కావ్య ట్రైన్ దిగేసరికి వెంకట్ ఎదురొచ్చాడు. 

         "ఎలా ఉన్నావు కావ్యా?" అని అడిగాడు చేతిలో సామాన్లు తీసుకొని. 

         అన్నీ కుశల ప్రశ్నలడిగాక వెంకట్ వెనకాలే వెళ్ళింది కావ్య. కావ్యను కార్ ఎక్కించి డ్రైవర్ కి చెప్పి ఇంటికి తీసుకెళ్ళమన్నాడు. 

         "ఏం బావా నువ్వూ రావచ్చుగా" అని అంది వెంకట్ చేతిని పట్టుకోబోయి. 

         "లేదు కావ్యా నాకు కొంచెం పని ఉంది. చూసుకొని వస్తాను నువ్వు వెళ్ళు" అని అన్నాడు నెమ్మదిగా చేతిని వెనక్కి తీసుకుంటూ. 

         డ్రైవర్ వంక తిరిగి చూసి "అమ్మగారిని జాగ్రత్తగా తీసుకెళ్ళు. ఇందాక వచ్చిన రోడ్డు బాగాలేదు. ఇంకో దారిలో తీసుకెళ్ళు" అని జాగ్రత్తలు చెప్పాడు. 

         కార్ ముందుకు కదలడంతో కావ్య సర్దుకొని కూర్చుంది. ఇదివరకు ఎప్పుడొచ్చినా ఒక్క క్షణం కూడా ఎక్కడికీ వెళ్ళకుండా చుట్టూరా తిరిగేవాడు. కానీ వెంకట్ లో ఏదో మార్పు కావ్య గమనించింది. కిరణ్ తో ఎంతో చనువుగా ఉన్నా కావ్యను మాత్రం తప్పించుకొని తిరుగుతున్నట్టు కావ్యకు అనిపించింది. 

         "అయినా తన పిచ్చి కానీ, తను పెళ్ళి చేసుకొని హాయిగా తనకంటూ ఒక ప్రపంచం ఏర్పరుచుకొని, బావ ఇంకా తననే తలుచుకోవాలని తనకే తెలియకుండా మనసులో ఆశించడం ఎంత పొరబాటు?" అని తనను తాను విశ్లేషించుకుంది. అసలు అలా ఊహించుకునే హక్కును కోల్పోయింది అన్న విషయం గుర్తుకు రాగానే గుండె ఝల్లుమంది. 

         "ఇప్పటివరకు ఏదో ప్రవాహంలా అన్నీ సంఘటనలు జరిగిపోయాయి. ఏదీ పూర్తిగా ఆలోచించే సమయం కూడా లేకపోయింది. ఎవరైనా దూరం అయినప్పుడే వారి విలువ తెలిసొస్తుంది. ఇప్పుడు అదే ఊరిలో చిన్నప్పటి ఙ్ఞాపకాలు కలవరపెడుతున్నాయి. మెదడు పరిస్థితులకు అలవాటు పడినా వెంకట్ కళ్ళ ముందుకు రాగానే మనసే మొండికేస్తుంది" అని ఆలోచనల్లో ఉన్న కావ్యకు హారన్ శబ్దం వినిపించి ఉలిక్కిపడింది. 

         తాను ఇదివరకటికన్నా ఇప్పుడే వెంకట్ గురించి ఎక్కువ ఆలోచిస్తున్నానేమో అని అనిపించింది కావ్యకు. "ఇక నుంచి కాస్త మనసుని అదుపులో పెట్టుకోవాలి" అనుకుని లోపలకు వెళ్ళింది. 

         కావ్య వాళ్ళ అత్తయ్య ఎదురు వచ్చి కావ్యను కౌగలించుకొంది. నుదుటి మీద ముద్దు పెట్టుకుంది. 


"పెళ్ళి అయ్యాక ఇంకా అందంగా తయారయ్యావు నువ్వు. నా దిష్టే తగిలేలా ఉంది" అని లోపలకు తీసుకెళ్ళింది.

         "ఇంట్లో ఎవ్వరూ లేరా అత్తయ్యా? అంతా నిశ్శబ్దంగా ఉంది" అని చుట్టూరా చూసింది.

         "ఎవరు ఉంటారు. అందరికి పనులు. అందరూ చివరి నిముషంలో వస్తారు. నువ్వు నా మీద అభిమానంతో ముందు వచ్చినందుకు నాకు ఎంతో ఆనందంగా ఉంది" అని అంది కళ్ళ నీళ్ళు పెట్టుకుంటూ.

         "ఛ! అదేంటి అత్తయ్య ఎందుకు బాధపడతావు? ఎక్కడెక్కడ నుండో రావాలి అంటే సమయం పడుతుంది కదా. ఈ రెండు రోజులు నీతో పూర్తిగా గడిపే అవకాశం నాకు ఉంటుంది కదా" అని అంది కావ్య ప్రేమగా.

         "సరే స్నానం చేసిరా, వేడిగా పెసరట్టు ఉప్మా తిందువు గానీ" అనేసరికి ఉత్సాహంగా చూసింది కావ్య.

         "ఈ రెండు రోజులు నీ చేత అన్ని రకాలూ చేయించుకుంటాను" అని అంది చిన్న పిల్లలాగా.

         "నీకు కాకపోతే ఇంకెవరకు చేస్తాను. నాతోనే ఉండిపోతావనుకున్నా. నువ్వు పెళ్ళి చేసుకొని మమ్మలిని అందరిని వదిలి దూరంగా వెళ్ళిపోయావు" అని అంది బాధగా.

         కావ్య చిన్న బుచ్చుకోవడం చూసి అలా అని ఉండకూడదు అని అనుకుంది ఆవిడ.

         "ఛా! నేను ఒకదాన్ని ఏదో ఒకటి అనేస్తాను. అన్నీ మర్చిపో. హాయిగా ఉండూ. నీకు కావలిసినవన్ని చేసిపెడతాను. అందరూ వెళ్ళిపొయినా నువ్వూ కిరణ్ ఇంకో పదిరోజులు ఉండివెళ్ళాలి సరేనా?" అని అంది నవ్వుతూ.

         పొద్దున్నంతా అత్తయ్యతో కబుర్లు చెప్పుకుంటూ గడిపేసింది. సాయంత్రం అయినా వెంకట్ జాడ కనిపించలేదు. తోచక వెంకట్ పెంచుకున్న పావురాలు చూసి వద్దామని వెళ్ళింది కావ్య. ఎక్కడా వాటి జాడ కనిపించలేదు. ఇదివరకు ఎంతో అందంగా పెంచి ఉన్న మొక్కలు వాడిపోయి సంరక్షణ లేకుండా కనిపించాయి. కావ్య మనస్సు చివుక్కుమంది. లోపలకు పరుగెత్తుకెళ్ళింది కావ్య.

         "అత్తయ్యా పావురాలు ఏమయ్యాయి? అన్నీ అలా చిందర పందరగా ఉన్నాయి ఏంటి?" అని అడిగింది.
 "ఏం చెప్పేది కావ్యా? వెంకట్ లో ఇదివరకు ఉత్సాహం లేదు. అసలు పొద్దున్న వెళ్ళిన వాడు ఎప్పటికో ఇంటికి చేరుకుంటాడు. వాడిని చూస్తే నా గుండె తరుక్కుపోతుంది. పైకి ఏమి చెప్పడు. మాకు షష్టిపూర్తి చెయ్యాలని ఆశపడుతున్నాడు. కానీ వాడికి ఒక పెళ్ళి చేసి చూసి సంతోషించాలి అన్న నా ఆశ ఆశగానే ఉండిపోతోంది. పెద్దవాడు రఘు మమ్మలని వచ్చేయ్యమని అడుగుతున్నాడు. ఇద్దరూ ఉద్యోగాలకు వెళ్ళిపోతే రేపు పిల్లలు వస్తే చూసేవాళ్ళు ఉండరూ అని. కాని ఇక్కడ వీడిని ఒంటరిగా వదిలి ఎలా వెళ్ళేది? వాడిని ప్రేమతో చూసుకునే ఒక మనిషి కావాలి కదా? కానీ పెళ్ళి మాట ఎత్తితే ఇప్పుడప్పుడే వద్దు అంటాడు. వాడి స్నేహితులందరికి పెళ్ళిళ్ళు అయ్యి పిల్లలతో సుఖంగా ఉన్నారు. వీడు మాత్రం పెళ్ళి లేకపోతే బతకలేనా అని అంటూ వేదాంతం చెప్తాడు. దేని మీదా అమితంగా ప్రేమను పెట్టుకోకూడదూ మళ్ళీ వదిలి వెళ్ళిపోతే తట్టుకోలేను అని ఆ పావురాలను విడిచిపెట్టేసాడు. ఏదో తన పని, తన పుస్తకాలతో కాలం గడుపుతూ ఉంటాడు. నువ్వైనా కాస్త చెప్పి చూడు. నువ్వు అడిగితే కాదూ అని అనడని నా అభిప్రాయం" అని అంది కావ్య చేయి పట్టుకొని అభ్యర్ధనగా.

         "సరే అత్తయ్య నేను మాట్లాడతాను. నువ్వు బెంగ పెట్టుకోకు" అని సర్ది చెప్పింది కావ్య.

         వెంకట్ తండ్రి రావడంతో ఇద్దరూ లేచారు.

         "ఏమ్మా కావ్యా ఎలా ఉన్నావు? కిరణ్ రాలేదా?" అని బాగానే పలకించారు కావ్యను చూసి.

         మామయ్య ఆప్యాయంగా పలకరించడంతో ఎంతో ఆనందంగా అనిపించింది కావ్యకు.

         "పద కావ్యా, నీకు మామయ్యకూ భోజనం వడ్డిస్తాను" అని అంది కావ్య వాళ్ళ అత్తయ్య.

         "లేదు అత్తయ్య ఆకలి లేదు. బావ వచ్చాక తింటాను" అని కూర్చుండి పోయింది కావ్య.

         "సరే" అని వెళ్ళిపోయారు లోపలకు ఇద్దరూ.

         వెంకట్ కోసం ఎదురు చూస్తూ కూర్చుంది కావ్య. చల్లగా ఉండడంతో కావ్యకు చిన్నగా కునుకు పట్టేసింది.

         ఏదో అలికిడి వినిపించి ఉలిక్కిపడి లేచింది కావ్య. 


గేట్ తీసుకొని వెంకట్ లోపలకు వస్తూ కనిపించాడు. ఆవులిస్తూ లేచింది కావ్య.

         "ఏమిటి బావా ఇంతసేపు ఏం చేస్తున్నావు?" అని అంది విసుగ్గా.

         "స్నేహితులు ఉండిపొమ్మంటేను ఉండిపోయాను. నువ్వెందుకు ఇక్కడ కూర్చున్నావు?" అని అడిగాడు కావ్య వంక చూస్తూ.

         నిద్ర మత్తుతో ఉన్న కావ్య ఇంకా అందంగా కనిపించింది. చీరలో కావ్యను మొదటి సారి చూస్తున్నట్టు అనిపించింది. పెళ్ళి అలంకారంలో ఆనాడు చూసాడు కానీ, ఏ అలంకారం లేకుండా విశ్వనాథ్ సినిమాలో నాయికలా ఎప్పుడూ లేనంత అందంగా అనిపించింది వెంకట్ కి. అలా చూడడం తప్పని గ్రహించి చూపులు మరల్చుకున్నాడు.

         "పదా అందరూ నిద్రపోయారు. నువ్వూ నేను కలిసి తిందాము" అని లోపలకు వెళ్ళబోయింది కావ్య.

         "నాకు ఆకలి లేదు. అక్కడ తినేసి వచ్చాను. నువ్వు వెళ్ళి తినేసి పడుకో" అని అన్నాడు తన గదిలోకి వెళ్ళిపోతూ.

         "నేను ఒక్కదాన్నీ తినాలా? నేను పడుకుంటాను పోయి. అయినా మీ ఇంటికి వచ్చి నిన్ను బతిమాలుకోవాల్సి వస్తోంది" అని అంది కోపంగా.

         "అంటే మా ఇంట్లో నీకు మర్యాదలు చెయ్యాలా? లేకపోతే ఏం చేస్తారు అమ్మగారు?" అని అన్నాడు వెంకట్ తలుపు దగ్గర చేతులు కట్టుకొని నిల్చొని.

         "ఏం చేస్తాము? అయ్యో అంత దూరం నుండి వస్తే ఎవరూ పట్టించుకోలేదే అని మంచినీళ్ళు తాగి పడుకుంటాను. ఆ పాపం నీకే చుట్టుకుంటుంది" అంది కావ్య నీరసంగా మొహం పెట్టి.

         "సరే నాకు ఆ పాపం వద్దు కానీ కొంచెం తింటాను పదా" అని అన్నాడు వెంకట్ వెనకాలే నడుస్తూ.

         గబగబా ఇద్దరికి వడ్డించి కూర్చుంది కావ్య. పక్కనే కూర్చొని కావ్య వంకే చూస్తూ ఉండిపోయాడు వెంకట్.

         "తిను బావా ఏంటి ఆలోచిస్తున్నావు?" అని కావ్య అనేసరికి తినడం ప్రారంభించాడు.

         భోజనం అయ్యేవరకు ఇద్దరూ మౌనంగా ఉండిపోయారు. చేయి కడిగేసుకొని మారు మాట్లాడకుండా వెళ్ళిపోబోయాడు వెంకట్.

 "బావా నీతో కొంచెం మాట్లాడాలి" అని పిలిచింది కావ్య.

         "రేపు అందరూ వస్తే మళ్ళీ మాట్లాడే సమయం దొరకదు" అంది.

         "సరే చెప్పు ఏంటి సంగతి?"అని అన్నాడు వరండాలోకి వెళ్తూ.

         కావ్య కూడా వెనకాలే వెళ్ళి గోడకు ఆనుకొని నిల్చొంది.

         "ఏంటి ఎదో చెప్పాలని అన్నావు? ఏమి చెప్పకుండా అలా నిల్చొన్నావు?" అన్నాడు కావ్య వంక చూస్తూ.

         "ఇదివరకులా ఎందుకో నాతో నువ్వు మాట్లాడడం లేదు, తప్పించుకొని తిరుగుతున్నావు" కంప్లెయింట్ చేస్తున్నట్టు అంది కావ్య.

         "నీకలా అనిపిస్తోందా?" అని అన్నాడు వెంకట్ తిరిగి ఇంకో వైపు చూస్తూ.

         "అనిపించడం కాదు అదేగా నిజం? కోపం ఏమి లేదు అని పెద్ద ఉత్తరం రాసావు. మరి పొద్దున్న నుండి నన్ను అలా పంపించేసి ఎక్కడికి వెళ్ళిపోయావు?" అంది కావ్య కోపంగా.

         ఏమి సమాధానం చెప్పకుండా మౌనంగా ఉండిపోయాడు వెంకట్.

         "ఏం బావా నువ్వు ఇంటికి కూడా రావడం లేదంట కదా? అత్తయ్య ఎంత బాధపడిందో తెలుసా? ఎందుకు ఇలా మారిపోయావు, ఇది నీకేమైనా బాగుందా? అత్తయ్య చెప్పిన అమ్మాయిని పెళ్ళి చేసుకొని నువ్వూ హాయిగా ఉండొచ్చుగా?" అని కోపంగా చూసింది కావ్య.

         "ఎక్కడ నుంచి నేర్చుకున్నావు ఇన్ని మాటలు? మీ అమ్మాయిలు పెళ్ళి అవ్వగానే ఎవ్వరికి పెళ్ళి చేద్దామా అని చూస్తుంటారు. అదేం లేదు కావ్యా, అమ్మ అలానే అంటుంది. ఆవిడకు నా మీద అమితమైన ప్రేమ. ఏమి లేకపోయినా ఏదో ఉంది అని బాధపడుతుంది" అని అన్నాడు వెంకట్ నవ్వుతూ.

         "మరి పొద్దున్న వెళ్ళిన వాడివి ఇప్పుడా రావడం?" అని చురుగ్గా చూసింది కావ్య.

         "ఇదిగో నీ పెత్తనం ఇక్కడ చెల్లదు. ఇంక కిరణ్ మీద చలాయించుకో" అని అన్నాడు వెంకట్ ఆటపట్టిస్తూ.

         చివుక్కున తలెత్తి చూసింది కావ్య. ఒక్కసారి ఇద్దరి చూపులు కలిసి విడిపోయాయి. కావ్య తల దించుకొని మౌనంగా ఉండిపోయింది. కళ్ళల్లో కనీ కనిపించని కన్నీటి పొర కదలాడింది. అది వెంకట్ గమనించనే గమనించాడు. దగ్గరగా వచ్చి నిల్చొన్నాడు.

 "ఆ కళ్ళల్లో కన్నీళ్ళు తట్టుకోవడం నా వల్ల కాదు. ఇదిగో లెంపలు వేసుకున్నా చూడు" అని లెంపలు వేసుకున్నాడు వెంకట్.

         చిన్నగా నవ్వింది కావ్య.

         "ఇప్పుడు ఇలా మాట్లడుతావు, మళ్ళీ కనిపించకుండా పోతావు. ఎప్పుడైనా వచ్చినా కిరణ్ తో మాట్లాడి వెళ్ళిపోతావు. నీకు నా మీద కోపం లేకపోతే ఎందుకలా చేస్తావు?" అని సూటిగా చూసింది కావ్య.

         మళ్ళీ దూరంగా వెళ్ళి నిల్చొన్నాడు వెంకట్.

         "ఏం బావా నేను ఏదన్నా తప్పుగా అడిగానా?" అని అడిగింది కావ్య.

         "లేదు కావ్యా ఏమి తప్పు లేదు. నీకు తెలుసా కావ్యా నాకు ఊహ తెలిసినప్పటి నుండి నేను దేని మీద ఎక్కువ ప్రేమ ఆశ పెట్టుకోలేదు. చిన్నప్పుడు కుక్క పిల్ల కావాలి అని అన్నప్పుడు, ఎక్కడికైనా వెళితే అది బెంగ పెట్టుకుంటుందిరా వద్దు అని చెప్పింది అమ్మ. ఇలా అన్ని విషయాల్లో జాగ్రత్త పడ్డ అమ్మ కూడా నీ విషయంలో ఏం చెప్పాలో తెలియక తిక మక పడుతోంది. నాకే తెలియకుండా నువ్వు నా మనసంతా నిండిపోయావు. నువ్వు ఎదురు పడినప్పుడల్లా ఏదో తెలియని ఉద్వేగానికి లోనవుతాను. నా మనసులోని భావాలు ఎవరి కళ్ళల్లోనైనా పడితే, దానివల్ల నిన్ను ఎవరన్నా తప్పుగా అర్థం చేసుకున్నా, లేదా నీకు ఏదన్నా ఇబ్బంది కలిగినా నేను తట్టుకోలేను. అందుకే దూరంగా ఉన్నానే తప్ప నీ మీద అభిమానం తగ్గి కాదు. నా మనసులో ఉన్నది అంతా సమయం వచ్చినప్పుడు చెప్దామని అనుకున్నా. కానీ సమయం నాకన్నా వేగంగా పరిగెడుతుంది అని దానిని అందుకోలేనని చాలా ఆలస్యంగా తెలుసుకున్నాను. నాకు కొంచెం సమయం పడుతుంది. నా పెళ్ళి ఇప్పుడు ముఖ్యం కాదు. ఏదో చేసుకోవాలి కదా అని తొందరపడి చేసుకొని ఆ వచ్చే వాళ్ళని కూడా బాధ పెట్టడం ఇష్టం లేక అమ్మ మాట కాదన్నాను. నీకు ,అమ్మకు నచ్చిన అమ్మాయి దొరికినప్పుడు తప్పకుండా చేసుకుంటాను. నీకు, అమ్మకు అందులోనే సంతోషం ఉంటే అలానే చేస్తాను. సరేనా? ఇంక చాలా పొద్దు పోయింది. వెళ్ళి పడుకో" అని అన్నాడు వెంకట్.

         "అయితే నా మీద ప్రమాణం చెయ్యి" అని చెయ్యి ముందుకు చాచింది కావ్య.

         "ఏమిటి చిన్న పిల్లలాగా" అని వెంకట్ అన్నా కావ్య ఊరుకోలేదు.

         "సరే నేను పెళ్ళి చేసుకుంటే నువ్వు సంతోషంగా ఉంటావు అని అంటే తప్పకుండా చేసుకుంటాను, సరేనా? ఇంక హాయిగా పడుకో" అని ప్రమాణం చేసాడు వెంకట్.

         "అబ్బా నిద్ర రావడం లేదు. కాసేపు కబుర్లు చెప్పు. నీతో ఇలా మాట్లాడే అవకాశం మళ్ళీ వస్తుందో రాదో" అని కూర్చుంది కావ్య.

కిరణ్ బిజినెస్ చేసే విషయం, తన స్నేహితురాలు గురించి అన్నీ ఉత్సాహంగా చెప్పుకుంటూ పోయింది కావ్య. తన ఆశలను, సంతోషాలను చెప్తుంటే వెంకట్ వింటూ ఉండిపోయాడు.

***        ***        ***        ***
         రెండు రోజుల్లో ఒక్కొక్కరుగా రావడంతో హడావుడి మొదలు అయ్యింది. అత్తయ్యకు చేదోడు వాదోడుగా కావ్య అన్ని పనులు దగ్గరుండి చూసుకుంది. హరిణి పిల్లలు రావడంతో ఇల్లంతా ఒకటే సందడి.

         కావ్యకు ఎన్నో రోజుల తరువాత ఇలా నవ్వుతూ గడపడం ఎంతో సంతోషాన్ని కలిగించింది. పెళ్ళి అయిపోయినందుకో ఏమో హరిణి కూడ కావ్యను కాస్త నవ్వుతూనే పలకరించింది. ఆలా కాస్త నవ్వుతూ మాట్లాడినందుకే కావ్య పొంగిపోయింది. ఎప్పుడూ లేనిది మొదటి సారిగా తనకూ తోబుట్టువులు ఉండి ఉంటే బాగుండు అనిపించింది. అందరిని చూస్తూ గడిపేసింది. కిరణ్ జ్ఞాపకం రావడంతో గదిలోకి వెళ్ళి ఫోన్ చేసింది.

         "ఏంటీ నేను ఇక్కడ ఒకడిని ఉన్నాను అని మర్చిపోయావా?" అని ఆట పట్టించాడు కిరణ్.

         "అందుకే నేను రాను అన్నాను. మీరే బలవంతంగా పంపించారు" అని అంది కావ్య కోపగించుకుంటూ.

         "అబ్బా నీకు కోపం వెంటనే వచ్చేస్తుంది కదా? ఊరికే అన్నాను. హాయిగా సంతోషంగా ఉండు. రేపు సాయంత్రం బయలుదేరి వస్తున్నాము. మీ అమ్మగారిని, నాన్నగారిని, బామ్మగారిని జాగ్రత్తగా తీసుకొని వస్తాను. మీ నాన్నగారు ఇందాకే వచ్చి వెళ్ళారు. అక్కడ వాళ్ళ ఫోన్ పనిచెయ్యటం లేదు అని చెప్పారు. నువ్వేదైనా చేస్తావేమో అని చెప్పమన్నారు. ఇంకేమన్నా తేవాలంటే చెప్పు తెచ్చేస్తాను" అని అన్నాడు కిరణ్.

         "మరి మామయ్యగారు ఒక్కరిని వదిలేసి వస్తారా? పాపం ఒక్కరు ఏం చేస్తారు? ఎలాగోలా చెప్పి ఆయన్ను కూడా తీసుకు రండి" అని అంది కావ్య.

         "నాన్నకు ఇదంతా అలవాటే కదా కావ్య? నేను చదువుకున్నన్ని రోజులూ ఒక్కరే ఉన్నారు. నువ్వేమి బెంగ పెట్టుకోకు. ఇదిగో నాన్న కూడా ఇక్కడే ఉన్నారు మాట్లాడు" అని తండ్రి చేతికిచ్చాడు కిరణ్.

         "కావ్య మీ మీద బెంగ పెట్టుకుంది నాన్నా" అని నవ్వాడు కిరణ్.

         "కావ్యా! ఏమి పర్వాలేదు తల్లీ. నాకు తెలిసిన వాళ్ళ పెళ్ళి ఉంది. అందుకే ఉండిపోయాను. బెంగ పెట్టుకోకు. రెండు రోజుల్లో వచ్చేస్తారుగా?" అని చెప్పి పెట్టేసాడు.
  రాజారాం మనసులోనే పొంగిపోయారు. భార్య పోయిన తరువాత ఇంత ప్రేమగా ఆయన గురించి ఎవరూ పట్టించుకోలేదు. ఇప్పుడు కావ్య చూపించే ప్రేమ ఆప్యాయతలో జీవితంలో కొత్త సంతోషం కనిపించింది. పెళ్ళితో కొడుకు జీవితమే కాకుండా తన జీవితం కూడా కొత్త మలుపు తిరిగిందని ఆయనకు అనిపించింది. ఇప్పటివరకు జీవితంలో ఒక్కో క్షణం ఎంతో భారంగా గడిచింది. కావ్య రాకతో ప్రతీ ఉదయం ఒక్క కొత్త ఆశతో ఎదురు చూస్తునట్టు అనిపించింది. కూర్చుని పత్రిక చదువుతున్న కిరణ్ భుజం మీద చెయ్యి వేసి చిన్నగా తట్టారు. తలపై చేయి ఉంచి దీవించారు. తండ్రి సంతోషంగా ఉండడం గమనించిన కిరణ్ కూడా తండ్రి వంక చూసి నిర్మలంగా నవ్వాడు. ఒకరికొకరికి ఏమి చెప్పుకోకుండానే మనసులోని ఆనందాన్ని చిన్న నవ్వుతో పంచుకున్నారు ఇద్దరూ.

***        ***        ***        ***
         పొద్దున్నే లేచి తయారయ్యింది కావ్య. ఏమిటో కిరణ్ ని వదిలేసి వచ్చి ఒక నాలుగు రోజులే అయినా ఏదో ఎన్నో రోజులయినట్టు అనిపించింది. అందరూ ఆ రోజు పట్టిసీమ వెళ్ళాలని అనుకొని ప్రయాణం అయ్యారు. కావ్య పెద్ద బావా వాళ్ళు అందరూ రావడంతో సరదాగా తిరిగి రావాలని కావ్య అత్తయ్య అందరికీ తినడానికి పులిహోర, దద్దోజనం తయారు చేసింది. కావ్యకు ఎందుకో కాస్త నలతగా ఉండడంతో వెళ్ళ బుద్ది కాలేదు. అదే విషయం కావ్య అత్తయ్యకి చెప్పింది. ఆవిడ కూడా కావ్యకు తోడుగా ఉండిపోడానికి నిశ్చయించుకుంది.

         "లేదు అత్తయ్య నేను ఒక్కదాన్నే ఉండగలను. మీరు అందరూ సరదాగా వెళ్ళి రండి" అని కావ్య బ్రతిమాలినా ఆవిడ ఒప్పుకోలేదు.

         వెంకట్ కూడా ఉండిపోతాను అనడంతో హరిణి చిరాకు పడింది.

         "ఏదోక నాటకం చెయ్యకుండా ఉండదు మహా తల్లి. అందరం సరదాగా వెళ్ళాల్సింది కాస్తా ఇలా తగలడింది" అని పళ్ళు నూరింది.

         "అబ్బా రాద్ధాంతం చెయ్యకు" అని హరిణి భర్త సముదాయించాడు.

         "నేనా రాద్ధాంతం చేస్తున్నది. అక్కడ చూడండి" అని కావ్య వైపు గుర్రుగా చూసింది.

         కావ్యకు ఇంక కళ్ళనుండి జల జలా కన్నీళ్ళు రాలడమే తరువాయి. కావ్య అత్తయ్య అది గమనించింది.

         "ఒరే వెంకట్ నువ్వూ వెళ్ళు. లేదంటే అది ఇంకా రాద్ధాంతం చేస్తుంది. ఏదైనా అవసరం అయితే ఫోన్ చేస్తాను" అని చెప్పడంతో వెంకట్ కూడా వాళ్ళతో వెళ్ళిపోయాడు.



వాళ్ళు వెళ్ళిన రండు గంటలకు కావ్యకు తిన్నది ఇమడక వాంతులు అవుతుండడంతో గాభరా పడి కావ్య అత్తయ్య వెంకట్ కి ఫోన్ చేసింది.

         వెంకట్ రాగానే అందరూ కలిసి హాస్పిటల్ కి వెళ్ళారు. వెంకట్ ఇద్దరినీ లోపలకు పంపించి బయటే ఎదురు చూశాడు. కొంచెం సేపటికి కావ్య, తల్లీ రావడం చూసి దగ్గరికి పరిగెత్తుకెళ్ళాడు.

         "ఏమి కంగారు లేదు. అంతా బాగానే ఉంది. ఇంటికి వెళ్ళి విశ్రాంతి తీసుకుంటే అంతా తగ్గిపోతుంది" అని నవ్వింది కావ్య వైపు చూస్తూ.

         "అదేమిటి మందులు ఏమి రాయకుండా, ఏమి చూడకుండా ఇలా పంపించేసారు? నేను మాట్లాడి మందులేమైనా ఇస్తారేమో అడిగి వస్తాను" అని వెళ్ళబోయాడు వెంకట్.

         "అవేమి అక్కర్లేదు.నువ్వు పదా" అని వెంకట్ తల్లి చెయ్యి పట్టి ఆపింది.

         ఏం చెప్పినా వినిపించుకోకుండా హడావుడి చేస్తున్న వెంకట్ పక్కనే నర్స్ వచ్చి నిల్చొంది.

         "ఈయనేనా కాబోయే తండ్రి? ఇప్పుడే ఇంత హడావుడి చేస్తున్నారు, ఇంక ముందు ఎంత చేస్తారో?" అని నవ్వేసి కావ్య చేతిలో ఒక సీసాని ఉంచింది.

         "ఇవి బలానికి టాబ్లేట్లు, వేసుకోమన్నారు డాక్టర్ గారు" అని చెప్పేసి వెంకట్ వైపు చూసి నవ్వేసి వెళ్ళిపోయింది నర్స్.

         విచిత్రంగా చూస్తున్న వెంకట్ ని చూసి కావ్య, అతని తల్లి ఒక్కసారి ఫక్కున నవ్వారు. వెంకట్ కూడా వాళ్ళ నవ్వుతో జత కలిపాడు.

***        ***        ***        ***
         సాయంత్రం ఎప్పుడు అవుతుందా, ఎప్పుడు కిరణ్ కి తను తండ్రి కాబోతున్న సంగతి చెప్పాలా అని ఎదురు చూసింది కావ్య.

         "విషయం తెలిస్తే అమ్మా నాన్నా కూడా ఎంత ఆనందిస్తారో" అని ఊహల్లో తేలిపోతోంది కావ్య.

         సాయంత్రం ట్రైన్ కి వస్తున్న వాళ్ళను తీసుకు రావడానికి వెంకట్ వెళ్ళాడు. వచ్చే వాళ్ళ కోసం కావ్య వసారాలోనే కూర్చొంది.


( ఇంకా ఉంది )

  "ప్రియమైన కావ్యకు, 

         నీకు చెప్పకుండా వెళ్ళిపోయినందుకు క్షమించు. చెప్పే ధైర్యం చాలలేదు. ఎదురుగా చెప్ప లేక ఇలా అక్షరాల సహాయంతో రాస్తున్నాను. నేను ఇచ్చిన బహుమతి నీకు నచ్చిందనుకుంటాను. ఎప్పటి నుండో నీకోసమే చేసింది. ఎప్పుడోకప్పుడు ఇవ్వాలని ఉంచాను. ఇప్పుడు సరైన సమయం వచ్చిందనుకుంటాను.

         అమ్మా, అమ్మమ్మ అందరూ చెప్పే మాటలు నువ్వు పట్టించుకోకు. అమ్మ నిన్ను బాధపెడితే ఆవిడ తరఫున నేను క్షమాపణ కోరుకుంటున్నాను. ఇంక నా విషయానికి వస్తే, నా గురించి నువ్వు బెంగ పెట్టుకోకు.

         నేను కొంచెం బాధపడింది నిజమే. కానీ మళ్ళీ ఆలోచించాను. నా ప్రేమ ఆత్మకు సంబంధించింది కానీ శరీరానిది కాదు. మనిద్దరం ఒకటి కాకపోవడం వల్ల అందులో ఏ మాత్రం మార్పు రాదు. ప్రేమకు పెళ్ళే సమాధానమా? కాదు కదా?

         నిన్ను ఎల్లప్పుడూ ప్రేమించే ఆత్మ ఒకటుందని అది ఏ స్వార్థాన్నీ కోరుకోదని గుర్తు ఉంచుకో. నువ్వు సంపూర్ణంగా, సంతోషంగా జీవితం గడపాలి. ఎక్కడున్నా నువ్వు ఆనందంగా ఉండాలి. అప్పుడే నాకు సంతోషం.

         నువ్వూ, నీ జీవితంలో ఉన్న మనుషులు నాకు ముఖ్యమైనవారే. ఇప్పుడు నీతో పాటు కిరణ్, నీకు పుట్టబోయే పిల్లలు, ఇలా ఇంకా నాకు ఎంతో మంది ప్రేమించేవాళ్ళు దొరికినందుకు నేను అదృష్టవంతుణ్ణి. మీరు ఇద్దరూ ఎప్పుడూ సంతోషంగా ఉండాలని కోరుకుంటున్నాను.

         మీ కష్ట సుఖాల్లో నన్ను ఎప్పుడైనా తలచుకుంటారని ఆశిస్తూ...

వెంకట్

 అని రాసి ఉంది.

         అలా చదువుతూ ఉండిపోయింది కావ్య. ఎన్ని సార్లు చదివినా ఇంకా చదవాలనిపించింది. ఎప్పుడు వచ్చాడో కిరణ్ వచ్చి పక్కనే కూర్చున్నాడు. ఏదో ఆలోచనలో ఉన్న కావ్య చేతిలోంచి ఉతరాన్ని తీసుకొని చదవడం మొదలుపెట్టాడు. 


 ఇలా అనుకోకుండా వచ్చి పక్కనే కూర్చున్న కిరణ్ ని చూసి కావ్య ఉలిక్కి పడింది. ఉత్తరం చదివి ఏమనుకుంటాడో అని కంగారు పడింది.

         "మీ బావ మనిషే అందగాడు అనుకున్నా, మనసూ అంత కంటే అందమైనదని ఈ ఉత్తరం చెప్తోంది. ఇలాంటి మనిషి మనకు ఉన్నందుకు మనమే అదృష్టవంతులం. నిజంగా నేనెప్పుడూ చూడలేదు ఇలాంటి మనసున్న మనిషిని" అన్నాడు నవ్వుతూ.

         తేలికగా ఊపిరి పీల్చుకుంది కావ్య. అలమార లోంచి ఫోటో ఆల్బం తీసి చూపించింది. కిరణ్ ఒక్కొక్క ఫోటో గురించి అడుగుతున్నాడు. కావ్య ఒక్కొక్కటిగా చెప్పుకుంటూ పోయింది. ఇద్దరూ నవ్వుతూ ఒకరికొకరు దగ్గరయ్యిపోయారు.

***        ***        ***        ***
         కావ్య, కిరణ్ ఇద్దరూ జీవితంలో సర్దుకుపోయారు. వెళ్ళిన కొత్తల్లో కావ్యను ఏ పని చేయనివ్వలేదు రాజారామ్ గారు కిరణ్ కలిసి. కొద్ది రోజుల్లోనే తల్లితండ్రులను వదిలి వచ్చానన్న బాధ నెమ్మదిగా పోయింది. ఒకే ఊరిలో ఉండడం వల్ల ఆదివారాలు అందరూ కలిపి గడిపేవారు.

         కావ్య కూడా రాజారాంని తండ్రిలా చూసుకోవడం, కిరణ్ కి అన్నీ ఎప్పటికప్పుడు చేసి పెట్టడం చూసి కావ్య తల్లి తండ్రులు మురిసిపోయారు. కిరణ్ కూడా కొడుకులా అన్ని విషయాలు చూసుకోవడంతో కావ్య తండ్రి ఉద్యోగానికి రాజీనామా చేసేసి విశ్రాంతి తీసుకున్నారు. వెంకట్ కి కూడా కిరణ్ తో మంచి స్నేహం ఏర్పడడంతో అపుడప్పుడు కలుసుకునేవారు.

         కిరణ్ ఒక కంపెనీలో ప్యాకింగ్ విభాగంలో మేనేజర్ గా పనిచేసేవాడు. వెంకట్ సలహా మేరకు అప్పు తీసుకొని సొంతంగా తనకు తెలిసిన ప్యాకింగ్ కంపెనీ ఒకటి పెట్టాడానికి పూనుకున్నాడు.

         "మీ బావ అద్భుతమైన సలహా ఇచ్చాడు. నువ్వు రావడంతో నా జీవితం మారిపోయింది" అని సంతోషంగా కావ్య ను ఎత్తి గిరగిరా తిప్పేసాడు కిరణ్.

         కావ్య ముఖంలో సంతోషం కనపడకపోవడంతో ఏమిటని అడిగాడు కిరణ్.

         "నా జాతకం మావయ్య, హరిణి చూపించినప్పుడు నాది అంత మంచి జాతకం కాదు అని చెప్పారు. నాకు అత్తగారు లేరు లేదంటే ఆవిడకు ప్రాణ గండం అని కూడా చెప్పారు. ఇది నా వల్ల కాదు అంతా మీ అదృష్టమే" అని అంది కావ్య.

         "పిచ్చీ! నాకు అలాంటి వాటిల్లో నమ్మకం లేదు" అని అన్నాడు కిరణ్ కావ్య నెత్తి మీద చిన్న మొట్టికాయ మొడుతూ.



 "అంటే జాతకాలు ఇవేమి నిజం కాదూ అంటారా?" అని అంది కావ్య మూతి తిప్పుతూ.

         "నిజం అయ్యి ఉండొచ్చు, కాకపోవచ్చు. అస్సలు నిజంలేదు అనడం లేదు. కానీ ముందే తెలుసుకొని జీవితం అంతా బాధపడటం ఎందుకు అంటాను. ఒకరి ఉనికి వల్ల ఇంకొకరికి నష్టం అని చెప్పడం నిజంగా తెలివి తక్కువతనమే. ఇప్పుడు నా జాతకంలో నేను రేపో మాపో పోతాను అని రాసి ఉంది అనుకో, అది తెలుసుకొని రోజూ చావు భయంతో బతకడం కన్నా తెలియకుండా ఒక్కరోజైనా సంతోషంగా ఉండడం మేలు. అలాగే ఎవరో చెప్పిన జాతకాన్ని గురించి ఆలోచించి అన్నిటికీ వెనకడుగు వెయ్యడం కన్నా, నీ ఉనికి వల్ల ఎంత మందికి సంతోషాన్నీ, ప్రేమను పంచావో తెలుసుకొని ఆనందంగా గడపడం ముఖ్యం అంటున్నా. అందుకే హాయిగా మనో ధైర్యంతో, ఆనందంగా ఉన్న కొన్ని క్షణాలు గడపాలి. ఈ క్షణం మళ్ళీ రేపు రమ్మని బ్రతిమాలినా రాదు" అని అన్నాడు కావ్య బుగ్గ గిల్లుతూ.

         కిరణ్ మాటలతో ఏదో కొత్త ఊపిరి వచ్చినట్లు అనిపించింది కావ్యకు.

         "మీతో పాటూ నేను సహాయం చెయ్యనా మీ పనిలో?" అని అడిగింది కావ్య.

         "సహాయం ఏంటి? సర్వం నీదే. నువ్వే దానికి అధిపతివి" అని అన్నాడు కిరణ్ నవ్వుతూ.

         "అన్నట్టు మర్చిపోయాను సాయంత్రం మనం ఒకరి ఇంటికి వెళ్ళాలి. నాకు తెలిసిన వాళ్ళు. లోన్ తీసుకోవాలి అనుకుంటున్నాం కదా. దాని సంబంధించి మాట్లాడాలి. నువ్వు తయరవ్వు, ఇద్దరం కలిసి వాళ్ళింటికి వెళ్ళి వద్దాం" అని అన్నాడు.

         "సరే" అని లేచింది కావ్య.

***        ***        ***        ***
         సాయంత్రం ఇద్దరూ తయారయ్యి బయలుదేరారు. ముచ్చటగా ఉన్న చిన్న ఇల్లు. అందంగా చుట్టూరా మొక్కలు ఉన్నాయి.

         వెళ్ళి తలుపు కొట్టగానే "ఆఁ వస్తున్న" అన్న అడ గొంతు వినిపించింది.

         ఆ గొంతు ఎక్కడో విన్నట్టుగా అనిపించింది కావ్యకు. తలుపు తీసి ఎదురుగా నిల్చొన్న అమ్మాయిని చూడగానే కావ్య సంతోషంతో ఉబ్బి తబ్బిబ్బయ్యింది.



ఎదురుగా పావని నోరు వెళ్ళబట్టుకొని చూస్తూ ఉండిపోయింది.

         "నేను చూసేది నిజమేనా? కావ్యా ఎలా ఉన్నావు? రా లోపలకు. ఎన్ని రోజులయ్యిందే నిన్ను చూసి" అని లాక్కొని వెళ్ళిపోయింది.

         కిరణ్ విచిత్రంగా చూస్తుండిపోయాడు వాళ్ళిద్దరి వంక.

         "నువ్వు ఇక్కడ ఎలా?" అని ఎన్నో ప్రశ్నలతో నిండిన ముఖంతో చూసింది కావ్య.

         "అదంతా పెద్ద కథ. అన్నీ చెప్తాను కానీ, నీ వెనకాల ఉన్నతను ఎవరు?" అని చెవిలో గుసగుసలాడింది పావని.

         "అతను నా భర్త కిరణ్ " అని అంది కావ్య కిరణ్ ను పరిచయం చేస్తూ.

         "నమస్కారం అండి. మీకూ కావ్యకు పరిచయం ఉన్నట్టు ఉంది. నేను రమణ గారికి తెలుసండి. ఆయన్ని కలవడానికే వచ్చాము" అన్నాడు కిరణ్ కావ్య పక్కగా వచ్చి నిల్చొని.

         "అవును, పావని నేను చిన్నప్పటి నుండి స్నేహితులం" అని అంది కావ్య పావని వంక సంతోషంగా చూస్తూ.

         ఇంతలోపు లోపల నుంచి వచ్చిన వ్యక్తిని చూసి పావని చిన్నగా నవ్వింది. అతని వెనకాలే తొమ్మిది సంవత్సరాల పాప పరిగెట్టుకొని వచ్చింది.

         "ఇదిగో ఈయనే మా వారు" అని పరిచయం చేసి కావ్య గురించి చెప్పింది.

         పాప వచ్చి "ఆమ్మా" అంటూ పావనిని కౌగలించుకొని కూర్చుంది.

         కావ్య నోట మాట రానట్టు ఉండిపోయింది.

         "మీరు మాట్లాడుతూ ఉండండి. నేనూ, కావ్య లోపలకు వెళ్ళి మాట్లాడుకుంటాము" అని కావ్యను లోపలకు తీసుకెళ్ళింది పావని.

         "కావ్యా అంతా అయోమయంగా ఉందే. నీ పెళ్ళి ఎప్పుడు అయ్యింది? అయినా మీ బావ ఏమయ్యాడు? ఎన్ని చెప్పేదానివి మీ బావ గురించి" అని ఒక్కసారిగా ప్రశ్నల వర్షం కురిపించింది పావని.

         "నా సంగతి అలా ఉంచు. నువ్వు ఇల్లు విడిచి వెళ్ళిపోయావని మీ వాళ్ళు ఎంత బాధపడ్డారో. మళ్ళీ వెళ్ళి కలవడానికి భయం వేసింది. పెళ్ళికి పిలుద్దామని వెళితే ఇల్లు ఖాళీ చేసి వెళ్ళిపోయారు అని తెలిసింది. నువ్వెక్కడున్నావో, ఎలా ఉన్నావో అని ఎంత కంగారు పడ్డానో తెలుసా?" అని అంది కావ్య బాధపడుతూ.

"ముందు నీ కథ చెప్పు నాకు. మీ బావ గురించి చెప్పకపోతే నాకు బుర్ర పగిలేలా ఉంది" అంది పావని ఆత్రుతగా.

         కావ్య అంతా చెప్పుకొచ్చింది. రాజమండ్రి వెళ్ళినప్పుడు జాతకం చూడటం నుంచి తండ్రి గుండెపోటు రావడం, కిరణ్ తో పెళ్ళి జరగడం వరకు అన్నీ చెప్పింది.

         "పాపం మీ బావ. అలాంటి బావ నాకు ఉంటేనా, అస్సలు వదిలేదాన్ని కాదు. మనస్పూర్తిగా మనలని ప్రేమించేవాళ్ళు చాలా అరుదుగా దొరుకుతారు. చాలా మంది ఏదొక స్వార్థంతోనో లేక అవసరం కోసమో బంధాలను ఏర్పరుచుకుంటారు. నీ జీవితంలో అలాంటి మనిషి ఉండి కూడా నువ్వు దూరం చేసుకున్నావు" అంది పావని కోపం నటిస్తూ.

         "కిరణ్ కూడా ఏమంత చెడ్డావాడు కాదు. అన్నీ మనం అనుకున్నట్టు జరగదు కదా జీవితంలో. నేను సంతోషంగానే ఉన్నాను" అని అంది కావ్య కిందకు చూస్తూ.

         "నువ్వు బాగానే ఉన్నావు. పెళ్ళి భర్త అని. కానీ పాపం మీ బావ?" అని అంది పావని వెంకట్ ని వెనకేసుకొస్తూ.

         "నువ్వు కూడా అలా అనకే. నాకు బాధగా ఉంటుంది. ఏదో నా ప్రమేయం లేకుండానే జరిగిపోయింది. ఇప్పుడు ఎంత దాని గురించి మాట్లాడినా మారేది ఏమీ లేదు. నీ సంగతి చెప్పు అంత పెద్ద కూతురు ఎక్కడ నుండి పుట్టుకొచ్చింది?" అంది కావ్య పావని పక్కన కూర్చుంటూ.

         "ఏం చెప్పమంటావు కావ్యా? నీకు తెలుసుగా? ఎంత మంది ఏం చెప్పినా నాకు సుబ్బరావు పిచ్చి బాగా ఎక్కేసింది. ఇంట్లో రోజువారీ గొడవల నుండి దూరంగా వెళ్ళిపోవాలని అనుకున్నాను. ప్రేమను వెతుక్కుంటూ వాడి వెనకాలే వెళ్ళిపోయాను. రెండు వారాలు బాగానే ఉన్నాడు. పెళ్ళి కూడా చేసుకుంటాను అని చెప్పాడు. నన్ను ఒక ఇల్లు అద్దెకు తీసుకొని ఉంచాడు. నన్ను లోపల ఉంచి తాళం వేసి ఎక్కడెక్కడికో వెళ్ళి వచ్చేవాడు. కొద్ది రోజులు ఎవ్వరికీ కనిపించకుండా ఉండడం మంచిది అని నేనూ సర్దుకుపోయాను. కానీ సమయం గడిచే కొద్దీ రావడం తగ్గించేసాడు. ఒక్కొక్కసారి వారం రోజులు కనిపించకుండా పోయేవాడు. నాకు భయం వేసి నిలదీసాను. వాడికి విపరీతంగా కోపం వచ్చింది. ' ఇంత ధైర్యం లేని దానివి ఇల్లు వదిలి ఎందుకు వచ్చావు ' అని అన్నాడు. ఇంతకు ముందు ఎంతో ప్రేమ ఒలకబోసిన వాడు కొంచెం కొంచెం మారిపోయాడు" అంది మాట తడబడుతూ.

         మళ్ళీ అంతలోనే సర్దుకొని చెప్పడం ప్రారంభించింది... 


"అలా వారాలు నెలలు గడిచిపోయాయి. అక్కడ ఒక బందీ లాగా ఉండిపోయాను. చివరకు ఒకరోజున పెద్ద గొడవ పెట్టుకున్నాను. తనకు పెళ్ళి కుదిరిందని, అమ్మాయి బాగా చదువుకున్నది అందమైనది అని చెప్పాడు. తల్లి తండ్రులను మీరి తాను ఏమీ చెయ్యలేను అని తేల్చి చెప్పేసాడు. పెద్దగా ఏడ్చాను, అరిచాను ఏదేదో చేసాను. కాని ఫలితం లేకపోయింది. చివరకు నన్ను మా తల్లి తండ్రుల దగ్గరకు వెళ్ళిపొమ్మని చెప్పి నిర్ధాక్షిణ్యంగా వదిలి వెళ్ళిపోయాడు. ఎటూ దిక్కుతోచని నేను ఎక్కడికి వెళ్ళాలో తెలియక అవస్థపడ్డాను. చేతిలో రెండు వందల రూపాయలు పెట్టి వెళ్ళిపోయాడు. రోజంతా పిచ్చిదానిలా తిరిగాను. ఇంటికి వెళ్ళే ధైర్యం లేక చచ్చిపోవాలని అనిపించింది. కానీ ఎందుకో ఎంత తిట్టినా అమ్మా, నాన్నా గుర్తుకు వచ్చారు. అక్కడ గడిపిన రోజులు మరీ అంత బాధాకరం కాదూ అనిపించింది. ఎలాగో ధైర్యం తెచ్చుకొని ఇంటికి వెళ్ళాను. అక్కడకు వెళ్ళాక అసలైన నరకం అనుభవించాను. ఎవరికి నన్ను చూడాలని అనిపించలేదు. ఒక రోగిష్టిలా ఇక మూల పడి ఉండమన్నారు.

         అమ్మ కాస్త ప్రేమ కనిపించినా నాన్న కోపం చాలా ఎక్కువయ్యింది. ఇంకా తాగి గందరగోళం చేయడంతో ఇల్లు కూడా ఖాళీ చెయ్యాల్సివచ్చింది. ఎవరికీ తెలియకుండా రాత్రికి రాత్రి ఖాళీ చేసి ఊరి చివరకి వెళ్ళిపోయాము. ఒక రోజు తాగి వచ్చి ఎప్పుడు వచ్చారో తెలియదు నాన్న, పొద్దున్న చూసేసరికి మనిషి ప్రాణం పోయింది. ఇంకా అంతా అయోమయం. ఏం చెయ్యాలో తెలియని పరిస్థితి. అప్పుడే రమణ గారితో పరిచయం ఏర్పడింది. నాన్నకి తెలిసినవాళ్ళు చాలా తక్కువ మంది. అందులో ఒక మంచి మనిషి ఆయన. నాకు ఎలాగోలా నాన్న ఉద్యోగం వచ్చేలా కష్టపడ్డారు. డిగ్రీ కూడా పూర్తి చెయ్యడానికి సహాయం చేసారు. ఆయన వల్లే ఇప్పుడు నేను సంతోషంగా ఉండగలుగుతున్నాను. అన్నీ మర్చిపోయి జీవితం గడపగలుగుతున్నాను" అంది కళ్ళల్లో వచ్చే కన్నీళ్ళను ఆపుకొంటూ.

         "ఎన్ని బాధలు అనుభవించావే. నీ బాధల ముందు నావి చాలా తేలికగా అనిపిస్తున్నాయి. ఏది ఏమైనా నువ్వు సంతోషంగా నవ్వుతూ ఉండడం చూస్తే చాలా సంతోషంగా ఉంది. కానీ ఇంతలో అంత పెద్ద పాప ఎలా వచ్చింది అని చెప్పలేదు నువ్వు" అని కుతూహలంగా అడిగింది కావ్య.

         "రమణ గారి భార్య పాప పుట్టగానే చనిపోయింది. అప్పటి నుండి ఆయనే తల్లిగా పెంచారు. మాకు పరిచయం పెరిగి పాప నాకు దగ్గర అయ్యింది. తెలియకుండానే ఆయన మీద, పాప మీద నాకు తెలియని ప్రేమ ఏర్పడింది. కానీ ఇది ఇదివరకు లాంటి ప్రేమ కాదు. అమ్మ ఆశీర్వచనంతో పెళ్ళి చేసుకున్నాను. ముందు ఆయన దీనికి ఇష్టపడలేదు. కానీ నా మొండితనం నీకు తెలుసుగా? అదీ కాక నా సంగతి అంతా తెలిసి కూడా నాకు ఎంతో విలువనిచ్చిన మనిషిని ఎలా దూరం చేసుకునేది? అమ్మ కూడా చాలా సంతోషించింది. నా జీతం అంతా అమ్మకు చెల్లాయికే ఇచ్చేస్తున్నాను. చెల్లెలినైనా మంచిగా చదివించి పైకి వచ్చేలా చెయ్యాలి. అదే నా ఆశ. నాన్న బతికి ఉన్నంతకాలం మాకు ఎప్పుడూ ఏదీ చేసింది లేదు. కానీ ప్రాణం పోయాక మాత్రం మాకు ఒక మంచి దారిని చూపించాడు. ఆయన ఉద్యోగం నాకు రావడంతో ఇప్పుడు అమ్మకు, చెల్లాయికి ఆయన స్థానంలో ఉండి అన్నీ చెయ్యగలుగుతున్నాను" అని అంది పావని హాయిగా ఊపిరి పీల్చుకొని. 


"మనం ఎన్ని కలలు కన్నాము. పెళ్ళి అయ్యాక అందరం కలసుకోవాలని సరదాగా గడపాలని ఎన్నో అనుకున్నాము. కానీ మన జీవితాలు ఎలా మారిపోయాయో చూడు. నీ పెళ్ళికి నేను నా పెళ్ళికి నువ్వు లేకుండానే అయిపోయాయి" అంది కావ్య బాధగా.

         "నీకు వచ్చి చెప్పాలనే అనిపించింది. కానీ అప్పటికే నా విషయం మీ తల్లి తండ్రులకు తెలిసి ఉంటుంది. నా వల్ల నీకు ఎలాంటి ఇబ్బంది రాకూడదు అని ఉండిపోయాను" అని అంది పావని.

         ఇద్దరూ మాట్లాడుతుండగా పాప పరిగెత్తుకొని వచ్చింది, "అమ్మా ఆకలి వేస్తుంది" అని.

         "చూసావా నీతో కబుర్లలో పడి వచ్చినవాళ్ళకు ఏదైనా చెయ్యాలి అని ధ్యాసే లేకపోయింది" అని కంగారుగా లేచింది పావని.

         "పద నేనూ సహాయం చేస్తాను. వంట త్వరగా అయిపోతుంది" అని పావని వెనకాలే వెళ్ళింది కావ్య.

         అందరూ కలిసి భోజనాలు ముగించారు.

         "వంట చాలా బాగుంది. కాస్త కావ్యకు నేర్పించండి" అన్నాడు కిరణ్ నవ్వుతూ.

         కోపంగా చూసింది కావ్య కిరణ్ వైపు.

         "మీరు తమషా చేస్తున్నారు అని తెలిసు. కావ్య వంట చెయ్యడం బాగోకపోవడం అని ఉండనే ఉండదు. కావ్య అన్నిట్లోను బెస్ట్. అయినా మీరు మాత్రం ప్రతి ఆదివారం మా ఇంట్లోనే భోజనం చేయ్యాలి. సరేనా?" అని అంది పావని.

         "సరే తప్పకుండా, మీరు చెప్పేసారుగా. ఇంక ప్రతి ఆదివారం మీతోనే భోజనం" అన్నాడు కిరణ్ నవ్వుతూ.

         సరే ఇంక చాలు అన్నట్టు చిన్నగా గిల్లింది కావ్య. రమణ గారికి, పావనికి బాయ్ చెప్పి ఆటోలో బయలుదేరారు కావ్య, కిరణ్ లు. కిరణ్ సంతోషంగా ఉండడం చూసి కావ్య ఏమిటి అని అడిగింది.

         "ఏమి లేదు కావ్యా. ఇంక లోన్ ఖచ్చితంగా వచ్చేస్తుంది. రమణ గారు తప్పకుండా సహాయం చేస్తాను అన్నారు. ఇంక మనకి అంతా మంచి రోజులే. బాగా సంపాదించి జీవితంలో స్థిరపడాలి. ఒక పెద్ద ఇల్లు కట్టాలి. అందులో నాన్న, నువ్వు, నేను, మీ అమ్మా నాన్న అందరం కలిసి సంతోషంగా ఉండాలి. చిన్న కావ్య రావాలి" అని చెప్పుకుంటూ పోయాడు కిరణ్.

 "అయ్యో చిన్న కావ్య ఎవరు?" అని అంది కోపం నటిస్తూ కావ్య.

         "నువ్వూ" అంటూ కావ్యను గట్టిగా పట్టుకోబోయాడు.

         "ఇల్లు వచ్చేసిందండి. అదిగో మామయ్య" అని అనేసరికి సర్దుకొని నవ్వాడు కిరణ్.

         "నీ సంగతి తరువాత చెప్తాను" అని లోపలకు వెళ్ళిపోయాడు.

         నవ్వుతూ కావ్య వెనకాలే నడిచింది.

***        ***        ***        ***
         వెంకట్ తల్లి తండ్రులకు షష్టిఫూర్తి నిశ్చయించారని శుభలేక వచ్చింది. కావ్య వాళ్ళ అత్తయ్య, వెంకట్ కూడా ఫోన్లో పదే పదే చెప్పడంతో కిరణ్ కావ్యను రెండురోజులు ముందు వెళ్ళి రమ్మని చెప్పాడు. అత్తయ్య అడగగానే పరుగెత్తుకెళ్ళే కావ్యకు ఇప్పుడెందుకో వెళ్ళడానికి మనస్కరించలేదు. ఎంత ప్రయత్నించినా ఎందుకో కావ్యకు అత్తయ్యను, హరిణిని అందరినీ ఎదుర్కునే ధైర్యం చాలలేదు.

         "మీతో వెళ్ళి మీతోనే వచ్చేస్తాను" అని అంది కావ్య ఆలోచిస్తూ.

         "అదేమిటి కావ్యా. అక్కడ అందరూ మీ వాళ్ళు. అన్ని సార్లు పదే పదే చెప్పారు కదా. ఏదైనా అవసరం ఉంటుంది. సహాయం చేసినట్టు ఉంటుంది కదా? వెళ్ళిరా" అని అన్నాడు కిరణ్, కావ్య ముఖంలోని భావాలని గమనించకుండా.

         "అమ్మా, నాన్న, నానమ్మా కూడా యాత్రలకు వెళ్ళారు కదా. ఎవరూ లేకుండా ఎలా వెళ్ళేది" అని అంది కిరణ్ చేతిలోంచి దువ్వెన తీసుకొని తల దువ్వుతూ.

         "దానిదేముంది వెంకట్ ని వచ్చి తీసుకెళ్ళమంటాను నీకు భయం అయితే. మీ అమ్మా, నాన్నా వచ్చాక మేము అందరం కలిసి వస్తాము" అని అన్నాడు కావ్య వంక చూస్తూ.

         కొంచెం సేపు ఆలోచించి "వద్దులేండి నాకేం భయం లేదు. నేనే వెళ్ళగలను ఒంటరిగా" అని అంది కావ్య మూతి ముడుచుకుంటూ.

         కావ్య వెళ్ళాడానికి అన్నీ ఏర్పాట్లు చేసి వెంకట్ కి ఫోన్ చేసి చెప్పాడు కిరణ్.



(ఇంకా ఉంది )

naalo oohalaku by ...