•Wednesday, October 20, 2010
"వెంకట్ నువ్వే లేకపోతే కావ్యను సముదాయించడం చాలా కష్టం అయ్యేది. నా స్నేహితుడు ఒకడు వాళ్ళ గురువుగారి ఆశ్రమానికి రమ్మని చెప్తున్నాడు. మీరందరూ కావ్యను బాగా చూసుకుంటారు అని నమ్మకంతోనే నేను కొన్ని రోజులు ఆశ్రమం వెళ్ళొద్దామని అనుకుంటున్నాను. మనసుకి కాస్త ప్రశాంతత కలుగుతుందని నా ఆశ. ఈ సమయంలో కావ్యకు మనుషుల మధ్యలో ఉండటం చాలా అవసరం. కావ్యను రేపే ఇక్కడ నుంచి తీసుకెళ్ళిపో. నేను రాగానే వచ్చి మిమ్మలిని కలుస్తాను" అని అన్నారు.
వెంకట్ సరే అని తల ఊపి ఆయన చేతి మీద చేతిని వేసి ధైర్యం చెప్పాడు.
*** *** *** ***
చూస్తుండగానే వారాలు, నెలలు దొర్లిపోయాయి. కావ్య కొంచెం కొంచెంగా మామూలు మనిషి అయ్యింది. కానీ కడుపులో బిడ్డ తన్నినప్పుడల్లా జరిగినవన్నీ తలచుకొని తల్లడిల్లిపోయింది కావ్య. జీవితం అస్తవ్యస్తంగా తోచినపుడల్లా వెంకట్, కావ్య అత్తయ్య అక్కున చేర్చుకొని ఊరట కలిగించారు. అన్నిటి కన్నా నానమ్మ ఒళ్ళో పడుకొని పుట్టబోయే బిడ్డ మీదనే తన ధ్యాస అంతా పెట్టుకొని తనకి తాను బ్రతకడం నేర్చుకొంది కావ్య.
జీవితంలో ప్రతీ ఒక్క అనుభవం ఒక్కో రకమైన పాఠాన్ని నేర్పుతుంది. బాధను అధిగమించడమే ముఖ్యం అనుకొని ఇప్పటివరకు దేని గురించి పట్టించుకోలేదు కావ్య. కానీ బాధను కొంచెం కొంచెంగా అధిగమించడం అలవాటు చేసుకున్న కావ్యకు ఇప్పుడు తన జీవితం ఏంటి అన్న ప్రశ్న మొదలు అయ్యింది.
ఆ ప్రశ్న హరిణి రూపంలో పెరిగి పెద్దదయ్యి కావ్యను ఆలోచనలో పడేసింది.
హరిణి రావడమే హడావుడి మొదలు అయిపోతుంది. ఈ సారి ఎలాగైనా తన చిన మామగారి కూతురి సంబంధం గురించి తండ్రితో మాట్లాడాలి అని నిర్ణయంతో వచ్చింది.
లోపల కావ్యను చూడాగానే నొసలు చిట్లించింది. మాట వరసకు పలకరించి లోపలకు వెళ్ళిపోయింది. తల్లి కనిపించడంతో నెమ్మదిగా తన పని మొదలుపెట్టింది.
"అమ్మా ఇంకా కావ్యను ఎన్ని రోజులు ఉంచుకుందామని ఇక్కడ?" అని అడిగింది నెమ్మదిగా.
"ఎన్ని రోజులేమిటే? అది ఇంక ఇక్కడే ఉంటుంది. దానికి మనం తప్ప ఇంకెవరున్నారు" అని వెంకట్ తల్లి విసుగ్గా చూసింది హరిణి వైపు.
"ఏదో కొన్ని రోజులు చుట్టపు చూపుగా వచ్చిపోతే పర్వాలేదు. రేపు పురుడు పుణ్యం అని ఎన్నో ఉంటాయి. అదీ కాకుండా వెంకట్ కి పెళ్ళి అయితే ఆ వచ్చే వాళ్ళకి ఇబ్బందిగా ఉండదూ? ఎవరు ఎక్కడ ఉంటే అక్కడ మంచిది. కావాలంటే కాస్త డబ్బు సాయం చెయ్యండి" అని సలహా విసిరేసింది.
"ఏమిటే ఆ మాటలు? అదెక్కడికి పోతుంది ఈ సమయంలో. కొంచెం కూడా దయా, జాలీ లేకుండా మాట్లాడకు. కావ్య వింటే బాధ పడుతుంది" అంది ఆవిడ నమ్మ లేనట్టు.
"ఏమిటమ్మా నేను అన్నదాంట్లో తప్పు? రేపు వెంకట్ కు పెళ్ళి అయ్యి మీరు అన్నయ్య దగ్గరకు సింగపూర్ వెళ్ళిపోతే కావ్యను చూసేది ఎవరు? రేపు తన వల్ల మన కుటుంబంలో ఎలాంటి సమస్య రాకూడదు అనే చెప్తున్నాను. కావాలంటే ఏదన్నా రెండవ పెళ్ళివాడు ఎవరన్నా ఉన్నారేమో చూసి పెళ్ళి చేసేయ్యండి. ఏదో చుట్టరికాలు అని చూసుకుంటే తరువాత బాధ పడాల్సి ఉంటుంది" అని అంది.
"ముగ్గురి పిల్లలిని ఒకలాగే పెంచాను కదే? నీకు ఇలాంటి పాడు బుద్ధి ఎక్కడ నుంచి వచ్చింది? ఇప్పుడు అంటే అన్నావు కానీ మళ్ళీ అనకు. కావ్య మనలో ఒకతి. నీకు నీ అన్నదమ్ములంటే ఎంత అభిమానమో నాకూ అంతే అభిమానం నా అన్నయ్య మీద ఉంది. ఆయన ప్రాణంతో సమానమైన కావ్య నాకు ముఖ్యం. నీకు చుట్టరికాలు అన్నీ అవసరానికి పనికొచ్చే వస్తువులా కనిపించొచ్చు. ఈ విషయంలో నువ్వు మాట్లాడకపోవడమే మేలు. మీ నాన్నగారు కూడా అర్థం చేసుకున్నారు. ఇప్పుడు కొత్తగా నువ్వు ఏదో ఒకటి మొదలు పెట్టకు. అర్థం అయ్యిందా?" అని చెప్పి విసురుగా వెళ్ళిపోయింది.
హరిణికి ఉక్రోషంతో ముఖం మాడ్చుకుంది.
గదిలోనుండి బయటకు వచ్చిన హరిణికి కావ్య కనిపించింది. ఒక్కసారి ఏదో తప్పు చేసినట్లు చూపులు మరల్చుకొంది హరిణి. హరిణి పక్కగా వచ్చి నిల్చొంది కావ్య. హరిణి భుజం మీద చెయ్యి వేసింది. హరిణి తల్లితో అన్న మాటలు కావ్య చెవిలో పడ్డాయి. కానీ ఈ సారి హరిణి మాటలు కావ్యను కలవర పెట్టలేదు.
"వదినా! నువ్వు అత్తయ్యతో అన్న మాటలు అన్నీ విన్నాను. కానీ నాకు నీ మీద ఏ మాత్రం కోపం లేదు. నువ్వు బావ మీద ప్రేమతో అతని జీవితం బాగుండాలని తాపత్రయం పడుతున్నావు.అది నేను అర్థం చేసుకోగలను. నీకు నేను చేసిన ప్రమాణం నాకు ఇప్పటికీ గుర్తు ఉంది. నువ్వు కంగారు పడకు. మామయ్య గారికి ఫోన్ చేసి రమ్మని చెప్తాను. రేపే ఇక్కడ నుండి వెళ్ళిపోతాను" అని కావ్య అనడంతో హరిణి కావ్య వైపు చూసింది. ఇంక ఏమి చెప్పడానికి లేనట్టు వెళ్ళిపోయింది హరిణి.
కావ్యకు తన జీవితం ఏమిటి అన్న ప్రశ్నకు సమాధానం దొరికినట్టుగా అనిపించింది.
"ఎంత విచిత్రమైనది జీవితం? అంతా సవ్యంగా జరుగుతుందని, జరగాలని తలుస్తాము. జీవితం సవ్యంగా కాకుండా గాడి తప్పితే దానిని ఎదుర్కునే శక్తినే కోల్పోతాము. అమ్మా, నాన్న ఇలా జరుగుతుంది అని ఊహించి కూడా ఉండరు. తన తోటి వాళ్ళంతా చదువు అని ఆరాట పడుతుంటే తను మాత్రం జీవితం అంటే అవగాహన లేకుండానే ఉండిపోయింది. ఇప్పుడు తన బాధ్యత ఎవరిది అని ఆలోచించాల్సిన స్థితిలో ఉండిపోయింది. ఇలా బంధాలు ఏర్పరుచుకొని ఆ బంధాలు విడిపోతే జీవితంలో ఎటు పోవాలో తెలియని పరిస్థితి. ఇలా ఎప్పుడూ ఎవరోకరి మీద ఆధారపడి జీవించడంలోనే సుఖం, స్వర్గం అని నమ్మింది" అని మనసులో అనుకుంది కావ్య.
ఒకరకంగా హరిణి తనలో ప్రేరణ కలిగించినందుకు కావ్య సంతోషించింది. కానీ ఇంత మంది తనను ప్రేమించే వాళ్ళు చుట్టూ అల్లుకున్ని ఉన్నా తను ఓంటరి అన్న భావం కావ్యలో కలిగింది. ఆ భావం లోంచి ఒక భయం.
"కానీ తనిప్పుడు ఇక్కడ నుంచి వెళ్ళి ఏం చేస్తుంది? తనకు చదువు కూడా పూర్తి కాలేదు. తనకి ఏదన్నా ఉద్యోగం కావాలన్నా ఎవరిస్తారు? ఏదో కొంత డబ్బు, ఇల్లు ఉన్నా అది ఎన్ని రోజులకు సరిపోతుంది? ఆలోచనలు ఉక్కిరి బిక్కిరి చేస్తున్నా ఇక్కడ నుంచి వెళ్ళక తప్పదు. ఈ రోజు జాలితో తనను చేరదీసినా రేపు ఏదోక రోజు తనను భారంగా భావిస్తే తను తట్టుకోగలదా? ఎన్ని రోజులు మాత్రం అత్తయ్య, బావా అని చనువుగా ఉండగలదు?" అని ప్రశ్నించుకుంది.
అన్ని ప్రశ్నలకు సమాధానం తను ఇక్కడనుండీ తొందరగా వెళ్ళిపోవడమే అని నిర్ణయించుకుంది.
అనుకోవడమే తడవుగా బట్టలు సర్దడం మొదలుపెట్టింది. పక్కనే మూలుగుతూ కావ్య నానమ్మ లేచి కూర్చుంది. ఆవిడ కొడుకు, కోడలు పోయిన దగ్గర నుండి ఒక్కసారిగా జబ్బు పడ్డట్టు అయిపోయింది. ఎప్పుడూ లేనిది రోజంతా మంచంలోనే గడుపుతోంది.
"ఏమ్మా కావ్యా ఎందుకు బట్టలు సర్దుతున్నావు?" అని అంది దగ్గుతూ.
"అదేం లేదు నానమ్మ. మావయ్యగారిని చూసొద్దామని అనిపిస్తోంది. కొన్ని రోజులు వెళ్ళి వస్తాను. నువ్వు పడుకో నానమ్మ" అని పట్టుకొని కూర్చుంది.
"ఎన్ని రోజులు ఉంటావు? రెండు రోజుల్లో వచ్చేస్తావా? లేదంటే నేను కూడా వచ్చేస్తాను నీతో. నన్ను మాత్రం వదిలి పెట్టి వెళ్ళిపోకు" అంది కావ్య ముఖాన్ని రెండు చేతులతో పట్టుకొని.
"వచ్చేస్తాను నానమ్మ. మామయ్య గారు పాపం ఒక్కరు ఉన్నారు కదా? ఆయన ఇక్కడికి వచ్చి ఉండలేరు కదా? కొన్ని రోజులు ఉండి వస్తాను" అని అప్పటికి సమాధాన పరిచింది.
నిజం చెప్తే ఆవిడ ససేమిరా ఒప్పుకోదని కావ్యకు తెలుసు. ఆవిడను తీసుకెళ్ళి తనతో పాటు బాధలు పెట్టడం ఇష్టం లేక కావ్య ప్రస్తుతానికి నిజం చెప్పకుండా దాచింది. ఎవ్వరికీ తెలియకుండా రాజారాం గారికి ఫోన్ చేసింది కావ్య. వీలైనంత తొందర్లో వచ్చి తీసుకెళ్ళమని చెప్పింది.
*** *** *** ***
సాయంత్రం హడావుడిగా బట్టలు సర్దుకొని బయలుదేరిపోయింది హరిణి. ఎవరు ఎంత చెప్పినా వినిపించుకోలేదు. కావ్య అత్తయ్య మాత్రం దూరంగా కూర్చొని తనకేమి పట్టనట్టు పువ్వులు మాల కట్టుకుంటోంది. అది చూసి హరిణికి ఇంకా ఉక్రోషం ఎక్కువయ్యింది.
"సరే వెళ్ళిపోతున్నాను. ఇక్కడ నా కన్నా మిగతా వాళ్ళకే ఎక్కువ ప్రాముఖ్యం ఉంది. కనీసం ఉండమని చెప్పమని కూడా అనడం లేదు" అంది తల్లి వంక గుర్రుగా చూస్తూ.
వెంకట్ లోపలకు రాగానే హరిణి మాటలు గట్టిగా వినిపించాయి.
"అక్కా ఎక్కడికి బయలుదేరావు?" అని అడిగాడు.
"ఇంకెక్కడికి? మా ఇంటికే. ఇక్కడ నా మాట వినే వాళ్ళు లేరు" అంది హరిణి కోపంగా.
"సరే ఇప్పుడు ఎలా వెళ్తావు? బావగారు రాగానే వెళ్ళిపోదువు" అని బ్యాగ్ చేతిలోకి తీసుకున్నాడు.
"అయినా నీ సంగతి చెప్పు. ఎప్పుడు చేసుకుంటావు పెళ్ళి? వాళ్ళు ఎన్ని రోజులని ఎదురు చూస్తారు? ఏదొక సమాధానం చెప్పాలి కదా?" అని నిలదీసింది.
"అక్కా అదంతా తరువాత మాట్లాడుకోవచ్చు. ఇప్పుడు కాదు" అన్నాడు వెంకట్.
"మరి ఎప్పుడురా మాట్లాడేది? ఆ కావ్య వచ్చిన దగ్గర నుంచి నీలో మళ్ళీ మార్పు వచ్చింది. ఇలా దాని కోసం ఏడుస్తూ ఎన్ని రోజులు గడుపుతావు? నీ గురించి ఆలోచించు" అంది కోపంగా.
వెంకట్ చివుక్కున వెనక్కి తిరిగి చూసాడు. మళ్ళీ ఇంతలోనే సర్దుకొన్నాడు.
"ఇప్పుడు కావ్య సంగతి ఎందుకు? నాకు నచ్చినప్పుడు చేసుకుంటాను. వాళ్ళకి కంగారుగా ఉంటే వేరే సంబంధం చూసుకోమని చెప్పెయ్యి" అని ఖచ్చితంగా చెప్పేసాడు.
"ఇదంతా కావ్య వల్లే కదూ? దాని జీవితం ఇలా అయిపోయినందుకు నువ్వు ఎన్ని రోజులు బాధపడతావు? నువ్వు కావ్యను ఇంకా ప్రేమిస్తున్నావా?" అని అంది వెంకట్ చెయ్యి పట్టుకొని.
"అక్కా" అని గట్టిగా ఏదో అనబోయాడు.
కానీ ఎదురుగా నిల్చొన్న రాజారాం గారిని చూసి ఒక్క నిముషం అవాక్కయ్యాడు. మరు నిముషంలో తేరుకొని లోపలకు రమ్మని ఆహ్వానించాడు. కాఫీ ఫలహారాలు అయ్యాక వచ్చిన విషయం చెప్పారు ఆయన. కావ్య అత్తయ్య, వెంకట్ ఒకరి ముఖాలు ఒకరు చూసుకున్నారు.
"కావ్యను నాతో తీసుకెళదామని వచ్చాను. నిన్న కావ్య ఫోన్ చేసి చెప్పింది. ఈ రోజే సాయంత్రానికి రిజర్వేషన్ చేయించుకొని వచ్చాను" అని చెప్పవలసిందంతా చెప్పేసారు.
అక్కడ పరిస్థితి అసహనంగా మారింది. రాజారాం గారికి సమాధానం చెప్పలేని స్థితి. ఎవరు ఏమి మాట్లాడాలి అన్న మీమాంసలో ఉండగా కావ్య బయటకు వచ్చింది.
కావ్యను చూడాగానే రాజారాం గారి ముఖంలో సంతోషం కనిపించింది. కావ్య వెంకట్ వైపు చూసింది. వెంకట్ మాత్రం నిస్సహాయంగా చూస్తూ ఉండిపోయాడు. వెనక నుంచి కృష్ణవేణి కొడుకు భుజం మీద చెయ్యి వేసి చిన్నగా తట్టింది "నాకు నీ బాధ అర్థం అయ్యింది" అన్నట్టు.
"విశ్రాంతి తీసుకోండి బాబాయ్ గారు. నేను బయటకు వెళ్ళొస్తాను" అని చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు వెంకట్.
ఇంక బాగుండదు అని కావ్య అత్తయ్య రాజారాం గారితో మాటలు కలిపింది. కావ్య తలుపుకి ఆనుకొని వెళ్ళిపోతున్న వెంకట్ వంక చూస్తూ నిల్చొంది.
*** *** *** ***
మంచం మీద పడుకొని నిద్రపోతున్న నానమ్మ కాళ్ళకి నమస్కరించింది కావ్య. కళ్ళల్లో రాబోతున్న కన్నీళ్ళను ఆపుకొని బయటకు వచ్చిన కావ్యకు ఎదురుగా అత్తయ్య కనిపించేసరికి ఆగిపోయింది.
"ఏమిటిది కావ్యా? ఒక్క సారి ఇక్కడే ఉండిపోతాను అని చెప్పు. ఇప్పుడే వెళ్ళి మీ మావగారితో మాట్లాడి వస్తాను" అని అంది .
"వద్దు అత్తయ్యా. నేను వెళ్ళాలి. నన్ను ఆశీర్వదించండి" అని నమస్కరించింది.
"నిన్ను ఉండిపొమ్మని చెప్పే అధికారం లేదు. ఆపే శక్తి లేదు. ఎక్కడున్నా సంతోషంగా ఉండు. నేను, వెంకట్ మధ్యలో వచ్చి వెళ్తాము" అని దగ్గరగా తీసుకొంది.
బయలుదేరే ముందు వెంకట్ వచ్చాడు. స్టేషన్ చేరుకుని సామాన్లు లోపల పెట్టేవరకు వెంకట్ తో మాట్లాడే అవకాశం దొరకలేదు కావ్యకు.
"నేను ఇప్పుడే ఒక ఫోన్ చేసి వస్తాను. రేపు పక్కింటి వాళ్ళను పాలు పోయించుకొమ్మని చెప్పాలి" అని రాజారాం అనడంతో సరే అని తల ఊపింది కావ్య.
"ఇదిగో పళ్ళు తీసుకొచ్చాను. ఇంకేదన్నా కావాలా కావ్యా?" అని అడిగాడు వెంకట్.
వద్దు అన్నట్టు తల ఊపింది కావ్య.
"ప్రతిసారీ ఇలా నీకు ఏదో విధంగా వీడ్కోలు చెప్పక తప్పటం లేదు. ఇప్పుడు ఇంత కంగారుగా ఫోన్ చేసి వెళ్ళిపోవాల్సిన అవసరం ఏమిటి కావ్యా?" అని అన్నాడు వెంకట్.
"నువ్వు ఇదివరకు అనేవాడివి గుర్తు ఉందా బావా? నీ కోసం నువ్వు జీవించడం నేర్చుకో అని. అప్పుడు నాకు అది అర్థం కాలేదు. ఇప్పుడిప్పుడే అర్థం అవుతోంది. నువ్వు చెప్పిన మాట వింటున్నందుకు సంతోషించాలి నువ్వు" అంది కావ్య.
"కానీ ఒక్కదానివి వెళ్ళి ఏం చేస్తావు?" ప్రశ్నించాడు వెంకట్.
"ఏమో అక్కడికి వెళ్ళాక ఆలోచించాలి. లేదంటే తిరిగి మీ దగ్గరకే వస్తాను. ఇంకెక్కడికి వెళ్తాను" అని అంది చిన్నగా నవ్వి.
"సరే కానీ నేను ప్రతి వారం వచ్చి చూసి వెళ్తాను. నువ్వు మాత్రం దానికి అడ్డు చెప్పకూడదు" అని అన్నాడు వెంకట్.
సరే అన్నట్టు తల ఊపింది కావ్య.
"నువ్వు కూడా నాకు ఒక ప్రమాణం చెయ్యాలి బావా. వదిన చెప్పిన అమ్మాయిని నువ్వు పెళ్ళి చేసుకోవాలి. ఇంట్లో అందరికి సంతోషం కలగచెయ్యాలి" అని అంది అభ్యర్థనగా.
ఇంతలో రాజారాం గారు రావడంతో ఇద్దరి మధ్య సంభాషణకి తెర పడింది.
*** *** *** ***
సమయం ఎవరి కోసం ఆగదు. తన పని తను చేసుకు పోతుంది. కావ్య కూడా సమయంతో పాటూ కదలడం నేర్చుకొంది. చూస్తూనే రెండు సంవత్సరాలు గడిచిపోయాయి. అనుకున్నట్టుగానే కిరణ్ ఆశించిన ప్యాకేజ్ కంపెనీ తనే ప్రారంభించింది కావ్య. చూడడానికి చిన్నదే అయినా కావ్యకు ఆత్మస్థైర్యాన్ని ఇచ్చింది.
ఆఫీస్ లో తన గదిలో కూర్చున్న కావ్యకు గత రెండు సంవత్సరాలుగా తను పడ్డ కష్టానికి ప్రతిఫలం లభించడం ఎంతో ఆనందాన్ని కలిగించింది. ఒక పెద్ద కంపెనీకి కావల్సిన ప్యాకేజింగ్ మెటీరియల్ కి సంబంధించి పెద్ద ఆర్డర్ రావడంతో పట్టలేని సంతోషంలో ఉండగా తలుపు మీద చిన్నగా తట్టిన శబ్దం వినిపించింది.
"ఎస్ కమిన్" అని తలెత్తి చూడకుండానే అంది కావ్య.
"ఏమ్మా మమ్మలిని మర్చిపోయావా? ఎవరు వచ్చారో కూడా చూడనంత పని ఏమిటి?" అని పావని లోపలకు వచ్చింది. కావ్య చిన్నగా నవ్వింది.
"మా పాప పుట్టినరోజు. రేపు సాయంత్రం చిన్న పార్టి. నిన్ను పిలుద్దామని వచ్చాను. మావయ్య గారిని, నానమ్మగారిని తీసుకొని తప్పకుండా రావాలి. పని ఉంది అని సాకు చెప్పకు" అని కూర్చుంది.
"తప్పకుండా వస్తాను. ఏదైనా నీ తరువాతే కదా పావని? మీరే లేకపోతే నేను ఈ స్థితికి వచ్చేదాన్ని కాదు" అంది కావ్య.
"ఇందులో నేను చేసింది ఏమి లేదు. నువ్వే కష్టాలను ఎదుర్కొని సాధించావు. ఇలా సహాయం అందించే వాళ్ళు చాలా మందికి చుట్టూ ఉన్నా, నీలా ధైర్యంగా జీవించడం అందరి వల్లా కాదు. ఏదొక సాకు చెప్పుకొని తమ మీద తామే జాలిపడి జీవితంలో ముందుకు వెళ్ళలేరు. కానీ నిన్ను చూసాక నాకు నీ స్నేహితురాలినని చెప్పుకోడానికి చాలా గర్వంగా ఉంది" అని సంతోషంగా చూసింది పావని.
పావని వెళ్ళిపోయాక కావ్య గతాన్ని తలచుకుంటూ ఉండిపోయింది.
"ఆ రోజు రాజమండ్రి నుండి బయలుదేరి వచ్చాక ఏం చెయ్యాలో తెలియని పరిస్థితి తనది. అయినా ఏదో పట్టుదల తనని ముందుకు నడిపించింది. పదే పదే బావ చెప్పిన మాటలు, తనని తాను వెతుక్కుంటూ
వచ్చేసింది. ముందు రాగానే సగంలో నిలిపేసిన చదువు పూర్తి చెయ్యాలి అని పరీక్షలు రాసింది. కిరణ్ పని చేసిన కంపెనీలోకే వెళ్ళి పని చెయ్యడానికి సిద్ధం అయ్యింది. అక్కడ మిగతా ఆడవాళ్ళతో చేరి పని నేర్చుకుంది. చదువు పూర్తయ్యి కిరణ్ ఆశించినట్టుగానే లోన్ సంపాదించి ఈ రోజు తన నలుగురుకి పని ఇవ్వగలిగింది. ఇప్పుడు ఏదో ప్రశాంతత. జీవితంలో ఎంతో నేర్చుకుంది. అన్నిటికన్నా ఒకరు తన కోసం ఏదో చెయ్యాలి అన్న ఆలోచనే లేకుండా తనకు తానే జీవితాన్ని అదుపులోకి తెచ్చుకుంది. కానీ ఇంకా ఏదో ఒక వెలితి జీవితంలో" అని ఆలోచనలో ఉండగా ఫోన్ మోగింది.
"కావ్యా ఇంటికి ఎప్పుడు వస్తావమ్మా? ఇక్కడ నీ కూతురు గొడవ చేస్తోంది" అని కావ్య నానమ్మ ఫోన్ చేసింది.
"ఇదిగో వచ్చేస్తున్నాను" అని ఫోన్ పెట్టేసి బయలుదేరింది కావ్య.
కావ్య వచ్చిన కొన్ని రోజులకే కావ్య నానమ్మ మనవరాలి కోసం వచ్చేసింది.
"నాకు కాస్త చద్దన్నం పెట్టు చాలు కావ్యా. నువ్వు లేకుండా నేను ఉండలేను" అని కన్నీళ్ళు పెట్టుకోవడంతో కావ్య కాదనలేదు. ఆవిడే కావ్యకు పురుడు పోసి దగ్గరుండి చూసుకొంది. కావ్యలో ధైర్యం, ఉత్సాహం చూసి ఆవిడలో కొత్త ఊపిరి వచ్చింది. ఏదో ఒక్క ఆధారం చాలు మనిషిలో జీవించడానికి ఆశ మొలకెత్తడానికి.
కావ్య ఇంట్లోకి ప్రవేశించగానే రెండు కాళ్ళకు అడ్డు పడి చుట్టుకు పోయింది సంవత్సరం వయసు ఉన్న అఖిల. కావ్య కూతుర్ని ఆప్యాయంగా దగ్గరకు తీసుకొంది. రాజారాంగారు చేతిలో మంచి నీళ్ళ గ్లాస్ తో, కావ్య నానమ్మ ఇంకో చేతిలో అన్నం తో నిండిన కంచం తో పరిగెత్తుకొని వచ్చారు ఆయాసపడుతూ.
"ఇక్కడున్నావా పిల్ల పిడుగా? ఇల్లంతా తిప్పించావు కదే?" అని ఆగిపోయారు.
వాళ్ళిద్దరిని అలా చూసిన కావ్యకు మనసులో ఒక ఆనందం.
"అలా ఏడిపించొచ్చా తాతయ్యను? మంచి పిల్లవు కదూ?" అని ఇద్దరి చేతిలోనుండి తీసుకొని తినిపించడం ప్రారంభించింది.
రాజారాం గారు వెళ్ళి పడక కుర్చీలో వాలిపోయారు.
"ఇదిగో కావ్యా చెప్పడం మర్చిపోయాను. అత్తయ్య ఫోన్ చేసింది. బావకి నిశ్చితార్థం ఏర్పాటు చేసారు. అందరిని రమ్మని మరీ మరీ చెప్పింది" అని చెప్పడంతో కావ్య నానమ్మ వంక ఒకసారి చూసి సమాధానం చెప్పకుండా ఉండిపోయింది.
"ఏమిటి వెళ్ళేది ఉందా లేదా? చూసి ఎన్ని రోజులయ్యిందో? వెంకట్ ని కూడ ఇక్కడికి రావద్దు అని నిక్కచ్చిగా చెప్పేసావు. వాడొక పిచ్చి వెధవ. ఈ కాలంలో అయినవాళ్ళు, అభిమానం అంటూ తిరుగుతుంటాడు" అని సణుక్కుంది నానమ్మ.
"నానమ్మ నీకు అక్కడే ఉండాలి అని అనిపిస్తే అక్కడే ఉండిపోకపోయావా? ఇక్కడికి ఎందుకు వచ్చినట్టు? రేపు నీకు టికెట్ తీసుకుంటాను. వెళ్ళి పెళ్ళి అయ్యాక రా" అని వంటింట్లోకి నడిచింది కావ్య.
"అవునులే ముసలిదాన్ని నా మాటలు ఎవరికి పట్టవు. ఏదో ఒక మూల పడి ఉండాల్సిన దానిని" అని చిన్న బుచ్చుకుంది.
అది గమనించిన కావ్య ఆవిడ దగ్గరగా వచ్చి కౌగలించుకుంది.
"నానమ్మ నీకు తెలుసు కదా నా పరిస్థితి. నేను దూరంగా ఉంటేనే అక్కడ అంతా సవ్యంగా నడుస్తుంది. ఇప్పుడు నేను అక్కడకు వచ్చి ఏదన్నా గొడవలు జరిగితే? అందుకే నువ్వు వెళ్ళి వచ్చెయ్యి. పెళ్ళి సమయానికి నేను మామయ్య గారు వస్తాము, సరేనా?" అని బుజ్జగించింది.
"కావ్యా నేను ఒకటి చెప్పనా? నువ్వు కోపగించుకోవుగా?" అని నానమ్మ అనడంతో అడగమనట్టు తల ఊపింది.
"ఇప్పటికీ మించిపోయింది ఏమీ లేదు. నువ్వు ఒప్పుకుంటే నేను అత్తయ్యతో మాట్లాడతాను. బావకు నువ్వంటే ప్రాణం. అందరూ సంతోషంగా ఉండొచ్చు" అని అంది చిన్నగా నానమ్మ.
"దేని గురించి ?"అని ప్రశ్నార్థకంగా చూసింది కావ్య.
"నువ్వు ఇలానే ఉండిపోతావా? నువ్వు మళ్ళీ బావని పెళ్ళి ఎందుకు చేసుకోకూడదు?" అని మనసులోని మాట చెప్పింది నానమ్మ.
"నానమ్మా" అని నమ్మలేనట్టు చూసింది కావ్య.
"లేదు నానమ్మ, ఇంక అలాంటి ఆలోచనలు అసలు రానివ్వకు. అది జరిగే పని కాదు. ఇప్పుడు కొత్తగా నువ్వొక తుఫాన్ సృష్టించకు. నాకు తెలియకుండా నువ్వు ఏదన్నా చెయ్యాలని చూసావో నా ముఖాన్ని మళ్ళీ చూడవు. ఈ పెళ్ళి ఆటంకం లేకుండా జరగాలి " అని అంది తీవ్రంగా చూస్తూ.
"నాకు తెలుసు నీకు చిన్నప్పటి నుండి బావ అంటే ఎంత ఇష్టమో. బావకు నువ్వంటే ప్రాణం. ఒకరికి ఒకరు ఏమి చెప్పుకోకుండానే ఏవేవో జరిగి పోయాయి. జీవితాలు మారిపోయాయి. ఇప్పుడైనా నాకు ఇది కావాలి అని అడిగే ధైర్యం లేదు మీ ఇద్దరికి. ఏ పెద్దవాళ్ళు మిమ్మలిని అర్థం చేసుకోకుండా మీ జీవితాల్ని రాయాలి అనుకున్నారో వాళ్ళ కోసం ఈ అర్థం పర్థం లేని త్యాగాలు ఎందుకు?" అని ప్రశ్నించింది నానమ్మ.
"లేదు నానమ్మా ఇది త్యాగం కాదు. ఇది విధి. ఏది ఎలా జరగాలో అంతా ముందే రాసి ఉంటుంది. ఇందులో ఎవరి తప్పు లేదు. ఇప్పుడు నాకు అఖిల భవిష్యత్తు ముఖ్యం. అది తప్ప ఇంక నాకేమి వద్దు. ఇంక ఇప్పుడు నాకు తోడు కావాలి అని అనుకోవడం లేదు. బావనైనా సుఖంగా ఉండనీ. ఎలా జరగాలో అలా జరుగుతుంది. ఇప్పుడు జరిగేదే అందరికి సరైనది. ఇప్పుడు నువ్వు ఏదో చెయ్యాలి అని జరిగేదాన్ని ఆపడానికి ప్రయత్నించకు. నా మీద ఒట్టే" అని అభ్యర్థనగా చూసింది కావ్య.
"సరే ఇప్పటి వరకు నేను ఏం చెయ్యగలిగాను? ఇప్పుడు కూడా చూస్తూ ఉండడమే తప్ప ఏం చెయ్యగలను?" అని కావ్య తల నిమిరింది నానమ్మ.
*** *** *** ***
అక్కడ రాజమండ్రిలో, జరగబోయే నిశ్చితార్థానికి హడావుడిగా ఏర్పాట్లు జరుగుతున్నాయి. వెంకట్ తన గదిలో కూర్చుని ఏదో పుస్తకం చదువుతూ ఉండగా తల్లి రావడంతో తలెత్తి చూసాడు.
"కావ్య ఇంకా రాలేదామ్మా?" అని అడిగాడు.
"లేదురా అమ్మమ్మ ఒక్కత్తే వచ్చింది. అన్నయ్య వెళ్ళి తీసుకొచ్చాడు. ఏదో పని ఉందిట పెళ్ళికి వస్తాను అని చెప్పిందట" అంది.
ఏమి సమాధానం చెప్పకుండా మళ్ళీ పుస్తకంలో మునిగిపోయాడు.
"ఏమిట్రా ఇది? ఇలా ఎవరింట్లోనో చుట్టం లాగా కూర్చున్నావు? నీకు కాబోయే భార్య నీతో ఏదో మాట్లాడాలి అని అడిగింది. ఒకసారి వెళ్ళి మాట్లాడిరా" అని చెప్పేసి బయటకు వెళ్ళేందుకు లేచింది.
వెళ్ళబోతున్న ఆవిడను వెంకట్ చేయి పట్టుకొని ఆపాడు.
ఏమిటన్నట్టు వెనక్కి తిరిగి చూసింది.
"నీకు సంతోషమేగా?" అని అన్నాడు తల్లి ముఖంలోకి చూసి.
"నీ సంతోషంలోనే నా సంతోషం ఉందిరా. నీ మనసులో ఏమున్నా నాకు చెప్పు. రేపు అన్నయ్యతో పాటు మేము సింగపూర్ వెళ్ళిపోతాము. నిన్ను ఒంటరిగా వదిలి వెళ్ళడం నాకు ఇష్టం లేదు. నీకు ఒక ముడి వేసి వెళ్తే అదొక తృప్తి. అందుకే ఈ పెళ్ళికి సమ్మతించాను. ఇప్పటికైనా మనసులో ఉన్నది నాకు చెప్పు. నీకు ఈ పెళ్ళి పూర్తి సమ్మతం ఉంటేనే జరుగుతుంది. లేదంటే నేను నీతో ఇక్కడే ఉండిపోతాను" అని జవాబు కోసం చూసింది.
వెంకట్ మౌనంగా చూస్తూ ఉండిపోయాడు. భర్త పిలవడంతో కొడుకు వంక నిస్సహాయంగా చూసింది.
"నేను మళ్ళీ వస్తాను. ఒక్కసారి తీవ్రంగా ఆలోచించు. ఇదే జీవితం నీకు ఇచ్చే ఆఖరి అవకాశం. ఈ చాన్స్ మళ్ళీ దొరకదు. ఒక్కసారి స్వప్న ఏదో మాట్లాడాలి అని అంది. వెళ్ళి మాట్లాడిరా" అని చెప్పేసి వెళ్ళిపోయింది.
*** *** *** ***
వెంకట్ వెళ్ళేసరికి అతని కోసమే స్వప్న ఎదురు చూస్తూ ఉంది. లోపలకు వెళ్ళిన వెంకట్ కి హరిణి, బావగారు అక్కడే ఉండటాన్ని చూసి ఏదో ముఖ్యమైన విషయం అని అర్థం అయ్యింది.
"ఏంటి బావగారు? ఏదో మాట్లాడాలి అన్నారు అని అమ్మ చెప్పింది" అని వెంకట్ మొదలుపెట్టాడు.
హరిణి తన భర్త వంక కోపంగా చూసింది.
"నేనే మాట్లాడాలి అని చెప్పాను" అని స్వప్న ముందుకు వచ్చింది.
"మీకు ఒక ముఖ్యమైన విషయం చెప్పాలి" అని సందిగ్ధంగా చూసింది.
"ఏదైనా సరే, నిర్మొహమాటంగా చెప్పండి" అని అన్నాడు వెంకట్.
"మీకు మనసులో ఎలా ఉందో నాకు తెలియదు కానీ, ఈ పెళ్ళి నాకు ఏ మాత్రం ఇష్టం లేదు. ఇలా అంటున్నందుకు నన్ను క్షమించండి. నన్ను మనస్పూర్తిగా ఇష్టపడే వాడు నాకు భర్తగా రావాలని నేను కోరుకుంటున్నాను. ఇప్పటికైనా మీరు కోరుకున్నవాళ్ళను ఇంకా దూరం చేసుకోకండి" అని అంది స్వప్న.
స్వప్న చెప్పిన మాటలు విని ఆశ్చర్యంగా చూసాడు వెంకట్.
తను చెప్పాల్సింది చెప్పేసి వెంకట్ వంక చూసి "మీకు జీవితంలో అంతా మంచే జరగాలని కోరుకుంటున్నాను" అని వెళ్ళిపోయింది.
వెంకట్ ఏం జరుగుతోందో అర్థం కానట్టు ఉండిపోయాడు.
వెంకట్ బావగారు దగ్గరగా వచ్చి కూర్చున్నారు.
"ఇప్పటివరకు మీ అక్క చెప్పినవి అన్నీ నమ్మి దేనినీ ప్రశ్నించకుండా తను చెప్పినట్లే నడుచుకున్నాను. కానీ ఈ రోజు నేను చెయ్యలేనిది స్వప్న చేసి చూపింది. సరైన నిర్ణయమే తీసుకుంది. పెళ్ళి అనేది మన కోసం చేసుకోవాలి. ఇతరుల కోసం కాదు. ఇతరుల సంతోషం కోసం చేసుకుంటే అది ఎప్పుడూ మనలని బాధిస్తుంది. నిన్న బామ్మ గారు రాత్రి నాతో, స్వప్నతో మాట్లాడినప్పుడు నాకు ఈ విషయం అర్థమయ్యింది. స్వప్న తెలివైనిది. సరైన సమయంలో సరైన నిర్ణయం తీసుకొంది. ఇప్పుడు నీ వంతు. నువ్వు సరైన నిర్ణయం తీసుకోవాల్సిన సమయం వచ్చింది. ధైర్యంగా అడుగు వెయ్యి" అని భుజం మీద తట్టి లేచాడు.
"పద ఇక వెళ్దాము. అందరినీ ట్రైన్ ఎక్కించాలి. ఆ పనులేవో చూద్దాం " అని హరిణి వంక చూసాడు ఆమె భర్త.
హరిణి తల దించుకొని భర్త వెనకాలే వెళ్ళిపోయింది.
నిశ్చితార్థానికి వచ్చిన వాళ్ళందరిని పంపించి వచ్చారు. వెంకట్ తల్లి మనసులోనే సంతోషించింది. కానీ పైకి కనిపించకుండా తల్లి వంక చూసింది. ఆవిడ కళ్ళతోనే ధైర్యం చెప్పింది. వెంకట్ గదిలో నుండి బయటకు రావడంతో అందరూ అతని వంక ఒక్కసారిగా తిరిగి చూసారు.
వెంకట్ ఎవరి వంకా చూడకుండా తన గదిలోకి వెళ్ళి బట్టలు సర్దడం మొదలు పెట్టాడు.
పిల్లిలా వెంకట్ వెనకాలే వెళ్ళి తలుపు చాటున నిల్చొన్నారు వెంకట్ తల్లి, అమ్మమ్మ.
"ఎక్కడికో ప్రయాణం? మాకు చెప్తే మేమూ వస్తాము కదా ?" అని చిన్నగా నవ్వు వినిపించడంతో వెనక్కి తిరిగి చూసాడు వెంకట్.
తల్లి, అమ్మమ్మ గుమ్మం దగ్గర ఉండడం చూసి చిన్నగా నవ్వుకున్నాడు.
"ఇంక మీ అందరి ఆటలు సాగవు. మీకన్నా పెద్ద మనిషి రాబోతోంది" అని అన్నాడు గట్టిగా.
అతను అఖిల గురించి మాట్లాడుతున్నాడని అర్థమయ్యింది ఇద్దరికి. పట్టలేనంత సంతోషంతో పరిగెట్టుకొని వచ్చారు. "నిజమా" అని నమ్మలేనట్టు చూసారు.
"అవును అమ్మమ్మా. ఈ సారి నా కూతురితోనే వస్తాను" అని ఒక నిశ్చయంతో అన్నాడు వెంకట్.
"ఇప్పటికైనా నీ మనసులో ఉన్నది చెప్పరా కావ్యకు. మేము వెయ్యి కళ్ళతో ఎదురు చూస్తూ ఉంటాము" అని అంది అమ్మమ్మ.
బయట తండ్రి ఎదురు పడడంతో ఆగిపోయాడు వెంకట్. ఏం చెప్పాలో అని ఆలోచిస్తుండగా ఆయనే ఒక అడుగు ముందుకు వేసి భుజం మీద చిన్నగా తట్టి నవ్వారు.
"తొందరగా తీసుకొని వచ్చెయ్యి" అని అన్నారు.
ఆయన అంగీకారం తెలపడంతో పట్టలేని ఆనందంతో ఉక్కిరి బిక్కిరి అయ్యాడు వెంకట్. అందరి అంగీకారం లభించడంతో ధైర్యంతో ముందుకు నడిచాడు.
(సమాప్తం)
వెంకట్ సరే అని తల ఊపి ఆయన చేతి మీద చేతిని వేసి ధైర్యం చెప్పాడు.
చూస్తుండగానే వారాలు, నెలలు దొర్లిపోయాయి. కావ్య కొంచెం కొంచెంగా మామూలు మనిషి అయ్యింది. కానీ కడుపులో బిడ్డ తన్నినప్పుడల్లా జరిగినవన్నీ తలచుకొని తల్లడిల్లిపోయింది కావ్య. జీవితం అస్తవ్యస్తంగా తోచినపుడల్లా వెంకట్, కావ్య అత్తయ్య అక్కున చేర్చుకొని ఊరట కలిగించారు. అన్నిటి కన్నా నానమ్మ ఒళ్ళో పడుకొని పుట్టబోయే బిడ్డ మీదనే తన ధ్యాస అంతా పెట్టుకొని తనకి తాను బ్రతకడం నేర్చుకొంది కావ్య.
జీవితంలో ప్రతీ ఒక్క అనుభవం ఒక్కో రకమైన పాఠాన్ని నేర్పుతుంది. బాధను అధిగమించడమే ముఖ్యం అనుకొని ఇప్పటివరకు దేని గురించి పట్టించుకోలేదు కావ్య. కానీ బాధను కొంచెం కొంచెంగా అధిగమించడం అలవాటు చేసుకున్న కావ్యకు ఇప్పుడు తన జీవితం ఏంటి అన్న ప్రశ్న మొదలు అయ్యింది.
ఆ ప్రశ్న హరిణి రూపంలో పెరిగి పెద్దదయ్యి కావ్యను ఆలోచనలో పడేసింది.
హరిణి రావడమే హడావుడి మొదలు అయిపోతుంది. ఈ సారి ఎలాగైనా తన చిన మామగారి కూతురి సంబంధం గురించి తండ్రితో మాట్లాడాలి అని నిర్ణయంతో వచ్చింది.
లోపల కావ్యను చూడాగానే నొసలు చిట్లించింది. మాట వరసకు పలకరించి లోపలకు వెళ్ళిపోయింది. తల్లి కనిపించడంతో నెమ్మదిగా తన పని మొదలుపెట్టింది.
"అమ్మా ఇంకా కావ్యను ఎన్ని రోజులు ఉంచుకుందామని ఇక్కడ?" అని అడిగింది నెమ్మదిగా.
"ఎన్ని రోజులేమిటే? అది ఇంక ఇక్కడే ఉంటుంది. దానికి మనం తప్ప ఇంకెవరున్నారు" అని వెంకట్ తల్లి విసుగ్గా చూసింది హరిణి వైపు.
"ఏదో కొన్ని రోజులు చుట్టపు చూపుగా వచ్చిపోతే పర్వాలేదు. రేపు పురుడు పుణ్యం అని ఎన్నో ఉంటాయి. అదీ కాకుండా వెంకట్ కి పెళ్ళి అయితే ఆ వచ్చే వాళ్ళకి ఇబ్బందిగా ఉండదూ? ఎవరు ఎక్కడ ఉంటే అక్కడ మంచిది. కావాలంటే కాస్త డబ్బు సాయం చెయ్యండి" అని సలహా విసిరేసింది.
"ఏమిటే ఆ మాటలు? అదెక్కడికి పోతుంది ఈ సమయంలో. కొంచెం కూడా దయా, జాలీ లేకుండా మాట్లాడకు. కావ్య వింటే బాధ పడుతుంది" అంది ఆవిడ నమ్మ లేనట్టు.
"ఏమిటమ్మా నేను అన్నదాంట్లో తప్పు? రేపు వెంకట్ కు పెళ్ళి అయ్యి మీరు అన్నయ్య దగ్గరకు సింగపూర్ వెళ్ళిపోతే కావ్యను చూసేది ఎవరు? రేపు తన వల్ల మన కుటుంబంలో ఎలాంటి సమస్య రాకూడదు అనే చెప్తున్నాను. కావాలంటే ఏదన్నా రెండవ పెళ్ళివాడు ఎవరన్నా ఉన్నారేమో చూసి పెళ్ళి చేసేయ్యండి. ఏదో చుట్టరికాలు అని చూసుకుంటే తరువాత బాధ పడాల్సి ఉంటుంది" అని అంది.
"ముగ్గురి పిల్లలిని ఒకలాగే పెంచాను కదే? నీకు ఇలాంటి పాడు బుద్ధి ఎక్కడ నుంచి వచ్చింది? ఇప్పుడు అంటే అన్నావు కానీ మళ్ళీ అనకు. కావ్య మనలో ఒకతి. నీకు నీ అన్నదమ్ములంటే ఎంత అభిమానమో నాకూ అంతే అభిమానం నా అన్నయ్య మీద ఉంది. ఆయన ప్రాణంతో సమానమైన కావ్య నాకు ముఖ్యం. నీకు చుట్టరికాలు అన్నీ అవసరానికి పనికొచ్చే వస్తువులా కనిపించొచ్చు. ఈ విషయంలో నువ్వు మాట్లాడకపోవడమే మేలు. మీ నాన్నగారు కూడా అర్థం చేసుకున్నారు. ఇప్పుడు కొత్తగా నువ్వు ఏదో ఒకటి మొదలు పెట్టకు. అర్థం అయ్యిందా?" అని చెప్పి విసురుగా వెళ్ళిపోయింది.
హరిణికి ఉక్రోషంతో ముఖం మాడ్చుకుంది.
గదిలోనుండి బయటకు వచ్చిన హరిణికి కావ్య కనిపించింది. ఒక్కసారి ఏదో తప్పు చేసినట్లు చూపులు మరల్చుకొంది హరిణి. హరిణి పక్కగా వచ్చి నిల్చొంది కావ్య. హరిణి భుజం మీద చెయ్యి వేసింది. హరిణి తల్లితో అన్న మాటలు కావ్య చెవిలో పడ్డాయి. కానీ ఈ సారి హరిణి మాటలు కావ్యను కలవర పెట్టలేదు.
"వదినా! నువ్వు అత్తయ్యతో అన్న మాటలు అన్నీ విన్నాను. కానీ నాకు నీ మీద ఏ మాత్రం కోపం లేదు. నువ్వు బావ మీద ప్రేమతో అతని జీవితం బాగుండాలని తాపత్రయం పడుతున్నావు.అది నేను అర్థం చేసుకోగలను. నీకు నేను చేసిన ప్రమాణం నాకు ఇప్పటికీ గుర్తు ఉంది. నువ్వు కంగారు పడకు. మామయ్య గారికి ఫోన్ చేసి రమ్మని చెప్తాను. రేపే ఇక్కడ నుండి వెళ్ళిపోతాను" అని కావ్య అనడంతో హరిణి కావ్య వైపు చూసింది. ఇంక ఏమి చెప్పడానికి లేనట్టు వెళ్ళిపోయింది హరిణి.
కావ్యకు తన జీవితం ఏమిటి అన్న ప్రశ్నకు సమాధానం దొరికినట్టుగా అనిపించింది.
"ఎంత విచిత్రమైనది జీవితం? అంతా సవ్యంగా జరుగుతుందని, జరగాలని తలుస్తాము. జీవితం సవ్యంగా కాకుండా గాడి తప్పితే దానిని ఎదుర్కునే శక్తినే కోల్పోతాము. అమ్మా, నాన్న ఇలా జరుగుతుంది అని ఊహించి కూడా ఉండరు. తన తోటి వాళ్ళంతా చదువు అని ఆరాట పడుతుంటే తను మాత్రం జీవితం అంటే అవగాహన లేకుండానే ఉండిపోయింది. ఇప్పుడు తన బాధ్యత ఎవరిది అని ఆలోచించాల్సిన స్థితిలో ఉండిపోయింది. ఇలా బంధాలు ఏర్పరుచుకొని ఆ బంధాలు విడిపోతే జీవితంలో ఎటు పోవాలో తెలియని పరిస్థితి. ఇలా ఎప్పుడూ ఎవరోకరి మీద ఆధారపడి జీవించడంలోనే సుఖం, స్వర్గం అని నమ్మింది" అని మనసులో అనుకుంది కావ్య.
ఒకరకంగా హరిణి తనలో ప్రేరణ కలిగించినందుకు కావ్య సంతోషించింది. కానీ ఇంత మంది తనను ప్రేమించే వాళ్ళు చుట్టూ అల్లుకున్ని ఉన్నా తను ఓంటరి అన్న భావం కావ్యలో కలిగింది. ఆ భావం లోంచి ఒక భయం.
"కానీ తనిప్పుడు ఇక్కడ నుంచి వెళ్ళి ఏం చేస్తుంది? తనకు చదువు కూడా పూర్తి కాలేదు. తనకి ఏదన్నా ఉద్యోగం కావాలన్నా ఎవరిస్తారు? ఏదో కొంత డబ్బు, ఇల్లు ఉన్నా అది ఎన్ని రోజులకు సరిపోతుంది? ఆలోచనలు ఉక్కిరి బిక్కిరి చేస్తున్నా ఇక్కడ నుంచి వెళ్ళక తప్పదు. ఈ రోజు జాలితో తనను చేరదీసినా రేపు ఏదోక రోజు తనను భారంగా భావిస్తే తను తట్టుకోగలదా? ఎన్ని రోజులు మాత్రం అత్తయ్య, బావా అని చనువుగా ఉండగలదు?" అని ప్రశ్నించుకుంది.
అన్ని ప్రశ్నలకు సమాధానం తను ఇక్కడనుండీ తొందరగా వెళ్ళిపోవడమే అని నిర్ణయించుకుంది.
అనుకోవడమే తడవుగా బట్టలు సర్దడం మొదలుపెట్టింది. పక్కనే మూలుగుతూ కావ్య నానమ్మ లేచి కూర్చుంది. ఆవిడ కొడుకు, కోడలు పోయిన దగ్గర నుండి ఒక్కసారిగా జబ్బు పడ్డట్టు అయిపోయింది. ఎప్పుడూ లేనిది రోజంతా మంచంలోనే గడుపుతోంది.
"ఏమ్మా కావ్యా ఎందుకు బట్టలు సర్దుతున్నావు?" అని అంది దగ్గుతూ.
"అదేం లేదు నానమ్మ. మావయ్యగారిని చూసొద్దామని అనిపిస్తోంది. కొన్ని రోజులు వెళ్ళి వస్తాను. నువ్వు పడుకో నానమ్మ" అని పట్టుకొని కూర్చుంది.
"ఎన్ని రోజులు ఉంటావు? రెండు రోజుల్లో వచ్చేస్తావా? లేదంటే నేను కూడా వచ్చేస్తాను నీతో. నన్ను మాత్రం వదిలి పెట్టి వెళ్ళిపోకు" అంది కావ్య ముఖాన్ని రెండు చేతులతో పట్టుకొని.
"వచ్చేస్తాను నానమ్మ. మామయ్య గారు పాపం ఒక్కరు ఉన్నారు కదా? ఆయన ఇక్కడికి వచ్చి ఉండలేరు కదా? కొన్ని రోజులు ఉండి వస్తాను" అని అప్పటికి సమాధాన పరిచింది.
నిజం చెప్తే ఆవిడ ససేమిరా ఒప్పుకోదని కావ్యకు తెలుసు. ఆవిడను తీసుకెళ్ళి తనతో పాటు బాధలు పెట్టడం ఇష్టం లేక కావ్య ప్రస్తుతానికి నిజం చెప్పకుండా దాచింది. ఎవ్వరికీ తెలియకుండా రాజారాం గారికి ఫోన్ చేసింది కావ్య. వీలైనంత తొందర్లో వచ్చి తీసుకెళ్ళమని చెప్పింది.
సాయంత్రం హడావుడిగా బట్టలు సర్దుకొని బయలుదేరిపోయింది హరిణి. ఎవరు ఎంత చెప్పినా వినిపించుకోలేదు. కావ్య అత్తయ్య మాత్రం దూరంగా కూర్చొని తనకేమి పట్టనట్టు పువ్వులు మాల కట్టుకుంటోంది. అది చూసి హరిణికి ఇంకా ఉక్రోషం ఎక్కువయ్యింది.
"సరే వెళ్ళిపోతున్నాను. ఇక్కడ నా కన్నా మిగతా వాళ్ళకే ఎక్కువ ప్రాముఖ్యం ఉంది. కనీసం ఉండమని చెప్పమని కూడా అనడం లేదు" అంది తల్లి వంక గుర్రుగా చూస్తూ.
వెంకట్ లోపలకు రాగానే హరిణి మాటలు గట్టిగా వినిపించాయి.
"అక్కా ఎక్కడికి బయలుదేరావు?" అని అడిగాడు.
"ఇంకెక్కడికి? మా ఇంటికే. ఇక్కడ నా మాట వినే వాళ్ళు లేరు" అంది హరిణి కోపంగా.
"సరే ఇప్పుడు ఎలా వెళ్తావు? బావగారు రాగానే వెళ్ళిపోదువు" అని బ్యాగ్ చేతిలోకి తీసుకున్నాడు.
"అయినా నీ సంగతి చెప్పు. ఎప్పుడు చేసుకుంటావు పెళ్ళి? వాళ్ళు ఎన్ని రోజులని ఎదురు చూస్తారు? ఏదొక సమాధానం చెప్పాలి కదా?" అని నిలదీసింది.
"అక్కా అదంతా తరువాత మాట్లాడుకోవచ్చు. ఇప్పుడు కాదు" అన్నాడు వెంకట్.
"మరి ఎప్పుడురా మాట్లాడేది? ఆ కావ్య వచ్చిన దగ్గర నుంచి నీలో మళ్ళీ మార్పు వచ్చింది. ఇలా దాని కోసం ఏడుస్తూ ఎన్ని రోజులు గడుపుతావు? నీ గురించి ఆలోచించు" అంది కోపంగా.
వెంకట్ చివుక్కున వెనక్కి తిరిగి చూసాడు. మళ్ళీ ఇంతలోనే సర్దుకొన్నాడు.
"ఇప్పుడు కావ్య సంగతి ఎందుకు? నాకు నచ్చినప్పుడు చేసుకుంటాను. వాళ్ళకి కంగారుగా ఉంటే వేరే సంబంధం చూసుకోమని చెప్పెయ్యి" అని ఖచ్చితంగా చెప్పేసాడు.
"ఇదంతా కావ్య వల్లే కదూ? దాని జీవితం ఇలా అయిపోయినందుకు నువ్వు ఎన్ని రోజులు బాధపడతావు? నువ్వు కావ్యను ఇంకా ప్రేమిస్తున్నావా?" అని అంది వెంకట్ చెయ్యి పట్టుకొని.
"అక్కా" అని గట్టిగా ఏదో అనబోయాడు.
కానీ ఎదురుగా నిల్చొన్న రాజారాం గారిని చూసి ఒక్క నిముషం అవాక్కయ్యాడు. మరు నిముషంలో తేరుకొని లోపలకు రమ్మని ఆహ్వానించాడు. కాఫీ ఫలహారాలు అయ్యాక వచ్చిన విషయం చెప్పారు ఆయన. కావ్య అత్తయ్య, వెంకట్ ఒకరి ముఖాలు ఒకరు చూసుకున్నారు.
"కావ్యను నాతో తీసుకెళదామని వచ్చాను. నిన్న కావ్య ఫోన్ చేసి చెప్పింది. ఈ రోజే సాయంత్రానికి రిజర్వేషన్ చేయించుకొని వచ్చాను" అని చెప్పవలసిందంతా చెప్పేసారు.
అక్కడ పరిస్థితి అసహనంగా మారింది. రాజారాం గారికి సమాధానం చెప్పలేని స్థితి. ఎవరు ఏమి మాట్లాడాలి అన్న మీమాంసలో ఉండగా కావ్య బయటకు వచ్చింది.
కావ్యను చూడాగానే రాజారాం గారి ముఖంలో సంతోషం కనిపించింది. కావ్య వెంకట్ వైపు చూసింది. వెంకట్ మాత్రం నిస్సహాయంగా చూస్తూ ఉండిపోయాడు. వెనక నుంచి కృష్ణవేణి కొడుకు భుజం మీద చెయ్యి వేసి చిన్నగా తట్టింది "నాకు నీ బాధ అర్థం అయ్యింది" అన్నట్టు.
"విశ్రాంతి తీసుకోండి బాబాయ్ గారు. నేను బయటకు వెళ్ళొస్తాను" అని చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు వెంకట్.
ఇంక బాగుండదు అని కావ్య అత్తయ్య రాజారాం గారితో మాటలు కలిపింది. కావ్య తలుపుకి ఆనుకొని వెళ్ళిపోతున్న వెంకట్ వంక చూస్తూ నిల్చొంది.
మంచం మీద పడుకొని నిద్రపోతున్న నానమ్మ కాళ్ళకి నమస్కరించింది కావ్య. కళ్ళల్లో రాబోతున్న కన్నీళ్ళను ఆపుకొని బయటకు వచ్చిన కావ్యకు ఎదురుగా అత్తయ్య కనిపించేసరికి ఆగిపోయింది.
"ఏమిటిది కావ్యా? ఒక్క సారి ఇక్కడే ఉండిపోతాను అని చెప్పు. ఇప్పుడే వెళ్ళి మీ మావగారితో మాట్లాడి వస్తాను" అని అంది .
"వద్దు అత్తయ్యా. నేను వెళ్ళాలి. నన్ను ఆశీర్వదించండి" అని నమస్కరించింది.
"నిన్ను ఉండిపొమ్మని చెప్పే అధికారం లేదు. ఆపే శక్తి లేదు. ఎక్కడున్నా సంతోషంగా ఉండు. నేను, వెంకట్ మధ్యలో వచ్చి వెళ్తాము" అని దగ్గరగా తీసుకొంది.
బయలుదేరే ముందు వెంకట్ వచ్చాడు. స్టేషన్ చేరుకుని సామాన్లు లోపల పెట్టేవరకు వెంకట్ తో మాట్లాడే అవకాశం దొరకలేదు కావ్యకు.
"నేను ఇప్పుడే ఒక ఫోన్ చేసి వస్తాను. రేపు పక్కింటి వాళ్ళను పాలు పోయించుకొమ్మని చెప్పాలి" అని రాజారాం అనడంతో సరే అని తల ఊపింది కావ్య.
"ఇదిగో పళ్ళు తీసుకొచ్చాను. ఇంకేదన్నా కావాలా కావ్యా?" అని అడిగాడు వెంకట్.
వద్దు అన్నట్టు తల ఊపింది కావ్య.
"ప్రతిసారీ ఇలా నీకు ఏదో విధంగా వీడ్కోలు చెప్పక తప్పటం లేదు. ఇప్పుడు ఇంత కంగారుగా ఫోన్ చేసి వెళ్ళిపోవాల్సిన అవసరం ఏమిటి కావ్యా?" అని అన్నాడు వెంకట్.
"నువ్వు ఇదివరకు అనేవాడివి గుర్తు ఉందా బావా? నీ కోసం నువ్వు జీవించడం నేర్చుకో అని. అప్పుడు నాకు అది అర్థం కాలేదు. ఇప్పుడిప్పుడే అర్థం అవుతోంది. నువ్వు చెప్పిన మాట వింటున్నందుకు సంతోషించాలి నువ్వు" అంది కావ్య.
"కానీ ఒక్కదానివి వెళ్ళి ఏం చేస్తావు?" ప్రశ్నించాడు వెంకట్.
"ఏమో అక్కడికి వెళ్ళాక ఆలోచించాలి. లేదంటే తిరిగి మీ దగ్గరకే వస్తాను. ఇంకెక్కడికి వెళ్తాను" అని అంది చిన్నగా నవ్వి.
"సరే కానీ నేను ప్రతి వారం వచ్చి చూసి వెళ్తాను. నువ్వు మాత్రం దానికి అడ్డు చెప్పకూడదు" అని అన్నాడు వెంకట్.
సరే అన్నట్టు తల ఊపింది కావ్య.
"నువ్వు కూడా నాకు ఒక ప్రమాణం చెయ్యాలి బావా. వదిన చెప్పిన అమ్మాయిని నువ్వు పెళ్ళి చేసుకోవాలి. ఇంట్లో అందరికి సంతోషం కలగచెయ్యాలి" అని అంది అభ్యర్థనగా.
ఇంతలో రాజారాం గారు రావడంతో ఇద్దరి మధ్య సంభాషణకి తెర పడింది.
సమయం ఎవరి కోసం ఆగదు. తన పని తను చేసుకు పోతుంది. కావ్య కూడా సమయంతో పాటూ కదలడం నేర్చుకొంది. చూస్తూనే రెండు సంవత్సరాలు గడిచిపోయాయి. అనుకున్నట్టుగానే కిరణ్ ఆశించిన ప్యాకేజ్ కంపెనీ తనే ప్రారంభించింది కావ్య. చూడడానికి చిన్నదే అయినా కావ్యకు ఆత్మస్థైర్యాన్ని ఇచ్చింది.
ఆఫీస్ లో తన గదిలో కూర్చున్న కావ్యకు గత రెండు సంవత్సరాలుగా తను పడ్డ కష్టానికి ప్రతిఫలం లభించడం ఎంతో ఆనందాన్ని కలిగించింది. ఒక పెద్ద కంపెనీకి కావల్సిన ప్యాకేజింగ్ మెటీరియల్ కి సంబంధించి పెద్ద ఆర్డర్ రావడంతో పట్టలేని సంతోషంలో ఉండగా తలుపు మీద చిన్నగా తట్టిన శబ్దం వినిపించింది.
"ఎస్ కమిన్" అని తలెత్తి చూడకుండానే అంది కావ్య.
"ఏమ్మా మమ్మలిని మర్చిపోయావా? ఎవరు వచ్చారో కూడా చూడనంత పని ఏమిటి?" అని పావని లోపలకు వచ్చింది. కావ్య చిన్నగా నవ్వింది.
"మా పాప పుట్టినరోజు. రేపు సాయంత్రం చిన్న పార్టి. నిన్ను పిలుద్దామని వచ్చాను. మావయ్య గారిని, నానమ్మగారిని తీసుకొని తప్పకుండా రావాలి. పని ఉంది అని సాకు చెప్పకు" అని కూర్చుంది.
"తప్పకుండా వస్తాను. ఏదైనా నీ తరువాతే కదా పావని? మీరే లేకపోతే నేను ఈ స్థితికి వచ్చేదాన్ని కాదు" అంది కావ్య.
"ఇందులో నేను చేసింది ఏమి లేదు. నువ్వే కష్టాలను ఎదుర్కొని సాధించావు. ఇలా సహాయం అందించే వాళ్ళు చాలా మందికి చుట్టూ ఉన్నా, నీలా ధైర్యంగా జీవించడం అందరి వల్లా కాదు. ఏదొక సాకు చెప్పుకొని తమ మీద తామే జాలిపడి జీవితంలో ముందుకు వెళ్ళలేరు. కానీ నిన్ను చూసాక నాకు నీ స్నేహితురాలినని చెప్పుకోడానికి చాలా గర్వంగా ఉంది" అని సంతోషంగా చూసింది పావని.
పావని వెళ్ళిపోయాక కావ్య గతాన్ని తలచుకుంటూ ఉండిపోయింది.
"ఆ రోజు రాజమండ్రి నుండి బయలుదేరి వచ్చాక ఏం చెయ్యాలో తెలియని పరిస్థితి తనది. అయినా ఏదో పట్టుదల తనని ముందుకు నడిపించింది. పదే పదే బావ చెప్పిన మాటలు, తనని తాను వెతుక్కుంటూ
వచ్చేసింది. ముందు రాగానే సగంలో నిలిపేసిన చదువు పూర్తి చెయ్యాలి అని పరీక్షలు రాసింది. కిరణ్ పని చేసిన కంపెనీలోకే వెళ్ళి పని చెయ్యడానికి సిద్ధం అయ్యింది. అక్కడ మిగతా ఆడవాళ్ళతో చేరి పని నేర్చుకుంది. చదువు పూర్తయ్యి కిరణ్ ఆశించినట్టుగానే లోన్ సంపాదించి ఈ రోజు తన నలుగురుకి పని ఇవ్వగలిగింది. ఇప్పుడు ఏదో ప్రశాంతత. జీవితంలో ఎంతో నేర్చుకుంది. అన్నిటికన్నా ఒకరు తన కోసం ఏదో చెయ్యాలి అన్న ఆలోచనే లేకుండా తనకు తానే జీవితాన్ని అదుపులోకి తెచ్చుకుంది. కానీ ఇంకా ఏదో ఒక వెలితి జీవితంలో" అని ఆలోచనలో ఉండగా ఫోన్ మోగింది.
"కావ్యా ఇంటికి ఎప్పుడు వస్తావమ్మా? ఇక్కడ నీ కూతురు గొడవ చేస్తోంది" అని కావ్య నానమ్మ ఫోన్ చేసింది.
"ఇదిగో వచ్చేస్తున్నాను" అని ఫోన్ పెట్టేసి బయలుదేరింది కావ్య.
కావ్య వచ్చిన కొన్ని రోజులకే కావ్య నానమ్మ మనవరాలి కోసం వచ్చేసింది.
"నాకు కాస్త చద్దన్నం పెట్టు చాలు కావ్యా. నువ్వు లేకుండా నేను ఉండలేను" అని కన్నీళ్ళు పెట్టుకోవడంతో కావ్య కాదనలేదు. ఆవిడే కావ్యకు పురుడు పోసి దగ్గరుండి చూసుకొంది. కావ్యలో ధైర్యం, ఉత్సాహం చూసి ఆవిడలో కొత్త ఊపిరి వచ్చింది. ఏదో ఒక్క ఆధారం చాలు మనిషిలో జీవించడానికి ఆశ మొలకెత్తడానికి.
కావ్య ఇంట్లోకి ప్రవేశించగానే రెండు కాళ్ళకు అడ్డు పడి చుట్టుకు పోయింది సంవత్సరం వయసు ఉన్న అఖిల. కావ్య కూతుర్ని ఆప్యాయంగా దగ్గరకు తీసుకొంది. రాజారాంగారు చేతిలో మంచి నీళ్ళ గ్లాస్ తో, కావ్య నానమ్మ ఇంకో చేతిలో అన్నం తో నిండిన కంచం తో పరిగెత్తుకొని వచ్చారు ఆయాసపడుతూ.
"ఇక్కడున్నావా పిల్ల పిడుగా? ఇల్లంతా తిప్పించావు కదే?" అని ఆగిపోయారు.
వాళ్ళిద్దరిని అలా చూసిన కావ్యకు మనసులో ఒక ఆనందం.
"అలా ఏడిపించొచ్చా తాతయ్యను? మంచి పిల్లవు కదూ?" అని ఇద్దరి చేతిలోనుండి తీసుకొని తినిపించడం ప్రారంభించింది.
రాజారాం గారు వెళ్ళి పడక కుర్చీలో వాలిపోయారు.
"ఇదిగో కావ్యా చెప్పడం మర్చిపోయాను. అత్తయ్య ఫోన్ చేసింది. బావకి నిశ్చితార్థం ఏర్పాటు చేసారు. అందరిని రమ్మని మరీ మరీ చెప్పింది" అని చెప్పడంతో కావ్య నానమ్మ వంక ఒకసారి చూసి సమాధానం చెప్పకుండా ఉండిపోయింది.
"ఏమిటి వెళ్ళేది ఉందా లేదా? చూసి ఎన్ని రోజులయ్యిందో? వెంకట్ ని కూడ ఇక్కడికి రావద్దు అని నిక్కచ్చిగా చెప్పేసావు. వాడొక పిచ్చి వెధవ. ఈ కాలంలో అయినవాళ్ళు, అభిమానం అంటూ తిరుగుతుంటాడు" అని సణుక్కుంది నానమ్మ.
"నానమ్మ నీకు అక్కడే ఉండాలి అని అనిపిస్తే అక్కడే ఉండిపోకపోయావా? ఇక్కడికి ఎందుకు వచ్చినట్టు? రేపు నీకు టికెట్ తీసుకుంటాను. వెళ్ళి పెళ్ళి అయ్యాక రా" అని వంటింట్లోకి నడిచింది కావ్య.
"అవునులే ముసలిదాన్ని నా మాటలు ఎవరికి పట్టవు. ఏదో ఒక మూల పడి ఉండాల్సిన దానిని" అని చిన్న బుచ్చుకుంది.
అది గమనించిన కావ్య ఆవిడ దగ్గరగా వచ్చి కౌగలించుకుంది.
"నానమ్మ నీకు తెలుసు కదా నా పరిస్థితి. నేను దూరంగా ఉంటేనే అక్కడ అంతా సవ్యంగా నడుస్తుంది. ఇప్పుడు నేను అక్కడకు వచ్చి ఏదన్నా గొడవలు జరిగితే? అందుకే నువ్వు వెళ్ళి వచ్చెయ్యి. పెళ్ళి సమయానికి నేను మామయ్య గారు వస్తాము, సరేనా?" అని బుజ్జగించింది.
"కావ్యా నేను ఒకటి చెప్పనా? నువ్వు కోపగించుకోవుగా?" అని నానమ్మ అనడంతో అడగమనట్టు తల ఊపింది.
"ఇప్పటికీ మించిపోయింది ఏమీ లేదు. నువ్వు ఒప్పుకుంటే నేను అత్తయ్యతో మాట్లాడతాను. బావకు నువ్వంటే ప్రాణం. అందరూ సంతోషంగా ఉండొచ్చు" అని అంది చిన్నగా నానమ్మ.
"దేని గురించి ?"అని ప్రశ్నార్థకంగా చూసింది కావ్య.
"నువ్వు ఇలానే ఉండిపోతావా? నువ్వు మళ్ళీ బావని పెళ్ళి ఎందుకు చేసుకోకూడదు?" అని మనసులోని మాట చెప్పింది నానమ్మ.
"నానమ్మా" అని నమ్మలేనట్టు చూసింది కావ్య.
"లేదు నానమ్మ, ఇంక అలాంటి ఆలోచనలు అసలు రానివ్వకు. అది జరిగే పని కాదు. ఇప్పుడు కొత్తగా నువ్వొక తుఫాన్ సృష్టించకు. నాకు తెలియకుండా నువ్వు ఏదన్నా చెయ్యాలని చూసావో నా ముఖాన్ని మళ్ళీ చూడవు. ఈ పెళ్ళి ఆటంకం లేకుండా జరగాలి " అని అంది తీవ్రంగా చూస్తూ.
"నాకు తెలుసు నీకు చిన్నప్పటి నుండి బావ అంటే ఎంత ఇష్టమో. బావకు నువ్వంటే ప్రాణం. ఒకరికి ఒకరు ఏమి చెప్పుకోకుండానే ఏవేవో జరిగి పోయాయి. జీవితాలు మారిపోయాయి. ఇప్పుడైనా నాకు ఇది కావాలి అని అడిగే ధైర్యం లేదు మీ ఇద్దరికి. ఏ పెద్దవాళ్ళు మిమ్మలిని అర్థం చేసుకోకుండా మీ జీవితాల్ని రాయాలి అనుకున్నారో వాళ్ళ కోసం ఈ అర్థం పర్థం లేని త్యాగాలు ఎందుకు?" అని ప్రశ్నించింది నానమ్మ.
"లేదు నానమ్మా ఇది త్యాగం కాదు. ఇది విధి. ఏది ఎలా జరగాలో అంతా ముందే రాసి ఉంటుంది. ఇందులో ఎవరి తప్పు లేదు. ఇప్పుడు నాకు అఖిల భవిష్యత్తు ముఖ్యం. అది తప్ప ఇంక నాకేమి వద్దు. ఇంక ఇప్పుడు నాకు తోడు కావాలి అని అనుకోవడం లేదు. బావనైనా సుఖంగా ఉండనీ. ఎలా జరగాలో అలా జరుగుతుంది. ఇప్పుడు జరిగేదే అందరికి సరైనది. ఇప్పుడు నువ్వు ఏదో చెయ్యాలి అని జరిగేదాన్ని ఆపడానికి ప్రయత్నించకు. నా మీద ఒట్టే" అని అభ్యర్థనగా చూసింది కావ్య.
"సరే ఇప్పటి వరకు నేను ఏం చెయ్యగలిగాను? ఇప్పుడు కూడా చూస్తూ ఉండడమే తప్ప ఏం చెయ్యగలను?" అని కావ్య తల నిమిరింది నానమ్మ.
అక్కడ రాజమండ్రిలో, జరగబోయే నిశ్చితార్థానికి హడావుడిగా ఏర్పాట్లు జరుగుతున్నాయి. వెంకట్ తన గదిలో కూర్చుని ఏదో పుస్తకం చదువుతూ ఉండగా తల్లి రావడంతో తలెత్తి చూసాడు.
"కావ్య ఇంకా రాలేదామ్మా?" అని అడిగాడు.
"లేదురా అమ్మమ్మ ఒక్కత్తే వచ్చింది. అన్నయ్య వెళ్ళి తీసుకొచ్చాడు. ఏదో పని ఉందిట పెళ్ళికి వస్తాను అని చెప్పిందట" అంది.
ఏమి సమాధానం చెప్పకుండా మళ్ళీ పుస్తకంలో మునిగిపోయాడు.
"ఏమిట్రా ఇది? ఇలా ఎవరింట్లోనో చుట్టం లాగా కూర్చున్నావు? నీకు కాబోయే భార్య నీతో ఏదో మాట్లాడాలి అని అడిగింది. ఒకసారి వెళ్ళి మాట్లాడిరా" అని చెప్పేసి బయటకు వెళ్ళేందుకు లేచింది.
వెళ్ళబోతున్న ఆవిడను వెంకట్ చేయి పట్టుకొని ఆపాడు.
ఏమిటన్నట్టు వెనక్కి తిరిగి చూసింది.
"నీకు సంతోషమేగా?" అని అన్నాడు తల్లి ముఖంలోకి చూసి.
"నీ సంతోషంలోనే నా సంతోషం ఉందిరా. నీ మనసులో ఏమున్నా నాకు చెప్పు. రేపు అన్నయ్యతో పాటు మేము సింగపూర్ వెళ్ళిపోతాము. నిన్ను ఒంటరిగా వదిలి వెళ్ళడం నాకు ఇష్టం లేదు. నీకు ఒక ముడి వేసి వెళ్తే అదొక తృప్తి. అందుకే ఈ పెళ్ళికి సమ్మతించాను. ఇప్పటికైనా మనసులో ఉన్నది నాకు చెప్పు. నీకు ఈ పెళ్ళి పూర్తి సమ్మతం ఉంటేనే జరుగుతుంది. లేదంటే నేను నీతో ఇక్కడే ఉండిపోతాను" అని జవాబు కోసం చూసింది.
వెంకట్ మౌనంగా చూస్తూ ఉండిపోయాడు. భర్త పిలవడంతో కొడుకు వంక నిస్సహాయంగా చూసింది.
"నేను మళ్ళీ వస్తాను. ఒక్కసారి తీవ్రంగా ఆలోచించు. ఇదే జీవితం నీకు ఇచ్చే ఆఖరి అవకాశం. ఈ చాన్స్ మళ్ళీ దొరకదు. ఒక్కసారి స్వప్న ఏదో మాట్లాడాలి అని అంది. వెళ్ళి మాట్లాడిరా" అని చెప్పేసి వెళ్ళిపోయింది.
వెంకట్ వెళ్ళేసరికి అతని కోసమే స్వప్న ఎదురు చూస్తూ ఉంది. లోపలకు వెళ్ళిన వెంకట్ కి హరిణి, బావగారు అక్కడే ఉండటాన్ని చూసి ఏదో ముఖ్యమైన విషయం అని అర్థం అయ్యింది.
"ఏంటి బావగారు? ఏదో మాట్లాడాలి అన్నారు అని అమ్మ చెప్పింది" అని వెంకట్ మొదలుపెట్టాడు.
హరిణి తన భర్త వంక కోపంగా చూసింది.
"నేనే మాట్లాడాలి అని చెప్పాను" అని స్వప్న ముందుకు వచ్చింది.
"మీకు ఒక ముఖ్యమైన విషయం చెప్పాలి" అని సందిగ్ధంగా చూసింది.
"ఏదైనా సరే, నిర్మొహమాటంగా చెప్పండి" అని అన్నాడు వెంకట్.
"మీకు మనసులో ఎలా ఉందో నాకు తెలియదు కానీ, ఈ పెళ్ళి నాకు ఏ మాత్రం ఇష్టం లేదు. ఇలా అంటున్నందుకు నన్ను క్షమించండి. నన్ను మనస్పూర్తిగా ఇష్టపడే వాడు నాకు భర్తగా రావాలని నేను కోరుకుంటున్నాను. ఇప్పటికైనా మీరు కోరుకున్నవాళ్ళను ఇంకా దూరం చేసుకోకండి" అని అంది స్వప్న.
స్వప్న చెప్పిన మాటలు విని ఆశ్చర్యంగా చూసాడు వెంకట్.
తను చెప్పాల్సింది చెప్పేసి వెంకట్ వంక చూసి "మీకు జీవితంలో అంతా మంచే జరగాలని కోరుకుంటున్నాను" అని వెళ్ళిపోయింది.
వెంకట్ ఏం జరుగుతోందో అర్థం కానట్టు ఉండిపోయాడు.
వెంకట్ బావగారు దగ్గరగా వచ్చి కూర్చున్నారు.
"ఇప్పటివరకు మీ అక్క చెప్పినవి అన్నీ నమ్మి దేనినీ ప్రశ్నించకుండా తను చెప్పినట్లే నడుచుకున్నాను. కానీ ఈ రోజు నేను చెయ్యలేనిది స్వప్న చేసి చూపింది. సరైన నిర్ణయమే తీసుకుంది. పెళ్ళి అనేది మన కోసం చేసుకోవాలి. ఇతరుల కోసం కాదు. ఇతరుల సంతోషం కోసం చేసుకుంటే అది ఎప్పుడూ మనలని బాధిస్తుంది. నిన్న బామ్మ గారు రాత్రి నాతో, స్వప్నతో మాట్లాడినప్పుడు నాకు ఈ విషయం అర్థమయ్యింది. స్వప్న తెలివైనిది. సరైన సమయంలో సరైన నిర్ణయం తీసుకొంది. ఇప్పుడు నీ వంతు. నువ్వు సరైన నిర్ణయం తీసుకోవాల్సిన సమయం వచ్చింది. ధైర్యంగా అడుగు వెయ్యి" అని భుజం మీద తట్టి లేచాడు.
"పద ఇక వెళ్దాము. అందరినీ ట్రైన్ ఎక్కించాలి. ఆ పనులేవో చూద్దాం " అని హరిణి వంక చూసాడు ఆమె భర్త.
హరిణి తల దించుకొని భర్త వెనకాలే వెళ్ళిపోయింది.
నిశ్చితార్థానికి వచ్చిన వాళ్ళందరిని పంపించి వచ్చారు. వెంకట్ తల్లి మనసులోనే సంతోషించింది. కానీ పైకి కనిపించకుండా తల్లి వంక చూసింది. ఆవిడ కళ్ళతోనే ధైర్యం చెప్పింది. వెంకట్ గదిలో నుండి బయటకు రావడంతో అందరూ అతని వంక ఒక్కసారిగా తిరిగి చూసారు.
వెంకట్ ఎవరి వంకా చూడకుండా తన గదిలోకి వెళ్ళి బట్టలు సర్దడం మొదలు పెట్టాడు.
పిల్లిలా వెంకట్ వెనకాలే వెళ్ళి తలుపు చాటున నిల్చొన్నారు వెంకట్ తల్లి, అమ్మమ్మ.
"ఎక్కడికో ప్రయాణం? మాకు చెప్తే మేమూ వస్తాము కదా ?" అని చిన్నగా నవ్వు వినిపించడంతో వెనక్కి తిరిగి చూసాడు వెంకట్.
తల్లి, అమ్మమ్మ గుమ్మం దగ్గర ఉండడం చూసి చిన్నగా నవ్వుకున్నాడు.
"ఇంక మీ అందరి ఆటలు సాగవు. మీకన్నా పెద్ద మనిషి రాబోతోంది" అని అన్నాడు గట్టిగా.
అతను అఖిల గురించి మాట్లాడుతున్నాడని అర్థమయ్యింది ఇద్దరికి. పట్టలేనంత సంతోషంతో పరిగెట్టుకొని వచ్చారు. "నిజమా" అని నమ్మలేనట్టు చూసారు.
"అవును అమ్మమ్మా. ఈ సారి నా కూతురితోనే వస్తాను" అని ఒక నిశ్చయంతో అన్నాడు వెంకట్.
"ఇప్పటికైనా నీ మనసులో ఉన్నది చెప్పరా కావ్యకు. మేము వెయ్యి కళ్ళతో ఎదురు చూస్తూ ఉంటాము" అని అంది అమ్మమ్మ.
బయట తండ్రి ఎదురు పడడంతో ఆగిపోయాడు వెంకట్. ఏం చెప్పాలో అని ఆలోచిస్తుండగా ఆయనే ఒక అడుగు ముందుకు వేసి భుజం మీద చిన్నగా తట్టి నవ్వారు.
"తొందరగా తీసుకొని వచ్చెయ్యి" అని అన్నారు.
ఆయన అంగీకారం తెలపడంతో పట్టలేని ఆనందంతో ఉక్కిరి బిక్కిరి అయ్యాడు వెంకట్. అందరి అంగీకారం లభించడంతో ధైర్యంతో ముందుకు నడిచాడు.
(సమాప్తం)