Author: Siri
•Sunday, September 19, 2010
కావ్య ట్రైన్ దిగేసరికి వెంకట్ ఎదురొచ్చాడు. 

         "ఎలా ఉన్నావు కావ్యా?" అని అడిగాడు చేతిలో సామాన్లు తీసుకొని. 

         అన్నీ కుశల ప్రశ్నలడిగాక వెంకట్ వెనకాలే వెళ్ళింది కావ్య. కావ్యను కార్ ఎక్కించి డ్రైవర్ కి చెప్పి ఇంటికి తీసుకెళ్ళమన్నాడు. 

         "ఏం బావా నువ్వూ రావచ్చుగా" అని అంది వెంకట్ చేతిని పట్టుకోబోయి. 

         "లేదు కావ్యా నాకు కొంచెం పని ఉంది. చూసుకొని వస్తాను నువ్వు వెళ్ళు" అని అన్నాడు నెమ్మదిగా చేతిని వెనక్కి తీసుకుంటూ. 

         డ్రైవర్ వంక తిరిగి చూసి "అమ్మగారిని జాగ్రత్తగా తీసుకెళ్ళు. ఇందాక వచ్చిన రోడ్డు బాగాలేదు. ఇంకో దారిలో తీసుకెళ్ళు" అని జాగ్రత్తలు చెప్పాడు. 

         కార్ ముందుకు కదలడంతో కావ్య సర్దుకొని కూర్చుంది. ఇదివరకు ఎప్పుడొచ్చినా ఒక్క క్షణం కూడా ఎక్కడికీ వెళ్ళకుండా చుట్టూరా తిరిగేవాడు. కానీ వెంకట్ లో ఏదో మార్పు కావ్య గమనించింది. కిరణ్ తో ఎంతో చనువుగా ఉన్నా కావ్యను మాత్రం తప్పించుకొని తిరుగుతున్నట్టు కావ్యకు అనిపించింది. 

         "అయినా తన పిచ్చి కానీ, తను పెళ్ళి చేసుకొని హాయిగా తనకంటూ ఒక ప్రపంచం ఏర్పరుచుకొని, బావ ఇంకా తననే తలుచుకోవాలని తనకే తెలియకుండా మనసులో ఆశించడం ఎంత పొరబాటు?" అని తనను తాను విశ్లేషించుకుంది. అసలు అలా ఊహించుకునే హక్కును కోల్పోయింది అన్న విషయం గుర్తుకు రాగానే గుండె ఝల్లుమంది. 

         "ఇప్పటివరకు ఏదో ప్రవాహంలా అన్నీ సంఘటనలు జరిగిపోయాయి. ఏదీ పూర్తిగా ఆలోచించే సమయం కూడా లేకపోయింది. ఎవరైనా దూరం అయినప్పుడే వారి విలువ తెలిసొస్తుంది. ఇప్పుడు అదే ఊరిలో చిన్నప్పటి ఙ్ఞాపకాలు కలవరపెడుతున్నాయి. మెదడు పరిస్థితులకు అలవాటు పడినా వెంకట్ కళ్ళ ముందుకు రాగానే మనసే మొండికేస్తుంది" అని ఆలోచనల్లో ఉన్న కావ్యకు హారన్ శబ్దం వినిపించి ఉలిక్కిపడింది. 

         తాను ఇదివరకటికన్నా ఇప్పుడే వెంకట్ గురించి ఎక్కువ ఆలోచిస్తున్నానేమో అని అనిపించింది కావ్యకు. "ఇక నుంచి కాస్త మనసుని అదుపులో పెట్టుకోవాలి" అనుకుని లోపలకు వెళ్ళింది. 

         కావ్య వాళ్ళ అత్తయ్య ఎదురు వచ్చి కావ్యను కౌగలించుకొంది. నుదుటి మీద ముద్దు పెట్టుకుంది. 


"పెళ్ళి అయ్యాక ఇంకా అందంగా తయారయ్యావు నువ్వు. నా దిష్టే తగిలేలా ఉంది" అని లోపలకు తీసుకెళ్ళింది.

         "ఇంట్లో ఎవ్వరూ లేరా అత్తయ్యా? అంతా నిశ్శబ్దంగా ఉంది" అని చుట్టూరా చూసింది.

         "ఎవరు ఉంటారు. అందరికి పనులు. అందరూ చివరి నిముషంలో వస్తారు. నువ్వు నా మీద అభిమానంతో ముందు వచ్చినందుకు నాకు ఎంతో ఆనందంగా ఉంది" అని అంది కళ్ళ నీళ్ళు పెట్టుకుంటూ.

         "ఛ! అదేంటి అత్తయ్య ఎందుకు బాధపడతావు? ఎక్కడెక్కడ నుండో రావాలి అంటే సమయం పడుతుంది కదా. ఈ రెండు రోజులు నీతో పూర్తిగా గడిపే అవకాశం నాకు ఉంటుంది కదా" అని అంది కావ్య ప్రేమగా.

         "సరే స్నానం చేసిరా, వేడిగా పెసరట్టు ఉప్మా తిందువు గానీ" అనేసరికి ఉత్సాహంగా చూసింది కావ్య.

         "ఈ రెండు రోజులు నీ చేత అన్ని రకాలూ చేయించుకుంటాను" అని అంది చిన్న పిల్లలాగా.

         "నీకు కాకపోతే ఇంకెవరకు చేస్తాను. నాతోనే ఉండిపోతావనుకున్నా. నువ్వు పెళ్ళి చేసుకొని మమ్మలిని అందరిని వదిలి దూరంగా వెళ్ళిపోయావు" అని అంది బాధగా.

         కావ్య చిన్న బుచ్చుకోవడం చూసి అలా అని ఉండకూడదు అని అనుకుంది ఆవిడ.

         "ఛా! నేను ఒకదాన్ని ఏదో ఒకటి అనేస్తాను. అన్నీ మర్చిపో. హాయిగా ఉండూ. నీకు కావలిసినవన్ని చేసిపెడతాను. అందరూ వెళ్ళిపొయినా నువ్వూ కిరణ్ ఇంకో పదిరోజులు ఉండివెళ్ళాలి సరేనా?" అని అంది నవ్వుతూ.

         పొద్దున్నంతా అత్తయ్యతో కబుర్లు చెప్పుకుంటూ గడిపేసింది. సాయంత్రం అయినా వెంకట్ జాడ కనిపించలేదు. తోచక వెంకట్ పెంచుకున్న పావురాలు చూసి వద్దామని వెళ్ళింది కావ్య. ఎక్కడా వాటి జాడ కనిపించలేదు. ఇదివరకు ఎంతో అందంగా పెంచి ఉన్న మొక్కలు వాడిపోయి సంరక్షణ లేకుండా కనిపించాయి. కావ్య మనస్సు చివుక్కుమంది. లోపలకు పరుగెత్తుకెళ్ళింది కావ్య.

         "అత్తయ్యా పావురాలు ఏమయ్యాయి? అన్నీ అలా చిందర పందరగా ఉన్నాయి ఏంటి?" అని అడిగింది.
 "ఏం చెప్పేది కావ్యా? వెంకట్ లో ఇదివరకు ఉత్సాహం లేదు. అసలు పొద్దున్న వెళ్ళిన వాడు ఎప్పటికో ఇంటికి చేరుకుంటాడు. వాడిని చూస్తే నా గుండె తరుక్కుపోతుంది. పైకి ఏమి చెప్పడు. మాకు షష్టిపూర్తి చెయ్యాలని ఆశపడుతున్నాడు. కానీ వాడికి ఒక పెళ్ళి చేసి చూసి సంతోషించాలి అన్న నా ఆశ ఆశగానే ఉండిపోతోంది. పెద్దవాడు రఘు మమ్మలని వచ్చేయ్యమని అడుగుతున్నాడు. ఇద్దరూ ఉద్యోగాలకు వెళ్ళిపోతే రేపు పిల్లలు వస్తే చూసేవాళ్ళు ఉండరూ అని. కాని ఇక్కడ వీడిని ఒంటరిగా వదిలి ఎలా వెళ్ళేది? వాడిని ప్రేమతో చూసుకునే ఒక మనిషి కావాలి కదా? కానీ పెళ్ళి మాట ఎత్తితే ఇప్పుడప్పుడే వద్దు అంటాడు. వాడి స్నేహితులందరికి పెళ్ళిళ్ళు అయ్యి పిల్లలతో సుఖంగా ఉన్నారు. వీడు మాత్రం పెళ్ళి లేకపోతే బతకలేనా అని అంటూ వేదాంతం చెప్తాడు. దేని మీదా అమితంగా ప్రేమను పెట్టుకోకూడదూ మళ్ళీ వదిలి వెళ్ళిపోతే తట్టుకోలేను అని ఆ పావురాలను విడిచిపెట్టేసాడు. ఏదో తన పని, తన పుస్తకాలతో కాలం గడుపుతూ ఉంటాడు. నువ్వైనా కాస్త చెప్పి చూడు. నువ్వు అడిగితే కాదూ అని అనడని నా అభిప్రాయం" అని అంది కావ్య చేయి పట్టుకొని అభ్యర్ధనగా.

         "సరే అత్తయ్య నేను మాట్లాడతాను. నువ్వు బెంగ పెట్టుకోకు" అని సర్ది చెప్పింది కావ్య.

         వెంకట్ తండ్రి రావడంతో ఇద్దరూ లేచారు.

         "ఏమ్మా కావ్యా ఎలా ఉన్నావు? కిరణ్ రాలేదా?" అని బాగానే పలకించారు కావ్యను చూసి.

         మామయ్య ఆప్యాయంగా పలకరించడంతో ఎంతో ఆనందంగా అనిపించింది కావ్యకు.

         "పద కావ్యా, నీకు మామయ్యకూ భోజనం వడ్డిస్తాను" అని అంది కావ్య వాళ్ళ అత్తయ్య.

         "లేదు అత్తయ్య ఆకలి లేదు. బావ వచ్చాక తింటాను" అని కూర్చుండి పోయింది కావ్య.

         "సరే" అని వెళ్ళిపోయారు లోపలకు ఇద్దరూ.

         వెంకట్ కోసం ఎదురు చూస్తూ కూర్చుంది కావ్య. చల్లగా ఉండడంతో కావ్యకు చిన్నగా కునుకు పట్టేసింది.

         ఏదో అలికిడి వినిపించి ఉలిక్కిపడి లేచింది కావ్య. 



గేట్ తీసుకొని వెంకట్ లోపలకు వస్తూ కనిపించాడు. ఆవులిస్తూ లేచింది కావ్య.

         "ఏమిటి బావా ఇంతసేపు ఏం చేస్తున్నావు?" అని అంది విసుగ్గా.

         "స్నేహితులు ఉండిపొమ్మంటేను ఉండిపోయాను. నువ్వెందుకు ఇక్కడ కూర్చున్నావు?" అని అడిగాడు కావ్య వంక చూస్తూ.

         నిద్ర మత్తుతో ఉన్న కావ్య ఇంకా అందంగా కనిపించింది. చీరలో కావ్యను మొదటి సారి చూస్తున్నట్టు అనిపించింది. పెళ్ళి అలంకారంలో ఆనాడు చూసాడు కానీ, ఏ అలంకారం లేకుండా విశ్వనాథ్ సినిమాలో నాయికలా ఎప్పుడూ లేనంత అందంగా అనిపించింది వెంకట్ కి. అలా చూడడం తప్పని గ్రహించి చూపులు మరల్చుకున్నాడు.

         "పదా అందరూ నిద్రపోయారు. నువ్వూ నేను కలిసి తిందాము" అని లోపలకు వెళ్ళబోయింది కావ్య.

         "నాకు ఆకలి లేదు. అక్కడ తినేసి వచ్చాను. నువ్వు వెళ్ళి తినేసి పడుకో" అని అన్నాడు తన గదిలోకి వెళ్ళిపోతూ.

         "నేను ఒక్కదాన్నీ తినాలా? నేను పడుకుంటాను పోయి. అయినా మీ ఇంటికి వచ్చి నిన్ను బతిమాలుకోవాల్సి వస్తోంది" అని అంది కోపంగా.

         "అంటే మా ఇంట్లో నీకు మర్యాదలు చెయ్యాలా? లేకపోతే ఏం చేస్తారు అమ్మగారు?" అని అన్నాడు వెంకట్ తలుపు దగ్గర చేతులు కట్టుకొని నిల్చొని.

         "ఏం చేస్తాము? అయ్యో అంత దూరం నుండి వస్తే ఎవరూ పట్టించుకోలేదే అని మంచినీళ్ళు తాగి పడుకుంటాను. ఆ పాపం నీకే చుట్టుకుంటుంది" అంది కావ్య నీరసంగా మొహం పెట్టి.

         "సరే నాకు ఆ పాపం వద్దు కానీ కొంచెం తింటాను పదా" అని అన్నాడు వెంకట్ వెనకాలే నడుస్తూ.

         గబగబా ఇద్దరికి వడ్డించి కూర్చుంది కావ్య. పక్కనే కూర్చొని కావ్య వంకే చూస్తూ ఉండిపోయాడు వెంకట్.

         "తిను బావా ఏంటి ఆలోచిస్తున్నావు?" అని కావ్య అనేసరికి తినడం ప్రారంభించాడు.

         భోజనం అయ్యేవరకు ఇద్దరూ మౌనంగా ఉండిపోయారు. చేయి కడిగేసుకొని మారు మాట్లాడకుండా వెళ్ళిపోబోయాడు వెంకట్.

 "బావా నీతో కొంచెం మాట్లాడాలి" అని పిలిచింది కావ్య.

         "రేపు అందరూ వస్తే మళ్ళీ మాట్లాడే సమయం దొరకదు" అంది.

         "సరే చెప్పు ఏంటి సంగతి?"అని అన్నాడు వరండాలోకి వెళ్తూ.

         కావ్య కూడా వెనకాలే వెళ్ళి గోడకు ఆనుకొని నిల్చొంది.

         "ఏంటి ఎదో చెప్పాలని అన్నావు? ఏమి చెప్పకుండా అలా నిల్చొన్నావు?" అన్నాడు కావ్య వంక చూస్తూ.

         "ఇదివరకులా ఎందుకో నాతో నువ్వు మాట్లాడడం లేదు, తప్పించుకొని తిరుగుతున్నావు" కంప్లెయింట్ చేస్తున్నట్టు అంది కావ్య.

         "నీకలా అనిపిస్తోందా?" అని అన్నాడు వెంకట్ తిరిగి ఇంకో వైపు చూస్తూ.

         "అనిపించడం కాదు అదేగా నిజం? కోపం ఏమి లేదు అని పెద్ద ఉత్తరం రాసావు. మరి పొద్దున్న నుండి నన్ను అలా పంపించేసి ఎక్కడికి వెళ్ళిపోయావు?" అంది కావ్య కోపంగా.

         ఏమి సమాధానం చెప్పకుండా మౌనంగా ఉండిపోయాడు వెంకట్.

         "ఏం బావా నువ్వు ఇంటికి కూడా రావడం లేదంట కదా? అత్తయ్య ఎంత బాధపడిందో తెలుసా? ఎందుకు ఇలా మారిపోయావు, ఇది నీకేమైనా బాగుందా? అత్తయ్య చెప్పిన అమ్మాయిని పెళ్ళి చేసుకొని నువ్వూ హాయిగా ఉండొచ్చుగా?" అని కోపంగా చూసింది కావ్య.

         "ఎక్కడ నుంచి నేర్చుకున్నావు ఇన్ని మాటలు? మీ అమ్మాయిలు పెళ్ళి అవ్వగానే ఎవ్వరికి పెళ్ళి చేద్దామా అని చూస్తుంటారు. అదేం లేదు కావ్యా, అమ్మ అలానే అంటుంది. ఆవిడకు నా మీద అమితమైన ప్రేమ. ఏమి లేకపోయినా ఏదో ఉంది అని బాధపడుతుంది" అని అన్నాడు వెంకట్ నవ్వుతూ.

         "మరి పొద్దున్న వెళ్ళిన వాడివి ఇప్పుడా రావడం?" అని చురుగ్గా చూసింది కావ్య.

         "ఇదిగో నీ పెత్తనం ఇక్కడ చెల్లదు. ఇంక కిరణ్ మీద చలాయించుకో" అని అన్నాడు వెంకట్ ఆటపట్టిస్తూ.

         చివుక్కున తలెత్తి చూసింది కావ్య. ఒక్కసారి ఇద్దరి చూపులు కలిసి విడిపోయాయి. కావ్య తల దించుకొని మౌనంగా ఉండిపోయింది. కళ్ళల్లో కనీ కనిపించని కన్నీటి పొర కదలాడింది. అది వెంకట్ గమనించనే గమనించాడు. దగ్గరగా వచ్చి నిల్చొన్నాడు.

 "ఆ కళ్ళల్లో కన్నీళ్ళు తట్టుకోవడం నా వల్ల కాదు. ఇదిగో లెంపలు వేసుకున్నా చూడు" అని లెంపలు వేసుకున్నాడు వెంకట్.

         చిన్నగా నవ్వింది కావ్య.

         "ఇప్పుడు ఇలా మాట్లడుతావు, మళ్ళీ కనిపించకుండా పోతావు. ఎప్పుడైనా వచ్చినా కిరణ్ తో మాట్లాడి వెళ్ళిపోతావు. నీకు నా మీద కోపం లేకపోతే ఎందుకలా చేస్తావు?" అని సూటిగా చూసింది కావ్య.

         మళ్ళీ దూరంగా వెళ్ళి నిల్చొన్నాడు వెంకట్.

         "ఏం బావా నేను ఏదన్నా తప్పుగా అడిగానా?" అని అడిగింది కావ్య.

         "లేదు కావ్యా ఏమి తప్పు లేదు. నీకు తెలుసా కావ్యా నాకు ఊహ తెలిసినప్పటి నుండి నేను దేని మీద ఎక్కువ ప్రేమ ఆశ పెట్టుకోలేదు. చిన్నప్పుడు కుక్క పిల్ల కావాలి అని అన్నప్పుడు, ఎక్కడికైనా వెళితే అది బెంగ పెట్టుకుంటుందిరా వద్దు అని చెప్పింది అమ్మ. ఇలా అన్ని విషయాల్లో జాగ్రత్త పడ్డ అమ్మ కూడా నీ విషయంలో ఏం చెప్పాలో తెలియక తిక మక పడుతోంది. నాకే తెలియకుండా నువ్వు నా మనసంతా నిండిపోయావు. నువ్వు ఎదురు పడినప్పుడల్లా ఏదో తెలియని ఉద్వేగానికి లోనవుతాను. నా మనసులోని భావాలు ఎవరి కళ్ళల్లోనైనా పడితే, దానివల్ల నిన్ను ఎవరన్నా తప్పుగా అర్థం చేసుకున్నా, లేదా నీకు ఏదన్నా ఇబ్బంది కలిగినా నేను తట్టుకోలేను. అందుకే దూరంగా ఉన్నానే తప్ప నీ మీద అభిమానం తగ్గి కాదు. నా మనసులో ఉన్నది అంతా సమయం వచ్చినప్పుడు చెప్దామని అనుకున్నా. కానీ సమయం నాకన్నా వేగంగా పరిగెడుతుంది అని దానిని అందుకోలేనని చాలా ఆలస్యంగా తెలుసుకున్నాను. నాకు కొంచెం సమయం పడుతుంది. నా పెళ్ళి ఇప్పుడు ముఖ్యం కాదు. ఏదో చేసుకోవాలి కదా అని తొందరపడి చేసుకొని ఆ వచ్చే వాళ్ళని కూడా బాధ పెట్టడం ఇష్టం లేక అమ్మ మాట కాదన్నాను. నీకు ,అమ్మకు నచ్చిన అమ్మాయి దొరికినప్పుడు తప్పకుండా చేసుకుంటాను. నీకు, అమ్మకు అందులోనే సంతోషం ఉంటే అలానే చేస్తాను. సరేనా? ఇంక చాలా పొద్దు పోయింది. వెళ్ళి పడుకో" అని అన్నాడు వెంకట్.

         "అయితే నా మీద ప్రమాణం చెయ్యి" అని చెయ్యి ముందుకు చాచింది కావ్య.

         "ఏమిటి చిన్న పిల్లలాగా" అని వెంకట్ అన్నా కావ్య ఊరుకోలేదు.

         "సరే నేను పెళ్ళి చేసుకుంటే నువ్వు సంతోషంగా ఉంటావు అని అంటే తప్పకుండా చేసుకుంటాను, సరేనా? ఇంక హాయిగా పడుకో" అని ప్రమాణం చేసాడు వెంకట్.

         "అబ్బా నిద్ర రావడం లేదు. కాసేపు కబుర్లు చెప్పు. నీతో ఇలా మాట్లాడే అవకాశం మళ్ళీ వస్తుందో రాదో" అని కూర్చుంది కావ్య.

కిరణ్ బిజినెస్ చేసే విషయం, తన స్నేహితురాలు గురించి అన్నీ ఉత్సాహంగా చెప్పుకుంటూ పోయింది కావ్య. తన ఆశలను, సంతోషాలను చెప్తుంటే వెంకట్ వింటూ ఉండిపోయాడు.

***        ***        ***        ***

         రెండు రోజుల్లో ఒక్కొక్కరుగా రావడంతో హడావుడి మొదలు అయ్యింది. అత్తయ్యకు చేదోడు వాదోడుగా కావ్య అన్ని పనులు దగ్గరుండి చూసుకుంది. హరిణి పిల్లలు రావడంతో ఇల్లంతా ఒకటే సందడి.

         కావ్యకు ఎన్నో రోజుల తరువాత ఇలా నవ్వుతూ గడపడం ఎంతో సంతోషాన్ని కలిగించింది. పెళ్ళి అయిపోయినందుకో ఏమో హరిణి కూడ కావ్యను కాస్త నవ్వుతూనే పలకరించింది. ఆలా కాస్త నవ్వుతూ మాట్లాడినందుకే కావ్య పొంగిపోయింది. ఎప్పుడూ లేనిది మొదటి సారిగా తనకూ తోబుట్టువులు ఉండి ఉంటే బాగుండు అనిపించింది. అందరిని చూస్తూ గడిపేసింది. కిరణ్ జ్ఞాపకం రావడంతో గదిలోకి వెళ్ళి ఫోన్ చేసింది.

         "ఏంటీ నేను ఇక్కడ ఒకడిని ఉన్నాను అని మర్చిపోయావా?" అని ఆట పట్టించాడు కిరణ్.

         "అందుకే నేను రాను అన్నాను. మీరే బలవంతంగా పంపించారు" అని అంది కావ్య కోపగించుకుంటూ.

         "అబ్బా నీకు కోపం వెంటనే వచ్చేస్తుంది కదా? ఊరికే అన్నాను. హాయిగా సంతోషంగా ఉండు. రేపు సాయంత్రం బయలుదేరి వస్తున్నాము. మీ అమ్మగారిని, నాన్నగారిని, బామ్మగారిని జాగ్రత్తగా తీసుకొని వస్తాను. మీ నాన్నగారు ఇందాకే వచ్చి వెళ్ళారు. అక్కడ వాళ్ళ ఫోన్ పనిచెయ్యటం లేదు అని చెప్పారు. నువ్వేదైనా చేస్తావేమో అని చెప్పమన్నారు. ఇంకేమన్నా తేవాలంటే చెప్పు తెచ్చేస్తాను" అని అన్నాడు కిరణ్.

         "మరి మామయ్యగారు ఒక్కరిని వదిలేసి వస్తారా? పాపం ఒక్కరు ఏం చేస్తారు? ఎలాగోలా చెప్పి ఆయన్ను కూడా తీసుకు రండి" అని అంది కావ్య.

         "నాన్నకు ఇదంతా అలవాటే కదా కావ్య? నేను చదువుకున్నన్ని రోజులూ ఒక్కరే ఉన్నారు. నువ్వేమి బెంగ పెట్టుకోకు. ఇదిగో నాన్న కూడా ఇక్కడే ఉన్నారు మాట్లాడు" అని తండ్రి చేతికిచ్చాడు కిరణ్.

         "కావ్య మీ మీద బెంగ పెట్టుకుంది నాన్నా" అని నవ్వాడు కిరణ్.

         "కావ్యా! ఏమి పర్వాలేదు తల్లీ. నాకు తెలిసిన వాళ్ళ పెళ్ళి ఉంది. అందుకే ఉండిపోయాను. బెంగ పెట్టుకోకు. రెండు రోజుల్లో వచ్చేస్తారుగా?" అని చెప్పి పెట్టేసాడు.
  రాజారాం మనసులోనే పొంగిపోయారు. భార్య పోయిన తరువాత ఇంత ప్రేమగా ఆయన గురించి ఎవరూ పట్టించుకోలేదు. ఇప్పుడు కావ్య చూపించే ప్రేమ ఆప్యాయతలో జీవితంలో కొత్త సంతోషం కనిపించింది. పెళ్ళితో కొడుకు జీవితమే కాకుండా తన జీవితం కూడా కొత్త మలుపు తిరిగిందని ఆయనకు అనిపించింది. ఇప్పటివరకు జీవితంలో ఒక్కో క్షణం ఎంతో భారంగా గడిచింది. కావ్య రాకతో ప్రతీ ఉదయం ఒక్క కొత్త ఆశతో ఎదురు చూస్తునట్టు అనిపించింది. కూర్చుని పత్రిక చదువుతున్న కిరణ్ భుజం మీద చెయ్యి వేసి చిన్నగా తట్టారు. తలపై చేయి ఉంచి దీవించారు. తండ్రి సంతోషంగా ఉండడం గమనించిన కిరణ్ కూడా తండ్రి వంక చూసి నిర్మలంగా నవ్వాడు. ఒకరికొకరికి ఏమి చెప్పుకోకుండానే మనసులోని ఆనందాన్ని చిన్న నవ్వుతో పంచుకున్నారు ఇద్దరూ.

***        ***        ***        ***

         పొద్దున్నే లేచి తయారయ్యింది కావ్య. ఏమిటో కిరణ్ ని వదిలేసి వచ్చి ఒక నాలుగు రోజులే అయినా ఏదో ఎన్నో రోజులయినట్టు అనిపించింది. అందరూ ఆ రోజు పట్టిసీమ వెళ్ళాలని అనుకొని ప్రయాణం అయ్యారు. కావ్య పెద్ద బావా వాళ్ళు అందరూ రావడంతో సరదాగా తిరిగి రావాలని కావ్య అత్తయ్య అందరికీ తినడానికి పులిహోర, దద్దోజనం తయారు చేసింది. కావ్యకు ఎందుకో కాస్త నలతగా ఉండడంతో వెళ్ళ బుద్ది కాలేదు. అదే విషయం కావ్య అత్తయ్యకి చెప్పింది. ఆవిడ కూడా కావ్యకు తోడుగా ఉండిపోడానికి నిశ్చయించుకుంది.

         "లేదు అత్తయ్య నేను ఒక్కదాన్నే ఉండగలను. మీరు అందరూ సరదాగా వెళ్ళి రండి" అని కావ్య బ్రతిమాలినా ఆవిడ ఒప్పుకోలేదు.

         వెంకట్ కూడా ఉండిపోతాను అనడంతో హరిణి చిరాకు పడింది.

         "ఏదోక నాటకం చెయ్యకుండా ఉండదు మహా తల్లి. అందరం సరదాగా వెళ్ళాల్సింది కాస్తా ఇలా తగలడింది" అని పళ్ళు నూరింది.

         "అబ్బా రాద్ధాంతం చెయ్యకు" అని హరిణి భర్త సముదాయించాడు.

         "నేనా రాద్ధాంతం చేస్తున్నది. అక్కడ చూడండి" అని కావ్య వైపు గుర్రుగా చూసింది.

         కావ్యకు ఇంక కళ్ళనుండి జల జలా కన్నీళ్ళు రాలడమే తరువాయి. కావ్య అత్తయ్య అది గమనించింది.

         "ఒరే వెంకట్ నువ్వూ వెళ్ళు. లేదంటే అది ఇంకా రాద్ధాంతం చేస్తుంది. ఏదైనా అవసరం అయితే ఫోన్ చేస్తాను" అని చెప్పడంతో వెంకట్ కూడా వాళ్ళతో వెళ్ళిపోయాడు.



వాళ్ళు వెళ్ళిన రండు గంటలకు కావ్యకు తిన్నది ఇమడక వాంతులు అవుతుండడంతో గాభరా పడి కావ్య అత్తయ్య వెంకట్ కి ఫోన్ చేసింది.

         వెంకట్ రాగానే అందరూ కలిసి హాస్పిటల్ కి వెళ్ళారు. వెంకట్ ఇద్దరినీ లోపలకు పంపించి బయటే ఎదురు చూశాడు. కొంచెం సేపటికి కావ్య, తల్లీ రావడం చూసి దగ్గరికి పరిగెత్తుకెళ్ళాడు.

         "ఏమి కంగారు లేదు. అంతా బాగానే ఉంది. ఇంటికి వెళ్ళి విశ్రాంతి తీసుకుంటే అంతా తగ్గిపోతుంది" అని నవ్వింది కావ్య వైపు చూస్తూ.

         "అదేమిటి మందులు ఏమి రాయకుండా, ఏమి చూడకుండా ఇలా పంపించేసారు? నేను మాట్లాడి మందులేమైనా ఇస్తారేమో అడిగి వస్తాను" అని వెళ్ళబోయాడు వెంకట్.

         "అవేమి అక్కర్లేదు.నువ్వు పదా" అని వెంకట్ తల్లి చెయ్యి పట్టి ఆపింది.

         ఏం చెప్పినా వినిపించుకోకుండా హడావుడి చేస్తున్న వెంకట్ పక్కనే నర్స్ వచ్చి నిల్చొంది.

         "ఈయనేనా కాబోయే తండ్రి? ఇప్పుడే ఇంత హడావుడి చేస్తున్నారు, ఇంక ముందు ఎంత చేస్తారో?" అని నవ్వేసి కావ్య చేతిలో ఒక సీసాని ఉంచింది.

         "ఇవి బలానికి టాబ్లేట్లు, వేసుకోమన్నారు డాక్టర్ గారు" అని చెప్పేసి వెంకట్ వైపు చూసి నవ్వేసి వెళ్ళిపోయింది నర్స్.

         విచిత్రంగా చూస్తున్న వెంకట్ ని చూసి కావ్య, అతని తల్లి ఒక్కసారి ఫక్కున నవ్వారు. వెంకట్ కూడా వాళ్ళ నవ్వుతో జత కలిపాడు.

***        ***        ***        ***

         సాయంత్రం ఎప్పుడు అవుతుందా, ఎప్పుడు కిరణ్ కి తను తండ్రి కాబోతున్న సంగతి చెప్పాలా అని ఎదురు చూసింది కావ్య.

         "విషయం తెలిస్తే అమ్మా నాన్నా కూడా ఎంత ఆనందిస్తారో" అని ఊహల్లో తేలిపోతోంది కావ్య.

         సాయంత్రం ట్రైన్ కి వస్తున్న వాళ్ళను తీసుకు రావడానికి వెంకట్ వెళ్ళాడు. వచ్చే వాళ్ళ కోసం కావ్య వసారాలోనే కూర్చొంది.


( ఇంకా ఉంది )

Author: Siri
•Monday, September 13, 2010
  "ప్రియమైన కావ్యకు, 
         నీకు చెప్పకుండా వెళ్ళిపోయినందుకు క్షమించు. చెప్పే ధైర్యం చాలలేదు. ఎదురుగా చెప్ప లేక ఇలా అక్షరాల సహాయంతో రాస్తున్నాను. నేను ఇచ్చిన బహుమతి నీకు నచ్చిందనుకుంటాను. ఎప్పటి నుండో నీకోసమే చేసింది. ఎప్పుడోకప్పుడు ఇవ్వాలని ఉంచాను. ఇప్పుడు సరైన సమయం వచ్చిందనుకుంటాను.

         అమ్మా, అమ్మమ్మ అందరూ చెప్పే మాటలు నువ్వు పట్టించుకోకు. అమ్మ నిన్ను బాధపెడితే ఆవిడ తరఫున నేను క్షమాపణ కోరుకుంటున్నాను. ఇంక నా విషయానికి వస్తే, నా గురించి నువ్వు బెంగ పెట్టుకోకు.

         నేను కొంచెం బాధపడింది నిజమే. కానీ మళ్ళీ ఆలోచించాను. నా ప్రేమ ఆత్మకు సంబంధించింది కానీ శరీరానిది కాదు. మనిద్దరం ఒకటి కాకపోవడం వల్ల అందులో ఏ మాత్రం మార్పు రాదు. ప్రేమకు పెళ్ళే సమాధానమా? కాదు కదా?

         నిన్ను ఎల్లప్పుడూ ప్రేమించే ఆత్మ ఒకటుందని అది ఏ స్వార్థాన్నీ కోరుకోదని గుర్తు ఉంచుకో. నువ్వు సంపూర్ణంగా, సంతోషంగా జీవితం గడపాలి. ఎక్కడున్నా నువ్వు ఆనందంగా ఉండాలి. అప్పుడే నాకు సంతోషం.

         నువ్వూ, నీ జీవితంలో ఉన్న మనుషులు నాకు ముఖ్యమైనవారే. ఇప్పుడు నీతో పాటు కిరణ్, నీకు పుట్టబోయే పిల్లలు, ఇలా ఇంకా నాకు ఎంతో మంది ప్రేమించేవాళ్ళు దొరికినందుకు నేను అదృష్టవంతుణ్ణి. మీరు ఇద్దరూ ఎప్పుడూ సంతోషంగా ఉండాలని కోరుకుంటున్నాను.

         మీ కష్ట సుఖాల్లో నన్ను ఎప్పుడైనా తలచుకుంటారని ఆశిస్తూ...

వెంకట్ 





 అని రాసి ఉంది.

         అలా చదువుతూ ఉండిపోయింది కావ్య. ఎన్ని సార్లు చదివినా ఇంకా చదవాలనిపించింది. ఎప్పుడు వచ్చాడో కిరణ్ వచ్చి పక్కనే కూర్చున్నాడు. ఏదో ఆలోచనలో ఉన్న కావ్య చేతిలోంచి ఉతరాన్ని తీసుకొని చదవడం మొదలుపెట్టాడు. 



 ఇలా అనుకోకుండా వచ్చి పక్కనే కూర్చున్న కిరణ్ ని చూసి కావ్య ఉలిక్కి పడింది. ఉత్తరం చదివి ఏమనుకుంటాడో అని కంగారు పడింది.

         "మీ బావ మనిషే అందగాడు అనుకున్నా, మనసూ అంత కంటే అందమైనదని ఈ ఉత్తరం చెప్తోంది. ఇలాంటి మనిషి మనకు ఉన్నందుకు మనమే అదృష్టవంతులం. నిజంగా నేనెప్పుడూ చూడలేదు ఇలాంటి మనసున్న మనిషిని" అన్నాడు నవ్వుతూ.

         తేలికగా ఊపిరి పీల్చుకుంది కావ్య. అలమార లోంచి ఫోటో ఆల్బం తీసి చూపించింది. కిరణ్ ఒక్కొక్క ఫోటో గురించి అడుగుతున్నాడు. కావ్య ఒక్కొక్కటిగా చెప్పుకుంటూ పోయింది. ఇద్దరూ నవ్వుతూ ఒకరికొకరు దగ్గరయ్యిపోయారు.

***        ***        ***        ***

         కావ్య, కిరణ్ ఇద్దరూ జీవితంలో సర్దుకుపోయారు. వెళ్ళిన కొత్తల్లో కావ్యను ఏ పని చేయనివ్వలేదు రాజారామ్ గారు కిరణ్ కలిసి. కొద్ది రోజుల్లోనే తల్లితండ్రులను వదిలి వచ్చానన్న బాధ నెమ్మదిగా పోయింది. ఒకే ఊరిలో ఉండడం వల్ల ఆదివారాలు అందరూ కలిపి గడిపేవారు.

         కావ్య కూడా రాజారాంని తండ్రిలా చూసుకోవడం, కిరణ్ కి అన్నీ ఎప్పటికప్పుడు చేసి పెట్టడం చూసి కావ్య తల్లి తండ్రులు మురిసిపోయారు. కిరణ్ కూడా కొడుకులా అన్ని విషయాలు చూసుకోవడంతో కావ్య తండ్రి ఉద్యోగానికి రాజీనామా చేసేసి విశ్రాంతి తీసుకున్నారు. వెంకట్ కి కూడా కిరణ్ తో మంచి స్నేహం ఏర్పడడంతో అపుడప్పుడు కలుసుకునేవారు.

         కిరణ్ ఒక కంపెనీలో ప్యాకింగ్ విభాగంలో మేనేజర్ గా పనిచేసేవాడు. వెంకట్ సలహా మేరకు అప్పు తీసుకొని సొంతంగా తనకు తెలిసిన ప్యాకింగ్ కంపెనీ ఒకటి పెట్టాడానికి పూనుకున్నాడు.

         "మీ బావ అద్భుతమైన సలహా ఇచ్చాడు. నువ్వు రావడంతో నా జీవితం మారిపోయింది" అని సంతోషంగా కావ్య ను ఎత్తి గిరగిరా తిప్పేసాడు కిరణ్.

         కావ్య ముఖంలో సంతోషం కనపడకపోవడంతో ఏమిటని అడిగాడు కిరణ్.

         "నా జాతకం మావయ్య, హరిణి చూపించినప్పుడు నాది అంత మంచి జాతకం కాదు అని చెప్పారు. నాకు అత్తగారు లేరు లేదంటే ఆవిడకు ప్రాణ గండం అని కూడా చెప్పారు. ఇది నా వల్ల కాదు అంతా మీ అదృష్టమే" అని అంది కావ్య.

         "పిచ్చీ! నాకు అలాంటి వాటిల్లో నమ్మకం లేదు" అని అన్నాడు కిరణ్ కావ్య నెత్తి మీద చిన్న మొట్టికాయ మొడుతూ.



 "అంటే జాతకాలు ఇవేమి నిజం కాదూ అంటారా?" అని అంది కావ్య మూతి తిప్పుతూ.

         "నిజం అయ్యి ఉండొచ్చు, కాకపోవచ్చు. అస్సలు నిజంలేదు అనడం లేదు. కానీ ముందే తెలుసుకొని జీవితం అంతా బాధపడటం ఎందుకు అంటాను. ఒకరి ఉనికి వల్ల ఇంకొకరికి నష్టం అని చెప్పడం నిజంగా తెలివి తక్కువతనమే. ఇప్పుడు నా జాతకంలో నేను రేపో మాపో పోతాను అని రాసి ఉంది అనుకో, అది తెలుసుకొని రోజూ చావు భయంతో బతకడం కన్నా తెలియకుండా ఒక్కరోజైనా సంతోషంగా ఉండడం మేలు. అలాగే ఎవరో చెప్పిన జాతకాన్ని గురించి ఆలోచించి అన్నిటికీ వెనకడుగు వెయ్యడం కన్నా, నీ ఉనికి వల్ల ఎంత మందికి సంతోషాన్నీ, ప్రేమను పంచావో తెలుసుకొని ఆనందంగా గడపడం ముఖ్యం అంటున్నా. అందుకే హాయిగా మనో ధైర్యంతో, ఆనందంగా ఉన్న కొన్ని క్షణాలు గడపాలి. ఈ క్షణం మళ్ళీ రేపు రమ్మని బ్రతిమాలినా రాదు" అని అన్నాడు కావ్య బుగ్గ గిల్లుతూ.

         కిరణ్ మాటలతో ఏదో కొత్త ఊపిరి వచ్చినట్లు అనిపించింది కావ్యకు.

         "మీతో పాటూ నేను సహాయం చెయ్యనా మీ పనిలో?" అని అడిగింది కావ్య.

         "సహాయం ఏంటి? సర్వం నీదే. నువ్వే దానికి అధిపతివి" అని అన్నాడు కిరణ్ నవ్వుతూ.

         "అన్నట్టు మర్చిపోయాను సాయంత్రం మనం ఒకరి ఇంటికి వెళ్ళాలి. నాకు తెలిసిన వాళ్ళు. లోన్ తీసుకోవాలి అనుకుంటున్నాం కదా. దాని సంబంధించి మాట్లాడాలి. నువ్వు తయరవ్వు, ఇద్దరం కలిసి వాళ్ళింటికి వెళ్ళి వద్దాం" అని అన్నాడు.

         "సరే" అని లేచింది కావ్య.

***        ***        ***        ***

         సాయంత్రం ఇద్దరూ తయారయ్యి బయలుదేరారు. ముచ్చటగా ఉన్న చిన్న ఇల్లు. అందంగా చుట్టూరా మొక్కలు ఉన్నాయి.

         వెళ్ళి తలుపు కొట్టగానే "ఆఁ వస్తున్న" అన్న అడ గొంతు వినిపించింది.

         ఆ గొంతు ఎక్కడో విన్నట్టుగా అనిపించింది కావ్యకు. తలుపు తీసి ఎదురుగా నిల్చొన్న అమ్మాయిని చూడగానే కావ్య సంతోషంతో ఉబ్బి తబ్బిబ్బయ్యింది.



ఎదురుగా పావని నోరు వెళ్ళబట్టుకొని చూస్తూ ఉండిపోయింది.

         "నేను చూసేది నిజమేనా? కావ్యా ఎలా ఉన్నావు? రా లోపలకు. ఎన్ని రోజులయ్యిందే నిన్ను చూసి" అని లాక్కొని వెళ్ళిపోయింది.

         కిరణ్ విచిత్రంగా చూస్తుండిపోయాడు వాళ్ళిద్దరి వంక.

         "నువ్వు ఇక్కడ ఎలా?" అని ఎన్నో ప్రశ్నలతో నిండిన ముఖంతో చూసింది కావ్య.

         "అదంతా పెద్ద కథ. అన్నీ చెప్తాను కానీ, నీ వెనకాల ఉన్నతను ఎవరు?" అని చెవిలో గుసగుసలాడింది పావని.

         "అతను నా భర్త కిరణ్ " అని అంది కావ్య కిరణ్ ను పరిచయం చేస్తూ.

         "నమస్కారం అండి. మీకూ కావ్యకు పరిచయం ఉన్నట్టు ఉంది. నేను రమణ గారికి తెలుసండి. ఆయన్ని కలవడానికే వచ్చాము" అన్నాడు కిరణ్ కావ్య పక్కగా వచ్చి నిల్చొని.

         "అవును, పావని నేను చిన్నప్పటి నుండి స్నేహితులం" అని అంది కావ్య పావని వంక సంతోషంగా చూస్తూ.

         ఇంతలోపు లోపల నుంచి వచ్చిన వ్యక్తిని చూసి పావని చిన్నగా నవ్వింది. అతని వెనకాలే తొమ్మిది సంవత్సరాల పాప పరిగెట్టుకొని వచ్చింది.

         "ఇదిగో ఈయనే మా వారు" అని పరిచయం చేసి కావ్య గురించి చెప్పింది.

         పాప వచ్చి "ఆమ్మా" అంటూ పావనిని కౌగలించుకొని కూర్చుంది.

         కావ్య నోట మాట రానట్టు ఉండిపోయింది.

         "మీరు మాట్లాడుతూ ఉండండి. నేనూ, కావ్య లోపలకు వెళ్ళి మాట్లాడుకుంటాము" అని కావ్యను లోపలకు తీసుకెళ్ళింది పావని.

         "కావ్యా అంతా అయోమయంగా ఉందే. నీ పెళ్ళి ఎప్పుడు అయ్యింది? అయినా మీ బావ ఏమయ్యాడు? ఎన్ని చెప్పేదానివి మీ బావ గురించి" అని ఒక్కసారిగా ప్రశ్నల వర్షం కురిపించింది పావని.

         "నా సంగతి అలా ఉంచు. నువ్వు ఇల్లు విడిచి వెళ్ళిపోయావని మీ వాళ్ళు ఎంత బాధపడ్డారో. మళ్ళీ వెళ్ళి కలవడానికి భయం వేసింది. పెళ్ళికి పిలుద్దామని వెళితే ఇల్లు ఖాళీ చేసి వెళ్ళిపోయారు అని తెలిసింది. నువ్వెక్కడున్నావో, ఎలా ఉన్నావో అని ఎంత కంగారు పడ్డానో తెలుసా?" అని అంది కావ్య బాధపడుతూ.

"ముందు నీ కథ చెప్పు నాకు. మీ బావ గురించి చెప్పకపోతే నాకు బుర్ర పగిలేలా ఉంది" అంది పావని ఆత్రుతగా.

         కావ్య అంతా చెప్పుకొచ్చింది. రాజమండ్రి వెళ్ళినప్పుడు జాతకం చూడటం నుంచి తండ్రి గుండెపోటు రావడం, కిరణ్ తో పెళ్ళి జరగడం వరకు అన్నీ చెప్పింది.

         "పాపం మీ బావ. అలాంటి బావ నాకు ఉంటేనా, అస్సలు వదిలేదాన్ని కాదు. మనస్పూర్తిగా మనలని ప్రేమించేవాళ్ళు చాలా అరుదుగా దొరుకుతారు. చాలా మంది ఏదొక స్వార్థంతోనో లేక అవసరం కోసమో బంధాలను ఏర్పరుచుకుంటారు. నీ జీవితంలో అలాంటి మనిషి ఉండి కూడా నువ్వు దూరం చేసుకున్నావు" అంది పావని కోపం నటిస్తూ.

         "కిరణ్ కూడా ఏమంత చెడ్డావాడు కాదు. అన్నీ మనం అనుకున్నట్టు జరగదు కదా జీవితంలో. నేను సంతోషంగానే ఉన్నాను" అని అంది కావ్య కిందకు చూస్తూ.

         "నువ్వు బాగానే ఉన్నావు. పెళ్ళి భర్త అని. కానీ పాపం మీ బావ?" అని అంది పావని వెంకట్ ని వెనకేసుకొస్తూ.

         "నువ్వు కూడా అలా అనకే. నాకు బాధగా ఉంటుంది. ఏదో నా ప్రమేయం లేకుండానే జరిగిపోయింది. ఇప్పుడు ఎంత దాని గురించి మాట్లాడినా మారేది ఏమీ లేదు. నీ సంగతి చెప్పు అంత పెద్ద కూతురు ఎక్కడ నుండి పుట్టుకొచ్చింది?" అంది కావ్య పావని పక్కన కూర్చుంటూ.

         "ఏం చెప్పమంటావు కావ్యా? నీకు తెలుసుగా? ఎంత మంది ఏం చెప్పినా నాకు సుబ్బరావు పిచ్చి బాగా ఎక్కేసింది. ఇంట్లో రోజువారీ గొడవల నుండి దూరంగా వెళ్ళిపోవాలని అనుకున్నాను. ప్రేమను వెతుక్కుంటూ వాడి వెనకాలే వెళ్ళిపోయాను. రెండు వారాలు బాగానే ఉన్నాడు. పెళ్ళి కూడా చేసుకుంటాను అని చెప్పాడు. నన్ను ఒక ఇల్లు అద్దెకు తీసుకొని ఉంచాడు. నన్ను లోపల ఉంచి తాళం వేసి ఎక్కడెక్కడికో వెళ్ళి వచ్చేవాడు. కొద్ది రోజులు ఎవ్వరికీ కనిపించకుండా ఉండడం మంచిది అని నేనూ సర్దుకుపోయాను. కానీ సమయం గడిచే కొద్దీ రావడం తగ్గించేసాడు. ఒక్కొక్కసారి వారం రోజులు కనిపించకుండా పోయేవాడు. నాకు భయం వేసి నిలదీసాను. వాడికి విపరీతంగా కోపం వచ్చింది. ' ఇంత ధైర్యం లేని దానివి ఇల్లు వదిలి ఎందుకు వచ్చావు ' అని అన్నాడు. ఇంతకు ముందు ఎంతో ప్రేమ ఒలకబోసిన వాడు కొంచెం కొంచెం మారిపోయాడు" అంది మాట తడబడుతూ.

         మళ్ళీ అంతలోనే సర్దుకొని చెప్పడం ప్రారంభించింది... 



"అలా వారాలు నెలలు గడిచిపోయాయి. అక్కడ ఒక బందీ లాగా ఉండిపోయాను. చివరకు ఒకరోజున పెద్ద గొడవ పెట్టుకున్నాను. తనకు పెళ్ళి కుదిరిందని, అమ్మాయి బాగా చదువుకున్నది అందమైనది అని చెప్పాడు. తల్లి తండ్రులను మీరి తాను ఏమీ చెయ్యలేను అని తేల్చి చెప్పేసాడు. పెద్దగా ఏడ్చాను, అరిచాను ఏదేదో చేసాను. కాని ఫలితం లేకపోయింది. చివరకు నన్ను మా తల్లి తండ్రుల దగ్గరకు వెళ్ళిపొమ్మని చెప్పి నిర్ధాక్షిణ్యంగా వదిలి వెళ్ళిపోయాడు. ఎటూ దిక్కుతోచని నేను ఎక్కడికి వెళ్ళాలో తెలియక అవస్థపడ్డాను. చేతిలో రెండు వందల రూపాయలు పెట్టి వెళ్ళిపోయాడు. రోజంతా పిచ్చిదానిలా తిరిగాను. ఇంటికి వెళ్ళే ధైర్యం లేక చచ్చిపోవాలని అనిపించింది. కానీ ఎందుకో ఎంత తిట్టినా అమ్మా, నాన్నా గుర్తుకు వచ్చారు. అక్కడ గడిపిన రోజులు మరీ అంత బాధాకరం కాదూ అనిపించింది. ఎలాగో ధైర్యం తెచ్చుకొని ఇంటికి వెళ్ళాను. అక్కడకు వెళ్ళాక అసలైన నరకం అనుభవించాను. ఎవరికి నన్ను చూడాలని అనిపించలేదు. ఒక రోగిష్టిలా ఇక మూల పడి ఉండమన్నారు.

         అమ్మ కాస్త ప్రేమ కనిపించినా నాన్న కోపం చాలా ఎక్కువయ్యింది. ఇంకా తాగి గందరగోళం చేయడంతో ఇల్లు కూడా ఖాళీ చెయ్యాల్సివచ్చింది. ఎవరికీ తెలియకుండా రాత్రికి రాత్రి ఖాళీ చేసి ఊరి చివరకి వెళ్ళిపోయాము. ఒక రోజు తాగి వచ్చి ఎప్పుడు వచ్చారో తెలియదు నాన్న, పొద్దున్న చూసేసరికి మనిషి ప్రాణం పోయింది. ఇంకా అంతా అయోమయం. ఏం చెయ్యాలో తెలియని పరిస్థితి. అప్పుడే రమణ గారితో పరిచయం ఏర్పడింది. నాన్నకి తెలిసినవాళ్ళు చాలా తక్కువ మంది. అందులో ఒక మంచి మనిషి ఆయన. నాకు ఎలాగోలా నాన్న ఉద్యోగం వచ్చేలా కష్టపడ్డారు. డిగ్రీ కూడా పూర్తి చెయ్యడానికి సహాయం చేసారు. ఆయన వల్లే ఇప్పుడు నేను సంతోషంగా ఉండగలుగుతున్నాను. అన్నీ మర్చిపోయి జీవితం గడపగలుగుతున్నాను" అంది కళ్ళల్లో వచ్చే కన్నీళ్ళను ఆపుకొంటూ.

         "ఎన్ని బాధలు అనుభవించావే. నీ బాధల ముందు నావి చాలా తేలికగా అనిపిస్తున్నాయి. ఏది ఏమైనా నువ్వు సంతోషంగా నవ్వుతూ ఉండడం చూస్తే చాలా సంతోషంగా ఉంది. కానీ ఇంతలో అంత పెద్ద పాప ఎలా వచ్చింది అని చెప్పలేదు నువ్వు" అని కుతూహలంగా అడిగింది కావ్య.

         "రమణ గారి భార్య పాప పుట్టగానే చనిపోయింది. అప్పటి నుండి ఆయనే తల్లిగా పెంచారు. మాకు పరిచయం పెరిగి పాప నాకు దగ్గర అయ్యింది. తెలియకుండానే ఆయన మీద, పాప మీద నాకు తెలియని ప్రేమ ఏర్పడింది. కానీ ఇది ఇదివరకు లాంటి ప్రేమ కాదు. అమ్మ ఆశీర్వచనంతో పెళ్ళి చేసుకున్నాను. ముందు ఆయన దీనికి ఇష్టపడలేదు. కానీ నా మొండితనం నీకు తెలుసుగా? అదీ కాక నా సంగతి అంతా తెలిసి కూడా నాకు ఎంతో విలువనిచ్చిన మనిషిని ఎలా దూరం చేసుకునేది? అమ్మ కూడా చాలా సంతోషించింది. నా జీతం అంతా అమ్మకు చెల్లాయికే ఇచ్చేస్తున్నాను. చెల్లెలినైనా మంచిగా చదివించి పైకి వచ్చేలా చెయ్యాలి. అదే నా ఆశ. నాన్న బతికి ఉన్నంతకాలం మాకు ఎప్పుడూ ఏదీ చేసింది లేదు. కానీ ప్రాణం పోయాక మాత్రం మాకు ఒక మంచి దారిని చూపించాడు. ఆయన ఉద్యోగం నాకు రావడంతో ఇప్పుడు అమ్మకు, చెల్లాయికి ఆయన స్థానంలో ఉండి అన్నీ చెయ్యగలుగుతున్నాను" అని అంది పావని హాయిగా ఊపిరి పీల్చుకొని. 



"మనం ఎన్ని కలలు కన్నాము. పెళ్ళి అయ్యాక అందరం కలసుకోవాలని సరదాగా గడపాలని ఎన్నో అనుకున్నాము. కానీ మన జీవితాలు ఎలా మారిపోయాయో చూడు. నీ పెళ్ళికి నేను నా పెళ్ళికి నువ్వు లేకుండానే అయిపోయాయి" అంది కావ్య బాధగా.

         "నీకు వచ్చి చెప్పాలనే అనిపించింది. కానీ అప్పటికే నా విషయం మీ తల్లి తండ్రులకు తెలిసి ఉంటుంది. నా వల్ల నీకు ఎలాంటి ఇబ్బంది రాకూడదు అని ఉండిపోయాను" అని అంది పావని.

         ఇద్దరూ మాట్లాడుతుండగా పాప పరిగెత్తుకొని వచ్చింది, "అమ్మా ఆకలి వేస్తుంది" అని.

         "చూసావా నీతో కబుర్లలో పడి వచ్చినవాళ్ళకు ఏదైనా చెయ్యాలి అని ధ్యాసే లేకపోయింది" అని కంగారుగా లేచింది పావని.

         "పద నేనూ సహాయం చేస్తాను. వంట త్వరగా అయిపోతుంది" అని పావని వెనకాలే వెళ్ళింది కావ్య.

         అందరూ కలిసి భోజనాలు ముగించారు.

         "వంట చాలా బాగుంది. కాస్త కావ్యకు నేర్పించండి" అన్నాడు కిరణ్ నవ్వుతూ.

         కోపంగా చూసింది కావ్య కిరణ్ వైపు.

         "మీరు తమషా చేస్తున్నారు అని తెలిసు. కావ్య వంట చెయ్యడం బాగోకపోవడం అని ఉండనే ఉండదు. కావ్య అన్నిట్లోను బెస్ట్. అయినా మీరు మాత్రం ప్రతి ఆదివారం మా ఇంట్లోనే భోజనం చేయ్యాలి. సరేనా?" అని అంది పావని.

         "సరే తప్పకుండా, మీరు చెప్పేసారుగా. ఇంక ప్రతి ఆదివారం మీతోనే భోజనం" అన్నాడు కిరణ్ నవ్వుతూ.

         సరే ఇంక చాలు అన్నట్టు చిన్నగా గిల్లింది కావ్య. రమణ గారికి, పావనికి బాయ్ చెప్పి ఆటోలో బయలుదేరారు కావ్య, కిరణ్ లు. కిరణ్ సంతోషంగా ఉండడం చూసి కావ్య ఏమిటి అని అడిగింది.

         "ఏమి లేదు కావ్యా. ఇంక లోన్ ఖచ్చితంగా వచ్చేస్తుంది. రమణ గారు తప్పకుండా సహాయం చేస్తాను అన్నారు. ఇంక మనకి అంతా మంచి రోజులే. బాగా సంపాదించి జీవితంలో స్థిరపడాలి. ఒక పెద్ద ఇల్లు కట్టాలి. అందులో నాన్న, నువ్వు, నేను, మీ అమ్మా నాన్న అందరం కలిసి సంతోషంగా ఉండాలి. చిన్న కావ్య రావాలి" అని చెప్పుకుంటూ పోయాడు కిరణ్.

 "అయ్యో చిన్న కావ్య ఎవరు?" అని అంది కోపం నటిస్తూ కావ్య.

         "నువ్వూ" అంటూ కావ్యను గట్టిగా పట్టుకోబోయాడు.

         "ఇల్లు వచ్చేసిందండి. అదిగో మామయ్య" అని అనేసరికి సర్దుకొని నవ్వాడు కిరణ్.

         "నీ సంగతి తరువాత చెప్తాను" అని లోపలకు వెళ్ళిపోయాడు.

         నవ్వుతూ కావ్య వెనకాలే నడిచింది.

***        ***        ***        ***

         వెంకట్ తల్లి తండ్రులకు షష్టిఫూర్తి నిశ్చయించారని శుభలేక వచ్చింది. కావ్య వాళ్ళ అత్తయ్య, వెంకట్ కూడా ఫోన్లో పదే పదే చెప్పడంతో కిరణ్ కావ్యను రెండురోజులు ముందు వెళ్ళి రమ్మని చెప్పాడు. అత్తయ్య అడగగానే పరుగెత్తుకెళ్ళే కావ్యకు ఇప్పుడెందుకో వెళ్ళడానికి మనస్కరించలేదు. ఎంత ప్రయత్నించినా ఎందుకో కావ్యకు అత్తయ్యను, హరిణిని అందరినీ ఎదుర్కునే ధైర్యం చాలలేదు.

         "మీతో వెళ్ళి మీతోనే వచ్చేస్తాను" అని అంది కావ్య ఆలోచిస్తూ.

         "అదేమిటి కావ్యా. అక్కడ అందరూ మీ వాళ్ళు. అన్ని సార్లు పదే పదే చెప్పారు కదా. ఏదైనా అవసరం ఉంటుంది. సహాయం చేసినట్టు ఉంటుంది కదా? వెళ్ళిరా" అని అన్నాడు కిరణ్, కావ్య ముఖంలోని భావాలని గమనించకుండా.

         "అమ్మా, నాన్న, నానమ్మా కూడా యాత్రలకు వెళ్ళారు కదా. ఎవరూ లేకుండా ఎలా వెళ్ళేది" అని అంది కిరణ్ చేతిలోంచి దువ్వెన తీసుకొని తల దువ్వుతూ.

         "దానిదేముంది వెంకట్ ని వచ్చి తీసుకెళ్ళమంటాను నీకు భయం అయితే. మీ అమ్మా, నాన్నా వచ్చాక మేము అందరం కలిసి వస్తాము" అని అన్నాడు కావ్య వంక చూస్తూ.

         కొంచెం సేపు ఆలోచించి "వద్దులేండి నాకేం భయం లేదు. నేనే వెళ్ళగలను ఒంటరిగా" అని అంది కావ్య మూతి ముడుచుకుంటూ.

         కావ్య వెళ్ళాడానికి అన్నీ ఏర్పాట్లు చేసి వెంకట్ కి ఫోన్ చేసి చెప్పాడు కిరణ్.



(ఇంకా ఉంది )
Author: Siri
•Tuesday, September 07, 2010
naalo oohalaku by ...


నేను పాడిన పాట
చందమామ చిత్రం నుండి :)
Author: Siri
•Friday, September 03, 2010


మూడు రోజుల్లో కావ్య తండ్రికి స్పృహ రాగానే అందరి కళ్ళల్లో ఆనందం కనిపించింది. ఆయన ముందుగా కావ్య కోసం అడిగారు.


         "నీ కూతురు చాలా పెద్దదయిపోయిందిరా. ఇప్పటి వరకు చిన్నపిల్ల అనుకున్నాము. కానీ, అదే అంతా సంబాళించుకుంది. నీలాగే స్వాభిమానం కల పిల్ల" అని రాజారాం పొగుడుతుంటే కిరణ్ కావ్య వంకే చూస్తూ ఉండిపోయాడు.


         అందరి పలకరింపులు అయిపోయాక అప్పటివరకు అక్కడే ఉన్న అందరిని ఇంటికి వెళ్ళి విశ్రాంతి తీసుకోమని రాజారాం తన స్నేహితునితో మాట్లాడుతూ ఉండిపోయాడు.


         "కావ్యను చూస్తూ ఉంటే చాలా సంతోషంగా ఉందిరా. ఇలాంటి కూతురు నాకు ఉంటే బాగుండు అనిపిస్తుంది" అన్నారు రాజారాం.


         "నేను ఏదో చెయ్యాలని ఆశ పడ్డాను. అది అంతా ఎదురు తిరిగింది. ఇప్పుడు దానికి పెళ్ళి కూడా చెయ్యలేనేమో అనిపిస్తుంది" అని కావ్య తండ్రి కన్నీళ్ళు పెట్టుకున్నారు.


        "ఛ! ఆపరేషన్ అయ్యి ఇప్పుడే కోలుకుంటున్నావు. ఇపుడు ఇలాంటి వన్నీ గుర్తు చేసుకొని బాధపడకు" అని మందలించారు రాజారాం.


         "లేదురా నా గుండెల్లో పిండేసే బాధ ఆపరేషన్ చేస్తే పోతుందా? అందరి ముందూ ఏదో పెద్ద సంబంధం చెయ్యాలని అనుకున్నాను" అని వాపోయారు కావ్య తండ్రి.
  
       "నువ్వు తప్పుగా అనుకోనంటే ఒక మాట చెప్తాను. నాకూ కొడుకు ఉన్నాడు. పెద్ద ఆస్తి లేకపోయినా ఎంతో కొంత సంపాదిస్తాడు. మీకూ, కావ్యకు సరే అంటే నా కోడలిగా చేసుకోవాలని ఉంది" అని సంశయంగా రాజారాం తన మనసులో మాట చెప్పారు.


         తన మనసులోని భారం ఒక్కసారి తగ్గినట్టు అనిపించింది కావ్య తండ్రికి. ఎవరికో తెలియని వాళ్ళతో పంపిచడం కన్నా మంచి మనుషుల మధ్య తమకు దగ్గరగా ఉంటుంది అని సంతోషంగా ఆమోదం తెలిపారు. పిల్లలతో కూడా ఈ విషయమై మాట్లాడాలి అని వారికి ఈ విషయం చెప్పారు. కిరణ్ ముఖం సంతోషంతో వెలిగిపోయింది. కావ్య ముఖంలో ఏ భావన కనిపించలేదు.


         "మీరు సంపూర్ణంగా కోలుకోండి నాన్నా అప్పుడు చూద్దాం " అని అంది కావ్య.
      
   "అది కాదమ్మా నా ప్రాణానికి ఎప్పుడు ముగింపో ఎవరికీ తెలియదు. నాకు ఈ చిన్న సంతోషాన్ని కలిగించు కావ్యా. నాకు అదే వెయ్యేనుగుల బలం" అన్నారు కావ్య తండ్రి.


         "మీరు చెప్పినట్టే చేస్తాను, కానీ అప్పుడే పెళ్ళి వద్దు నాన్నా. కొన్ని రోజులు సమయం కావాలి" అంది కావ్య దీనంగా.


"నీ ఆవేదన నాకు తెలుసు కావ్యా. కానీ నేను తీసుకున్న నిర్ణయాలన్నింటిలో ఇదే సరి అయినది. నన్ను నమ్ముతావా ? నీకు తెలియకుండానే అపకారం తలపెట్టాను. నీ అదృష్టం బతికి బయటపడ్డావు. ఇప్పుడు ప్రాయశ్చిత్తం చేసుకోనీ. నలుగురిలో అవమానం పడకుండా ఇప్పుడు కిరణ్ మాత్రమే కాపాడగలడు. నాకు మనశ్శాంతిగా ఉంటుంది" అని అన్నారు ఇంక కూతురు ముఖంలోకి చూడలేక.


         "నాన్నా పెళ్ళి చేసుకుంటాను. కానీ మీరు ఎప్పుడు ఇలా మాట్లాడకండి. నేను తట్టుకోలేను" అని తలవాల్చి తండ్రి పక్కన ఉండిపోయింది కావ్య.


       ఆయన కోలుకోగానే పది రోజుల్లో ఇంటికి తీసుకొచ్చేసారు. అనుకోవడమే తడవుగా కేవలం ఇంట్లో వాళ్ళు మాత్రమే వెళ్ళి పెళ్ళి చెయ్యాలి అని నిర్ణయించారు. కిరణ్ కూడా అన్ని ఖర్చులు తానే చూసుకుంటాను అని చెప్పాడు. రిజిష్టర్ ఆఫీసులో పెళ్ళి చేసి ముఖ్యమైనవాళ్ళకి నలుగురికి మాత్రమే భోజనాలు ఏర్పాటు చెయ్యాలి అని అనుకున్నారు.


         "నీ చెల్లెలికి ఒక్కసారి చెప్పకూడదా? ఇలా హడావుడిగా పెళ్ళి చెయ్యటం నాకు నచ్చలేదు" అని తల్లి ఎంత అరిచినా ఉపయోగం లేక పోయింది. ఎవరి ప్రమేయం లేకుండానే అన్ని నిర్ణయాలు తీసేసుకున్నారు. చివరకు ఆలోచించి ఒక నిర్ణయానికి వచ్చి కావ్య తండ్రి హరిణికి ఫోన్ చేసారు. హరిణి ఎంతో సంతోషించింది కావ్య పెళ్ళి అయిపోతున్నందుకు. పనులు ఉండడం వల్ల రావడం వీలు కాదు వెయ్యి నూట పదహార్లు చదివించమని చెప్పింది.


         "అన్నయ్య ఫోన్ నంబర్ ఉంటే ఇవ్వు" అని అడిగి తీసుకొని సింగపూర్ కి ఫోన్ చెయ్యాలని చూసారు. కానీ అప్పటికే వెంకట్ వాళ్ళు బయలుదేరిపోయారు అని సాయంత్రానికి ఇండియా చేరుకుంటున్నారు అని చెప్పడంతో ఏం చెయ్యాలో తెలియక మళ్ళీ ఇప్పుడు కాదు అంటే ఏం అడ్డంకి వస్తుందో అని పెళ్ళి చేసెయ్యడానికి నిర్ణయించారు.


         నిన్న ఒకరితో పెళ్ళి అనుకున్న కావ్యకు ఈ రోజు ఇంకొక మనిషితో జీవితం గడపడానికి సిద్దపడటం వింతగా తోచింది.అం తా భ్రమలా అనిపించింది. బావకి చెప్పకుండా, పిలవకుండా పెళ్ళి చేసుకోవడం కావ్యకు నచ్చలేదు. కానీ తండ్రి ఎదురుగా చెప్పే ధైర్యం లేదు. అసలే అనారోగ్యంగా ఉన్న ఆయనకు బాధ కలిగించకూడదు అని మౌనంగా ఉండిపోయింది.


         "కనీసం ఇన్ని నెలల్లో ఒక్కసారి కూడా ఫోన్ చెయ్యలేదు. అసలు నిజంగా నా మీద ప్రేమ ఉంటే కనీసం పలకరించడానికి చేసి ఉండవచ్చు కదా?" అని రోషంగా తను దొంగిలించి తెచ్చుకున్న తన చిన్నప్పటి ఫోటో వంక చూస్తూ.


         కానీ కావ్యకు తెలియని ఒక విషయం ఉంది. వెంకట్ ఎన్నో సార్లు పోన్ చేసాడు, కావ్య పేరున ఉత్తరాలు రాశాడు. కాని కావ్య తండ్రి కావ్యకు ఇవేమి తెలియనివ్వలేదు. వాళ్ళిద్దరి మధ్య ప్రేమ పెరిగితే అది ఇరువురి కుటుంబాలలో కలతలు రేపుతాయి అని ఆయన కావ్యకు ఏ విషయం తెలియకుండా జాగ్రత్త పడ్డారు. కావ్య తనకి జవాబు కూడా ఇవ్వలేదు అని వెంకట్, కనీసం ఇన్ని రోజుల్లో తనను కనీసం గుర్తుచేసుకోలేదు అని కావ్య ఒకరినొకరు తప్పుగా అర్థం చేసుకున్నారు.


 పెళ్ళి చాలా సింపుల్గా ముగించేసారు. కావ్య మెడలో ఆమె తండ్రి ఎదురుచూసిన మూడు ముళ్ళు పడిపోయాయి. కావ్య తల్లి తండ్రులు సంతోషానికి అవధుల్లేవు. కిరణ్ ని, కావ్యను మనసారా దీవించి గుండెలకు హత్తుకున్నారు. ఇప్పటి వరకు తలెత్తుకోలేకపోయిన కావ్య తండ్రి ఇప్పుడు గర్వంతో తన కూతురు అల్లుడుతో తన ఇంటిలోకి ప్రవేశించారు. చుట్టుపక్కల వాళ్ళందరిని సంతోషంగా భోజనాలకు పిలిచారు. కావ్య ఇంట్లో అలుముకున్న విషాదం తొలగిపోయి ఆనందం పొంగి పొర్లింది. కిరణ్ తన స్నేహితులను పిలిపించి అప్పటి కప్పుడు పందిరి వేయించి భోజనాలకు ఏర్పాటు చేయించడంలో మునిగిపోయాడు.


         సాయంత్రం జరగబోయే కార్యక్రమానికి కావ్య తయారు అవబోతుండగా ఎవరో వచ్చిన అలికిడి అయ్యి గుమ్మం దగ్గరకు వచ్చింది. చేతి నుండా గోరింటాకు, నుదిటి నిండా సింధూరం, ఎర్రని పట్టుచీరతో, మెడలో మంగలసూత్రంతో మెరిసిపోతున్న కావ్యకు ఆ వచ్చిన వ్యక్తిని చూసేసరికి గుండె లయ తప్పినట్లు అయ్యింది.


         "బావా..." అని మాత్రం అనగలిగింది.


         ఎదురుగా నిల్చున్న వెంకట్ ను చూసి అతని కళ్ళల్లోకి చూడలేక ముఖం దించుకుంది కావ్య. వెంకట్ తాను చూసినది నిజమేనా అన్నట్టు చూస్తూ ఉండిపోయాడు. ఏదో మాట్లాడాలి అనుకున్నాడు కానీ ఏమి మాట్లాడలేకపోయాడు.


         "కావ్య పెళ్ళెప్పుడు అయ్యింది. కనీసం ఒక్క మాటైనా చెప్పలేదు మాకు?" అంటూ వెంకట్ వెనకాలే అతని తల్లి కృష్ణవేణి వచ్చింది.


         "కావ్యా, నువ్వు వెళ్ళి తయారవ్వు అందరూ వచ్చే వేళ అయ్యింది" అని కావ్య తండ్రి రావడంతో నెమ్మదిగా లోపలకు వెళ్ళిపోయింది కావ్య.


         "రా కృష్ణా ఎప్పుడు వచ్చావు?" అని చెల్లెలిని చూసి పలకరించారు కావ్య తండ్రి.


         "ఏమిటిది అన్నయ్యా? పెళ్ళి కూడా అయిపోయింది. మాకు మాటవరసకైనా చెప్పలేదు. మేము రాగానే హరిణి ఫోన్ చేస్తే తెలిసింది నీకు అపరేషన్ కూడా చేసారు అని. వచ్చీ రాగానే రాజమండ్రిలో సామాన్లు పడేసి ఇలా వచ్చాము. నువ్వు ఇలా చేస్తావని కలలో కూడా అనుకోలేదు" అని అర్థం కానట్టు చతికిలపడిపోయింది.


         "అంతా అనుకోకుండా అయిపోయింది. మీకు చెప్పటానికి ఫోన్ చేసాను. కానీ అప్పటికే బయలుదేరిపోయారు అని తెలిసింది. తప్పనిసరి పరిస్థితిలో చెయ్యాల్సి వచ్చింది" అని జరిగింది చెప్పారు.


         "అన్నీ మర్చిపోయి సాయంత్రం మా సంతోషంలో పాలుపంచుకోవాలి. ఈ మామయ్యను క్షమించాలి" అని వెంకట్ చేతులు పట్టుకున్నారు కావ్య తండ్రి.


         "అయ్యో మావయ్యా! పెళ్ళి జరిగితే శుభమే కదా? దీనికి మీరు ఇలా బాధపడకూడదు" అని ఎదురు తనే ధైర్యం చెప్పాడు వెంకట్.


    కావ్య నానమ్మ వస్తూనే వెంకట్ ని హత్తుకొని కళ్ళ నీళ్ళు పెట్టుకుంది. ఇద్దరినీ గదిలోకి తీసుకెళ్ళి అంతా కథలా చెప్పుకొచ్చింది.


         "ఇంత జరిగినా మాకు ఒక్క విషయం తెలియనివ్వలేదు. ఒక్క మాట చెపితే పరిగెత్తుకొని వచ్చేవాడు కదా వెంకట్. వాడు ఎన్నో ఆశలు పెట్టుకున్నాడు. పైకి చెప్పడు కానీ నాకు, వాడి మనసు తెలుసు. మీ అల్లుడు గారికి నచ్చచెప్పి అన్ని సవ్యంగా జరిగే సమయంలో ఇలా అయ్యింది. వాడినెలా ఓదార్చేది?" అని తల పట్టుకొని కూర్చుంది కృష్ణవేణి.


         "అత్తయ్యా?" అని కావ్య వచ్చి ఆవిడను చుట్టేసింది.


         "ఏమిటే కావ్యా ఇలా తొందర పడిపోయావు? ఇలా జరుగుతుంది అని అనుకోలేదు. వాడు ఎప్పటికీ చెప్పలేడు. కానీ వాడు మనసులో దాచుకున్న ప్రేమ నాకే తెలుసు. ఇప్పుడు ఇలా అన్నయ్య వాడికి అన్యాయం చేసారు. ఎలా తట్టుకోగలడు?" అని బాధనంతా బయటపెట్టింది.


         వెంకట్ ఇంక అక్కడ ఉండలేక బయట వరాండాలోకి వెళ్ళి నిల్చున్నాడు.


         "సరే అయిపోయిందేదో అయ్యింది. ఇపుడు ఇక్కడ ఇలా మాట్లాడితే బాగోదు. అల్లుడు, వాళ్ళ నాన్నగారు రావచ్చు. వాళ్ళ చెవిన ఇదంతా పడితే వాళ్ళ మనసులో లేనిపోని అనుమానాలు రావచ్చు. కళ్ళు తుడుచుకొని దాన్ని మనసారా దీవించు" అని కావ్య నానమ్మ అనేసరికి అందరూ కళ్ళు తుడుచుకొని లేచారు.


         కావ్య నెమ్మదిగా వెంకట్ దగ్గరకు వచ్చి నిల్చొంది. దీర్ఘంగా ఆలోచిస్తున్న వెంకట్ ని చూస్తూ ఉండిపోయింది. ఎదురుగా లేనంత వరకు అన్నీ మర్చిపోయింది. కానీ వెంకట్ ఎదురు పడేసరికి ఏవేవో భావాలు పొంగుకుంటూ వచ్చాయి. దగ్గరగా వెళ్ళి అతను పడుతున్న బాధనంతా తుడిచెయ్యాలి అనిపించింది. కానీ ఏమీ చెయ్యలేని పరిస్థితిలో అడుగు ముందుకు వెయ్యలేకపోయింది. మొదటిసారిగా తను చేసినది తప్పు ఏమో అన్న భావన కలిగింది. ఇప్పటివరకు తండ్రి గౌరవం గురించే ఆలోచించింది కానీ తన జీవితంతో ముడిపడి ఎన్నో జీవితాలు ఉన్నాయి అని ఆలోచించలేకపోయింది.


         చిన్నగా గాజుల శబ్ధం వినిపించి వెనక్కి తిరిగి చూసాడు వెంకట్. అదే చిరునవ్వుతో మనసులోని బాధను తెలియనివ్వకుండా కావ్య వంక చూసాడు. చక్కగా ముస్తాబై బేలగా చూస్తున్న కావ్యను చూసి చిన్నగా నవ్వాడు.


         "నువ్వు అలా మూతి ముడుచుకుని ఉంటే నాకు చిన్నప్పుడు కావ్యే గుర్తుకు వస్తుంది" అన్నాడు కళ్ళల్లోకి చూస్తూ.


 "నా మీద కోపం లేదుగా?" అని అంది వెంకట్ చూపుల్లోంచి తప్పించుకుంటూ.


         "ప్రేమ ఉన్న చోట కోపం ఉంటుంది. నువ్వు నన్ను పిలవకుండా చేసుకున్నందుకు కొంచెం కోపం" అన్నాడు వెంకట్ పిట్ట గోడ మీద ఎక్కి కూర్చుంటూ.


         "నన్ను క్షమించు బావా" అంది కావ్య వెంకట్ కళ్ళల్లోకి చూస్తూ.


         "కావ్యా నువ్వు ఏం తప్పు చేసావని నిన్ను క్షమించాలి? ఎటువంటి పరిస్థితిలో పెళ్ళి జరిగిందో మావయ్య చెప్పారు. ఇలా నువ్వు బేలగా ఉండడం నాకు ఇష్టం లేదు. ఎక్కడున్నా నువ్వు సంతోషంగా ఉండాలి. నీకు ఎప్పుడైనా ఈ బావ అవసరం వస్తే మాత్రం నేను ఉన్నానని మర్చిపోకు. మావయ్య అంత కష్టంలో ఉంటే నాకు ఒక్క మాట చెప్పలేదు. నాకు అదే బాధగా ఉంది. ఇకముందైనా ఏదైనా అవసరం అయితే ఒక్కసారి ఈ బావను తల్చుకో" అన్నాడు బాధగా.


         ఏదో చెప్పాలని అనుకున్నా కిరణ్ మాటలు వినిపించడంతో చెప్పడానికి ఇది సరైన సమయం కాదు అని ఇద్దరూ మౌనంగా ఉండిపోయారు. కిరణ్ పిలవడంతో కావ్య లోపలకు వెళ్ళిపోయింది. వెంకట్ కావ్య వెళ్ళిపోయిన వైపు చూస్తూ ఉండిపోయాడు. ఇప్పటి వరకు కావ్య తన సొంతం అనుకున్నాడే కానీ ఇంకొకరు కూడా కావ్యను సొంతం చేసుకోగలరు అని కలలో కూడా ఊహించలేకపోయాడు. తన కళ్ళ ముందే ఇంకొకరి చేతిని పట్టుకొని వెళ్ళిపోతున్న కావ్యను చూస్తూ ఉండిపోవడం తప్ప ఏమి చెయ్యలేకపోయాడు. ఇప్పటివరకు చిన్న పిల్లలా తోచిన కావ్య ఒక్కసారిగా ఎంతో ఎదిగిపోయినట్టు అనిపించింది. చదువు, జీవితం గురించి ఎన్నో చెప్పాడు కావ్యకు, కానీ మనసులో ఉన్న ప్రేమను మాత్రం చెప్పలేకపోయాడు. మనసు మాత్రం రోదిస్తోంది. కానీ పైకి లేని ధైర్యాన్ని తెచ్చుకుంటూ మామూలుగా ఉండటానికి ప్రయత్నిస్తున్నాడు. ఇదంతా గమనిస్తున్న వెంకట్ తల్లి దగ్గరకు వచ్చింది.


         "వెంకట్ నీకు ఇబ్బందిగా ఉంటే మనం ఇప్పుడే రాజమండ్రి వెళ్ళిపోదాము. నిన్ను చూడలేనురా ఇలా. అన్నయ్యకు చెప్పి వస్తాను. మనం ఇప్పుడే బయలుదేరి వెళ్ళిపోదాం. మీ నాన్నగారు ఒక్కరే ఉన్నారు అక్కడ " అని అంది భుజం మీద చెయ్యి వేసి.


         "లేదమ్మా సాయంత్రం వరకు ఉండి వెళ్ళిపోదాము. లేదంటే కావ్య బాధపడుతుంది" అని అన్నాడు వెంకట్.


         "నీ పిచ్చి నీది. ఎవరు వారు వాళ్ళ జీవితాలు చూసుకున్నారు. నువ్వు మాత్రం నీ గురించి నువ్వు ఆలోచించుకోవు. సరే నీ ఇష్టం. కానీ సాయంత్రం భోజనాలు అవ్వగానే వెళ్ళిపోవాలి" అని చెప్పేసి వెళ్ళిపోయింది.


         కావ్య వచ్చి కిరణ్ ని పరిచయం చేసింది వెంకట్ కి.


         "మీరేనన్న మాట వెంకట్? మిమ్మలిని చూడాలి అని చాలా ఆసక్తిగా ఎదురుచూసాను. బామ్మగారు చాలా చెప్పారు మీ గురించి. ఏమి అనుకోకండి కావ్యను మీ దగ్గర నుండి తీసుకెళ్ళిపోతున్నందుకు" అని చమత్కారం చేసాడు.


చిన్నగా నవ్వి ఊరుకున్నాడు వెంకట్.






***        ***        ***        ***


         కిరణ్, కావ్య జోడీగా నిల్చొని అందరి ఆశీస్సులు తీసుకున్నారు. అంత మంది ఉన్నా కావ్యకు వెంకట్ మాత్రమే కనిపించాడు. తనలో ఇలా మార్పు రావడానికి కారణం అర్థం కావటం లేదు కావ్యకు. ఎందుకో వెంకట్ ని చూస్తున్న కొద్దీ చెప్పలేని బాధ గుండెల్లో పిండేస్తోంది. ఒక్కసారి ఈ బంధాలన్నీ తెంపేసుకొని బావ దగ్గరకు వెళ్ళిపోవాలని అనిపించింది కావ్యకు. జీవితం అంటే ఏమిటో అర్థమయ్యేలోపు ఎన్నో అనుభవాలు. తన ప్రమేయం లేకుండానే కిరణ్ తో జీవితం ముడిపడిపోయింది. తన మనసులో తనకే తెలియకుండా బావ మీద ఏర్పడిన ప్రేమ ఎంత ముఖ్యమైనదో తెలిసే లోపే జీవితం ఇంకో వైపు మళ్ళింది. ఒక్కసారి వెంకట్ కళ్ళ ముందు కనిపించేసరికి ఏదో అలజడి. ఆలోచనల్లో ఉన్న కావ్యకు కిరణ్ చేతి మీద గిచ్చడంతో ఈ లోకంలోకి వచ్చింది.


         "నేను ఇక్కడుంటే నువ్వెక్కడున్నావు?" అని అన్నాడు సరదాగా.


         కిరణ్ సరదాగా అన్నా కావ్యకు మాత్రం తను తప్పు చేసినట్లు అనిపించి తల దించుకొంది. అందరూ ఒక్కొకరుగా వెళ్ళిపోయారు.


         చివరిసారిగా వెంకట్ తో మాట్లాడాలి అని చూసినా కావ్యకు అవకాశం దొరకలేదు. కావ్య అత్తయ్య మాత్రం ఇద్దరిని రాజమండ్రి వచ్చి వెళ్ళమని చెప్పి వెళ్ళిపోయింది. ఇంక మళ్ళీ కలిసే అవకాశం వస్తుందో రాదో అని బాధపడింది కావ్య. ఒక్కసారిగా వెంకట్ తనకు ఎంత ముఖ్యమైనవాడో చెప్పకుండానే చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు. కావ్య ఒంటరిగా ఉండడం చూసి కావ్య నానమ్మ వచ్చింది.


         "ఇదిగో కావ్య, బావ నీకు ఇమ్మని ఇచ్చి వెళ్ళాడు. ఇంక అన్నీ మర్చిపోయి సంతోషంగా ఉండాలి" అని చెప్పేసి కావ్యని ఒంటరిగా వదిలేసి వెళ్ళిపోయింది.


         వెంకట్ ఇచ్చిన ప్యాకట్ విప్పి చూసింది. అందులో చిన్న ఫోటో అల్బమ్, చిన్న గుండ్రని డబ్బా ఉన్నాయి. ఫోటో ఆల్బం తీసి చూసింది. అందులో తను పుట్టినప్పటి నుండి ఇప్పటివరకు ఎప్పుడెప్పుడో తీయించుకున్న ఫోటోలు. అన్నిటికీ తారీఖులతో రాసి అందంగా అలంకరించాడు. తను రాజమండ్రి వెళ్ళినప్పుడు ఉయ్యాల బల్ల మీద తీయించుకున్నది, చిన్నప్పుడు అంతా కలిసి తిరుపతి వెళ్ళినప్పుడు తీయించుకున్నవి, ఇలా ఎన్నో అనుభూతులు, ఙ్ఞాపకాలు. తన ఇరవై యేళ్ళ జీవితం, మధురమైన క్షణాలు అందులో పెట్టి ఇచ్చాడు. కావ్య కళ్ళల్లో ఆనందంతో పాటూ కన్నీరు నిండింది. తన దొంగిలించి తెచ్చుకున్న ఫోటోని అలమార లోంచి తీసి ఆల్బంలో పెట్టింది. పక్కనే ఉన్న డబ్బా విప్పి చూసింది. బంగారు గొలుసు చిన్న లాకెట్ తో అందంగా మెరిసిపోతోంది. తీసి మెడలో వేసుకుంది. ఆప్యాయంగా తడిమి అద్దంలో చూసుకొంది. ఆల్బం లోపల పెట్టబోతుండగా ఏదో ఉత్తరం కనిపించింది. వెంకట్ రాసిందే. విప్పి చదవడం మొదలు పెట్టింది.