాగా నచ్చినవి:
* ఫొటోగ్రఫీ ( సినిమాలో ఎక్కువ భాగం Portland (Oregon), Seattle (Washington) పరిసర ప్రాంతాల్లో తీసారు. అంతటా పచ్చగా, కొండలు, లోయలు, జలపాతాలు, ఎంత బాగున్నాయో ! )
* హీరో హీరోయిన్లు ( వీళ్ళు చూడటానికి కానీ, వాళ్ళ మధ్య కెమిస్ట్రీ కాని చాలా బాగున్నాయి, woods లో వీరిద్దరి మధ్య సీన్స్ చాలా బాగున్నాయి. They are so intense !)
* బెల్లా కి తన తండ్రికి ఉన్న ఎటాచ్మెంట్ !
* Vampires మధ్య సీన్స్ ( బేస్ బాల్ గేం, విలన్ vampire తో ఫైట్ )
* Climax ( Prom scene, the dance .. wow ! )
.. ఇలా నాకు నచ్చే చాలా అంశాలు ఉండటం వలన ఈ సినిమా నాకు బాగా నచ్చేసింది. ఈ సినిమా కి sequel ( The Twilight Saga: New Moon ) November, 2009 లో రాబోతుంది. ఈ సినిమా చూసిన ఇంప్రెషన్ రాబోయే దీని సీక్వెల్ కోసం ఎదురు చూసేలా చేసింది.
